Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
23:01
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του, την οποία έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο στέκι και σχετίζεται άμεσα με το θέμα που συζητάμε εδώ, αλλά και γενικότερα με το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, ο Richard Stallman, φίλος και μαθητής του Φράβια, θέτει κάποια ουσιώδη επιχειρήματα, ενάντια στην, όπως την αποκαλεί, κακόβουλη προπαγάνδα των εταιρειών εμπορίας πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου, δηλαδή δισκογραφικών εταιρειών, εκδοτικών οίκων, κλπ.
Ως προς τα δικαιώματα επί των βιβλίων, έχει κάνει την πολύ τολμηρή πρόταση, τα πνευματικά δικαιώματα να διαρκούν μόλις 10 χρόνια, αντί των 75 (!!) που ισχύει σήμερα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως σπάνια ένα βιβλίο συνεχίζει να εκτυπώνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αφού ο λεγόμενος "εκδοτικός κύκλος" είναι κατά μέσον όρο πολύ συντομότερος. Το ενδιαφέρον σ' αυτό το σημείο έγκειται στο εξής: Κάποια στιγμή κατέθεσε την πρότασή του σε ένα ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από συγγραφείς Ε.Φ. Εκεί λοιπόν, ένας βραβευμένος συγγραφέας του αντέτεινε ότι τα δέκα χρόνια ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ πολλά και πως ο ίδιος δεν θα συζητούσε τίποτε πιο μακροχρόνιο από την πενταετία, πράγμα που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο τον Stallman!! Ο λόγος για την άποψη αυτή του συγγραφέα είναι πως δεν πίστευε πως η μεγαλύτερη διάρκεια του copyright επρόκειτο να τον ωφελήσει στο παραμικρό, αφού για όσο χρόνο διαρκεί το copyright, το βιβλίο δεν ανήκει ουσιαστικά στον ίδιο, αλλά στον εκδότη. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να διαθέσει το έργο του όπως θα ήθελε εκείνος, για παράδειγμα να ανεβάσει το βιβλίο του στο διαδίκτυο, δίνοντας το ελεύθερο στο κοινό ώστε να το κατεβάσει δωρεάν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον ωφελήσει ώστε να διαδώσει τις ιδέες του και να διαφημίσει το όνομά του σε ευρύτερο κοινό, ούτως ώστε να αυξήσει για παράδειγμα τις πωλήσεις του επόμενου βιβλίου του, ή απλά να νιώσει πως έκανε το καθήκον του απέναντι στις ιδέες που υποστηρίζει. Αντίθετα, η διατήρηση του copyright για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα δεν θα του απέφερε περισσότερα χρήματα, αφού το βιβλίο δεν θα συνέχιζε να τυπώνεται, λόγω λήξης του "εκδοτικού του κύκλου".
Τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους συγγραφείς εκτός των λεγόμενων Super Stars, όπως ο Steven King για παράδειγμα, ωστόσο αυτοί είναι μια ισχνή μειοψηφία και ήδη έχουν βγάλει του κόσμου τα χρήματα από το έργο τους. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων, ωφελούν μόνο τη βιομηχανία εκμετάλλευσης της τέχνης κι όχι τον καλλιτέχνη.
Περνώντας όμως στο ζήτημα των άλλων καλλιτεχνών, όπως πχ των τραγουδοποιών ή μουσικών, το οποίο είναι και το θέμα της παρούσης συζήτησης, ο Stallman έχει ακόμη πιο ενδιαφέρονται πράγματα να πει, τα οποία απαντούν σε πολλές, αν όχι όλες, τις ενστάσεις που έχουν παρουσιαστεί από τους συνομιλητές που υποστηρίζουν την άλλη πλευρά:
Εδώ λοιπόν καταρρίπτεται το βασικό επιχείρημα εναντίον του ελεύθερου διαμοιρασμού της μουσικής στο διαδίκτυο. Τα πνευματικά δικαιώματα στην ουσία, εκτός μιας ελάχιστης μειοψηφίας superstar, είναι έτσι θεσμοθετημένα, ώστε δεν βοηθούν τον καλλιτέχνη στην επιβίωσή του, αλλά ωφελούν αποκλειστικά και μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, ενώ οι καλλιτέχνες περιέρχονται σε ένα καθεστώς ουσιαστικής δουλοπαροικίας, τύπου παλαιάς φεουδαρχίας. Ως προς το ζήτημα του πόσο άδικα είναι τα πρώτα δισκογραφικά συμβόλαια προς τους καλλιτέχνες, θα ήθελα να συμπληρώσω πως είχα διαβάσει πριν από χρόνια, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας διάσημος καλλιτέχνης, από αυτούς που εδώ έχουμε κατ' εξακολούθηση αποκαλέσει superstar, που να μην βρέθηκε στα δικαστήρια με τη δισκογραφική του εταιρεία, προσπαθώντας να σπάσει το λεόντειο πρώτο του συμβόλαιο. Όσο για το καθεστώς δουλοπαροικίας, μπορούμε να θυμηθούμε την ημέτερη περίπτωση του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη, του οποίου τη φωνή κατάφεραν να καταπνίξουν για δεκαετίες, μέσω ενός συμβολαίου, το οποίο εκείνος θέλησε να σπάσει!!
[Συνέχεια σε επόμενο ποστ]
Ως προς τα δικαιώματα επί των βιβλίων, έχει κάνει την πολύ τολμηρή πρόταση, τα πνευματικά δικαιώματα να διαρκούν μόλις 10 χρόνια, αντί των 75 (!!) που ισχύει σήμερα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως σπάνια ένα βιβλίο συνεχίζει να εκτυπώνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αφού ο λεγόμενος "εκδοτικός κύκλος" είναι κατά μέσον όρο πολύ συντομότερος. Το ενδιαφέρον σ' αυτό το σημείο έγκειται στο εξής: Κάποια στιγμή κατέθεσε την πρότασή του σε ένα ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από συγγραφείς Ε.Φ. Εκεί λοιπόν, ένας βραβευμένος συγγραφέας του αντέτεινε ότι τα δέκα χρόνια ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ πολλά και πως ο ίδιος δεν θα συζητούσε τίποτε πιο μακροχρόνιο από την πενταετία, πράγμα που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο τον Stallman!! Ο λόγος για την άποψη αυτή του συγγραφέα είναι πως δεν πίστευε πως η μεγαλύτερη διάρκεια του copyright επρόκειτο να τον ωφελήσει στο παραμικρό, αφού για όσο χρόνο διαρκεί το copyright, το βιβλίο δεν ανήκει ουσιαστικά στον ίδιο, αλλά στον εκδότη. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να διαθέσει το έργο του όπως θα ήθελε εκείνος, για παράδειγμα να ανεβάσει το βιβλίο του στο διαδίκτυο, δίνοντας το ελεύθερο στο κοινό ώστε να το κατεβάσει δωρεάν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον ωφελήσει ώστε να διαδώσει τις ιδέες του και να διαφημίσει το όνομά του σε ευρύτερο κοινό, ούτως ώστε να αυξήσει για παράδειγμα τις πωλήσεις του επόμενου βιβλίου του, ή απλά να νιώσει πως έκανε το καθήκον του απέναντι στις ιδέες που υποστηρίζει. Αντίθετα, η διατήρηση του copyright για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα δεν θα του απέφερε περισσότερα χρήματα, αφού το βιβλίο δεν θα συνέχιζε να τυπώνεται, λόγω λήξης του "εκδοτικού του κύκλου".
Τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους συγγραφείς εκτός των λεγόμενων Super Stars, όπως ο Steven King για παράδειγμα, ωστόσο αυτοί είναι μια ισχνή μειοψηφία και ήδη έχουν βγάλει του κόσμου τα χρήματα από το έργο τους. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων, ωφελούν μόνο τη βιομηχανία εκμετάλλευσης της τέχνης κι όχι τον καλλιτέχνη.
Περνώντας όμως στο ζήτημα των άλλων καλλιτεχνών, όπως πχ των τραγουδοποιών ή μουσικών, το οποίο είναι και το θέμα της παρούσης συζήτησης, ο Stallman έχει ακόμη πιο ενδιαφέρονται πράγματα να πει, τα οποία απαντούν σε πολλές, αν όχι όλες, τις ενστάσεις που έχουν παρουσιαστεί από τους συνομιλητές που υποστηρίζουν την άλλη πλευρά:
Οι δισκογραφικές εταιρείες υποκριτικά διατείνονται πως οι μουσικοί θα φαλιρίσουν εάν επιτρέπεται ο ελεύθερος διαμοιρασμός της μουσικής, ο οποίος δεν στηρίζει τους καλλιτέχνες. Λοιπόν, κάθε φορά που αγοράζω ένα εμπορικό CD, ντρέπομαι επειδή γνωρίζω πως έτσι δεν στηρίζω στ' αλήθεια τους μουσικούς.
Οι μεγάλες δισκογραφικές, πληρώνουν το 4% των εσόδων τους στους μουσικούς. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με ομοιόμορφο τρόπο. Οι superstar πληρώνονται με περισσότερο από 4% επί των υψηλών τους πωλήσεων, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί, λαμβάνουν λιγότερο από 4% επί των ήδη χαμηλών τους πωλήσεων. Αυτό συμβαίνει επειδή οι superstar έχουν καθιερωθεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε πλέον να έχουν ξεπεράσει το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο, να μπορούν να υπαγορεύσουν τους δικούς τους όρους και να υπογράψουν ένα καλύτερο συμβόλαιο, που τους πληρώνει πιο πολλά χρήματα κάθε φορά που αγοράζετε ένα cd τους. Όμως σχεδόν το σύνολο των μουσικών με δισκογραφικό συμβόλαιο βρίσκονται στο πρώτο τους συμβόλαιο, το οποίο είναι πάντοτε τρομερά άδικο για εκείνους.
Στην πραγματικότητα, όταν αγοράζετε τον δίσκο τους, εκείνοι δεν παίρνουν σχεδόν τίποτε. Το συμβόλαιο ορίζει ότι ένα συγκεκριμένο ποσό της τιμής του δίσκου πηγαίνει στους μουσικούς, όμως οι μουσικοί ποτέ δεν παίρνουν τούτα τα χρήματα, επειδή το συμβόλαιο επίσης ορίζει ότι τα έξοδα παραγωγής και προώθησης βαρύνουν τους καλλιτέχνες και θεωρούνται ως προκαταβολή από τα χρήματα που τελικά δικαιούνται. Έτσι, τα κρατούν από τα δικαιώματα του καλλιτέχνη και σπάνια ένας δίσκος πουλάει αρκετά αντίτυπα, ώστε ν' αρχίσει ν' αποδίδει κέρδος. Ένας δίσκος μπορεί να φτάσει να γίνει χρυσός και ακόμη να μην έχει αρχίσει ν' αποδίδει ούτε δραχμή για τον καλλιτέχνη!!
Εδώ λοιπόν καταρρίπτεται το βασικό επιχείρημα εναντίον του ελεύθερου διαμοιρασμού της μουσικής στο διαδίκτυο. Τα πνευματικά δικαιώματα στην ουσία, εκτός μιας ελάχιστης μειοψηφίας superstar, είναι έτσι θεσμοθετημένα, ώστε δεν βοηθούν τον καλλιτέχνη στην επιβίωσή του, αλλά ωφελούν αποκλειστικά και μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, ενώ οι καλλιτέχνες περιέρχονται σε ένα καθεστώς ουσιαστικής δουλοπαροικίας, τύπου παλαιάς φεουδαρχίας. Ως προς το ζήτημα του πόσο άδικα είναι τα πρώτα δισκογραφικά συμβόλαια προς τους καλλιτέχνες, θα ήθελα να συμπληρώσω πως είχα διαβάσει πριν από χρόνια, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας διάσημος καλλιτέχνης, από αυτούς που εδώ έχουμε κατ' εξακολούθηση αποκαλέσει superstar, που να μην βρέθηκε στα δικαστήρια με τη δισκογραφική του εταιρεία, προσπαθώντας να σπάσει το λεόντειο πρώτο του συμβόλαιο. Όσο για το καθεστώς δουλοπαροικίας, μπορούμε να θυμηθούμε την ημέτερη περίπτωση του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη, του οποίου τη φωνή κατάφεραν να καταπνίξουν για δεκαετίες, μέσω ενός συμβολαίου, το οποίο εκείνος θέλησε να σπάσει!!
[Συνέχεια σε επόμενο ποστ]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-10
21:13
Σκέψου όμως ότι εάν δεν υπήρχε η επιλογή ν' αρνηθεί κάποιος έμπρακτα, μέσω του διαμοιρασμού του υλικού, τις τιμές που καθορίζουν οι δισκογραφικές, οι δισκογραφικές δεν θ' αντιμετώπιζαν ποτέ τούτο το δίλημμα, ούτε θα τους περνούσε απ' το μυαλό το ενδεχόμενο να κατεβάσουν τις τιμές. Αντίθετα, θα μπορούσαν να τις ανεβάζουν ανεξέλεγκτα, με μοναδικό όριο το βιοτικό επίπεδο των μουσικόφιλων κάθε χώρας. Στο τέλος η μουσική θα γινόταν κτήμα μόνο των πλουσίων, όπως συνέβαινε την εποχή του Μπαχ ή του Μότσαρτ.Από εκεί πέρα, οι δισκογραφικές έχουν αντιληφθεί ότι ο κόσμος διαφωνεί με τις τιμές που θέτουν. Από εκεί πέρα είναι επιλογή τους αν θα μείνουν με τους λίγους πελάτες ή αν θα χαμηλώσουν τις τιμές.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αφού ο καθένας θα μπορούσε να το αντιγράψει, τότε δεν θα μπορούσε κανένας να βγάζει χρήματα από αυτό κι έτσι δεν θα ήσουν καθόλου κορόιδο, αλλά θα το έκανες κατ' αρχάς για τη χαρά να εκφραστείς και περαιτέρω με όφελος να γίνεις γνωστός στον κόσμο. Έπειτα, όπως λες κι εσύ, θα μπορούσες να βγάζεις χρήματα από τις συναυλίες, τις διαλέξεις και γενικότερα από όλες τις περιστάσεις ζωντανών εμφανίσεων, όπου το κοινό θα έκρινε πως αξίζει να πληρώσει για να σ' ακούσει...Πώς θα ένιωθες εσύ αν κάτι που έκανες δεν μπορούσες να το προστατεύσεις και ερχόταν ο καθένας, το αντέγραφε και έβγαζε χρήματα με αυτό, κάνοντας εσένα το κορόιδο της υπόθεσης;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-05-10
20:04
Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι το κατέβασμα τραγουδιών από το διαδίκτυο συνιστά πειρατεία, ενώ το ν' αγοράζεις CD από τους μαύρους δεν συνιστά; Το ένα είναι παράνομο, ενώ το άλλο είναι νόμιμο; Πώς το στηρίζεις αυτό λογικά;Ναι οκ, υπαρχουν και οι εγχρωμοι, οι οποιοι πωλουν τα σιντι 3?-5?...
Επομενως, αντι να πιεις εναν παραπανω καφε ή να αγορασεις αλλο ενα πακετο τσιγαρα, αγορασε ενα "πειρατικο" σιντι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.