DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
04-04-10
13:56
Η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μόνο στις πολύ ακραίες περιπτώσεις, για παράδειγμα σε μεγάλες απειλές της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών, ούτε καν με την ψυχολογική υγεία δεν ασχολείται.
Αυτό συμβαίνει στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων (άρα και τον γονιών) ή επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη ενεργεία για κάτι τέτοιο (π.χ. αρκετή προθυμία για υιοθετήσεις ή αρκετά ορφανοτροφεία) ή επειδή το να πάρουμε το παιδί από έναν απλά κακό γονιό είναι υπερβολικά βάρβαρο;
Καλέ μου, η κοινωνία εμπλέκεται με ουσιαστικό τρόπο σε όλα τα στάδια της διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Στο μη θεσμικό της μέρος, με την κοινωνική επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά, επηρεάζει την κοινωνικοποίησή τους, την διαμόρφωση της επικοινωνίας τους με τους άλλους συνομηλίκους και μη.
Ένα παιδικό πάρτι δεν είναι διεργασία κοινωνικοποίησης? Εκεί το παιδί έχει επαφή με μεγαλύτερα, συνομήλικα, μικρότερα παιδιά καθώς και με τους ενήλικες. Ασυνείδητα απορροφά συμπεριφορές, αντιγράφει, αναπαράγει. Αυτό συμβαίνει σε όλη την καθημερινότητα του.
Στο θεσμικό μέρος της η κοινωνία επεμβαίνει μέσα από τους θεσμούς της με την υποχρεωτική εκπαίδευση. Εκεί τα παιδιά διδάσκονται όχι μόνο γνώσεις αλλά και κανόνες συμπεριφοράς, ηθικές αρχές, τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει" του συστήματος στο οποίο ζουν. Και μάλιστα, η επέμβαση αυτή της κοινωνίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα των θρησκευτικών, παίρνει χαρακτήρα παραβίασης δικαιωμάτων αφού αφαιρεί κατά ένα μέρος το δικαίωμα του γονέα να εμφυσήσει τις θρησκευτικές αρχές που αυτός κρίνει στα παιδιά του. (αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο).
Η παρέμβαση που αναφέρεις είναι το μέρος της λειτουργίας της κοινωνίας να προστατέψει τα μέλη της ειδικά τα πιο ευάλωτα και αδύναμα να προστατεύσουν τον εαυτό τους όταν κινδυνεύουν. Στην εποχή που ζούμε μέσα από θεσμούς και δομές με σαφή οργάνωση και λειτουργία.
Έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι επεμβαίνει όταν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα και όχι η ψυχική τους υγεία. Αυτό, για την Ελλάδα όσο ξέρουμε, μάλλον οφείλεται στο ότι η έννοια της ψυχικής υγείας άργησε να πάρει τη θέση της δίπλα στη σωματική κι αν την πήρε δηλαδή... Επιπλέον, οι δομές που ασχολούνται με τα θέματα αυτά είναι σε εμβρυικό στάδιο και δεν υπάρχουν ικανοί πόροι για να τις αναπτύξουν.
Όσο για τους γονείς, το θέμα είναι πιο περίπλοκο.
Τί είναι ένας κακός γονιός?
Ο φτωχός, άνεργος που δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στο παιδί του και τρελαίνεται ακόμα και όταν το ακούει να κλαίει? Αυτό είναι και πρόβλημα της κοινωνίας γιατί δε μπορεί ούτε δουλειά να δώσει ούτε να φροντίσει επαρκώς τέτοιες οικογένειες.
Εκείνος που τελικά δεν ήθελε να κάνει παιδί, βρέθηκε στη γωνία και τώρα δε μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στις απλές συναισθηματικές του ανάγκες? Ναι, αλλά τότε γιατί το έκανε? Μπορούσε να το αποφύγει, ή η ίδια η κοινωνία τον έβαλε σε αυτή τη "γωνία" με την υπερεκτίμηση του γονεϊκού ρόλου?
Εδώ θα μου απαντήσεις ότι κανείς δεν κάνει κάτι αναγκαστικά, φοβάμαι όμως ότι τελικά εκείνοι που στέκονται απέναντι και ενάντια σε κάθε κοινωνική σύμβαση ακόμα και στην ίδια την οικογένεια τους δεν είναι και πάρα πολλοί...
Και πώς να πάρεις ένα παιδί από το γονέα του? Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός που να διαγνώσει ότι οριστικά αυτός ο γονέας δεν έχει ελπίδα να γίνει καλύτερος μέσα από κάποιες υποστηρικτικές υπηρεσίες? Αν το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να τον βοηθήσει ή κάποιος να τον ακούσει απλά?
Συμφωνώ στο ότι το επίσημο κράτος θα πρέπει να είναι πιο αποφασιστικό σε θέματα που αφορούν στην προστασία του παιδιού, αφού όμως έχει αναπτύξει όλες τις υπηρεσίες που θα επιτρέπουν την σωστή και έγκαιρη αξιολόγηση της κάθε κατάστασης και την εξάντληση των μέσων υποστήριξης και βοήθειας μέσα στην οικογένεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.