Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
07-04-10
00:51
Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Το βιβλίο, αν και γεμάτο κλισέ, είναι πολύ καλύτερο. Στην ταινία παραποίησαν το τέλος, αφαίρεσαν κάποιον πολύ σημαντικό χαρακτήρα και εν ολίγοις του άλλαξαν τα φώτα.
Το είδα και εγώ και μου άρεσε αρκετά! Έχοντας διαβάσει το βιβλίο, κάποια χρόνια πριν, δεν με εξέπληξε η ιστορία, αλλά με συγκίνησε πολύ (είχα εφοδιαστεί με ένα πακέτο χαρτομάντηλα
)! Η αλήθεια είναι οτι δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από το βιβλίο (αλήθεια ποιον πολύ σημαντικό χαρακτήρα αφαίρεσαν; ) και δεν μπορώ να κάνω την σύγκριση, αλλά γενικότερα μου άφησε μια πολύ καλή εντύπωση!
Έχω διαβάσει το βιβλίο, το οποίο ήταν εξαιρετικό αν και ΠΟΛΥ λυπητερό. Δεν έχω δει την ταινία για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Και από ότι διαβάζω πράγματι και η ταινία ήταν εξίσου λυπητερή. Δεν το βλέπω να νοικιάζω το dvd. Όταν έρθει στη NOVA θα την δω...
Καταρχας καποια απο τις 4 να μοιραστει μαζι μας το τελος της ιστοριας βασει του βιβλιου...
Κατα δευτερον ειναι πραγματικη ιστορια?
Και κατα συνεπεια ας σχολιασω κι εγω λιγο την ταινια...
Απο σκηνοθεσια τιποτα το ιδιαιτερο...το σεναριο, το θεμα τελος παντων ενδιαφερον, ανθρωποκεντρικο και συγκινητικο.
Με τις ερμηνειες εχουμε ενα θεματακι...αυτη η Ντιαζ ειναι τοσο αταλαντη οσο και ασχημη. Ναι καταλαβαινω οτι επρεπε να αποδωσει μια μητερα που, κοινως, ειχε ξεφυγει και ειχε χασει το μετρο, αλλα η γκομενα παιζει εκνευριστικα. Ειλικρινα ωρες ωρες, εαν μπορουσα, θα περνουσα το χερι μου μεσω της οθονης για να φτασει στη μουρη της για σφαλιαρες (ναι εχω βιαια ενστικτα). Μου αρεσαν δε οι ερμηνειες των κοριτσιων και πραγματικα η μικρη πριν κανει το τηλεφωνημα στην αρρωστη αδερφη της και αρχισει ο αδερφος τους να πεταει σποντες στο δικαστηριο, με ειχε πεισει.
Συγκινηθηκα τα μαλα ειναι η αληθεια σε διαφορες στιγμες, εκνευριστηκα ιδιαιτερως με τη συμπεριφορα της μητερας που μπροστα στην αρρωστια του ενος παιδιου της ειχε παραγκωνισει τα αλλα δυο, οπου μαλιστα το υγιες κοριτσι γεννηθηκε με σκοπο να γινει δωρητης οργανων.
Κι εδω αρχιζω να αναρωτιεμαι η δυστυχη...οσο και να αγαπας το παιδι σου που μαθαινεις οτι πασχει απο καρκινο, πως παιρνεις την αποφαση να κανεις ενα παιδι του σωληνα με σκοπο να κρατησει το αλλο ζωντανο?! Πως φθανεις στο σημειο να υποχρεωνεις ενα παιδι των 11 Μαιων να δωρισει το ενα του νεφρο για να χαρισει καποιους μηνες ισως ζωης παραπανω στο αρρωστο παιδι?! Πως αποφασιζεις να σωσεις το ενα, καταστρεφοντας πιθανοτατα τη μετεπειτα ζωη του αλλου?
Ποσο ηθικο ειναι τελικα? Ο σκοπος αγιαζει τα μεσα? Ειναι θεμιτο ενα ανηλικο ατομο να γινεται δωρητης οργανων?
Ειλικρινα ειχα νευριασει με τη μητερα που φαινοταν να μη λογαριαζει καμμια αναγκη κανενος αλλου παιδιου προκειμενου να σωσει το ενα που στην ουσια απλα του "αγοραζε" καποιους μηνες ή χρονια παραπανω ζωης.
Και κλεινω λεγοντας πως μπορει να με συγκινησε (πραγμα ευκολο για τα μουτρα μου), να με στενοχωρησε, αλλα ειλικρινα το τελος με λυτρωσε, με ανακουφισε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.