Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-04-10
03:15
Ένα ποίημα πολύ του γούστου μου που ταιριάζει
στο πνεύμα της θλίψης του θανάτου (ή του θανάτου της θλίψης)
είναι το Είμαστε Μεταδότες του Ντέιβιντ Χερμπερτ Λόρενς,
σε μετ. Άρη Δικταίου:
"Ζώντας μεταδίδουμε τη ζωή.
Κι αν αποτύχουμε να δώσουμε ζωή, αποτυχαίνει κι η ζωή
να ρέει μέσα από μας.
Αυτό είναι μέρος του μυστηρίου του φύλου, είναι μια ροή που πάει προς τα μπρος
Άνθρωποι δίχως φύλο δεν μεταδίδουν τίποτα.
Κι αν, όπως εργαζόμαστε, μπορούμε να μεταδώσουμε ζωή στο έργο μας,
ζωή, πιο πολλή ακόμα ζωή, ορμά μέσα μας για να μας ανταμοίψει,
που είμαστε πρόθυμοι και κελαρύζουμε με ζωή μές απ΄τις μέρες.
Ακόμη κι όταν μια γυναίκα φτιάχνει μια μηλόπιττα,
ή μια καρέκλα ένας άντρας, και ζωή πάει στη μηλόπιττα, κι είναι καλή μηλόπιττα,
είναι καλή η καρέκλα,
η γυναίκα είναι ευχαριστημένη, με δροσερή ζωή να κελαρύζει μέσα της,
ο άντρας είναι ευχαριστημένος.
Δώσε, και θα σου δοθεί ότι έχεις δώσει,
είναι ακόμα η αλήθεια για τη ζωή.
Μα ζωή να δώσεις τόσο εύκολο δεν είναι.
Δεν έχει νόημα σ' ανοητο νόημα να τη δώσεις ή ν' αφήσεις να σε φάει ο ζωντανός νεκρός.
Αλλ' έχει νοημα την ποιότητα της ζωής να δώσεις όπου δεν υπήρχε,
ακόμη κια είναι για το ξάσπρισμα
ενός πλυμμένου μαντιλιού της τσέπης".
Εμ,
εννοείς τις πρόωρες μάνες που πετούν στα σκουπίδια τα ομφάλια παιδιά τους,
(δεν είπα κάτι δυσκολο τώρα, υπονοώ εν τάχει τα βρέφη με τον ομφάλιο λώρο
ακόμη πάνω στη κοιλίτσα τους)
τις μάνες που τα δίνουν για υιοθέτηση,
τις μάνες που σου σβήνουν τσιγάρα στο στήθος ή το μπράτσο
χμ... φαινομενικά δεν αξίζει να τις κλαις,
γιατί ήταν ανάξιες μάνες
και επεφύλαξαν ένα μέλλον ζοφερό για τον καρπό τους.
Είναι κοινό μυστικό,
ό,τι δε μπορείς να το κλάψεις έστω για μια φορά
σε πονά δια παντός...
Προσπαθώντας να με πείσεις ότι δεν είσαι αξιόκλαφτος (αλλά αξιόκλαστος),
καταλήγεις στο να σε κλαίνε τελικά τα γνωστά ψαρικά που συνήθως συνοδεύουν
τη φασολάδα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ )
στο πνεύμα της θλίψης του θανάτου (ή του θανάτου της θλίψης)
είναι το Είμαστε Μεταδότες του Ντέιβιντ Χερμπερτ Λόρενς,
σε μετ. Άρη Δικταίου:
"Ζώντας μεταδίδουμε τη ζωή.
Κι αν αποτύχουμε να δώσουμε ζωή, αποτυχαίνει κι η ζωή
να ρέει μέσα από μας.
Αυτό είναι μέρος του μυστηρίου του φύλου, είναι μια ροή που πάει προς τα μπρος
Άνθρωποι δίχως φύλο δεν μεταδίδουν τίποτα.
Κι αν, όπως εργαζόμαστε, μπορούμε να μεταδώσουμε ζωή στο έργο μας,
ζωή, πιο πολλή ακόμα ζωή, ορμά μέσα μας για να μας ανταμοίψει,
που είμαστε πρόθυμοι και κελαρύζουμε με ζωή μές απ΄τις μέρες.
Ακόμη κι όταν μια γυναίκα φτιάχνει μια μηλόπιττα,
ή μια καρέκλα ένας άντρας, και ζωή πάει στη μηλόπιττα, κι είναι καλή μηλόπιττα,
είναι καλή η καρέκλα,
η γυναίκα είναι ευχαριστημένη, με δροσερή ζωή να κελαρύζει μέσα της,
ο άντρας είναι ευχαριστημένος.
Δώσε, και θα σου δοθεί ότι έχεις δώσει,
είναι ακόμα η αλήθεια για τη ζωή.
Μα ζωή να δώσεις τόσο εύκολο δεν είναι.
Δεν έχει νόημα σ' ανοητο νόημα να τη δώσεις ή ν' αφήσεις να σε φάει ο ζωντανός νεκρός.
Αλλ' έχει νοημα την ποιότητα της ζωής να δώσεις όπου δεν υπήρχε,
ακόμη κια είναι για το ξάσπρισμα
ενός πλυμμένου μαντιλιού της τσέπης".
Υπαρχουν και μαναδες που δεν αξιζει να τις κλαψεις.
Εμ,
εννοείς τις πρόωρες μάνες που πετούν στα σκουπίδια τα ομφάλια παιδιά τους,
(δεν είπα κάτι δυσκολο τώρα, υπονοώ εν τάχει τα βρέφη με τον ομφάλιο λώρο
ακόμη πάνω στη κοιλίτσα τους)
τις μάνες που τα δίνουν για υιοθέτηση,
τις μάνες που σου σβήνουν τσιγάρα στο στήθος ή το μπράτσο
χμ... φαινομενικά δεν αξίζει να τις κλαις,
γιατί ήταν ανάξιες μάνες
και επεφύλαξαν ένα μέλλον ζοφερό για τον καρπό τους.
Είναι κοινό μυστικό,
ό,τι δε μπορείς να το κλάψεις έστω για μια φορά
σε πονά δια παντός...
Κι ας μη με κλαψει ποτε κανενας, ουτε που με νοιαζει. Και γιατι να με κλαψει δηλαδη; Ημουν θλιβερη παρουσια στη ζωη, να ειμαι θλιβερη και μετα, δεν λεει μεγάλε καθόλου.
Προσπαθώντας να με πείσεις ότι δεν είσαι αξιόκλαφτος (αλλά αξιόκλαστος),
καταλήγεις στο να σε κλαίνε τελικά τα γνωστά ψαρικά που συνήθως συνοδεύουν
τη φασολάδα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
10-04-10
16:09
Παρόλα αυτά ο θάνατος, στην ορθόδοξη θρησκεία τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προσωρινός ύπνος μέχρι να αναστηθούν οι ψυχές δηλαδή όταν θα γίνει η δευτέρα Παρουσία.
Στην ΟΡΘΟ(???)δοξία σου πιπιλάνε τα αυτάκια και με άλλα
όπως ότι μετά το θάνατο το πνεύμα κόβει βόλτες για 40 μέρες στη γη
παρακολουθώντας μέχρι και την κηδεία του (χόρορ πλέης η τσέρτς, τελικά)
και ακολουθούν 39 μέρες μπανηστήρι μέχρι να αναληφθεί εις τους ουρανούς.
Με την αναστάσιμη παρωδία ελπίδας η θρησκεία ξεπλένει τη συνείδηση από το θέαμα των σκουληκιών εντός οστών.
Χρησιμοποιεί κι ένα τσίπυ τέχνασμα ατυχούς παρομοιώσεως
(λες και τα σεντόνια μας είχαν ποτέ χωμάτινη γεύση - εκτός από όταν χουζουρεύαμε στα νοτισμένα γρασίδια σε πικνικ εποχές)
μα πραγματικά πιστεύει κανείς εχέφρων ότι ο θάνατος είναι ύπνος κι αν είναι ύπνος
τότε γιατί δεν αφήνουμε τις κάσες ανοιχτές ή γιατί δε μισοθάβουμε για όταν θα ξυπνήσουν;
Αφού δε τους θάβουμε στο κελάρι μας ή στις αποθήκες μας, για να πεις δεν υποφέρεται η νεκρική οσμή.
Τα κόκαλλα θα αυτοσυναρμολογηθούν, τα σκουλήκια θα ξεράσουν τη μασημένη σάρκα, οι ταφόλακοι θα ανοίξουν από θεϊκούς γκασμάδες?
Και ο αχθοφόρος? Ποιος θα είναι ο βαστάζος της υπόθεσης? Τα κόκαλα που τρίζουν από υπερβολικές ξάπλες?
Το ροχαλητό δεν είναι σαμπλάκι ήχου θανατερής προέλευσης...
Ο θάνατος δεν είναι ύπνος, η ζωή είναι καθημερινός θάνατος
που μοιάζει με αλάρμ των 100 ντεσιμπέλ και ματώνει τα αυτιά μας
και να σκεφτείς πως κανείς δε σε κλέβει...ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ...
(το αντίθετο μάλιστα ειπώθηκε...γεννηθήκαμε για να ελευθερωθούμε...αλλά από τι; απο τα δεσμά που μας φόρεσαν
σκυλιά των παραδείσων? Αν γεννήθηκες με δεσμά τότε ο θάνατος δε μπορεί παρά να είναι μια λύτρωση που αξίζει να την υποφέρουμε...)
Αν δε γεννήθηκες με δεσμά, ε τότε είσαι της σχολής "τρέμω τον θάνατο". Γιατί εχθρός της ελευθερίας είναι να σε εγκλωβίζουν σε ένα φέρετρο, και να μη μπορούν ούτε τα πόδια σου να εκφέρουν άποψη...
Κι όταν το φόντο σωτηρίας είναι μια Δευτέρα παρουσία,
προτιμώ να περάσω ένα έξαλλο Σάββατο,
και το πρωί της Κυριακής να φορέσω τα καλά μου
και να αυτοκτονήσω μια μέρα πριν...
Να μου λείπουν οι δια της απαλοιφής σωτήρες.
Τη ζωή μου θέλω να περισώσω.
Για το θάνατο βλέπουμε...
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποια μέρα θα ξαναδούμε τους συγγενείς μας.
https://www.youtube.com/watch?v=HdX_kIWsWJA
Συλλαβίζουμε τα όνειρα μας που λέει κι ο goodjohn.
Έτσι είναι κι αυτό που γράφεις.
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς.
Και ξάφνου, πάνω στο -πολύ θέλω να το δω αυτό- πανηγυράκι του ποιος θα πρωτοκεράσει στη παραδεισένια παρέα
να σκάει μύτη ο Λουμίδης και να κοπανάει το συννεφοτράπεζο λέγοντας, το κέρασμα τέλος.
-Γιατί ρε μάστορα?
-Γιατί ο καφές είναι πολυκαιρινός.
- (κόκκαλο όλοι)
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος τραβάει τα πάνδεινα σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πεθάνει στο τέλος.
Δε φτάνει η ματαιότητα της ζωής,
το σφουγγάρι των υπομονών,
τα αυτάρεσκα βασανιστήρια
και η κάρτα μούγκαφον με απεριόριστες κλήσεις προς όλους (θεϊκό πακέτο)
η αυτομιζέρια και τα κακορίζικα,
τελικά πεθαίνεις κιόλας όπως ακριβώς έχεις ζήσει. (δε τη γλυτώνω τη κυστεοσκόπηση )
Δηλ ούτε μια στοιχειώδη απαλότητα, έτσι σαν ύστατο γαλήνεμα από ένα νανοδευτερόλεπτο ψευτοχαμόγελου.
Ας ανοίξουμε ένα τόπικ ο απαραπλάνητος πιστός και ο γιγάντιας συμπόνοιας Κύριος και Θεός.
Γι' αυτό κοιτάζω να κάνω αρκετά συχνά τίποτα τρισάγια ή μνημόσυνα στους πεθαμένους μου.
Ωχ είσαι από αυτούς που σκαλίζουν ποιηματάκια, στιχάκια
κι αλλάζουν και λουλούδια στα νεκρόβαζα
και χαϊδεύουν τα μάρμαρα
κι ανάβουν κεράκια, καντηλάκια
και σκουπίζουν με μωρομάντηλα τις φωτοζ
και αφήνουν και σοκολάτες μαρς στη μαρμαροκολώνα κλπ?
Τρέχει κάτι στο σύμπαν κάνοντας τρισάγια;
Επακριβώς θα έλεγα αυτό:
Τα λογάκια
Και
Τα αλογάκια.
Αν ονομάσεις τη φλόγα πυρκαγιά (όπως κάνεις εσύ με το τρισάγιο/ανακούφιση)
είτε γιατί τη φοβάσαι, είτε γιατί δεν την έχεις δει ποτέ σου,
το χνώτο της εκφοράς του θαυμασμού της, θα τη σβήσει
και μετά άντε γεια, άντε να βρεις άλλο καλοκαίρι.
Θέλει σκάλισμα, καύσιμη ύλη και λυγερό αεράκι γιανα λαμπαδιάσει ο τόπος,
σίγουρα όχι διςτριςσάγια.
Εγώ διάβασα τρεις φλογίτσες ντελικάτες, και είπα να καταθέσω τις αποτρισάγιες πυροκαταλυτικές μου σκέψεις.
Νομίζω πως καθένας που το ρίχνει στην ενασχόληση με δήθεν ανακουφιστικές τελετές κάθε τόσο,
οριοθετεί ναρκοπέδιο για ζωντανούς και νεκρούς ΜΑΖΙ.
Δεν χρειάζονται φανφάρες, αλλά σεμνότητα.
Όλα αυτά είναι για τα μάτια του χαμηλοεπίπεδου κόσμου.
Τριπάρεις προς βλαμμένες πολιτείες,
αυτό που κάνεις είναι ασκητική σε νεκροταφείο.
Ρίχνεις κάρβουνο και χύνεις δάκρυ σε ό,τι δεν χωρά στο είναι σου εντέλει...
Και τελικά η όρθια στάση σου δεν προκαλεί άλλο παρά μονάχα καμπούριασμα που το μεταβαπτίζεις
σε ριλαξάρισμα.
Αυτή η πόρωση με τα μνημόσυνα είναι σα το χαλασμένο πορτοκάλι που μολύνει
και τα υπόλοιπα φρέσκα γιατί μοιράζονται το ίδιο καφάσι, αν καταλαβαινόμαστε...
Τον ρωτήσατε τον νεκρό σας (πριν να φύγει), αν θέλει το λιβάνι πάρτυ που του κάνετε, διαρκώς?
Να ξέρω τουλάχιστον ότι κάτι έκανα γι' αυτούς έστω και μετά θάνατον...
Σου έχω μια σκληρή κουβέντα.
Είναι ήδη πολύ αργά...
Αν και δε φταις όσο πιστεύεις...
Οι συγκυρίες...
Χάπι πολλών πάμπολων καρατίων.
Γι'αυτό και συνήθως το συνιστώ αυτό και στους άλλους για να τους δώσω μια ιδέα, σαν έμμεση λύση
Αν πεθάνω το μόνο που θέλω είναι
να ακουμπήσει μια κονσόλα πάνω στο μάρμαρο κάποιος Dj (όχι απαραίτητα περιοπής)
να παίξει το σετάκι του,
και όλοι (μέχρι κι εγώ, θα ορκιστώ!)
να σπάσουνε μεσούλα
έτσι να κ@υλώσουμε λίγο στη μαυρίλα της διασφαγιτικής σιωπής...
STOP TRISAGIA NOW...
Τρισάγιο κάνεις όποτε θες. Από την αγάπη σου εξαρτάται...
τρισάγιο κάνεις όποτε θες, όπως ακριβώς και κατσαρίδες γιαλαντζί.
Εξαρτάται από το πόσο τρόφιμος του αέρα της ζωής είσαι...
Αν προσκολάται κάποιος στο θάνατο δε το κάνει από αγάπη
αλλά από μεταφυσική αγωνία.
Αν θα χιλιομετρούσες έναν τέτοιον άνθρωπο θα έβρισκες
ότι θα θέλει σέρβις αύριο με μηδέν χιλιόμετρα.
Κάτι λέει αυτό...
Τα φιλιά μου αιλεχς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
08-11-09
20:47
Να προσθέσω στα προηγούμενα ότι,
αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..
Το άχ για τον κόσμο αυτόν έχει μόνο δυο συντεταγμένες, που είπε κι ένας ποιητάκος: Μάνα και θάνατο.
Σκέψου πόσες φορές πολλαπλασιασμένο θα είναι το αχ από το θάνατο της μεγάλης μας Μητέρας.
Διότι από τα αγαθά της μητριαρχίας γνωρίζουμε πως όλες του κόσμου τις μητέρες τις λεν' Γεσθημανή και πως στο τέλος μένεις με τη θλίψη αγκαλιά που έχει γεύση από αίμα και αναρωτιέσαι:
ποιός νόμος κυβερνάει τ' ανθρώπινα...να χάνουμε δια παντός τον γεννήτορα μας, την πρωταρχική μας θάλασσα ...
Θέλω να παρανομήσω...
αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..
Το άχ για τον κόσμο αυτόν έχει μόνο δυο συντεταγμένες, που είπε κι ένας ποιητάκος: Μάνα και θάνατο.
Σκέψου πόσες φορές πολλαπλασιασμένο θα είναι το αχ από το θάνατο της μεγάλης μας Μητέρας.
Διότι από τα αγαθά της μητριαρχίας γνωρίζουμε πως όλες του κόσμου τις μητέρες τις λεν' Γεσθημανή και πως στο τέλος μένεις με τη θλίψη αγκαλιά που έχει γεύση από αίμα και αναρωτιέσαι:
ποιός νόμος κυβερνάει τ' ανθρώπινα...να χάνουμε δια παντός τον γεννήτορα μας, την πρωταρχική μας θάλασσα ...
Θέλω να παρανομήσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.