Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
23:59
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε όσα αναφέρονται παραπάνω υπάρχει ένα κενό στα δικά μας επιχειρήματα. Συγκεκριμένα, το γεγονός ότι οι δισκογραφικές εταιρείες ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τους μουσικούς και τους δίνουν ψίχουλα, πλην ελάχιστων σε ποσοστό golden boys and girls, δεν μας νομιμοποιεί να "κλέβουμε" κι εμείς τη δουλειά τους, αφού έτσι δεν έχουν καν την ευκαιρία να βγάλουν ούτε αυτά τα λίγα. Δηλαδή με απλά λόγια, είναι που είναι στραβό το κλίμα, εάν το φάμε κι εμείς οι γάιδαροι, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Έτσι, πράγματι τα όσα αναφέραμε μέχρις εδώ, θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ως μονόπλευρα επιχειρήματα.
Τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν, ώστε τόσο εμείς να διατηρήσουμε το δικαίωμα να μοιραζόμαστε την αγαπημένη μας μουσική, χωρίς να πληρώνουμε αέρα χρήματα στις πολυεθνικές, όσο και οι καλλιτέχνες ν' αμείβονται δικαιότερα; Ευτυχώς ο Stallman έχει να προτείνει ουσιαστικές, όσο και καινοτόμες λύσεις, τις οποίες αξίζει κατά τη γνώμη μου να προσέξουμε:
Οι δύο προτάσεις του Stallman μου φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, όσο και λειτουργικές. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν τα κενά cd και dvd κόστιζαν 53 λεπτά του ευρώ, από 50 που κοστίζουν σήμερα, δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι, όπως και ότι η σύνδεσή μου του internet, με βάση τις ώρες που είμαι συνδεδεμένος, από 30 ευρώ το δίμηνο εάν πήγαινε στα 32, ούτε που θα το υπολόγιζα, παρά το γεγονός ότι δεν "τα φυσάω", το αντίθετο μάλιστα.
Ωστόσο, η πλέον ενδιαφέρουσα πρόταση είναι κατά τη γνώμη μου η δεύτερη. Έχω σκεφτεί πολλές φορές, από την ημέρα που πρωτοείδα την ομιλία, σε πόσες ταινίες και συγκροτήματα θα έδινα ένα ευρώ, μέσα από την ψυχή μου. "Σιγά ρε χουβαρδά, καταξοδεύτηκες" θα μου πει κάποιος. Ακριβώς όμως αυτό είναι και το νόημα. Με ένα ποσόν, το οποίο ντρέπεσαι να το δώσεις ως πουρμπουάρ στον ντελιβερά που σου φέρνει τα σουβλάκια, υπολογίζεται ότι οι μουσικοί θα κέρδιζαν πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι θα πατούσα το κουμπί περισσότερες φορές, από μία το μήνα, όπως και οι περισσότεροι μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, αφού νιώθεις υποχρεωμένος από το φιλότιμό σου να δώσεις κάτι σε αυτόν που σε διασκεδάζει και σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ σφυρηλατείται και μια προσωπική σχέση του κοινού με τον καλλιτέχνη, ειδικά όταν το κοινό γνωρίζει πως όσα πληρώσει θα πάνε κατευθείαν στον πραγματικό δικαιούχο κι όχι στα κοράκια των πολυεθνικών.
Ταυτόχρονα θα πέθαιναν οριστικά οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, πράγμα που θα έκανε μέγιστο καλό στην καλλιτεχνική παραγωγή, την οποία λυμαίνονται και ορίζουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, σε βαθμό αυτή ν' ασφυκτιά και στο μεγαλύτερο ποσοστό της να μην τολμά να καινοτομήσει, αλλά ν' ακολουθεί επί δεκαετίες την πεπατημένη, ώσπου να μην παράγονται πλέον καλλιτεχνήματα, αλλά φληναφήματα.
Τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν, ώστε τόσο εμείς να διατηρήσουμε το δικαίωμα να μοιραζόμαστε την αγαπημένη μας μουσική, χωρίς να πληρώνουμε αέρα χρήματα στις πολυεθνικές, όσο και οι καλλιτέχνες ν' αμείβονται δικαιότερα; Ευτυχώς ο Stallman έχει να προτείνει ουσιαστικές, όσο και καινοτόμες λύσεις, τις οποίες αξίζει κατά τη γνώμη μου να προσέξουμε:
Ωστόσο, αν και είναι υποκριτικό όταν οι δισκογραφικές λένε ότι υποστηρίζουν τους μουσικούς, είναι καλό να υποστηριχθούν στ' αλήθεια οι μουσικοί. Έχω να προτείνω δύο μεθόδους που θα λειτουργούσαν:
Η μία μέθοδος στηρίζεται στους φόρους. Υποθέστε ότι βάζουμε έναν φόρο στα κενά cd, στον χρόνο σύνδεσης στο διαδίκτυο, οτιδήποτε τέλος πάντων, και η κυβέρνηση μοίραζε τα χρήματα απευθείας στους μουσικούς, σε όλους όσοι εμπλέκονται με τη δημιουργία μουσικής και όχι στις εταιρείες. Αυτά τα χρήματα θ' αποτελούσαν μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά που σήμερα ξοδεύουμε για την αγορά μουσικών έργων. Ο φόρος δεν θα ήταν υψηλός και θα μπορούσε να υποστηρίξει τους μουσικούς καλύτερα, αφού όλοι θα έπαιρναν από κάτι και όχι μόνο οι superstar, οι οποίοι όμως και πάλι θα έπαιρναν αρκετά, ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Επιπρόσθετα, θα μπορούσαμε να διανέμουμε τα χρήματα, βασιζόμενοι σε μια μη γραμμική συνάρτηση. Φυσικά και το ποσόν που θα πρέπει να λαμβάνει ο καθένας θα πρέπει να στηρίζεται στην δημοφιλία του και όχι στην αυθαίρετη κρίση κάποιων γραφειοκρατών. Δεν χρειάζεται ωστόσο να είναι μια γραμμική αναλογία. Εάν λοιπόν ένας superstar είναι χίλιες φορές δημοφιλέστερος από έναν αρκετά επιτυχημένο καλλιτέχνη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος θα πρέπει να πάρει χίλιες φορές περισσότερα από τον δεύτερο. Η συνάρτηση θα πρέπει να ελαττώνεται σταδιακά, έτσι ώστε ο superstar να παίρνει τελικά δέκα φορές περισσότερα από τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο το ίδιο ποσό χρημάτων θα μπορούσε να στηρίξει επαρκώς πολύ περισσότερους μουσικούς απ' όσους στηρίζει σήμερα. Αντί το σύστημα να κάνει τους superstar πάμπλουτους και να μην μπορεί να στηρίξει στοιχειωδώς έστω, άλλους αρκετά επιτυχημένους καλλιτέχνες, μ' αυτόν τον τρόπο οι superstar θα γίνονταν ευκατάστατοι αλλά όχι πλούσιοι και θα είχαμε αρκετά για να στηρίξουμε τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα τους αρκετά επιτυχημένους, ενώ εμείς θα πληρώναμε λιγότερα χρήματα.
Όμως κάποιοι δεν αγαπάν τους φόρους. Δεν συμφωνώ μαζί τους, αφού πιστεύω ότι οι φόροι είναι καλοί, όταν πηγαίνουν για σημαντικούς σκοπούς, ωστόσο πολλοί μπορεί να προτιμούσαν ένα εντελώς εθελοντικό σχέδιο. Να λοιπόν ένα: Ας υποθέσουμε ότι κάθε πρόγραμμα αναπαραγωγής μουσικής διαθέτει ένα κουμπί, με το σήμα του δολαρίου ή του ευρώ και κάθε φορά που το πατάς θα στέλνει ένα δολάριο ή ευρώ σε έναν καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να το πατάμε όποτε μας αρέσει. Μια φορά το χρόνο, μια φορά το μήνα, μια φορά τη βδομάδα. Εάν λοιπόν το πατούσατε μια φορά την εβδομάδα, οι μουσικοί θα κέρδιζαν περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα, χωρίς καν εσείς να το προσέξετε.
Στις ΗΠΑ, όπως διαβάζω, ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει 20$ το χρόνο για ηχογραφημένη μουσική. Εάν το 4% αυτών πάει στους μουσικούς, είναι κατά μέσον όρο ένα δολλάριο το χρόνο, το οποίο πιθανότατα παίρνουν οι superstars. Εάν οι άνθρωποι πατούσαν το κουμπί μια φορά το χρόνο κατά μέσον όρο, θα στήριζαν τους καλλιτέχνες όσο τους στηρίζει και το σημερινό σύστημα. Εάν μπορούσαν οι καλλιτέχνες να τους πείσουν να το πατήσουν μια φορά το μήνα, θα τους στήριζαν πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα.
Οι δύο προτάσεις του Stallman μου φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, όσο και λειτουργικές. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν τα κενά cd και dvd κόστιζαν 53 λεπτά του ευρώ, από 50 που κοστίζουν σήμερα, δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι, όπως και ότι η σύνδεσή μου του internet, με βάση τις ώρες που είμαι συνδεδεμένος, από 30 ευρώ το δίμηνο εάν πήγαινε στα 32, ούτε που θα το υπολόγιζα, παρά το γεγονός ότι δεν "τα φυσάω", το αντίθετο μάλιστα.
Ωστόσο, η πλέον ενδιαφέρουσα πρόταση είναι κατά τη γνώμη μου η δεύτερη. Έχω σκεφτεί πολλές φορές, από την ημέρα που πρωτοείδα την ομιλία, σε πόσες ταινίες και συγκροτήματα θα έδινα ένα ευρώ, μέσα από την ψυχή μου. "Σιγά ρε χουβαρδά, καταξοδεύτηκες" θα μου πει κάποιος. Ακριβώς όμως αυτό είναι και το νόημα. Με ένα ποσόν, το οποίο ντρέπεσαι να το δώσεις ως πουρμπουάρ στον ντελιβερά που σου φέρνει τα σουβλάκια, υπολογίζεται ότι οι μουσικοί θα κέρδιζαν πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι θα πατούσα το κουμπί περισσότερες φορές, από μία το μήνα, όπως και οι περισσότεροι μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, αφού νιώθεις υποχρεωμένος από το φιλότιμό σου να δώσεις κάτι σε αυτόν που σε διασκεδάζει και σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ σφυρηλατείται και μια προσωπική σχέση του κοινού με τον καλλιτέχνη, ειδικά όταν το κοινό γνωρίζει πως όσα πληρώσει θα πάνε κατευθείαν στον πραγματικό δικαιούχο κι όχι στα κοράκια των πολυεθνικών.
Ταυτόχρονα θα πέθαιναν οριστικά οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, πράγμα που θα έκανε μέγιστο καλό στην καλλιτεχνική παραγωγή, την οποία λυμαίνονται και ορίζουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, σε βαθμό αυτή ν' ασφυκτιά και στο μεγαλύτερο ποσοστό της να μην τολμά να καινοτομήσει, αλλά ν' ακολουθεί επί δεκαετίες την πεπατημένη, ώσπου να μην παράγονται πλέον καλλιτεχνήματα, αλλά φληναφήματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
23:01
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του, την οποία έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο στέκι και σχετίζεται άμεσα με το θέμα που συζητάμε εδώ, αλλά και γενικότερα με το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, ο Richard Stallman, φίλος και μαθητής του Φράβια, θέτει κάποια ουσιώδη επιχειρήματα, ενάντια στην, όπως την αποκαλεί, κακόβουλη προπαγάνδα των εταιρειών εμπορίας πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου, δηλαδή δισκογραφικών εταιρειών, εκδοτικών οίκων, κλπ.
Ως προς τα δικαιώματα επί των βιβλίων, έχει κάνει την πολύ τολμηρή πρόταση, τα πνευματικά δικαιώματα να διαρκούν μόλις 10 χρόνια, αντί των 75 (!!) που ισχύει σήμερα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως σπάνια ένα βιβλίο συνεχίζει να εκτυπώνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αφού ο λεγόμενος "εκδοτικός κύκλος" είναι κατά μέσον όρο πολύ συντομότερος. Το ενδιαφέρον σ' αυτό το σημείο έγκειται στο εξής: Κάποια στιγμή κατέθεσε την πρότασή του σε ένα ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από συγγραφείς Ε.Φ. Εκεί λοιπόν, ένας βραβευμένος συγγραφέας του αντέτεινε ότι τα δέκα χρόνια ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ πολλά και πως ο ίδιος δεν θα συζητούσε τίποτε πιο μακροχρόνιο από την πενταετία, πράγμα που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο τον Stallman!! Ο λόγος για την άποψη αυτή του συγγραφέα είναι πως δεν πίστευε πως η μεγαλύτερη διάρκεια του copyright επρόκειτο να τον ωφελήσει στο παραμικρό, αφού για όσο χρόνο διαρκεί το copyright, το βιβλίο δεν ανήκει ουσιαστικά στον ίδιο, αλλά στον εκδότη. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να διαθέσει το έργο του όπως θα ήθελε εκείνος, για παράδειγμα να ανεβάσει το βιβλίο του στο διαδίκτυο, δίνοντας το ελεύθερο στο κοινό ώστε να το κατεβάσει δωρεάν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον ωφελήσει ώστε να διαδώσει τις ιδέες του και να διαφημίσει το όνομά του σε ευρύτερο κοινό, ούτως ώστε να αυξήσει για παράδειγμα τις πωλήσεις του επόμενου βιβλίου του, ή απλά να νιώσει πως έκανε το καθήκον του απέναντι στις ιδέες που υποστηρίζει. Αντίθετα, η διατήρηση του copyright για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα δεν θα του απέφερε περισσότερα χρήματα, αφού το βιβλίο δεν θα συνέχιζε να τυπώνεται, λόγω λήξης του "εκδοτικού του κύκλου".
Τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους συγγραφείς εκτός των λεγόμενων Super Stars, όπως ο Steven King για παράδειγμα, ωστόσο αυτοί είναι μια ισχνή μειοψηφία και ήδη έχουν βγάλει του κόσμου τα χρήματα από το έργο τους. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων, ωφελούν μόνο τη βιομηχανία εκμετάλλευσης της τέχνης κι όχι τον καλλιτέχνη.
Περνώντας όμως στο ζήτημα των άλλων καλλιτεχνών, όπως πχ των τραγουδοποιών ή μουσικών, το οποίο είναι και το θέμα της παρούσης συζήτησης, ο Stallman έχει ακόμη πιο ενδιαφέρονται πράγματα να πει, τα οποία απαντούν σε πολλές, αν όχι όλες, τις ενστάσεις που έχουν παρουσιαστεί από τους συνομιλητές που υποστηρίζουν την άλλη πλευρά:
Εδώ λοιπόν καταρρίπτεται το βασικό επιχείρημα εναντίον του ελεύθερου διαμοιρασμού της μουσικής στο διαδίκτυο. Τα πνευματικά δικαιώματα στην ουσία, εκτός μιας ελάχιστης μειοψηφίας superstar, είναι έτσι θεσμοθετημένα, ώστε δεν βοηθούν τον καλλιτέχνη στην επιβίωσή του, αλλά ωφελούν αποκλειστικά και μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, ενώ οι καλλιτέχνες περιέρχονται σε ένα καθεστώς ουσιαστικής δουλοπαροικίας, τύπου παλαιάς φεουδαρχίας. Ως προς το ζήτημα του πόσο άδικα είναι τα πρώτα δισκογραφικά συμβόλαια προς τους καλλιτέχνες, θα ήθελα να συμπληρώσω πως είχα διαβάσει πριν από χρόνια, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας διάσημος καλλιτέχνης, από αυτούς που εδώ έχουμε κατ' εξακολούθηση αποκαλέσει superstar, που να μην βρέθηκε στα δικαστήρια με τη δισκογραφική του εταιρεία, προσπαθώντας να σπάσει το λεόντειο πρώτο του συμβόλαιο. Όσο για το καθεστώς δουλοπαροικίας, μπορούμε να θυμηθούμε την ημέτερη περίπτωση του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη, του οποίου τη φωνή κατάφεραν να καταπνίξουν για δεκαετίες, μέσω ενός συμβολαίου, το οποίο εκείνος θέλησε να σπάσει!!
[Συνέχεια σε επόμενο ποστ]
Ως προς τα δικαιώματα επί των βιβλίων, έχει κάνει την πολύ τολμηρή πρόταση, τα πνευματικά δικαιώματα να διαρκούν μόλις 10 χρόνια, αντί των 75 (!!) που ισχύει σήμερα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως σπάνια ένα βιβλίο συνεχίζει να εκτυπώνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αφού ο λεγόμενος "εκδοτικός κύκλος" είναι κατά μέσον όρο πολύ συντομότερος. Το ενδιαφέρον σ' αυτό το σημείο έγκειται στο εξής: Κάποια στιγμή κατέθεσε την πρότασή του σε ένα ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από συγγραφείς Ε.Φ. Εκεί λοιπόν, ένας βραβευμένος συγγραφέας του αντέτεινε ότι τα δέκα χρόνια ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ πολλά και πως ο ίδιος δεν θα συζητούσε τίποτε πιο μακροχρόνιο από την πενταετία, πράγμα που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο τον Stallman!! Ο λόγος για την άποψη αυτή του συγγραφέα είναι πως δεν πίστευε πως η μεγαλύτερη διάρκεια του copyright επρόκειτο να τον ωφελήσει στο παραμικρό, αφού για όσο χρόνο διαρκεί το copyright, το βιβλίο δεν ανήκει ουσιαστικά στον ίδιο, αλλά στον εκδότη. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να διαθέσει το έργο του όπως θα ήθελε εκείνος, για παράδειγμα να ανεβάσει το βιβλίο του στο διαδίκτυο, δίνοντας το ελεύθερο στο κοινό ώστε να το κατεβάσει δωρεάν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον ωφελήσει ώστε να διαδώσει τις ιδέες του και να διαφημίσει το όνομά του σε ευρύτερο κοινό, ούτως ώστε να αυξήσει για παράδειγμα τις πωλήσεις του επόμενου βιβλίου του, ή απλά να νιώσει πως έκανε το καθήκον του απέναντι στις ιδέες που υποστηρίζει. Αντίθετα, η διατήρηση του copyright για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα δεν θα του απέφερε περισσότερα χρήματα, αφού το βιβλίο δεν θα συνέχιζε να τυπώνεται, λόγω λήξης του "εκδοτικού του κύκλου".
Τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους συγγραφείς εκτός των λεγόμενων Super Stars, όπως ο Steven King για παράδειγμα, ωστόσο αυτοί είναι μια ισχνή μειοψηφία και ήδη έχουν βγάλει του κόσμου τα χρήματα από το έργο τους. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων, ωφελούν μόνο τη βιομηχανία εκμετάλλευσης της τέχνης κι όχι τον καλλιτέχνη.
Περνώντας όμως στο ζήτημα των άλλων καλλιτεχνών, όπως πχ των τραγουδοποιών ή μουσικών, το οποίο είναι και το θέμα της παρούσης συζήτησης, ο Stallman έχει ακόμη πιο ενδιαφέρονται πράγματα να πει, τα οποία απαντούν σε πολλές, αν όχι όλες, τις ενστάσεις που έχουν παρουσιαστεί από τους συνομιλητές που υποστηρίζουν την άλλη πλευρά:
Οι δισκογραφικές εταιρείες υποκριτικά διατείνονται πως οι μουσικοί θα φαλιρίσουν εάν επιτρέπεται ο ελεύθερος διαμοιρασμός της μουσικής, ο οποίος δεν στηρίζει τους καλλιτέχνες. Λοιπόν, κάθε φορά που αγοράζω ένα εμπορικό CD, ντρέπομαι επειδή γνωρίζω πως έτσι δεν στηρίζω στ' αλήθεια τους μουσικούς.
Οι μεγάλες δισκογραφικές, πληρώνουν το 4% των εσόδων τους στους μουσικούς. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με ομοιόμορφο τρόπο. Οι superstar πληρώνονται με περισσότερο από 4% επί των υψηλών τους πωλήσεων, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί, λαμβάνουν λιγότερο από 4% επί των ήδη χαμηλών τους πωλήσεων. Αυτό συμβαίνει επειδή οι superstar έχουν καθιερωθεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε πλέον να έχουν ξεπεράσει το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο, να μπορούν να υπαγορεύσουν τους δικούς τους όρους και να υπογράψουν ένα καλύτερο συμβόλαιο, που τους πληρώνει πιο πολλά χρήματα κάθε φορά που αγοράζετε ένα cd τους. Όμως σχεδόν το σύνολο των μουσικών με δισκογραφικό συμβόλαιο βρίσκονται στο πρώτο τους συμβόλαιο, το οποίο είναι πάντοτε τρομερά άδικο για εκείνους.
Στην πραγματικότητα, όταν αγοράζετε τον δίσκο τους, εκείνοι δεν παίρνουν σχεδόν τίποτε. Το συμβόλαιο ορίζει ότι ένα συγκεκριμένο ποσό της τιμής του δίσκου πηγαίνει στους μουσικούς, όμως οι μουσικοί ποτέ δεν παίρνουν τούτα τα χρήματα, επειδή το συμβόλαιο επίσης ορίζει ότι τα έξοδα παραγωγής και προώθησης βαρύνουν τους καλλιτέχνες και θεωρούνται ως προκαταβολή από τα χρήματα που τελικά δικαιούνται. Έτσι, τα κρατούν από τα δικαιώματα του καλλιτέχνη και σπάνια ένας δίσκος πουλάει αρκετά αντίτυπα, ώστε ν' αρχίσει ν' αποδίδει κέρδος. Ένας δίσκος μπορεί να φτάσει να γίνει χρυσός και ακόμη να μην έχει αρχίσει ν' αποδίδει ούτε δραχμή για τον καλλιτέχνη!!
Εδώ λοιπόν καταρρίπτεται το βασικό επιχείρημα εναντίον του ελεύθερου διαμοιρασμού της μουσικής στο διαδίκτυο. Τα πνευματικά δικαιώματα στην ουσία, εκτός μιας ελάχιστης μειοψηφίας superstar, είναι έτσι θεσμοθετημένα, ώστε δεν βοηθούν τον καλλιτέχνη στην επιβίωσή του, αλλά ωφελούν αποκλειστικά και μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, ενώ οι καλλιτέχνες περιέρχονται σε ένα καθεστώς ουσιαστικής δουλοπαροικίας, τύπου παλαιάς φεουδαρχίας. Ως προς το ζήτημα του πόσο άδικα είναι τα πρώτα δισκογραφικά συμβόλαια προς τους καλλιτέχνες, θα ήθελα να συμπληρώσω πως είχα διαβάσει πριν από χρόνια, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας διάσημος καλλιτέχνης, από αυτούς που εδώ έχουμε κατ' εξακολούθηση αποκαλέσει superstar, που να μην βρέθηκε στα δικαστήρια με τη δισκογραφική του εταιρεία, προσπαθώντας να σπάσει το λεόντειο πρώτο του συμβόλαιο. Όσο για το καθεστώς δουλοπαροικίας, μπορούμε να θυμηθούμε την ημέτερη περίπτωση του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη, του οποίου τη φωνή κατάφεραν να καταπνίξουν για δεκαετίες, μέσω ενός συμβολαίου, το οποίο εκείνος θέλησε να σπάσει!!
[Συνέχεια σε επόμενο ποστ]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-05-10
20:04
Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι το κατέβασμα τραγουδιών από το διαδίκτυο συνιστά πειρατεία, ενώ το ν' αγοράζεις CD από τους μαύρους δεν συνιστά; Το ένα είναι παράνομο, ενώ το άλλο είναι νόμιμο; Πώς το στηρίζεις αυτό λογικά;Ναι οκ, υπαρχουν και οι εγχρωμοι, οι οποιοι πωλουν τα σιντι 3?-5?...
Επομενως, αντι να πιεις εναν παραπανω καφε ή να αγορασεις αλλο ενα πακετο τσιγαρα, αγορασε ενα "πειρατικο" σιντι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.