Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
25-08-10
18:25
Χιμέλα, ήξερα κάποτε κάποια κοπέλα, η οποία είχε μάθει να βλέπει τον εαυτό της πάντοτε ως θύμα των καταστάσεων. Κάποια στιγμή της ζωής της, έφτασε να γευτεί την ευτυχία, με τρόπο που σε τελική ανάλυση της άξιζε, μια ευτυχία που κάθε άνθρωπος δικαιούται. Εκείνη άρχισε να ανησυχεί και να σκέφτεται διαρκώς "δεν γίνεται να είμαι τόσο ευτυχισμένη" και να φοβάται καθημερινά μην χάσει τούτη την ευτυχία που της έλαχε. Το τι της συνέβη δεν θα ήθελα να το πω, ούτε θα ήθελες να το μάθεις, θα περιοριστώ ν' αναφέρω ότι ήταν το πιο σκληρό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου. Το χειρότερο είναι πως το προκάλεσε μόνη της, με τα ίδια της τα χέρια, αν και κανείς μας δεν είχε το κουράγιο να της το πει, ούτε καν να το σκεφτεί. Σε παρακαλώ σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι, ειλικρινά αγριεύτηκα που σε διάβασα...
Η ιδέα ότι οι θεοί τιμωρούν την πολλή ευτυχία είναι ευρύτατα διαδεδομένη, από την αρχαιότητα. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μια παράλογη πίστη, η οποία πηγάζει από λανθασμένη εκτίμηση μιας απλής στατιστικής διακύμανσης, όπως ανέφερε και ο Κύριος Ονειροπόλος, και θα εξηγήσω αυτό που σκέφτομαι, άμεσα. Η λέξη ευτυχία λοιπόν, ετυμολογικά σημαίνει "καλή τύχη". Έτσι, όταν φτάσεις στο σημείο να θεωρήσεις ότι είσαι υπερβολικά ευτυχής, αυτό σημαίνει πως μια μακρά σειρά συγκυριών είχαν ευνοϊκή κατάληξη για εσένα, δηλαδή έγινες μάρτυρας ενός πυκνώματος των πιθανοτήτων, σαν να έριξες πέντε φορές εξάρες στη σειρά, παίζοντας ζάρια στο καζίνο. Το στατιστικώς αναμενόμενο σε τέτοια περίπτωση, είναι η επόμενη ζαριά να μην είναι εξάρες, δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση να σου τύχει ένα δυσάρεστο γεγονός, ίσως και μια σειρά τέτοιων γεγονότων, αμέσως μετά τη σειρά των ευχάριστων. Αυτό που φοβόμαστε δηλαδή δεν είναι "οι θεοί", αλλά η στατιστική. Μη δίνεις λοιπόν σημασία σε τέτοια πρόσκαιρα φαινόμενα. Τα καλά και τα κακά που πρόκειται να σου συμβούν, θα συμβούν είτε εναλλάξ, είτε με πυκνώματα και αραιώματα...
Τέλος, να θυμάσαι πως η μεγαλύτερη ύβρις, πέραν αυτής που ανέφερε ο Άγγελος, είναι η αχαριστία.
Είχα διαβάσει έναν αρχαίο μύθο, ακριβώς πάνω σ' αυτό το θέμα. Ένας βασιλιάς είχε φτάσει σ' ένα σημείο που όλα του πήγαιναν καλά. Είχε νικήσει τους εχθρούς του στον πόλεμο, το βασίλειό του ευημερούσε, οι σοδειές ήταν πλούσιες, οι υπήκοοί του τον αγαπούσαν και τον δόξαζαν. Σκεπτόμενος λοιπόν όπως εσύ, αποφάσισε να "αμαυρώσει" την ευτυχία του, αποχωριζόμενος το πολύτιμο δαχτυλίδι του, με τον τεράστιο σφραγιδόλιθο, το οποίο είχε κληρονομήσει από τους προγόνους του κι ήταν το αγαπημένο του. Μπήκε λοιπόν σ' ένα καράβι, ανοίχτηκε στη θάλασσα και στο πιο βαθύ σημείο άφησε το δαχτυλίδι να του πέσει από το χέρι, δήθεν από απροσεξία. Μετά, έδωσε εντολή στον καπετάνιο να γυρίσει πίσω στο λιμάνι, ευχαριστημένος για τη θυσία που είχε κάνει στους θεούς και σίγουρος ότι πλέον τίποτε σοβαρότερο δεν θα χαλάσει την ευδαιμονία του.
Μία εβδομάδα αργότερα, ένας ψαράς έπιασε στα δίχτυα του ένα ψάρι πρώτης ποιότητας, μαζί με την κατά τ' άλλα πλούσια ψαριά του. Σκέφτηκε λοιπόν ότι ένας τέτοιος εκλεκτός μεζές θα άρμοζε στον βασιλιά του τον πολυχρονεμένο και καθώς ο ίδιος, όπως και όλος ο υπόλοιπος λαός, τιμούσε τον άρχοντα της χώρας, αποφάσισε να του το πάει ως πεσκέσι. Παρουσιάστηκε λοιπόν στο παλάτι, κρατώντας το τεράστιο ψάρι με καμάρι στο ένα χέρι και ζήτησε ακρόαση από το βασιλιά. "Πολυχρονεμένε μου", είπε μόλις έγινε δεκτός, "έπιασα αυτό το ψάρι και σκέφτηκα ότι θα σ' ευχαριστούσε πολύ να το φας για δείπνο, σε συμβουλεύω δε να το κάνεις ψητό στη σχάρα, είναι υπέροχο". Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε για το ωραίο πεσκέσι που του έφερε ο υπήκοός του και με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκε το δώρο. Διέταξε τον μάγειρά του να το ψήσει, όπως του υπέδειξε ο ψαράς κι ετοιμάστηκε ν' απολαύσει το νόστιμο έδεσμα.
Όταν του σέρβιραν το ψάρι, άρχισε να το τεμαχίζει με ανυπομονησία μικρού παιδιού. Άξαφνα, έβγαλε μια κραυγή, η οποία ανησύχησε τους φρουρούς του, που έσπευσαν να δουν τι συνέβη, για να βρουν τον βασιλιά τους κίτρινο σαν το λεμόνι και αποσβολωμένο σαν άγαλμα, να κρατά στο χέρι του ένα τεράστιο δαχτυλίδι, που έφερε τον βασιλικό σφραγιδόλιθο, το οποίο μόλις είχε βρει μέσα στην κοιλιά του ψαριού...
Στο αμέσως προσεχές διάστημα, οι σοδειές καταστράφηκαν από την πρωτοφανή ξηρασία, νέοι κι ισχυρότεροι εχθροί επιτέθηκαν στο βασίλειο, το εμπόριο παρουσίασε τεράστια ύφεση, κυριάρχησε οικονομική κρίση, ξέσπασε πανούκλα και οι υπήκοοι άρχισαν να καταριούνται τον βασιλιά για τα δεινά που περνούσαν καθημερινά. Ο ίδιος πέθανε από τη θλίψη του...
Η ιστορία αυτή θέλει να δείξει πως κανείς δεν μπορεί να καθορίσει τη μοίρα του, ούτε να ξεγελάσει τους θεούς που την καθορίζουν (ας πούμε τη νομοτέλεια για να είμαστε πιο ορθολογικοί). Πρόσεξε λοιπόν, μην κάνεις το ίδιο λάθος με το βασιλιά του παραμυθιού μας...
Η ιδέα ότι οι θεοί τιμωρούν την πολλή ευτυχία είναι ευρύτατα διαδεδομένη, από την αρχαιότητα. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μια παράλογη πίστη, η οποία πηγάζει από λανθασμένη εκτίμηση μιας απλής στατιστικής διακύμανσης, όπως ανέφερε και ο Κύριος Ονειροπόλος, και θα εξηγήσω αυτό που σκέφτομαι, άμεσα. Η λέξη ευτυχία λοιπόν, ετυμολογικά σημαίνει "καλή τύχη". Έτσι, όταν φτάσεις στο σημείο να θεωρήσεις ότι είσαι υπερβολικά ευτυχής, αυτό σημαίνει πως μια μακρά σειρά συγκυριών είχαν ευνοϊκή κατάληξη για εσένα, δηλαδή έγινες μάρτυρας ενός πυκνώματος των πιθανοτήτων, σαν να έριξες πέντε φορές εξάρες στη σειρά, παίζοντας ζάρια στο καζίνο. Το στατιστικώς αναμενόμενο σε τέτοια περίπτωση, είναι η επόμενη ζαριά να μην είναι εξάρες, δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση να σου τύχει ένα δυσάρεστο γεγονός, ίσως και μια σειρά τέτοιων γεγονότων, αμέσως μετά τη σειρά των ευχάριστων. Αυτό που φοβόμαστε δηλαδή δεν είναι "οι θεοί", αλλά η στατιστική. Μη δίνεις λοιπόν σημασία σε τέτοια πρόσκαιρα φαινόμενα. Τα καλά και τα κακά που πρόκειται να σου συμβούν, θα συμβούν είτε εναλλάξ, είτε με πυκνώματα και αραιώματα...
Τέλος, να θυμάσαι πως η μεγαλύτερη ύβρις, πέραν αυτής που ανέφερε ο Άγγελος, είναι η αχαριστία.
Αν είμαι πολύ ευτυχισμένη και σαμποτάρω λίγο αυτή μου την ευτυχία με το να τη φοβάμαι - οπότε δεν είναι πια απόλυτη ευτυχία - σύμφωνα με τη θεωρία μου δε θα χρειαστεί να επέμβουν οι "θεοί" για να φέρουν την κάθαρση.
Είχα διαβάσει έναν αρχαίο μύθο, ακριβώς πάνω σ' αυτό το θέμα. Ένας βασιλιάς είχε φτάσει σ' ένα σημείο που όλα του πήγαιναν καλά. Είχε νικήσει τους εχθρούς του στον πόλεμο, το βασίλειό του ευημερούσε, οι σοδειές ήταν πλούσιες, οι υπήκοοί του τον αγαπούσαν και τον δόξαζαν. Σκεπτόμενος λοιπόν όπως εσύ, αποφάσισε να "αμαυρώσει" την ευτυχία του, αποχωριζόμενος το πολύτιμο δαχτυλίδι του, με τον τεράστιο σφραγιδόλιθο, το οποίο είχε κληρονομήσει από τους προγόνους του κι ήταν το αγαπημένο του. Μπήκε λοιπόν σ' ένα καράβι, ανοίχτηκε στη θάλασσα και στο πιο βαθύ σημείο άφησε το δαχτυλίδι να του πέσει από το χέρι, δήθεν από απροσεξία. Μετά, έδωσε εντολή στον καπετάνιο να γυρίσει πίσω στο λιμάνι, ευχαριστημένος για τη θυσία που είχε κάνει στους θεούς και σίγουρος ότι πλέον τίποτε σοβαρότερο δεν θα χαλάσει την ευδαιμονία του.
Μία εβδομάδα αργότερα, ένας ψαράς έπιασε στα δίχτυα του ένα ψάρι πρώτης ποιότητας, μαζί με την κατά τ' άλλα πλούσια ψαριά του. Σκέφτηκε λοιπόν ότι ένας τέτοιος εκλεκτός μεζές θα άρμοζε στον βασιλιά του τον πολυχρονεμένο και καθώς ο ίδιος, όπως και όλος ο υπόλοιπος λαός, τιμούσε τον άρχοντα της χώρας, αποφάσισε να του το πάει ως πεσκέσι. Παρουσιάστηκε λοιπόν στο παλάτι, κρατώντας το τεράστιο ψάρι με καμάρι στο ένα χέρι και ζήτησε ακρόαση από το βασιλιά. "Πολυχρονεμένε μου", είπε μόλις έγινε δεκτός, "έπιασα αυτό το ψάρι και σκέφτηκα ότι θα σ' ευχαριστούσε πολύ να το φας για δείπνο, σε συμβουλεύω δε να το κάνεις ψητό στη σχάρα, είναι υπέροχο". Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε για το ωραίο πεσκέσι που του έφερε ο υπήκοός του και με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκε το δώρο. Διέταξε τον μάγειρά του να το ψήσει, όπως του υπέδειξε ο ψαράς κι ετοιμάστηκε ν' απολαύσει το νόστιμο έδεσμα.
Όταν του σέρβιραν το ψάρι, άρχισε να το τεμαχίζει με ανυπομονησία μικρού παιδιού. Άξαφνα, έβγαλε μια κραυγή, η οποία ανησύχησε τους φρουρούς του, που έσπευσαν να δουν τι συνέβη, για να βρουν τον βασιλιά τους κίτρινο σαν το λεμόνι και αποσβολωμένο σαν άγαλμα, να κρατά στο χέρι του ένα τεράστιο δαχτυλίδι, που έφερε τον βασιλικό σφραγιδόλιθο, το οποίο μόλις είχε βρει μέσα στην κοιλιά του ψαριού...
Στο αμέσως προσεχές διάστημα, οι σοδειές καταστράφηκαν από την πρωτοφανή ξηρασία, νέοι κι ισχυρότεροι εχθροί επιτέθηκαν στο βασίλειο, το εμπόριο παρουσίασε τεράστια ύφεση, κυριάρχησε οικονομική κρίση, ξέσπασε πανούκλα και οι υπήκοοι άρχισαν να καταριούνται τον βασιλιά για τα δεινά που περνούσαν καθημερινά. Ο ίδιος πέθανε από τη θλίψη του...
Η ιστορία αυτή θέλει να δείξει πως κανείς δεν μπορεί να καθορίσει τη μοίρα του, ούτε να ξεγελάσει τους θεούς που την καθορίζουν (ας πούμε τη νομοτέλεια για να είμαστε πιο ορθολογικοί). Πρόσεξε λοιπόν, μην κάνεις το ίδιο λάθος με το βασιλιά του παραμυθιού μας...
"Απ' ό,τι φοβάσαι δεν γλιτώνεις" λέει ο σοφός λαός. Μάλλον το προκαλείς, λέω εγώ ο ανόητος...Αυτό δεν το ξέρω. Εγώ πάντως φοβάμαι από την πρώτη μέρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.