10-04-10
14:38
Έχω χάσει συγγενή μου και διαπίστωσα 100% ότι αυτό που λες είναι αλήθεια. Είμαστε πολύ εγωιστές. "Πώς τόλμησε να φύγει και να ΜΑΣ αφήσει;;" είναι η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό. "ΜΑΣ αφήσει;" Μα υπάρχει τίποτα ποιο εγωιστικό από το να είναι ο άλλος πεθαμένος εκεί δίπλα και εμείς σε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας;Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι.
Το πρόσωπο που έχασα, με αδικούσε μια ζωή σε όλα... με έβριζε, με έδιωχνε, πάντα όλοι οι υπόλοιποι της οικογενείας ήταν καλύτεροι από μένα, κ.τ.λ, κ.τ.λ.... που σε κάνουν να σκέφτεσαι σκέψεις τύπου "μακάρι να πέθαινε να γλύτωνα". Όταν πέθανε όμως, έπαθα σοκ. Όχι επειδή δεν το περίμενα (99 ετών άνθρωπος!!!!!) αλλά επειδή ναι μεν από την μία στεναχωρήθηκα που πέθανε, αλλά από την άλλη γιατί έχασα την ευκαρία να του δείξω τι αξίζω... Όλη μου την ζωή προσπαθούσα να φανώ αντάξια του, και τώρα που επιτέλους μεγάλωσα και ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκηση μου, αυτός πήγε και πέθανε; "Πώς τόλμησε; Να ΜΟΥ το κάνει αυτό;" Ξέρεις πόσο θύμωσα τότε;; Προς μεγάλη μου ἐκπληξη διαπίστωσα τότε τον εγωισμό μου... Τότε διαπίστωσα αυτό που έγραψα πριν: υπάρχει τίποτα ποιο εγωιστικό από το να είναι ο άλλος πεθαμένος εκεί δίπλα και εμείς σε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας;Είμαι πεπεισμένος ότι ο μοναδικός λόγος που στενοχωριόμαστε για τον θάνατο κάποιου είναι σε περιπτώσεις αδικίας, για παράδειγμα επι χρόνια να προσπαθούμε κάτι τελικά να μην πρόλαβε να δει τα αποτελέσματα. Όμως κάτι τέτοιο είναι λίγο δύσκολο να συμβεί, αφού στις μέρες μας ελάχιστοι ασχολούνται με οράματα και είναι συχνό το φαινόμενο να υποτιμούμε (έστω και στο υποσυνείδητο) το έργο των κοντινών ανθρώπων. Η περίπτωση να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα έχει απειροελάχιστη πιθανότητα.
Ναι, ο θάνατος φανερώνει όσο κανείς τον εγωισμό...
Παρόλα αυτά ο θάνατος, στην ορθόδοξη θρησκεία τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προσωρινός ύπνος μέχρι να αναστηθούν οι ψυχές δηλαδή όταν θα γίνει η δευτέρα Παρουσία. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποια μέρα θα ξαναδούμε τους συγγενείς μας. Εγώ σαν θρήσκος άνθρωπος το πιστεύω αυτό. Αλλά το βρίσκω και λογικό. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος τραβάει τα πάνδεινα σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πεθάνει στο τέλος. Είναι ηλίθιο σαν στόχος, σαν σκοπός... Κάτι πρέπει να υπάρχει απο πίσω.... Γι' αυτό κοιτάζω να κάνω αρκετά συχνά τίποτα τρισάγια ή μνημόσυνα στους πεθαμένους μου. Να ξέρω τουλάχιστον ότι κάτι έκανα γι' αυτούς έστω και μετά θάνατον... Εμένα σαν πράξη με ανακουφίζει... και από την άλλη -σύμφωνα με την θρησκεία μας πάντα- αναπαύει τις ταλαιπωρημένες ψυχές. Δεν χάνω και τίποτα... Γι'αυτό και συνήθως το συνιστώ αυτό και στους άλλους για να τους δώσω μια ιδέα, σαν έμμεση λύση, που θα ανακουφίσει τον πόνο τους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα τώρα που πέθανε... Δεν είναι αλήθεια. Τρισάγιο κάνεις όποτε θες. Από την αγάπη σου εξαρτάται...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.