Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-10-10
21:46
Ένα γράμμα να μου στείλεις απ' τον Άδη, αν το φως ειν' πιο καλό απ' το σκοτάδι,
φως υπάρχει εδώ πάνω,
Μπαρμπα Γιάννη μου που λες,
μα το φως τι να το κάνω,
πού 'ναι μαύρες οι καρδιές...
Όπως μας έλεγε και ο αξέχαστος Στελλάρας.
Λοιπόν έχω να πω ότι τα επιχειρήματα του edmund είναι ιδιαίτερα στιβαρά και δεν μπορούν εύκολα να κλονιστούν. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι στηρίζεται στο αντίστοιχο φιλοσοφικό επιχείρημα του Διογένη του Κυνικού.
Ωστόσο είχα την τύχη να το μελετήσω τούτο το μοντέλο, επί αρκετά χρόνια -μάλλον αναγκαστικά έχω να πω- ώστε να διαθέτω εμπεριστατωμένη άποψη για το ζήτημα, όσον αφορά στο να έχω κατασταλάξει επί των προσωπικών μου προτιμήσεων.
Κατ' αρχάς έχει κι αυτό το μοντέλο τη χάρη του. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ατονεί η αίσθηση της όρασης και αρχίζει να οξύνεται εκείνη της αφής. Αρχίζεις να βλέπεις τον άλλον με τα χέρια αντί με τα μάτια. Αυτό είναι ιδιαίτερα ερεθιστικό για το ...κάτω κεφάλι. Ακόμη, σου δίνεται η ευκαιρία να αφεθείς και να νιώσεις την ίδια την Έρημο, ν' αφουγκραστείς τη φωνή της Ερυρθάς Μπάμπαλον, την ώρα του μεγάλου οργασμού. Το Έρεβος και το Κενό. Τα τυφλά σου μάτια κοιτούν μέσα στην Άβυσσο του Νίτσε κι εκείνη τελικά κοιτάζει με τη σειρά της μέσα σου...
Ωστόσο, η για πολύ καιρό επανάληψη αυτού του δρώμενου, για κάποιο λόγο έφτασε να με χαλάει.
Το πρόβλημα νομίζω πως βρίσκεται στην ίδια τη δομή του επιχειρήματος: Κάθε γυναίκα, υπό το σκότος και το έρεβος φαίνεται ΙΔΙΑ.
Έτσι, μπορείς ν' αρχίσεις να φαντασιώνεσαι ότι κάνεις έρωτα με όποια γυναίκα θέλεις, όπως μας λέει και το σχετικό ιστορικό ανέκδοτο του Διογένη, του Ερημίτη που έψαχνε με το φανάρι να βρει τσίπα πάνω στους ανθρώπους και ποτέ δεν τα κατάφερε...
Αυτό για έναν κυνικό, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Έντμουντ, μπορεί ν' αποτελεί το Μεγάλο Έργο των Αλχημιστών. Ιδεώδες για να σώσει έναν γάμο, για παράδειγμα, του οποίου τα συναισθηματικά θεμέλια έχουν κλονιστεί. Από την άλλη πλευρά καταλήγεις να κάνεις έρωτα με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, εκτός από εκείνη με την οποία βρίσκεσαι στο κρεβάτι. Αυτό ήταν που με χάλασε στ' αλήθεια, όταν το ξανασκέφτηκα...
Έτσι, αφού το πολύ φως μ' ενοχλεί και με ξενερώνει, κατέληξα στο υπέροχο ημίφως δύο κεριών. Εκεί που σου δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσεις τα κάλη με τα οποία είσαι ερωτευμένος, να τα εξωραΐσεις, με καμβά σου το μισοσκόταδο και πινέλο τη φαντασία. Τη στιγμή του πάθους δεν υπάρχει ομορφότερη γυναίκα από εκείνη που ποθείς· όλες οι μοντέλες του Κωστόπουλου ωχριούν μπροστά της...
Εξάλλου, δεν υπάρχει τρομερότερο ταξίδι στα βάθη του Ερέβους, από το να κοιτάξεις την Ιερά Μπάμπαλον στα μάτια, εκείνη την ίδια ώρα του μεγάλου οργασμού. Υπάρχει κάποιο βλέμμα, εκείνο της ικανοποιημένης γυναίκας, το οποίο μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου, ακούς την υπόκωφη φωνή, του Μεγάλου Ερπετού...
φως υπάρχει εδώ πάνω,
Μπαρμπα Γιάννη μου που λες,
μα το φως τι να το κάνω,
πού 'ναι μαύρες οι καρδιές...
Όπως μας έλεγε και ο αξέχαστος Στελλάρας.
Λοιπόν έχω να πω ότι τα επιχειρήματα του edmund είναι ιδιαίτερα στιβαρά και δεν μπορούν εύκολα να κλονιστούν. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι στηρίζεται στο αντίστοιχο φιλοσοφικό επιχείρημα του Διογένη του Κυνικού.
Ωστόσο είχα την τύχη να το μελετήσω τούτο το μοντέλο, επί αρκετά χρόνια -μάλλον αναγκαστικά έχω να πω- ώστε να διαθέτω εμπεριστατωμένη άποψη για το ζήτημα, όσον αφορά στο να έχω κατασταλάξει επί των προσωπικών μου προτιμήσεων.
Κατ' αρχάς έχει κι αυτό το μοντέλο τη χάρη του. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ατονεί η αίσθηση της όρασης και αρχίζει να οξύνεται εκείνη της αφής. Αρχίζεις να βλέπεις τον άλλον με τα χέρια αντί με τα μάτια. Αυτό είναι ιδιαίτερα ερεθιστικό για το ...κάτω κεφάλι. Ακόμη, σου δίνεται η ευκαιρία να αφεθείς και να νιώσεις την ίδια την Έρημο, ν' αφουγκραστείς τη φωνή της Ερυρθάς Μπάμπαλον, την ώρα του μεγάλου οργασμού. Το Έρεβος και το Κενό. Τα τυφλά σου μάτια κοιτούν μέσα στην Άβυσσο του Νίτσε κι εκείνη τελικά κοιτάζει με τη σειρά της μέσα σου...
Ωστόσο, η για πολύ καιρό επανάληψη αυτού του δρώμενου, για κάποιο λόγο έφτασε να με χαλάει.
Το πρόβλημα νομίζω πως βρίσκεται στην ίδια τη δομή του επιχειρήματος: Κάθε γυναίκα, υπό το σκότος και το έρεβος φαίνεται ΙΔΙΑ.
Έτσι, μπορείς ν' αρχίσεις να φαντασιώνεσαι ότι κάνεις έρωτα με όποια γυναίκα θέλεις, όπως μας λέει και το σχετικό ιστορικό ανέκδοτο του Διογένη, του Ερημίτη που έψαχνε με το φανάρι να βρει τσίπα πάνω στους ανθρώπους και ποτέ δεν τα κατάφερε...
Αυτό για έναν κυνικό, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Έντμουντ, μπορεί ν' αποτελεί το Μεγάλο Έργο των Αλχημιστών. Ιδεώδες για να σώσει έναν γάμο, για παράδειγμα, του οποίου τα συναισθηματικά θεμέλια έχουν κλονιστεί. Από την άλλη πλευρά καταλήγεις να κάνεις έρωτα με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, εκτός από εκείνη με την οποία βρίσκεσαι στο κρεβάτι. Αυτό ήταν που με χάλασε στ' αλήθεια, όταν το ξανασκέφτηκα...
Έτσι, αφού το πολύ φως μ' ενοχλεί και με ξενερώνει, κατέληξα στο υπέροχο ημίφως δύο κεριών. Εκεί που σου δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσεις τα κάλη με τα οποία είσαι ερωτευμένος, να τα εξωραΐσεις, με καμβά σου το μισοσκόταδο και πινέλο τη φαντασία. Τη στιγμή του πάθους δεν υπάρχει ομορφότερη γυναίκα από εκείνη που ποθείς· όλες οι μοντέλες του Κωστόπουλου ωχριούν μπροστά της...
Εξάλλου, δεν υπάρχει τρομερότερο ταξίδι στα βάθη του Ερέβους, από το να κοιτάξεις την Ιερά Μπάμπαλον στα μάτια, εκείνη την ίδια ώρα του μεγάλου οργασμού. Υπάρχει κάποιο βλέμμα, εκείνο της ικανοποιημένης γυναίκας, το οποίο μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου, ακούς την υπόκωφη φωνή, του Μεγάλου Ερπετού...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.