Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
23:59
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε όσα αναφέρονται παραπάνω υπάρχει ένα κενό στα δικά μας επιχειρήματα. Συγκεκριμένα, το γεγονός ότι οι δισκογραφικές εταιρείες ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τους μουσικούς και τους δίνουν ψίχουλα, πλην ελάχιστων σε ποσοστό golden boys and girls, δεν μας νομιμοποιεί να "κλέβουμε" κι εμείς τη δουλειά τους, αφού έτσι δεν έχουν καν την ευκαιρία να βγάλουν ούτε αυτά τα λίγα. Δηλαδή με απλά λόγια, είναι που είναι στραβό το κλίμα, εάν το φάμε κι εμείς οι γάιδαροι, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Έτσι, πράγματι τα όσα αναφέραμε μέχρις εδώ, θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ως μονόπλευρα επιχειρήματα.
Τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν, ώστε τόσο εμείς να διατηρήσουμε το δικαίωμα να μοιραζόμαστε την αγαπημένη μας μουσική, χωρίς να πληρώνουμε αέρα χρήματα στις πολυεθνικές, όσο και οι καλλιτέχνες ν' αμείβονται δικαιότερα; Ευτυχώς ο Stallman έχει να προτείνει ουσιαστικές, όσο και καινοτόμες λύσεις, τις οποίες αξίζει κατά τη γνώμη μου να προσέξουμε:
Οι δύο προτάσεις του Stallman μου φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, όσο και λειτουργικές. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν τα κενά cd και dvd κόστιζαν 53 λεπτά του ευρώ, από 50 που κοστίζουν σήμερα, δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι, όπως και ότι η σύνδεσή μου του internet, με βάση τις ώρες που είμαι συνδεδεμένος, από 30 ευρώ το δίμηνο εάν πήγαινε στα 32, ούτε που θα το υπολόγιζα, παρά το γεγονός ότι δεν "τα φυσάω", το αντίθετο μάλιστα.
Ωστόσο, η πλέον ενδιαφέρουσα πρόταση είναι κατά τη γνώμη μου η δεύτερη. Έχω σκεφτεί πολλές φορές, από την ημέρα που πρωτοείδα την ομιλία, σε πόσες ταινίες και συγκροτήματα θα έδινα ένα ευρώ, μέσα από την ψυχή μου. "Σιγά ρε χουβαρδά, καταξοδεύτηκες" θα μου πει κάποιος. Ακριβώς όμως αυτό είναι και το νόημα. Με ένα ποσόν, το οποίο ντρέπεσαι να το δώσεις ως πουρμπουάρ στον ντελιβερά που σου φέρνει τα σουβλάκια, υπολογίζεται ότι οι μουσικοί θα κέρδιζαν πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι θα πατούσα το κουμπί περισσότερες φορές, από μία το μήνα, όπως και οι περισσότεροι μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, αφού νιώθεις υποχρεωμένος από το φιλότιμό σου να δώσεις κάτι σε αυτόν που σε διασκεδάζει και σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ σφυρηλατείται και μια προσωπική σχέση του κοινού με τον καλλιτέχνη, ειδικά όταν το κοινό γνωρίζει πως όσα πληρώσει θα πάνε κατευθείαν στον πραγματικό δικαιούχο κι όχι στα κοράκια των πολυεθνικών.
Ταυτόχρονα θα πέθαιναν οριστικά οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, πράγμα που θα έκανε μέγιστο καλό στην καλλιτεχνική παραγωγή, την οποία λυμαίνονται και ορίζουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, σε βαθμό αυτή ν' ασφυκτιά και στο μεγαλύτερο ποσοστό της να μην τολμά να καινοτομήσει, αλλά ν' ακολουθεί επί δεκαετίες την πεπατημένη, ώσπου να μην παράγονται πλέον καλλιτεχνήματα, αλλά φληναφήματα.
Τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν, ώστε τόσο εμείς να διατηρήσουμε το δικαίωμα να μοιραζόμαστε την αγαπημένη μας μουσική, χωρίς να πληρώνουμε αέρα χρήματα στις πολυεθνικές, όσο και οι καλλιτέχνες ν' αμείβονται δικαιότερα; Ευτυχώς ο Stallman έχει να προτείνει ουσιαστικές, όσο και καινοτόμες λύσεις, τις οποίες αξίζει κατά τη γνώμη μου να προσέξουμε:
Ωστόσο, αν και είναι υποκριτικό όταν οι δισκογραφικές λένε ότι υποστηρίζουν τους μουσικούς, είναι καλό να υποστηριχθούν στ' αλήθεια οι μουσικοί. Έχω να προτείνω δύο μεθόδους που θα λειτουργούσαν:
Η μία μέθοδος στηρίζεται στους φόρους. Υποθέστε ότι βάζουμε έναν φόρο στα κενά cd, στον χρόνο σύνδεσης στο διαδίκτυο, οτιδήποτε τέλος πάντων, και η κυβέρνηση μοίραζε τα χρήματα απευθείας στους μουσικούς, σε όλους όσοι εμπλέκονται με τη δημιουργία μουσικής και όχι στις εταιρείες. Αυτά τα χρήματα θ' αποτελούσαν μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά που σήμερα ξοδεύουμε για την αγορά μουσικών έργων. Ο φόρος δεν θα ήταν υψηλός και θα μπορούσε να υποστηρίξει τους μουσικούς καλύτερα, αφού όλοι θα έπαιρναν από κάτι και όχι μόνο οι superstar, οι οποίοι όμως και πάλι θα έπαιρναν αρκετά, ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Επιπρόσθετα, θα μπορούσαμε να διανέμουμε τα χρήματα, βασιζόμενοι σε μια μη γραμμική συνάρτηση. Φυσικά και το ποσόν που θα πρέπει να λαμβάνει ο καθένας θα πρέπει να στηρίζεται στην δημοφιλία του και όχι στην αυθαίρετη κρίση κάποιων γραφειοκρατών. Δεν χρειάζεται ωστόσο να είναι μια γραμμική αναλογία. Εάν λοιπόν ένας superstar είναι χίλιες φορές δημοφιλέστερος από έναν αρκετά επιτυχημένο καλλιτέχνη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος θα πρέπει να πάρει χίλιες φορές περισσότερα από τον δεύτερο. Η συνάρτηση θα πρέπει να ελαττώνεται σταδιακά, έτσι ώστε ο superstar να παίρνει τελικά δέκα φορές περισσότερα από τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο το ίδιο ποσό χρημάτων θα μπορούσε να στηρίξει επαρκώς πολύ περισσότερους μουσικούς απ' όσους στηρίζει σήμερα. Αντί το σύστημα να κάνει τους superstar πάμπλουτους και να μην μπορεί να στηρίξει στοιχειωδώς έστω, άλλους αρκετά επιτυχημένους καλλιτέχνες, μ' αυτόν τον τρόπο οι superstar θα γίνονταν ευκατάστατοι αλλά όχι πλούσιοι και θα είχαμε αρκετά για να στηρίξουμε τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα τους αρκετά επιτυχημένους, ενώ εμείς θα πληρώναμε λιγότερα χρήματα.
Όμως κάποιοι δεν αγαπάν τους φόρους. Δεν συμφωνώ μαζί τους, αφού πιστεύω ότι οι φόροι είναι καλοί, όταν πηγαίνουν για σημαντικούς σκοπούς, ωστόσο πολλοί μπορεί να προτιμούσαν ένα εντελώς εθελοντικό σχέδιο. Να λοιπόν ένα: Ας υποθέσουμε ότι κάθε πρόγραμμα αναπαραγωγής μουσικής διαθέτει ένα κουμπί, με το σήμα του δολαρίου ή του ευρώ και κάθε φορά που το πατάς θα στέλνει ένα δολάριο ή ευρώ σε έναν καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να το πατάμε όποτε μας αρέσει. Μια φορά το χρόνο, μια φορά το μήνα, μια φορά τη βδομάδα. Εάν λοιπόν το πατούσατε μια φορά την εβδομάδα, οι μουσικοί θα κέρδιζαν περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα, χωρίς καν εσείς να το προσέξετε.
Στις ΗΠΑ, όπως διαβάζω, ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει 20$ το χρόνο για ηχογραφημένη μουσική. Εάν το 4% αυτών πάει στους μουσικούς, είναι κατά μέσον όρο ένα δολλάριο το χρόνο, το οποίο πιθανότατα παίρνουν οι superstars. Εάν οι άνθρωποι πατούσαν το κουμπί μια φορά το χρόνο κατά μέσον όρο, θα στήριζαν τους καλλιτέχνες όσο τους στηρίζει και το σημερινό σύστημα. Εάν μπορούσαν οι καλλιτέχνες να τους πείσουν να το πατήσουν μια φορά το μήνα, θα τους στήριζαν πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα.
Οι δύο προτάσεις του Stallman μου φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, όσο και λειτουργικές. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν τα κενά cd και dvd κόστιζαν 53 λεπτά του ευρώ, από 50 που κοστίζουν σήμερα, δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι, όπως και ότι η σύνδεσή μου του internet, με βάση τις ώρες που είμαι συνδεδεμένος, από 30 ευρώ το δίμηνο εάν πήγαινε στα 32, ούτε που θα το υπολόγιζα, παρά το γεγονός ότι δεν "τα φυσάω", το αντίθετο μάλιστα.
Ωστόσο, η πλέον ενδιαφέρουσα πρόταση είναι κατά τη γνώμη μου η δεύτερη. Έχω σκεφτεί πολλές φορές, από την ημέρα που πρωτοείδα την ομιλία, σε πόσες ταινίες και συγκροτήματα θα έδινα ένα ευρώ, μέσα από την ψυχή μου. "Σιγά ρε χουβαρδά, καταξοδεύτηκες" θα μου πει κάποιος. Ακριβώς όμως αυτό είναι και το νόημα. Με ένα ποσόν, το οποίο ντρέπεσαι να το δώσεις ως πουρμπουάρ στον ντελιβερά που σου φέρνει τα σουβλάκια, υπολογίζεται ότι οι μουσικοί θα κέρδιζαν πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν σήμερα. Είμαι βέβαιος ότι θα πατούσα το κουμπί περισσότερες φορές, από μία το μήνα, όπως και οι περισσότεροι μουσικόφιλοι και κινηματογραφόφιλοι. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, αφού νιώθεις υποχρεωμένος από το φιλότιμό σου να δώσεις κάτι σε αυτόν που σε διασκεδάζει και σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ σφυρηλατείται και μια προσωπική σχέση του κοινού με τον καλλιτέχνη, ειδικά όταν το κοινό γνωρίζει πως όσα πληρώσει θα πάνε κατευθείαν στον πραγματικό δικαιούχο κι όχι στα κοράκια των πολυεθνικών.
Ταυτόχρονα θα πέθαιναν οριστικά οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, πράγμα που θα έκανε μέγιστο καλό στην καλλιτεχνική παραγωγή, την οποία λυμαίνονται και ορίζουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, σε βαθμό αυτή ν' ασφυκτιά και στο μεγαλύτερο ποσοστό της να μην τολμά να καινοτομήσει, αλλά ν' ακολουθεί επί δεκαετίες την πεπατημένη, ώσπου να μην παράγονται πλέον καλλιτεχνήματα, αλλά φληναφήματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
21:13
Σκέψου όμως ότι εάν δεν υπήρχε η επιλογή ν' αρνηθεί κάποιος έμπρακτα, μέσω του διαμοιρασμού του υλικού, τις τιμές που καθορίζουν οι δισκογραφικές, οι δισκογραφικές δεν θ' αντιμετώπιζαν ποτέ τούτο το δίλημμα, ούτε θα τους περνούσε απ' το μυαλό το ενδεχόμενο να κατεβάσουν τις τιμές. Αντίθετα, θα μπορούσαν να τις ανεβάζουν ανεξέλεγκτα, με μοναδικό όριο το βιοτικό επίπεδο των μουσικόφιλων κάθε χώρας. Στο τέλος η μουσική θα γινόταν κτήμα μόνο των πλουσίων, όπως συνέβαινε την εποχή του Μπαχ ή του Μότσαρτ.Από εκεί πέρα, οι δισκογραφικές έχουν αντιληφθεί ότι ο κόσμος διαφωνεί με τις τιμές που θέτουν. Από εκεί πέρα είναι επιλογή τους αν θα μείνουν με τους λίγους πελάτες ή αν θα χαμηλώσουν τις τιμές.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αφού ο καθένας θα μπορούσε να το αντιγράψει, τότε δεν θα μπορούσε κανένας να βγάζει χρήματα από αυτό κι έτσι δεν θα ήσουν καθόλου κορόιδο, αλλά θα το έκανες κατ' αρχάς για τη χαρά να εκφραστείς και περαιτέρω με όφελος να γίνεις γνωστός στον κόσμο. Έπειτα, όπως λες κι εσύ, θα μπορούσες να βγάζεις χρήματα από τις συναυλίες, τις διαλέξεις και γενικότερα από όλες τις περιστάσεις ζωντανών εμφανίσεων, όπου το κοινό θα έκρινε πως αξίζει να πληρώσει για να σ' ακούσει...Πώς θα ένιωθες εσύ αν κάτι που έκανες δεν μπορούσες να το προστατεύσεις και ερχόταν ο καθένας, το αντέγραφε και έβγαζε χρήματα με αυτό, κάνοντας εσένα το κορόιδο της υπόθεσης;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-05-10
20:04
Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι το κατέβασμα τραγουδιών από το διαδίκτυο συνιστά πειρατεία, ενώ το ν' αγοράζεις CD από τους μαύρους δεν συνιστά; Το ένα είναι παράνομο, ενώ το άλλο είναι νόμιμο; Πώς το στηρίζεις αυτό λογικά;Ναι οκ, υπαρχουν και οι εγχρωμοι, οι οποιοι πωλουν τα σιντι 3?-5?...
Επομενως, αντι να πιεις εναν παραπανω καφε ή να αγορασεις αλλο ενα πακετο τσιγαρα, αγορασε ενα "πειρατικο" σιντι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.