Εγώ θα του έλεγα οτι δεν ήθελα να ζήσει μέσα σε μια οικογένεια χωρίς αμέτρητη αγάπη, οτι για να είναι κάποιος ευτυχισμένος και να μπορεί να εκπληρώσει τα ονειρά του δεν χρειάζεται πάντοτε να υπακούει στα κοινωνικά πρότυπα και οτι η Αγάπη είναι κάπου εκεί έξω και αξίζει να την ψάξεις.
Άρες μάρες κουταμάρες (σόρρυ που το λέω) και υπεκφυγές.
Απλές ερωτήσεις: Πού είναι ο πατέρας μου μαμά; Γιατί εγώ δεν έχω πατέρα; Δε με ήθελε ο πατέρας μου; Είμαι μπάσταρδο; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που καλείσαι να απαντήσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Γιατί να μην κάνεις έναν προγραμματισμό εξαρχής που να περιλαμβάνει και έναν ευχάριστο και επιθυμητό γάμο για σένα λοιπόν; Μπορεί να μη σου βγει, αλλά γιατί να μην τον κάνεις;
Μα αυτό νομίζω οτι εννοείται! Αυτό που συζητάμε εδώ είναι η τελευταία λύση που μπορεί να μου συμβεί. Εννοείται πως το ιδανικό είναι ένας καλός σύζυγος και πατέρας και μια ωραία οικογένεια. Νόμιζα οτι ήταν αντιληπτό αυτό από το πρώτο ποστ του θέματος.
Μου μιλάς για το αντίκτυπο που θα έχει σε σένα ("μου έρθει, προβλέψω"), ενώ τόση ώρα ζητάς από εμάς να σου πούμε για το αντίκτυπο που θα είχε στο παιδί. Αποποιείσαι την ευθύνη, επειδή εσύ προέβλεψες, αλλά το υπαρκτό πρόβλημα του παιδιού -αν υπάρχει- σε μια τέτοια περίπτωση, δεν αλλάζει.
Το να προβλέψω όμως είναι μια αρκετή προσπάθεια κι αυτό θεωρώ πως είναι αυτό που οφείλω σαν μάνα του να κάνω: να προβλέψω και να μεριμνήσω ώστε να του προσφέρω όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή. Από κει και πέρα πώς μου ζητάς να γνωρίζω τα παιχνίδια της ζωής ώστε να πάρω ευθύνη και για αυτά; Δεν αποποιούμαι την ευθύνη απλά την περιορίζω σε αυτά που μπορώ εγώ να προγραμματίσω.
Δεν έχεις απαντήσει στην ερώτησή μου.
Σου απάντησα οτι δε θα το θεωρούσα κατεστραμμένο απλά άτυχο.
Δεν έχεις όμως ιδέα πως θα ήταν αν μεγάλωνες χωρίς τον πατέρα σου. Αναγάγεις την περίπτωση σου στο λιγότερο κακό γιατί με κάποιο τρόπο το διαχειρίστηκες, όμως και το άλλο με κάποιο τρόπο θα το διαχειριζόσουνα και μπορεί να ήσουνα καλύτερη ή χειρότερη ή απλώς άλλη. Δεν μπορείς να προδικάσεις και αυτό ακριβώς είναι η Ζωή.
Τώρα που μεγάλωσα με τον πατέρα μου που ήταν παρών σωματικά αλλά απών ψυχολογικά με έχει επηρεάσει πάρα πολύ στη ζωή μου, στις σχέσεις με τους γύρω μου, στην προσωπικότητά μου. Πιστεύεις δε θα ήταν χειρότερο αν αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρχε καν;
α) δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα για κανένα γάμο και β) όταν στην μονογονεϊκή οικογένεια ο γονέας (άντρας ή γυναίκα - βλέπεις Χαούλη με έχεις εκπαιδεύσει) μεγαλώνει σωστά τα παιδιά του στην ηλικία που φαίνεται τι έκανε (δηλ. μετά την εφηβεία) όλα είναι καλά.
α) Εννοείται, για τίποτα και για κανέναν δεν μπορείς να προβλέψεις σωστά, αυτό δε σε εμποδίζει όμως να προβλέψεις έστω και κατά προσέγγιση αλλιώς μιλάμε για απλή μοιρολατρεία. β) Μέχρι την εφηβεία μπορείς να είσαι σίγουρη για το τι πέρασε αυτό το παιδί που στο σχολείο ενδεχομένως το κορόιδευαν ή το πείραζαν που δεν είχε πατέρα και διάφορα άλλα περιστατικά που δεν μπορώ να φανταστώ; Όπως είπες και παραπάνω, στο τέλος ο άνθρωπος πάντα αναγάγει την κάθε περίπτωση στο χειρότερο κακό (μη χείρον βέλτιστο) για να καταφέρει να επιβιώσει. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι οτι όντως για αυτό το παιδί "ολα είναι καλά"; Μήπως το λέμε αυτό λίγο ελαφρά τη καρδία; Μήπως θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί όταν έχουμε να κάνουμε με την ψυχοσύνθεση και τη ζωή ενός παιδιού και δη του δικού μας;
Όλα αυτά Χιμελίτα έχουν να κάνουν με δικές σου ενοχές, οπότε ναι, αν εσύ δεν τις λύσεις, μην κάνεις παιδιά χωρίς "πατέρα". Όμως δεν έχουν σχέση με το παιδί, το παιδί θεωρεί κανονικό περιβάλλον αυτό που μεγαλώνει, μονογονεϊκό ή "στανταρ" κι όταν φτάνει να αναρωτηθεί για άλλες μορφές οικογένειας δηλαδή μετά τα 2-3 χρόνια που κοινωνικοποιείται, αν έχει δεχτεί όση αγάπη έχει ανάγκη δεν θα νοιώσει "μισό" ή "λάθος" ή τυχερό θα νοιώθει απλώς κανονικό.
Θέλω πάρα πολύ να σε πιστέψω και να πω "δε μαμιέται, το παιδί δε χρειάζεται πατέρα, θα κάνω ένα μόνη μου" αλλά δεν είμαι σίγουρη και δε θα σιγουρευτώ αν δεν μου παρουσιαστούν ικανού αριθμού έρευνες από ψυχολόγους που να υποστηρίζουν αυτό που λες.
Επίσης θέλω να μου πεις τι θα πω στο παιδί μου όταν με ρωτήσει "γιατί δεν έχω πατέρα;". Η ερώτηση απευθύνεται σε όλους όσοι με κατακρίνουν επειδή θέλω να προγραμματίσω (στα πλαίσια του εφικτού) τη ζωή του παιδιού μου και δε θέλω απλά να την αφήσω στην τύχη.
(Το ύφος μου είναι από μόνο του αυστηρό, αλλά σε αυτό το θέμα παραδέχομαι οτι είναι πιο επιθετικό από όσο συνήθως γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη με το θέμα. Ζητώ την κατανόησή σας.)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δηλαδή, για να καταλάβω, προτιμάς ένα παιδί να ζει σε μια προβληματική οικογένεια από το να ζει ήρεμο και ευτυχισμένο έστω και με ένα γονιό;
Το πόσο ήρεμο κι ευτυχισμένο θα είναι με έναν γονιό (και τον άλλον να του το έχω στερήσει εγώ εν γνώσει μου) δεν το γνωρίζω και τρέφω αμφιβολίες. Πάντως από ιστορίες που έχω ακούσει, όσο κι αν κάποιοι είχαν κάποιο γονιό προβληματικό, ποτέ δε θα προτιμούσαν να μην υπάρχει καθόλου αυτός ο γονιός. Εγώ προσωπικά έχω περάσει άσχημα με τον πατέρα μου πολύ, πολύ όμως, αλλά τώρα πια στα 30 μου δεν μπορώ να πω "ας μην υπήρχε καθόλου" παρ' όλο που μικρή το έλεγα αυτό. Είναι ένας άνθρωπος (καλός ή κακός) που σε νοιάζεται, που είναι εκεί για σένα, που ξέρεις οτι είσαι το παν γι' αυτόν, είναι το αίμα σου, και το αίμα νερό δε γίνεται...
Στο θέμα μας: Θα προτιμούσα να μην παντρευτώ καθόλου, από το να παντρευτώ από ανάγκη.
Μισό λεπτό, τι σημαίνει "από ανάγκη"; Υπάρχουν ανάγκες και ανάγκες, άλλες ευτελείς και ασήμαντες κι άλλες ανάγκες ζωής. Για μένα το να κάνω κάποτε παιδί και να το μεγαλώσω όσο μπορώ πιο σωστά είναι ο πρωταρχικός (αν όχι ο μοναδικός) σκοπός της ζωής μου.
Δεν μπορώ να συγκρίνω έναν άνθρωπο με μια κράτηση στην Πάρο, λυπήσου με. Ούτε μπορώ να συζητήσω πόσες πιθανότητες έχουμε όλοι μας στο θάνατο. Μπαίνουμε στα χωράφια του Χάους (όχι του δικού μας, του Άλλου) και όπως θα έλεγε κι εκείνος, "είναι ύβρις να τα βάζεις με το Χάος".
Οι αστάθεια των πιθανοτήτων είναι ακριβώς ο λόγος που ακόμη και τα προγραμματισμένα μπορεί να καταλήξουν απρόβλεπτα.
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.
Δε σου ζήτησα να συγκρίνεις ανθρώπους με μια κράτηση στην Πάρο βρε Δημητρούλα αλλά δύο καταστάσεις όχι ίσες αλλά παρόμοιες. Το point μου είναι οτι ακόμα και για κάτι τόσο απλό κι ανούσιο - μια κράτηση στην Πάρο - κάνεις έναν προγραμματισμό που μπορεί μεν να μη σου κάτσει, αλλά εσύ τον κάνεις. Για κάτι τόσο σημαντικό όπως το παιδί σου δεν θα κάνεις προγραμματισμό; Αυτό θέλω να πω.
Θα θεωρούσες το παιδί σου κατεστραμμένο αν ο επιλεγμένος πατέρας (με έρωτα ή σύμβαση, δεν έχει σημασία) πέθαινε ξαφνικά ή σε χώριζε κι εξαφανιζόταν από τη ζωή σας;
Όχι γιατί προσπάθησα να του δώσω αυτό που δικαιούται - δύο γονείς - αλλά η μοίρα, ο Θεός, η ζωή (όπως θες πες το) τα έφερε αλλιώς. Δεν μπορούσα να το προβλέψω, αλλά είναι άλλο να μου έρθει απρόβλεπτα κάτι που το είχα αφήσει στην τύχη του κι άλλο να μου έρθει απρόβλεπτα κάτι που είχα προγραμματίσει να πάει κάπως καλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτό που λέω είναι πως όσα κι αν μπορείς να προβλέψεις, η ζωή είναι εξ' ορισμού απρόβλεπτη και τα προγραμματισμένα εύκολα καταλήγουν σε απρόβλεπτα.
Α ευχαριστώ πολύ! Αυτό σου λέω! Οτι εφόσον υπάρχουν πράγματα ήδη απρόβλεπτα, γιατί να προσθέτεις σε αυτά κι άλλα που θα μπορούσες να είχες προβλέψει;;;;
Και χρησιμοποιώ ξανά κάποιο παράδειγμα που είχα δώσει παλιότερα σε παρόμοιο θέμα: αν θες να πας το δεκαπενταύγουστο στην Πάρο και α) κλείσεις δωμάτιο 2 μήνες πριν ή β) δεν κλείσεις δωμάτιο και πας στα τυφλά, στην πρώτη περίπτωση μπορεί κάτι να γίνει και να το δώσουν αλλού ξέρω γω το δωμάτιο και να μείνεις στο δρόμο, και στη δεύτερη υπάρχει η περίπτωση να βρεις τελικά και να μείνεις στην τύχη. Ποια περίπτωση όμως έχει τις μεγαλύτερες ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ να συμβεί;;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τις ίδιες επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο θάνατος του πατέρα ή της μητέρας, ή το διαζύγιο των γονιών, καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν και στο συμβατικό "σκηνικό οικογένειας" που λες πως θα έστηνες εσύ για το παιδί σου.
Αυτές οι περιπτώσεις που λες είναι απρόβλεπτες. Κι εγώ προσπαθώ τουλάχιστον αυτά που μπορώ να προβλέψω να το κάνω για να κάνω τη ζωή του παιδιού μου όσο γίνεται καλύτερη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν οφειλω να σας αποδειξω τιποτα...Παραθετω την αποψη μου .Το εαν στον 21ο αι. οπως εξ αρχης παρεθεσα αναπτυσεται ολο και περισσοτερο η ταση της μονογονεικης οικογενειας ,αυτο ειναι ενα κοινωνικο φαινομενο...δεν θα ρωτησει ουτε εμενα ουτε εσας για την εδραιωση του , για το ποσο καλο'η κακο κανει σε ενα παιδι....Προφανως οπως και καθε αλλο κοινωνικο φαινομενο που αναδυεται ,αναπτυσσεται και εδραιωνεται εξυπηρετει καποιες κοινωνικες αναγκες ,ετσι και η μονογονεικη οικογενεια....
Μα δεν είπα οτι οφείλεις να μου αποδείξεις κάποιο κοινωνικό φαινόμενο. Απλά το θέμα για μένα είναι τόσο σοβαρό που δεν μπορώ απλά να πω "οκ είναι κοινωνικό φαινόμενο" και να μην ψάξω να δω τι επιπτώσεις έχει αυτό στην ψυχολογία ενός παιδιού.
Προσωπικα,και εδω για μενα κλεινει το θεμα, ειναι πιο υγιης για το παιδι μια ευτυχισμενη ,αρμονικη μονογονεικη οικογενεια παρα ενα νοσηρο περιβαλλον κλασσικης οικογενειας οπου οι γονεις σφαζονται μεταξυ τους μπροστα στα παιδια ,ο ενας απο τους δυο ειναι μονιμως απων δουλευοντας μεχρι καποια ωρα και μετα κτυπωντας καρτα με την γκομενα και η μανουλα παιζει τον ρολο της εργαζομενης το πρωι καιτης δουλας τις υπολοιπες ωρες στο σπιτι...και το παιδι σ'αυτες τις κλασσικες οικογενειες των δυο γονεων το μεγαλωνουν οι παπουδες ή οι ντανταδες ....no thanks....
Παρουσίαζεις μια ακραία κατάσταση την οποία φυσικά δεν είχα στο μυαλό μου όταν έλεγα οτι θα σκεφτόμουν να κάνω παιδί με κάποιον που μπορεί να μην είναι για μένα ο τέλειος σύντροφος ερωτικά αλλά θα ήταν καλός πατέρας για το παιδί μου. Γιατί αυτό ακριβώς συζητάμε σε αυτό το θέμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν σας εννοησα....Στο σαιτ πολλα σοβαρα θεματα εχω διαβασει οπου οι αποψεις που εκτιθενται δεν συνοδευονται απο σχετικες επιστημονικες μελετες....και δεν θυμαμαι να εχει ζητηθει η επισηναψη σχετικων μελετων....Επι του συγκεκριμενου...και σχετικα αρθρα εχω διαβασει κατα καιρους (δεν τα εχω κρατησει ....κρεμαστε με...)και συζητησεις εχω κανει με τον κοινωνικο μου περιγυρο...και ματια ανοικτα εχω και βλεπω την κοινωνια γυρω μου ....: μονογονεικες οικογενεις...ανυπαρκτες για σας; για μενα και για την κοινωνια του 21ου αι. υπαρκτο κοινωνικο φαινομενο....
Το οτι βλέπουμε κάποιο φαινόμενο στην εποχή μας δεν το κάνει απαραίτητα και σωστό και πρέπον. Το οτι υπάρχουν πολλές μονογονεϊκές οικογένειες εμένα δε μου λέει κάτι, θέλω να ξέρω αν αυτό είναι καλό κι υγιές για την ψυχολογία του παιδιού. Αυτό μπορείς να μου το αποδείξεις με έρευνες; Ξέρω οτι στο φόρουμ πολλά λέγονται χωρίς επιστημονική στήριξη, αλλά θεωρώ οτι η ψυχολογία ενός παιδιού και το μεγάλωμά του δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να στηριχτούμε μόνο στα φαινόμενα της εποχής...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Βαδιζοντας στον 21ο αι. σιγα σιγα το κοινωνικο προτυπο '' 2 γονεις'' δειλα δειλα αλλωστε αρχιζει και αλλοιωνεται....
Έχεις κάποιες έρευνες γι' αυτό που λες; Γιατί είναι πολύ σοβαρό για να το λες έτσι δημόσια χωρίς επιστημονικά στοιχεία να το συνοδεύουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΑΕνα παιδι δυστηχισμενο μεσα σε εναν αποτυχημενο γαμο....δεν φταιει σε τιποτα....
Ενώ ένα παιδί που του έχεις στερήσει με το έτσι θέλω έστω κι έναν προβληματικό πατέρα, μια παρουσία έστω, είναι καλύτερο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι καταστάσεις έφεραν νομοτελειακά την κατάληξη, αφού τον Έρωτα είχε κατά βάθος ανάγκη, πέρα από το να κάνει παιδιά με κάποιον, κι εκείνη τα συνειδητοποίησε όλα αυτά, αρκετά χρόνια αργότερα.
Ξαναδιαβάζω αυτό το θέμα και έχω μια ερώτηση σχετικά με αυτό που λες: γιατί λες οτι αυτή η γυναίκα είχε ανάγκη τον έρωτα; Μήπως παραδέχτηκε κάτι τέτοιο κάποια στιγμή εκ του ασφαλούς εφόσον είχε ήδη παιδιά; Γιατί μια γυναίκα που θέλει παιδιά δε νομίζω οτι θα τη γεμίσει απόλυτα και για πάντα ο έρωτας.
Μια ακόμη ερώτηση: ο κύριος αυτός που τελικά την παντρεύτηκε δεν ήξερε οτι τον παντρεύεται μόνο για να κάνει παιδιά; Είναι άμοιρος ευθυνών; Γιατί μιλάμε μόνο για αυτή τη γυναίκα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
μμμ..υπαρχουν ομως και οι φιλοι που θα μπορουσαν να σταθουν διπλα σου για αυτο τον λογο και μονο.αλλα εφοσον εσυ θες εναν πατερα..απλα δεν ξερω πως θα ειναι η σχεση μεταξυ σας
Το θέμα δεν είναι ποιος θα σταθεί σε μένα αλλά ποιος θα σταθεί στο παιδί μου σαν πατέρας. Κι οι φίλοι σίγουρα δεν μπορούν να παρατήσουν τη ζωή τους για να το παίζουν πατεράδες στο δικό μου παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ναι αλλα και παλυ δεν τον θεωρω λογο αυτον αν ειναι μονο για παιδια εγω προτιμω να υιοθετησω
Μα βρε καλό μου αν το κάνω δε θα το κάνω για να γονιμοποιηθώ, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι γι' αυτό, αλλά για να υπάρχει ένας πατέρας για το παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
πες μου εσυ θα αντεχες απλα να παντρευτεις καποιον μονο και μονο για να κανεις παιδια ?εγω οχι οταν παντρευεσαι ξερεις οτι μπορεις (στο περιπου)να επιβιωσεις με αυτον τον ανθρωπο...και εισαι ετοιμος οτι και να γινει να το αντιμετωπισεις μαζι του
Καλά δε θα παντρευτείς και κάποιον άγνωστο ή κάποιον που μισείς. Εννοείται πως θα τον ξέρεις, θα τον εκτιμάς σαν άνθρωπο, μπορεί και να τον αγαπάς σαν άνθρωπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
αυτο ειναι γελοιο δεν παντρευεσαι τον αλλον για την αναπαραγωγη αλλα γιατι τον/ην αγαπας και θελεις να περασεις το υπολοιπο της ζωης σου μαζι του/ης
Καμιά φορά στη ζωή υπάρχουν και παρακλάδια κάποιου κανόνα, δεν είναι μόνο μαύρο - άσπρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εφόσον λατρεύεις την ιδεα να κάνεις παιδια, προφανώς θα θέλεις για τα παιδιά σου το καλύτερο. Ωστόσο δεν το βλέπω αυτό...καθόλου δεν το βλέπω....προδικάζεις τον γάμο από έρωτα στον βωμό της τεκνοποίησης.
Απλά το θεωρώ ως μια πιθανότητα. Όχι τη μοναδική λύση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι γονείς είναι η πρώτη επιρροή που έχει ένα παιδί. Τους θαυμάζει και τους μιμείται. Αν οι γονείς μάθουν στο παιδί να εκφράζει τα συναισθήματα του τότε σαν ενηλικας αργότερα θα συμπεριφέρεται αναλόγως. Για να το πετυχουν αυτο οι γονείς όχι μόνο θα πρέπει να λατρεύουν το παιδί τους αλλά να είναι και μεταξύ τους αγαπημένοι.
Και φυσικά το παιδί καταλαβαινει τα παντα από πολυ μικρή ηλικία μάλιστα. Και πράττει αναλόγως.
Υ.Γ: Πολύ απογοήτευση βλέπω από πολλούς για το θέμα του έρωτα και της αγάπης. Γιατί βρε παιδια;
Πάντως οι δικοί μου γονείς καθόλου αγαπημένοι δεν ήταν αλλά αυτό δε με επηρέασε σε κάτι σχετικά με την ερωτική μου ζωή (πιστεύω). Και παντρεύτηκαν από έρωτα.
Εγώ προσωπικά το λέω ρεαλισμό, όχι απογοήτευση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
"Δεν είχα ποτέ μου στόχο να χρησιμοποιήσω τον Γ ως "δότη σπέρματος", έτσι ήρθαν τα πράγματα."
Γιατί θεωρείται(ε) οτι ο Γ χρησιμοποιήθηκε ως δότης σπέρματος; Δεν παντρεύτηκε μια γυναίκα που αγαπούσε; Δεν έκανε μαζί της δυο παιδιά; Δηλαδή (και για να γενικέψω) ο άντρας που επιλέγει να κάνει οικογένεια, αν χωρίσει λέμε οτι δεν είχε κέρδος; Μα τα παιδιά του δεν είναι κέρδος;
Να πω την αλήθεια ίσως αυτή η "επιλογή" που έχω στο μυαλό μου με κάνει να μην αγχώνομαι τόσο να βρω κάποιον Σωστό. Δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ το θάρρος να την κάνω - ποιος ξέρει τι φέρνει η ζωή. Όμως όσο νά 'ναι είναι μια ελπίδα έτσι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πιθανόν, όπως και τα λεγόμενα όσων έχουν χαθεί κυριολεκτικά μέσα σε ένα κυκεώνα σχέσεων ανάμεσα σε αλληλοαποκλειόμενες έννοιες και κρίσεις!
Εγώ είμαι αυτή; Για ποιο λόγο να θέλω εγώ να δημιουργήσω εντυπώσεις; Αν αναφέρεσαι στα παρακάτω που παραθέτεις, να σου πω απλά οτι άλλο έρωτας, άλλο αγάπη. Για μένα έτσι;
μια επιθυμία, "να κάνω παιδί"
Εσύ δεν έχεις κάποιο σκοπό ζωής που αν δεν τον πραγματοποιήσεις νιώθεις οτι θα είσαι δυστυχισμένος;
ο.... "εκλεκτός", ο επιλεγμένος για να σε "κάνει μάνα", θα είναι μέσα στο κόλπο ή δεν χρειάζεται κι αυτός να ξέρει κάτι;
Πόσοι και πόσοι γάμοι από έρωτα καταλήγουν απλά σε κόλπο όπως το λες επιφανειακά για το παιδί, αλλά πραγματικά για ευτελείς λόγους όπως μοίρασμα περιουσίας, τα μάτια του κόσμου, ανασφάλειες (και πού θα πάω τώρα; ), θεαθήναι, κλπ κλπ........
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εγώ τα παραπάνω τα ορίζω σαν παράγοντες απαραίτητους για να προχωρήσει εκείνος που έχει την θέληση που αναφέρεις. Η θέληση είναι το δεδομένο δηλαδή. Αλλά μεταξύ του θέλω και του κάνω πρέπει να κοιτάμε και μερικά στοιχεία.
Επίσης να σου πω ότι θέλω κι εγώ να κάνω παιδί. Μη νομίζεις ότι μιλάω εκ του ασφαλούς. Η διαφορά είναι ότι σκέφτομαι αρχικά το παιδί κι όχι εμένα.
Οπότε η απάντησή σου στην ερώτησή μου είναι, αν δε βρω τον κατάλληλο άντρα, να μην κάνω παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Να ξαναπώ εκείνο στο οποίο πιστεύω πολύ: να κάνουμε παιδιά για να γίνουν εκείνα ευτυχισμένα, κι όχι για να ευτυχίσουμε εμείς.
Ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν πάντα, αλλά μερικά πράγματα είναι βασικά: ερωτική αγάπη μεταξύ των γονιών, στοιχειώδης οικονομική άνεση, ωριμότητα.
Ξέχασες κάτι βασικό νομίζω: τη θέληση του ανθρώπου να κάνει παιδί. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να κάνουν και να αναθρέψουν παιδιά, έστω κι αν υπάρχουν τα 3 παραπάνω. Μη σου πω οτι θεωρώ αυτό που λέω πιο σημαντικό κι από τα τρία που είπες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αισθανεσαι τοσο σιγουρη πως θα μπορεσεις να αποποιηθεις το ρολο σου ως γυναικα για την υπολοιπη ζωη σου (προφανως δε θα παντρευτεις για να κανεις ενα παιδι και μετα να χωρισεις) ?
Αρκει η εκτίμηση για να καταφερεις να συμβιωσεις με εναν ανθρωπο και να νοιωθεις ευτυχισμενη?
Δεν ξερω ρε συ, ειναι τρομερα δυσκολη αποφαση ζωης...
Μα δεν είναι η πρώτη επιλογή αλλά η τελευταία.
Και ρωτάω ξανά: εφόσον ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω παιδί κι αν δεν το κάνω θα είμαι δυστυχής, κι αν δε βρω τον άντρα που θα πληροί τις προϋποθέσεις για αυτό, τι μου προτείνεις να κάνω;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
κάποιον που γνωρίζω, αγαπώ ενδεχομένως ως άνθρωπο, εκτιμώ, αλλά για κάποιο λόγο δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του.
Οπότε άτοπα όσα λες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συγγνωμη, τι ακριβως συζητατε? Σας εχασα...
Για την περιπτωση εκεινη κατα την οποια ο πατερας των παιδιων δεν εχει αισθηματα για εκεινα?!
Απλά ο Dr έλεγε οτι αν κάποιος άντρας αγαπάει εμένα θα θελήσει να κάνει και παιδιά μαζί μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μην το πάρεις οτι "στη λέω", συμφωνώ μαζί σου, απλά αναρωτιέμαι, συζήτηση κάνουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
'Αντρας που σε αγαπάει πραγματικά και απόλυτα πάντως, κατά την γνώμη μου αποκλείεται να σου αρνηθεί παιδιά, ακόμα και αν δεν το είχε σκεφτει ή δεν τα ήθελε πριν ζήσει μαζί σου, εκτός πια αν σιχαίνεται και μισεί τα παιδιά εκ φύσεως τι να πω.
Δε μου φτάνει να αγαπάει εμένα και να "ανεχτεί" να κάνει παιδιά για χάρη μου. Απαιτώ να είναι καλός πατέρας. Κι αυτό είναι above all στη δική μου ιεραρχία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν δεν έχεις βρει κάποιον όταν τα χρόνια περάσουν απειλητικά, υιοθέτησε κάποιο παιδί καλύτερα. Δεν έχει νόημα να συμβιβαστείς με κανέναν άντρα που θα σου αρέσει "στο περίπου", για κανέναν σκοπό, όσο "ιερός" κι αν είναι.
Δε θέλω να το καταδικάσω να μην έχει τον πατέρα του, παρά μόνο αν τύχει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ένα παιδί μέσα σε ένα συμβατικό γάμο, που κάποια στιγμή (αν όχι ευθύς εξαρχής) μετατραπεί σε κέλυφος υποχρεώσεων, συναναστροφών και τετριμμένης καθημερινότητας κενό περιεχομένου, δε νομίζω ότι παίρνει κάτι παραπάνω από ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, που μπορεί όμως να έχει συγγενείς και φίλους και ποιοτικό χρόνο και αφοσίωση από την πλευρά του γονέα.
Είδες που μου βάζεις κι άλλα άτομα μέσα στο πακέτο για να μπορέσεις να το κάνεις "ανεκτό";
Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι σέβομαι αλλά διαφωνώ και με την αρχική σου τοποθέτηση, καθώς δεν θεωρώ ότι ο σκοπός μιας γυναίκας είναι να κάνει παιδιά και μάλιστα να προχωρήσει σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη ζωή της για να το πετύχει.
Ο δικός μου σκοπός όμως είναι αυτός. Τι μου προτείνεις να κάνω αν μετά από Χ χρόνια δε βρω τον κατάλληλο άντρα για να πετύχω το σκοπό μου;
Τα Όνειρα Εκδικούνται
Αυτό είναι σαν απειλή. Να μην προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας γιατί μπορεί να μας εκδικηθούν;
Εν γένει θεωρώ ότι αρκετές φορές κάποιο παιδί μπορεί να μεγαλώσει αρμονικά σε μονογονεϊκή οικογένεια, σε αντίθεση με το να αποτελεί μέλος κάποιας δυσλειτουργικής.
Διαφωνώ. Το παιδί πρέπει να έχει και τον πατέρα του, σαν πρότυπο, σαν σύμβολο ασφάλειας, όπως θες πες το.
Εξάλλου εφόσον η "συμφωνία" μεταξύ του ζευγαριού θα γίνει για χάρη των παιδιών, θεωρώ οτι δε θα τα αφήνουν να βιώνουν άσχημες καταστάσεις. Επίσης θεωρώ οτι και οι δύο θα τα έχουν πάνω από όλα.
Προσωπικα θα προτιμουσα να μεγαλωνα σε μονογονεικη οικογενεια, παρα με δυο γονεις οπως στο παραδειγμα σου.
Το λες όντας μεγάλη κι ώριμη. Το θέμα είναι πώς το σκέφτεται ένα παιδάκι που θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο γιατί δεν έχει πατέρα, και τόσα άλλα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
είναι πηγή πλήθους προβλημάτων για κάποιο παιδί.
Αν μπορούσαμε να βάλουμε στη ζυγαριά ένα "ουδέτερο, ψευτοτακτοποιημένο, ψυχρό κλίμα μεταξύ 2 γονέων που συνυπάρχουν χωρίς να αγαπιούνται" και μια single mother, ποιο από τα δύο πιστεύεις θα δημιουργούσε περσσότερα προβλήματα στο παιδί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
δε θα παντρευομουν μονο και μονο για να κανω παιδια. αν ειχα τοσο πολυ αναγκη να γινω μανουλα, αλλα δεν ταιριαζα με κανεναν λογου χαρη και μου τυχαινε εγκυμοσυνη θα το μεγαλωνα μονη μου το παιδακι.
Είναι καλύτερα να μεγαλώσει το παιδί χωρίς πατέρα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι σωστοί όμως γονείς περνάνε και την εικόνα του έρωτα και της αγάπης στο ζευγάρι... δεν θα'ναι τα στάνταρ του παιδιού σου για ζευγάρωμα χαμηλότερα, όσο χαμηλότερα βάλεις εσύ τα δικά σου?
Το παιδί δε χρειάζεται να καταλάβει κάτι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Υποθετικά μιλωντας πάντα και κρίνοντας από την τώρα σκέψη μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.