underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
07-06-10
19:02
Τι είναι πιο σημαντικό: ο άνθρωπος που έχεις πλάι σου ή τα όνειρά σου; Το συγκεκριμένο δίλημμα με έχει απασχολήσει πολύ. Το σκέφτηκα αρκετά να πω ή όχι την άποψή μου (καθώς εμπεριέχει προσωπικά δεδομένα), αλλά εν τέλει σκέφτηκα ότι ίσως και να έχει νόημα. Ο επί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σύντροφός μου προέρχεται από χώρα του Ινδικού κι όνειρό του είναι να μείνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε πόλη που έχει πολλούς συγγενείς και που για πολλούς θεωρείται "Γη της Επαγγελίας''. Εγώ με την σειρά μου έχω αρχίσει να χτίζω την καθημερινότητά μου εδώ, έχω πολλά πράγματα που με κρατάνε και δε νομίζω ότι θα μπορούσα να απομακρυνθώ πέρα από την Ευρωπαϊκή ήπειρο και την ασφάλεια του να αισθάνομαι το πολύ 4 ώρες μακριά από την οικογένειά μου.
Οι διαδικασίες κι οι σκέψεις και των 2 μας πολλές. Εγώ να αναρωτιέμαι αν αξίζει να τον "αναγκάσω" να μείνει σε κάποια κλειστή, ξενοφοβική χώρα, να βιώνει συνέχεια έλεγχο χαρτιών, να τον κοιτάζουν κάπως επειδή αν και μελαμψός έχει "κανονική" δουλειά ενώ "τα δικά μας παιδιά πεινάνε"/είναι καλοντυμένος/κυκλοφορεί Ελληνίδα και ούτως καθεξής, ενώ ταυτόχρονα εδώ δεν θα καταφέρει εύκολα να πετύχει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, τόσο δημιουργικά όσο και οικονομικά.
Εκείνος με την σειρά του να σκέφτεται αν είναι σωστό να με "αναγκάσει" να τον ακολουθήσω "στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα", για να πάω σε κάποια χώρα χωρίς κάτι σίγουρο, μπλέκοντας σε "υποτιμητικές" διαδικασίες (βίζα, άδεια παραμονής, διαδικασίες λήψης αδειών εξάσκησης επαγγέλματος), όταν έχω κάποια σειρά εδώ και απόλυτη στήριξη από τους δικούς μου.
Σκέφτηκαμε το ενδεχόμενο να συμβιβαστούμε για να είμαστε μαζί. Όμως είναι αρκετή η σχέση μας για να παρακαμφθούν όλα τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε αν συμβιβαστούμε σε κάτι που δεν ονειρευόμαστε και δεν μας ιντριγκάρει; Είμαστε τόσο σημαντικοί έκαστος για τον άλλον , ώστε να αδιαφορήσουμε για άλλα σημαντικά πρόσωπα τα οποία εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε; Πολύ δύσκολη απόφαση και πολύ φθορά ψυχολογική ! Το ζήτημα έχει "παγώσει", όπως και η σχέση μας. Αλλά εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι, ανεξάρτητα από την όποια απόφασή μας, κανείς δεν θεωρεί τον άλλον κάτι περαστικό κι επιφανειακό. Μερικές φορές όμως, για να είσαι απόλυτα ισορροπημένος ψυχολογικά, πρέπει να σκεφτείς καταρχάς τον εαυτό σου. Κυνικό πιθανώς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι ρεμάλι κι αναίσθητη για τις σκέψεις μου, ούτε σκέφτομαι κάτι αρνητικό για τον φίλο μου που κάνει κι αυτός παρόμοιες σκέψεις.
Οι διαδικασίες κι οι σκέψεις και των 2 μας πολλές. Εγώ να αναρωτιέμαι αν αξίζει να τον "αναγκάσω" να μείνει σε κάποια κλειστή, ξενοφοβική χώρα, να βιώνει συνέχεια έλεγχο χαρτιών, να τον κοιτάζουν κάπως επειδή αν και μελαμψός έχει "κανονική" δουλειά ενώ "τα δικά μας παιδιά πεινάνε"/είναι καλοντυμένος/κυκλοφορεί Ελληνίδα και ούτως καθεξής, ενώ ταυτόχρονα εδώ δεν θα καταφέρει εύκολα να πετύχει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, τόσο δημιουργικά όσο και οικονομικά.
Εκείνος με την σειρά του να σκέφτεται αν είναι σωστό να με "αναγκάσει" να τον ακολουθήσω "στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα", για να πάω σε κάποια χώρα χωρίς κάτι σίγουρο, μπλέκοντας σε "υποτιμητικές" διαδικασίες (βίζα, άδεια παραμονής, διαδικασίες λήψης αδειών εξάσκησης επαγγέλματος), όταν έχω κάποια σειρά εδώ και απόλυτη στήριξη από τους δικούς μου.
Σκέφτηκαμε το ενδεχόμενο να συμβιβαστούμε για να είμαστε μαζί. Όμως είναι αρκετή η σχέση μας για να παρακαμφθούν όλα τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε αν συμβιβαστούμε σε κάτι που δεν ονειρευόμαστε και δεν μας ιντριγκάρει; Είμαστε τόσο σημαντικοί έκαστος για τον άλλον , ώστε να αδιαφορήσουμε για άλλα σημαντικά πρόσωπα τα οποία εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε; Πολύ δύσκολη απόφαση και πολύ φθορά ψυχολογική ! Το ζήτημα έχει "παγώσει", όπως και η σχέση μας. Αλλά εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι, ανεξάρτητα από την όποια απόφασή μας, κανείς δεν θεωρεί τον άλλον κάτι περαστικό κι επιφανειακό. Μερικές φορές όμως, για να είσαι απόλυτα ισορροπημένος ψυχολογικά, πρέπει να σκεφτείς καταρχάς τον εαυτό σου. Κυνικό πιθανώς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι ρεμάλι κι αναίσθητη για τις σκέψεις μου, ούτε σκέφτομαι κάτι αρνητικό για τον φίλο μου που κάνει κι αυτός παρόμοιες σκέψεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.