Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-04-10
03:15
Ένα ποίημα πολύ του γούστου μου που ταιριάζει
στο πνεύμα της θλίψης του θανάτου (ή του θανάτου της θλίψης)
είναι το Είμαστε Μεταδότες του Ντέιβιντ Χερμπερτ Λόρενς,
σε μετ. Άρη Δικταίου:
"Ζώντας μεταδίδουμε τη ζωή.
Κι αν αποτύχουμε να δώσουμε ζωή, αποτυχαίνει κι η ζωή
να ρέει μέσα από μας.
Αυτό είναι μέρος του μυστηρίου του φύλου, είναι μια ροή που πάει προς τα μπρος
Άνθρωποι δίχως φύλο δεν μεταδίδουν τίποτα.
Κι αν, όπως εργαζόμαστε, μπορούμε να μεταδώσουμε ζωή στο έργο μας,
ζωή, πιο πολλή ακόμα ζωή, ορμά μέσα μας για να μας ανταμοίψει,
που είμαστε πρόθυμοι και κελαρύζουμε με ζωή μές απ΄τις μέρες.
Ακόμη κι όταν μια γυναίκα φτιάχνει μια μηλόπιττα,
ή μια καρέκλα ένας άντρας, και ζωή πάει στη μηλόπιττα, κι είναι καλή μηλόπιττα,
είναι καλή η καρέκλα,
η γυναίκα είναι ευχαριστημένη, με δροσερή ζωή να κελαρύζει μέσα της,
ο άντρας είναι ευχαριστημένος.
Δώσε, και θα σου δοθεί ότι έχεις δώσει,
είναι ακόμα η αλήθεια για τη ζωή.
Μα ζωή να δώσεις τόσο εύκολο δεν είναι.
Δεν έχει νόημα σ' ανοητο νόημα να τη δώσεις ή ν' αφήσεις να σε φάει ο ζωντανός νεκρός.
Αλλ' έχει νοημα την ποιότητα της ζωής να δώσεις όπου δεν υπήρχε,
ακόμη κια είναι για το ξάσπρισμα
ενός πλυμμένου μαντιλιού της τσέπης".
Εμ,
εννοείς τις πρόωρες μάνες που πετούν στα σκουπίδια τα ομφάλια παιδιά τους,
(δεν είπα κάτι δυσκολο τώρα, υπονοώ εν τάχει τα βρέφη με τον ομφάλιο λώρο
ακόμη πάνω στη κοιλίτσα τους)
τις μάνες που τα δίνουν για υιοθέτηση,
τις μάνες που σου σβήνουν τσιγάρα στο στήθος ή το μπράτσο
χμ... φαινομενικά δεν αξίζει να τις κλαις,
γιατί ήταν ανάξιες μάνες
και επεφύλαξαν ένα μέλλον ζοφερό για τον καρπό τους.
Είναι κοινό μυστικό,
ό,τι δε μπορείς να το κλάψεις έστω για μια φορά
σε πονά δια παντός...
Προσπαθώντας να με πείσεις ότι δεν είσαι αξιόκλαφτος (αλλά αξιόκλαστος),
καταλήγεις στο να σε κλαίνε τελικά τα γνωστά ψαρικά που συνήθως συνοδεύουν
τη φασολάδα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ )
στο πνεύμα της θλίψης του θανάτου (ή του θανάτου της θλίψης)
είναι το Είμαστε Μεταδότες του Ντέιβιντ Χερμπερτ Λόρενς,
σε μετ. Άρη Δικταίου:
"Ζώντας μεταδίδουμε τη ζωή.
Κι αν αποτύχουμε να δώσουμε ζωή, αποτυχαίνει κι η ζωή
να ρέει μέσα από μας.
Αυτό είναι μέρος του μυστηρίου του φύλου, είναι μια ροή που πάει προς τα μπρος
Άνθρωποι δίχως φύλο δεν μεταδίδουν τίποτα.
Κι αν, όπως εργαζόμαστε, μπορούμε να μεταδώσουμε ζωή στο έργο μας,
ζωή, πιο πολλή ακόμα ζωή, ορμά μέσα μας για να μας ανταμοίψει,
που είμαστε πρόθυμοι και κελαρύζουμε με ζωή μές απ΄τις μέρες.
Ακόμη κι όταν μια γυναίκα φτιάχνει μια μηλόπιττα,
ή μια καρέκλα ένας άντρας, και ζωή πάει στη μηλόπιττα, κι είναι καλή μηλόπιττα,
είναι καλή η καρέκλα,
η γυναίκα είναι ευχαριστημένη, με δροσερή ζωή να κελαρύζει μέσα της,
ο άντρας είναι ευχαριστημένος.
Δώσε, και θα σου δοθεί ότι έχεις δώσει,
είναι ακόμα η αλήθεια για τη ζωή.
Μα ζωή να δώσεις τόσο εύκολο δεν είναι.
Δεν έχει νόημα σ' ανοητο νόημα να τη δώσεις ή ν' αφήσεις να σε φάει ο ζωντανός νεκρός.
Αλλ' έχει νοημα την ποιότητα της ζωής να δώσεις όπου δεν υπήρχε,
ακόμη κια είναι για το ξάσπρισμα
ενός πλυμμένου μαντιλιού της τσέπης".
Υπαρχουν και μαναδες που δεν αξιζει να τις κλαψεις.
Εμ,
εννοείς τις πρόωρες μάνες που πετούν στα σκουπίδια τα ομφάλια παιδιά τους,
(δεν είπα κάτι δυσκολο τώρα, υπονοώ εν τάχει τα βρέφη με τον ομφάλιο λώρο
ακόμη πάνω στη κοιλίτσα τους)
τις μάνες που τα δίνουν για υιοθέτηση,
τις μάνες που σου σβήνουν τσιγάρα στο στήθος ή το μπράτσο
χμ... φαινομενικά δεν αξίζει να τις κλαις,
γιατί ήταν ανάξιες μάνες
και επεφύλαξαν ένα μέλλον ζοφερό για τον καρπό τους.
Είναι κοινό μυστικό,
ό,τι δε μπορείς να το κλάψεις έστω για μια φορά
σε πονά δια παντός...
Κι ας μη με κλαψει ποτε κανενας, ουτε που με νοιαζει. Και γιατι να με κλαψει δηλαδη; Ημουν θλιβερη παρουσια στη ζωη, να ειμαι θλιβερη και μετα, δεν λεει μεγάλε καθόλου.
Προσπαθώντας να με πείσεις ότι δεν είσαι αξιόκλαφτος (αλλά αξιόκλαστος),
καταλήγεις στο να σε κλαίνε τελικά τα γνωστά ψαρικά που συνήθως συνοδεύουν
τη φασολάδα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
10-04-10
17:53
Και σε διάφορα μέρη (Θεός ξέρει που) σου πιπιλάνε τα αυτάκια ότι την αποπάνω βλάκεία την λέει η Ορθοδοξία....
Σταμάτα, ερεθίζομαι
Όχι μόνο αυτό δεν το λέει η ορθοδοξία αλλά ούτε καν οι Καθολικοί... Οι προτεστάντες το λένε...
Υπόδειξε μου τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λογο του 40ήμερου μνημόσυνου, τότενες.
Με το "????" στο "Ορθοδοξία" τι εννοείς;
Εννοώ πως οτιδήποτε επαίρεται για τον εαυτό του κάνοντας χρήση του "ορθόν"
εκτός ότι μακαρ(ον)ίζεται, χαρίζει συγχρόνως και τον (Αφόρετο) τίτλο
του λαθεμένου σε όλους τους άλλους που δε μοιράζονται την ίδια κοσμοθεωρία.
Αν εσύ είσαι ορθόδοξη πα να πει πως όλοι οι λοιποί είναι λανθανόδοξοι, εξού και
ο μυροβόλος ναρκισισμός μωβ χρώματος μιας και γέμισε ο τόπος ανθισμένες πασχαλιές. (αχ Φιλοθέη)
Σκέψου έναν κόσμο χωρίς καμπαρετζούδες
Να φοβάσαι τον άβγαλτο άντρα και τη καινουρια πουτ@ν@.
Τον πρώτο γιατί κινδυνεύει να φάει τα μούτρα του και τη δεύτερη γιατί
νομίζει ότι με το μου*ί της εξουσιάζει τον κόσμο.
Γιατί πολύ απλά δεν μιλάμε για τον ύπνο που λες / εννοείς εσύ. Υπάρχει αλληγορία εδώ. (Τελείως διαφορετική από αυτήν που λένε οι 12θεϊστές βέβαια, αλλά αλληγορία)
Να σου πω για τι μιλάμε (και την αλληγορία την έπιασα αλλά με κατέθλιψε):
- Εγώ νομίζω ότι πάμε από κει πού'ρθαμε (στο τίποτα/πουθενά). Κανένας πρόσκαιρος ύπνος. Θάνατος, σκουλήκια, χους.
- Το άλλο το ξέρεις? Το μαγνητικό πεδίο λέει, που αφήνει η Σελήνη εμποδίζει τις ψυχές που ανεβαίνουν απο τη Γή να πάνε σε higher level. Πω γμτ (λολάκι)
- Τι σημασία έχει ο τόπος που παραμένει η σωρός μας όταν δεν θα έχουμε συνείδηση?
- Το ότι λαχταρούμε και μετά θάνατο ζωή λέει πολλά.
Κυρίως ότι κάτι δε κάναμε/κάνουμε σωστά σε τούτη δω.
Κόκκοι σκόνης του διαστήματος θα γίνουμε (stardust) κι αυτό ιδεατά.
Διασκέδασε όσο μπορείς τα χρονάκια που σου απομένουν (αν δεν είναι λεπτά/ώρες/μέρες),
φτιάξε και μια ''bucket list'', things to do before I die και έτσι...
και σε ικετεύω μην συμπεριλάβεις τη λέξη "τρισάγιο" στη λίστα. Life' s a bitch.
Θα μας φάνε τα σκουλήκια...
- Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του κατασκευαστή (βλ. άποψη εκκλησίας)
πάμε στο Recycle Bin μέχρι να ξανακάνει login ο admin (aka 2α παρουσία)
και να κάνει restore (ανάσταση νεκρών).
Ανεξάρτητοι beta users του φυσικού κόσμου υποστηρίζουν
ότι απλά σβήνεται η καταχώρηση του file μας στο Master File Table
και η ύλη μας (clusters) παραμένει διαθέσιμη για επανεγγραφή (=μας ανακυκλωνουν τα σκουλικια).
Από την μέχρι τώρα εμπειρία σου μπορείς να δώσεις πιθανότητες στη κάθε εκδοχή.
Μήπως το επίθετο σου είναι House? Γιατί σε συμπεριφορά του μοιάζεις....
όχι είναι ομορφότερός μου αλλά είμαι ειρωνικότερός του.
υγ. Πάντως σοβαρά τώρα για να μην γυρίζει κανείς πίσω, καλά θα είναι στον θανατόκοσμο...
υγ.2 Τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος...ποιοι είμαστε που πάμε...θα βρούμε κάνα σουβλατζίδικο να φάμε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
08-11-09
20:47
Να προσθέσω στα προηγούμενα ότι,
αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..
Το άχ για τον κόσμο αυτόν έχει μόνο δυο συντεταγμένες, που είπε κι ένας ποιητάκος: Μάνα και θάνατο.
Σκέψου πόσες φορές πολλαπλασιασμένο θα είναι το αχ από το θάνατο της μεγάλης μας Μητέρας.
Διότι από τα αγαθά της μητριαρχίας γνωρίζουμε πως όλες του κόσμου τις μητέρες τις λεν' Γεσθημανή και πως στο τέλος μένεις με τη θλίψη αγκαλιά που έχει γεύση από αίμα και αναρωτιέσαι:
ποιός νόμος κυβερνάει τ' ανθρώπινα...να χάνουμε δια παντός τον γεννήτορα μας, την πρωταρχική μας θάλασσα ...
Θέλω να παρανομήσω...
αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..
Το άχ για τον κόσμο αυτόν έχει μόνο δυο συντεταγμένες, που είπε κι ένας ποιητάκος: Μάνα και θάνατο.
Σκέψου πόσες φορές πολλαπλασιασμένο θα είναι το αχ από το θάνατο της μεγάλης μας Μητέρας.
Διότι από τα αγαθά της μητριαρχίας γνωρίζουμε πως όλες του κόσμου τις μητέρες τις λεν' Γεσθημανή και πως στο τέλος μένεις με τη θλίψη αγκαλιά που έχει γεύση από αίμα και αναρωτιέσαι:
ποιός νόμος κυβερνάει τ' ανθρώπινα...να χάνουμε δια παντός τον γεννήτορα μας, την πρωταρχική μας θάλασσα ...
Θέλω να παρανομήσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.