Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
09-01-10
21:26
Εδώ η αγαπητή Ονειρεκδίκηση, θέτει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος, αρκετά διαφορετική από όσες έχω δει έως τώρα.Υπόθεση εργασίας:
- Στον κόσμο (βλ. σύμπαν) υπάρχουν νόμοι με ισχύ γενική στον άπειρο χώρο και χρόνο.
- Τους νόμους τους έχει θέσει ένας νομοθέτης (βλ. θεός, θεότητα, όπως το ονομάζει ο καθένας).
- Βασικό στοιχείο των νόμων αυτών είναι το αξίωμα δράσης - αντίδρασης, ήτοι, κάθε πράξη καλή ή κακή, κάθε λόγος, κάθε συναίσθημα ή σκέψη επιφέρει συνέπειες ανάλογες τις ποιότητας του. Αυτό σε γενικές γραμμές.
Από το χαρακτηριστικό αυτό συνεπάγεται το γεγονός ότι οι νομοθέτης έθεσε σε ισχύ τους νόμους, έβαλε τους κανόνες, αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με την εφαρμογή τους, την επιβολή κυρώσεων ή την παροχή των επιβραβεύσεων αφού οι νόμοι λειτουργούν πλέον αυτόνομα στα πλαίσια που τους έχει βάλει.
- Οπότε, κάθε "αμαρτία" "έργω, λόγω ή διανοία" δεν είναι παρά η παράβαση κάποιων νόμων και επισύρει τις ανάλογες προς την σοβαρότητα της ποινές.
Σημείωση: Το γεγονός ότι κάποιες φορές η ποινή ή αντιθέτως η επιβράβευση δεν επέρχεται όσο το άτομο είναι εν ζωή, εξηγείται με τη μετενσάρκωση καθώς με τον τρόπο αυτό κανείς δεν αποφεύγει μια τιμωρία ή δεν χάνει μια επιβράβευση έστω και αν το πλέγμα του κάρμα του επιβάλει αυτό να συμβεί σε μια επόμενη ζωή του. (αναλογιστείτε παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν με κάθε άνεση μια ζωή μέσα στην ανομία και πέθαναν πλούσιοι και διάσημοι, χωρίς να «τιμωρηθούν» για τις «αμαρτίες» ή ακόμα και τα εγκλήματα που διέπραξαν)Ποιος ο ρόλος της συγχώρησης από το θεό?
Ή μήπως,
- Ζητείται από το νομοθέτη να παραβιάσει τους νόμους του και να συγχωρήσει τον παραβάτη δημιουργώντας «προηγούμενο»?
- Χρησιμοποιείται ως ψυχολογικό μέσο αυτό-λύτρωσης και αυτό-εξιλέωσης του «αμαρτωλού» για να αισθανθεί αυτός καλύτερα ιδιαίτερα όταν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος μιας πραγματικά αρνητικής πράξης του?
Θεωρώ κι εγώ ότι η παραδοχή της μετενσάρκωσης και του συστήματος του Κάρμα, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να μπορέσει να εξηγηθεί το φαινόμενο του κάποιοι να πεθαίνουν εν δόξα και τιμή, παρά τα πολλά κι επαναλαμβανόμενα εγκλήματά τους. Πριν μου τεθεί ως φόβητρο το χριστιανικό δόγμα, σχετικά με την παραδοχή της μετενσάρκωσης, σπεύδω να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει καμμία ρητή άρνηση της ύπαρξής της από πλευράς του Ιησού, αντιθέτως ήταν κοινή πεποίθηση μεταξύ των πρώτων χριστιανών, μέχρι τουλάχιστον και την εποχή του Ωριγένη, δηλαδή τον 3ο αιώνα μΧ.
Η αμαρτία λοιπόν, αποτελεί όχι απλά μια κακή πράξη, δηλαδή ένα αδίκημα στιγμιαίου χαρακτήρα, αλλά την αιτία, τον εσωτερικό τρόπο σκέψης και αντίληψης, που οδηγεί τον καθένα από εμάς στην πράξη αυτή. Πρόκειται για την άγνοια, όταν ενεργούμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι αυτό που πράττουμε είναι λανθασμένο, ή για τους λόγους της απόφασης να πράξουμε, όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι τούτο είναι κακό. Η αμαρτία δηλαδή, είναι ένα αδίκημα εξακολουθητικού χαρακτήρα, έτσι ώστε όσο δεν μετανοούμε, δηλαδή όσο δεν κατανοούμε το ακριβώς γιατί οι σκέψεις μας μάς οδηγούν σε λανθασμένες πράξεις, αλλά και το ποιες είναι οι απώτερες (χαοτικές) συνέπειες των πράξεων αυτών, αυτή διαιωνίζεται κι οι συνέπειές της, σ' εμάς αλλά και στους άλλους, διαρκώς ανανεώνονται κι επαναλαμβάνονται. Μετάνοια λοιπόν, από τα συνθετικά Μετά (μεταστρέφομαι, αλλάζω) και Νοώ (φρονώ, σκέφτομαι, στοχάζομαι), αποτελεί η αλλαγή του τρόπου σκέψης, η οποία ακολουθεί την ελεύθερη κατανόηση και παραδοχή του λάθους.
Όποιος λοιπόν δεν έτυχε να βιώσει σε μία του ζωή τις συνέπειες των πράξεων και του τρόπου σκέψης του, είναι νομοτελειακό ότι θα τις βιώσει σε μια από τις επόμενες ενσαρκώσεις του, προκειμένου να κατανοήσει τους ακριβείς λόγους για τους οποίους αυτά αποτελούν αμαρτίες. Ο σκοπός της Ύπαρξης είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η Γνώση, όχι η κρίση και θεωρώ ότι ο Θεός, τέλειος κατά πώς περιγράφεται, δεν διαθέτει την ανθρώπινη ανοησία και πλάνη, να κρίνει τα δημιουργήματά του. Αντίθετα, αφήνει τα αυτεξούσια νοήμονα όντα να κρίνουν μόνα τους τον εαυτό τους. Τούτο αποτελεί κρίσιμης σημασίας ζήτημα για την ισορροπία του υλικού Σύμπαντος και του πνευματικού Κόσμου.
Έτσι λοιπόν, ο Νομοθέτης δεν πρόκειται να αλλάξει το Νόμο για χάρη κανενός. Αποζητά, σύμφωνα πάντα με τη δική μου ατελή (συνεπώς εκ προοιμοίου αμαρτωλή) κατανόηση, κάθε έλλογο πλάσμα αυτού του Κόσμου, να διδαχθεί και να ενστερνιστεί τον Νόμο αυτόν, ώστε να φτάσει στη Γνώση και περαιτέρω στη Φώτιση, δηλαδή στην ένωσή του με το Δημιουργό του, την Παγκόσμια Νόηση. Η καταδίκη ελλόγων όντων στην Άγνοια και το Σκότος, αυξάνει την εντροπία του Σύμπαντος και διακυβεύει την ίδια την ισορροπία του Κόσμου, συνεπώς η Αμαρτία, αλλά και η εικαζόμενη Αιώνια Καταδίκη, ισοδυναμεί με διαταραχή κι άρνηση του ίδιου του Λόγου, της Θεϊκής δηλαδή αναλογίας που γέννησε τον Κόσμο. Πράγματι λοιπόν, η Μετάνοια αποτελεί μια πράξη αυτολύτρωσης κι αυτοεξιλέωσης, ωστόσο αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό σε Κοσμικό επίπεδο, απ' όσο διαισθάνομαι ότι το θεωρείς στο παραπάνω απόσπασμά σου.
Ας μην ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος βρίσκει τη Σωτηρία, μόνον όταν πάψει ν' αυτοτιμωρείται κι όταν κατανοήσει ότι το Καλό και το Κακό είναι απλά φαινόμενα του Σύμπαντος, τα οποία δεν αποτελούν κύρια συστατικά της Θεότητος, δηλαδή όταν κατανοήσει ακριβώς τη γεύση του καρπού του Δένδρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού κι άρει με αυτόν τον τρόπο το ίδιο το Προπατορικό Αμάρτημα, την αιτία της Πτώσης του στο κατώτερο υλικό επίπεδο. Θεωρώ επίσης ιδιαίτερα σημαντικό το να κρατάει κανείς στο μυαλό του, ότι η Κόλαση ενός εξ ημών, είναι η Κόλαση όλων μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.