Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
03-06-10
00:34
Χρειάζεται στην κυριολεξία μια στιγμή για να γίνει το κακό και τα άτιμα τα μικρά έχουν την ικανότητα να φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν.
Αυτό που έχεις τονίσει είναι αυτό που κάνει την διαφορά! Άλλο να συμβεί κάτι σε αυτή τη μια στιγμή που ίσως κάτι θα πάει στραβά κι άλλο το συγκεκριμένο γεγονός που διήρκησε ώρες. Κάποια ελαφρυντικά θα μπορούσα να δώσω σε μια μητέρα που της ξέφυγε το παιδί από το χέρι και βγήκε στο δρόμο μέσα σε δευτερόλεπτα ή σε κάποια που βγήκε από το δωμάτιο για ένα λεπτό και το παιδί έβαλε το χέρι του στο μάτι, ακόμα κι αν τα περιστατικά αυτά είχαν το ίδιο αποτέλεσμα.
Σε αυτή την περίπτωση όμως το θεωρώ καθαρά ανευθυνότητα, καθώς δεν ήταν απλά "ένα στιγμιαίο λάθος".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
02-06-10
23:45
Καλός γιατρός; Ελαφρυντικά; Αν είναι δυνατόν!
Σε ένα τέτοιο περιστατικό η θέση του ανθρώπου αυτού και το πόσο καλός γιατρός είναι, είναι το τελευταίο που σκεφτομαι και μου είναι παγερώς αδιάφορη... Αντίθετα, σκέφτομαι τη θέση του μικρού παιδιού που ήταν καμμιά 10ριά ώρες εγκλωβισμένο και ολομόναχο και πως αισθανόταν. Ακόμα κι αν το παιδάκι δεν πέθαινε, πως θα μπορούσε να το συνεφέρει μετά από κάτι τέτοιο; Ή μήπως τότε θα ήταν όλα μια χαρά κι ο πατέρας θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος!
Το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν μόνο ένα το λάθος του αλλά πολλά! Τι να πρωτοπεί κανείς; Το ότι θεώρησε ασφαλές και λογικό να κλειδώσει το παιδί μέσα στο αυτοκίνητο μες στη ζέστη; Το ότι τόσες ώρες δεν το έφερε καν στο μυαλό του ώστε να θυμηθεί ότι έχει ένα παιδί και να αναρωτηθεί που να βρίσκεται και το κατάλαβε μόνο με το τηλέφωνο της μαμάς; Το ότι ακόμα και όταν του το θύμισαν δεν έτρεξε ο ίδιος την ίδια στιγμή παρατώντας ο,τιδήποτε κι αν έκανε για να δει πως είναι το παιδί, παρά μόνο έστειλε έναν αναισθησιολόγο και μια νοσοκόμα λες και είχε ξεχάσει τα αλαρμ αναμμένα;
Όπως και να χει ένα παιδί είναι ευθύνη και ένας γονιός πρέπει να συνειδητοποιήσει πως από τη στιγμή που κάνει ένα παιδί και όσο αυτό δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί πρέπει να το θεωρεί ως προέκταση του εαυτού του! Τα παιδιά δεν είναι κούκλες και πρέπει κάποια στιγμή αυτό να γίνει σαφές...
Σε ένα τέτοιο περιστατικό η θέση του ανθρώπου αυτού και το πόσο καλός γιατρός είναι, είναι το τελευταίο που σκεφτομαι και μου είναι παγερώς αδιάφορη... Αντίθετα, σκέφτομαι τη θέση του μικρού παιδιού που ήταν καμμιά 10ριά ώρες εγκλωβισμένο και ολομόναχο και πως αισθανόταν. Ακόμα κι αν το παιδάκι δεν πέθαινε, πως θα μπορούσε να το συνεφέρει μετά από κάτι τέτοιο; Ή μήπως τότε θα ήταν όλα μια χαρά κι ο πατέρας θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος!
Το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν μόνο ένα το λάθος του αλλά πολλά! Τι να πρωτοπεί κανείς; Το ότι θεώρησε ασφαλές και λογικό να κλειδώσει το παιδί μέσα στο αυτοκίνητο μες στη ζέστη; Το ότι τόσες ώρες δεν το έφερε καν στο μυαλό του ώστε να θυμηθεί ότι έχει ένα παιδί και να αναρωτηθεί που να βρίσκεται και το κατάλαβε μόνο με το τηλέφωνο της μαμάς; Το ότι ακόμα και όταν του το θύμισαν δεν έτρεξε ο ίδιος την ίδια στιγμή παρατώντας ο,τιδήποτε κι αν έκανε για να δει πως είναι το παιδί, παρά μόνο έστειλε έναν αναισθησιολόγο και μια νοσοκόμα λες και είχε ξεχάσει τα αλαρμ αναμμένα;
Όπως και να χει ένα παιδί είναι ευθύνη και ένας γονιός πρέπει να συνειδητοποιήσει πως από τη στιγμή που κάνει ένα παιδί και όσο αυτό δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί πρέπει να το θεωρεί ως προέκταση του εαυτού του! Τα παιδιά δεν είναι κούκλες και πρέπει κάποια στιγμή αυτό να γίνει σαφές...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.