Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-10-10
11:56
Έχω ψηφίσει τη δημοσίευσή σου θετικά, σε ένδειξη καλής θέλησης και την αποφυγή παρεξηγήσεων, αφού υπάρχει και μια αρνητική που δεν θέλω να πιστέψεις ότι είναι δική μου. Σχολιάζω παρακάτω τα σημεία που έχω ορισμένες ενστάσεις, ή περαιτέρω προβληματισμούς. Με τα υπόλοιπα, λίγο έως πολύ, συμφωνώ.
Όταν παρακολουθείς μια ταινία στην τηλεόραση, μπορεί να μη χρειάζεται να την αφομοιώσεις, αλλά η προσοχή σου πρέπει να είναι τεταμένη, αν δεν θέλεις να χάσεις κάτι από την πλοκή. Ο εγκέφαλος δουλεύει.
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις εδώ. Υπάρχουν ώρες που τα παιδιά κάνουν τι;
Ο σεβασμός κερδίζεται ενώ οι περισσότεροι καθηγητές που γνώρισα τουλάχιστον, θεωρούν ότι τους σέβεσαι μόνον όταν δεν τους αμφισβητείς ποτέ και για τίποτα. Εγώ λέω ναι στο σεβασμό, αλλά ναι και στη δικαιολογημένη αντίδραση, όταν αυτή εκφράζεται ευγενικά μεν, δυναμικά δε.
Ξέρουν άραγε όλοι οι δάσκαλοι, να μη δικαιολογούν τον εαυτό τους, όταν έχουν ευθύνη για κάτι; Στα μαθητικά μου χρόνια δεν είδα κάτι τέτοιο από όλους, ούτε τώρα το βλέπω από όλους του καθηγητές της κόρης μου.
Το σχολείο λειτουργεί με μια δημοσιοϋπαλληλική αδιαφορία, που περνάει από το δάσκαλο προς τους μαθητές κι από τους μαθητές προς το δάσκαλο, δημιουργώντας μια αδιάφορη αυριανή κοινωνία.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, δεν αρκεί ένας προοδευτικός εκπαιδευτικός. Χρειάζεται να του δοθεί και ένα πιο ελαστικό πρόγραμμα, καθώς και τα κατάλληλα μέσα που θα κάνουν το μάθημά του περισσότερο ελκυστικό.
Αντιγράφω από άρθρο του Νίκου Λίγγρη, εκπαιδευτικού:
Όπως και να 'χει, υπάρχει "πνευματικό υλικό" που μοιράζεται και απαιτεί ενεργή συμμετοχή.Ούτε και κάθε μέρα, σε κάθε μάθημα, υπάρχει γνώση προς αφομοίωση, έτσι;
Όταν παρακολουθείς μια ταινία στην τηλεόραση, μπορεί να μη χρειάζεται να την αφομοιώσεις, αλλά η προσοχή σου πρέπει να είναι τεταμένη, αν δεν θέλεις να χάσεις κάτι από την πλοκή. Ο εγκέφαλος δουλεύει.
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις εδώ. Υπάρχουν ώρες που τα παιδιά κάνουν τι;
Αντίστοιχα υπάρχουν αρκετοί καθηγητές που αδιαφορούν για την ποιότητα του μαθήματός τους, αφού έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία της τάξης, παρακολουθεί φροντιστήριο. Ο γονιός δεν είναι μέσα στην τάξη για να αξιολογήσει τον καθηγητή. Είναι ο φαύλος κύκλος που λέγαμε πριν...Παρʼ ολʼ αυτά δε διαφωνώ ότι είναι πολλές ώρες. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό επιβαρύνονται και με επιπλέον μαθήματα και αυτό χωρίς να χρειάζεται πάντα, καθώς πολλοί γονείς θέλουν να κάνουν στα παιδιά τους επιπλέον μάθημα, ακόμα κι αν τους διαβεβαιώνουν οι καθηγητές ότι δε χρειάζεται.
Όταν η κόρη μου πήγαινε στην τετάρτη τάξη του δημοτικού, πήγα να συναντήσω τη δασκάλα κι εκείνη μου τόνισε πως κακώς έχει αναπτύξει το παιδί δική του άποψη και κρίση, από τόσο μικρό. Ελπίζω να μην εννοείς κάτι τέτοιο.Δε ζητάει κανείς από το γονιό να καθοδηγήσει το παιδί του. Για να είμαστε ακριβείς, θα προτιμούσαμε να μην το κάνει, για να αποφύγουμε την πιθανότητα να του μάθει κάτι λάθος. Το να γίνει πιο παραγωγικό το παιδί στο σχολείο είναι δική μας δουλειά, το να σεβαστεί όμως το σχολείο και το δάσκαλο, καθώς και το να μη μάθει να μη δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν έχει ευθύνη για κάτι, είναι δουλειά και των γονιών.
Ο σεβασμός κερδίζεται ενώ οι περισσότεροι καθηγητές που γνώρισα τουλάχιστον, θεωρούν ότι τους σέβεσαι μόνον όταν δεν τους αμφισβητείς ποτέ και για τίποτα. Εγώ λέω ναι στο σεβασμό, αλλά ναι και στη δικαιολογημένη αντίδραση, όταν αυτή εκφράζεται ευγενικά μεν, δυναμικά δε.
Ξέρουν άραγε όλοι οι δάσκαλοι, να μη δικαιολογούν τον εαυτό τους, όταν έχουν ευθύνη για κάτι; Στα μαθητικά μου χρόνια δεν είδα κάτι τέτοιο από όλους, ούτε τώρα το βλέπω από όλους του καθηγητές της κόρης μου.
Το σχολείο λειτουργεί με μια δημοσιοϋπαλληλική αδιαφορία, που περνάει από το δάσκαλο προς τους μαθητές κι από τους μαθητές προς το δάσκαλο, δημιουργώντας μια αδιάφορη αυριανή κοινωνία.
Φοβάμαι ότι θα συμφωνήσω με αυτό.Αρχική Δημοσίευση από lugar:Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν δάσκαλο/καθηγητή που να θεωρεί ότι δεν είναι άριστος στην δουλειά του!
Δεν θέλω να κρίνω επί προσωπικού, πάντως αν τα παιδιά αντιδρούν έτσι προς έναν δημοκρατικό δάσκαλο, κάτι έχουμε κάνει όλοι μας πολύ στραβά! Εννοείται πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί ένα σύστημα που θα προταθεί εξολοκλήρου από τα παιδιά, όμως μια συνεργατική προσπάθεια νομίζω θα λειτουργούσε.Αααααα … πάμε στο προκείμενο. Όταν το έκανα αυτό, την πρώτη χρονιά που δούλεψα, πήρα την απάντηση «Πολύ δημοκρατικά μας τα λέτε και δεν μας αρέσει. Και στο κάτω κάτω εσείς είστε η δασκάλα, εσείς ξέρετε. Εμείς θα σας πούμε;»
Εν μέρει είχαν δίκιο. Τα παιδιά δεν ξέρουν ποιες είναι οι εκπαιδευτικές μέθοδοι, δεν ξέρουν ποιες στρατηγικές και σε τι βαθμό πρέπει να εφαρμοσθούν, κλπ. …. δεν ξέρουν δηλαδή το τεχνικό κομμάτι. Τα παιδιά μπορούν να σου πουν τι θα τους άρεσε και βέβαια τι δεν τους αρέσει, χωρίς να σημαίνει όμως ότι όλα είναι εφαρμόσιμα. Π.χ. δεν γίνεται να βγάλεις τελείως την άσκηση. Ούτε γίνεται, όσο βιωματικά κι αν δουλέψεις κάτι, να αποφύγεις τελείως το διάβασμα θεωρίας.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, δεν αρκεί ένας προοδευτικός εκπαιδευτικός. Χρειάζεται να του δοθεί και ένα πιο ελαστικό πρόγραμμα, καθώς και τα κατάλληλα μέσα που θα κάνουν το μάθημά του περισσότερο ελκυστικό.
Αντιγράφω από άρθρο του Νίκου Λίγγρη, εκπαιδευτικού:
*γι' αυτό, αξίζει να δείτε το πείραμα του εκπαιδευτικού Σουγκάτα Μίτρα, στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Ινδίας!Δύο καίρια προβλήματα της παιδείας σήμερα είναι τι μαθαίνουμε στα παιδιά και πώς τους το μαθαίνουμε. Ενώ το μάθημα εξακολουθεί να διδάσκεται, κατά κανόνα, μέσα από βιβλία στεγνά και αδιάφορα, και από εκπαιδευτικούς καταπτοημένους, το εξωσχολικό περιβάλλον εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, προσλαμβάνοντας μορφές που, είτε τις εγκρίνουμε είτε όχι, αναμφίβολα κινούν το ενδιαφέρον (όλων μας, όχι μόνο των νέων) πολύ περισσότερο από το μουχλιασμένο, αποστειρωμένο, ανερωτικό περιβάλλον της σχολικής τάξης. Αν δεν αξιοποιήσει την τεχνολογική επανάσταση, το σχολείο θα αποκοπεί ακόμη περισσότερο από την υπόλοιπη κοινωνία.
Κυριότεροι εξωσχολικοί ανταγωνιστές των παραδοσιακών μεθόδων άντλησης και μετάδοσης της γνώσης είναι η τηλεόραση και οι υπολογιστές, ενώ το σχολείο, όπως λειτουργεί σήμερα, υποβαθμίζεται σε θεσμοθετημένο καταναγκασμό και αγγαρεία (και το βιβλίο περιθωριοποιείται από μικρούς και μεγάλους - όταν δεν εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά).
Με τους υπολογιστές, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ποικιλόμορφες δυνατότητες των διαδραστικών πολυμέσων (κείμενο μαζί με εικόνα, ήχο, βίντεο ή κινούμενο σχέδιο, πίνακες, χάρτες κ.ά.) για να φτιάξουμε μαθήματα που ο μαθητής θα μελετήσει με ενδιαφέρον, ασκήσεις που θα παρέχουν κίνητρα, και επαναλήψεις, διασυνδέσεις, επεκτάσεις, εναλλακτική και ενισχυτική διδασκαλία που θα συντελούν στην εμπέδωση, διερεύνηση και διεύρυνση του γνωστικού αντικειμένου.
Στο μέλλον, κάπως έτσι θα μπορούμε να σπουδάζουμε όλοι. Τι απαιτείται; Να γραφεί το λογισμικό που θα παρουσιάζει με ελκυστικό τρόπο τα κείμενα και το οπτικοακουστικό υλικό, τις ασκήσεις, τις επαναλήψεις - όλα εκείνα τα καλούδια που θα δείξουν στους μαθητές ότι η μάθηση μπορεί και πρέπει να είναι, πάνω απ' όλα, χαρά και ευχαρίστηση.
Δεν είναι εύκολη δουλειά. Είναι πολύ πιο δύσκολη από τη συγγραφή απλών διδακτικών βιβλίων. Αυτή είναι, όμως, η κύρια δουλειά που πρέπει να γίνει.
[...]
Και θα πηγαίνει στο σχολείο για να κάνει ό,τι δεν μπορεί να καλύπτεται ικανοποιητικά από την τεχνολογία*: να συνδιαλέγεται με τον καθηγητή και τους συμμαθητές του, να ασχολείται με ό,τι απαιτεί ελεύθερη έκφραση, να ασκείται στα προφορικά των ξένων γλωσσών, να συμμετέχει σε αθλήματα - δίνοντας περισσότερο χρόνο σε ουσιωδέστατες, αλλά παραγκωνισμένες σήμερα, διαστάσεις της μαθησιακής διαδικασίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
20-10-10
16:10
Cibi:
Αυτά τα μικροσκοπικά font τι τα ήθελες; Μου βγήκαν τα μάτια να σε διαβάσω, αλλά χαίρομαι που οι ερωτήσεις μου έπιασαν τόπο και ανέλυσες περισσότερο όσα είχες γράψει πιο πριν.
---
Ο μέσος ενήλικας τυπικά τουλάχιστον, απασχολείται 8 ώρες την ημέρα στην εργασία του. Ο μαθητής, μετά το σχολικό εξάωρο, πρέπει να διαβάσει τα μαθήματα της επόμενης μέρας, να πάει σε εξωσχολικά μαθήματα (αγγλικά, γαλλικά, ...πιάνο ) και ενδεχομένως -στο Λύκειο κυρίως- να επαναλάβει το απόγευμα στο φροντιστήριο, την ύλη που διδάχτηκε το πρωί στο σχολείο! Μιλάμε για πάνω από 10 ώρες ημερησίως για έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην εφηβεία.
Η δουλειά του μαθητή μάλιστα, δεν είναι να παράγει (να εφαρμόσει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο τις γνώσεις του), όπως συμβαίνει με τον εργαζόμενο, αλλά να αφομοιώσει γνώση, επί τουλάχιστον 10 ώρες καθημερινά. Πόσες ώρες πιστεύεις ότι μπορεί να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου;
Ακόμη και ο πιο αδιάφορος μαθητής, είναι αναγκασμένος να περνάει τουλάχιστον 6 + 2 ώρες καθήμενος σε ένα θρανίο ακούγοντας πράγματα που δεν τον ενδιαφέρουν, επειδή δεν του έδειξε κανείς, γιατί αυτά τα πράγματα είναι ενδιαφέροντα και χρήσιμα πέραν από την εισαγωγή του στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα με στόχο την εξασφάλιση εργασίας.
Πολύ περισσότερο, σκέψου πόσο κουράζεται ο επιμελής και υπεύθυνος μαθητής μέσα σε ένα τόσο βαρύ πρόγραμμα...
Αυτόν τον μαθητή εσύ, τον κατηγορείς ότι αποζητά την ευκολία!! Είναι κακό να θέλεις να κάνεις τη ζωή σου ευκολότερη; ...αναρωτιέμαι. Και η ειρωνεία είναι πως κανείς δεν διδάσκει στα παιδιά πως αν θέλουν πραγματικά να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη, ο πιο σίγουρος δρόμος είναι μέσα από τη γνώση...
Όλη η εκπαίδευση είναι ένας φαύλος κύκλος, όπου όλοι φταίμε και κανείς δεν φταίει.
Είναι δε τόσο πολυεπίπεδο θέμα, που δύσκολα μπορεί να εντοπιστεί η πηγή του προβλήματος.
Ο μαθητής κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι ο τελευταίος στον οποίο θα ζητηθούν ευθύνες, αφού όλοι νομίζω παραδεχόμαστε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο καλείται να υπηρετήσει, νοσεί από τη βάση του.
Οι γονείς, που θα μπορούσαν να παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο, δεν έχουν πάντα τα απαραίτητα εφόδια για να το κάνουν.
Δεν μπορείς να απαιτείς από έναν εργάτη που έβγαλε μόνο το δημοτικό, να ξέρει πώς να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό στη δουλειά του, ή πώς να καθοδηγήσει το παιδί του, να γίνει πιο παραγωγικό σε ό,τι αφορά το σχολείο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι επιρρίπτω τον κύριο όγκο των ευθυνών στους εκπαιδευτικούς, αφού κι εκείνοι υπηρετούν το ίδιο σαθρό και ιδιαίτερα περιοριστικό γι' αυτούς σύστημα που δεν τους βοηθά να κάνουν τη δουλειά τους δημιουργική και ευχάριστη, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδιά.
Όπως είπα και παραπάνω, όλα φταίνε και τίποτα δε φταίει αρκετά ώστε να του επιρρίψουμε αποκλειστικά την ευθύνη.
Νομίζω συμφωνούμε, πως το πρώτο που πρέπει να αλλάξει, είναι το σύστημα διδασκαλίας και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν, όλες οι απόψεις, με πρώτη αυτή των μαθητών, αφού γι' αυτούς προορίζεται το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν θυμάμαι πάντως κανέναν καθηγητή μας, να μπήκε στην τάξη και να ρώτησε: "Λοιπόν παιδιά, φέτος θα κάνουμε αυτό κι αυτό. Πώς θα θέλατε να διδάσκεται το μάθημά μου;"
Ο κεντρικός άξονας αυτής της διαδικασίας, θα πρέπει να είναι αυτό που είπες, πως "ό,τι μας ενδιαφέρει εντυπώνεται γρηγορότερα". Ό,τι μας ενδιαφέρει, όχι μόνο εντυπώνεται γρηγορότερα, αλλά και βαθύτερα και καλύτερα. Έχει δε, τη μαγική ιδιότητα να φαίνεται ευκολότερο στα μάτια μας, απ' ό,τι αυτά που δεν μας ενδιαφέρουν, επειδή μας παρακινεί να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί του, να το αναλύσουμε και να το ερευνήσουμε βαθύτερα.
Εάν η εκπαίδευση ήταν καταναλωτικό προϊόν, το μάρκετινγκ για την επικράτησή του, έχει αποτύχει παταγωδώς έχω να πω.
Αν ήταν ένα προϊόν που βρίσκουμε στα ράφια του σούπερ μάρκετ, μάλλον όλοι θα το προσπερνούσαμε αφού ούτε ελκυστικό περιτύλιγμα διαθέτει, ούτε "πυκνή και γεμάτη γεύση" και η αποφορά του, διώχνει και τους πιο θαρραλέους μακριά.
Μπορεί να γελάς, αλλά το πρώτο που χρειάζεται η παιδεία, είναι να γίνει ελκυστική, όπως τα καταναλωτικά προϊόντα στις διαφημίσεις που μας πείθουν ότι τα χρειαζόμαστε.
Έχεις δει με πόση χαρά ξεκινούν τα πρωτάκια να πάνε στο σχολείο; Με πόση θέληση και πλατιά χαμόγελα; Πού πάνε αυτά τα χαμόγελα μόλις τελειώσει το δημοτικό (και ίσως και λίγο νωρίτερα);
Αυτή η έμφυτη χαρά των παιδιών, πρέπει να καλλιεργηθεί και να ενισχυθεί και για να γίνει αυτό, πρέπει το σχολείο να γίνει ευχάριστο και δημιουργικό. Να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα κάθε μαθητή και να τα αναδεικνύει, αντί να λειτουργεί σαν τη μηχανή του κιμά που όλα τα αλέθει και τα κάνει έναν ομοιόμορφο πολτό.
Αν έχω μια ευθύνη να επιρρίψω στους περισσότερους καθηγητές που γνώρισα, είναι που δεν προσπάθησαν να κάνουν το μάθημά τους λιγότερο βαρετό και τυποποιημένο. Μια που μιλάμε για την Ιστορία, σήμερα υπάρχουν τόσα μέσα για να κάνεις παραστατικό το μάθημα, χωρίς να ξεφύγεις καν από το πρόγραμμα του υπουργείου. Πόσοι το κάνουν; Εάν το έκαναν, πιστεύω πως όχι μόνο δεν θα ενοχλούσε ο όγκος της ύλης, αλλά θα μπορούσε να προστεθεί περισσότερος και να αφομοιωθεί καλύτερα απ' ό,τι αφομοιώνεται σήμερα. (Το ίδιο υποστήριξες κι εσύ αν κατάλαβα καλά, αυτά που διάβασα).
Δεν έχω χρόνο να γράψω περαιτέρω και δεν διαφωνώ επί της ουσίας με όσα έγραψες παραπάνω.
Θέλω μονάχα να παραθέσω σε κείμενο, αφού δεν αγαπάτε να βλέπετε ομιλίες, τις σκέψεις του Sir Ken Robinson, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα που αφορούν την παιδεία και το ρόλο της.
Κάνε τον κόπο να τη διαβάσεις. Πιστεύω πως σε αφορούν και σε ενδιαφέρουν αυτά που έχει να πει. Κι αν βρεις αξιόλογες τις απόψεις του, υπάρχει άλλη μια διαθέσιμη δική του ομιλία, πάνω στο ίδιο θέμα. (Αυτή που παραθέτω, είναι η δεύτερη κατά σειρά ομιλία του).
Αυτά τα μικροσκοπικά font τι τα ήθελες; Μου βγήκαν τα μάτια να σε διαβάσω, αλλά χαίρομαι που οι ερωτήσεις μου έπιασαν τόπο και ανέλυσες περισσότερο όσα είχες γράψει πιο πριν.
Προφανώς δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου, αλλά τα προηγούμενα μηνύματά σου αυτή την εντύπωση άφηναν, αφού εστίασες κυρίως στην ευθύνη των μαθητών τους οποίους παρουσίασες ως φυγόπονους.Λοιπόν, καταρχάς για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εγώ δεν είπα ποτέ και πουθενά ότι οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι μαθητές, όπως φαίνεται να μου προσάπτουν κάποιοι.
---
Ο μέσος ενήλικας τυπικά τουλάχιστον, απασχολείται 8 ώρες την ημέρα στην εργασία του. Ο μαθητής, μετά το σχολικό εξάωρο, πρέπει να διαβάσει τα μαθήματα της επόμενης μέρας, να πάει σε εξωσχολικά μαθήματα (αγγλικά, γαλλικά, ...πιάνο ) και ενδεχομένως -στο Λύκειο κυρίως- να επαναλάβει το απόγευμα στο φροντιστήριο, την ύλη που διδάχτηκε το πρωί στο σχολείο! Μιλάμε για πάνω από 10 ώρες ημερησίως για έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην εφηβεία.
Η δουλειά του μαθητή μάλιστα, δεν είναι να παράγει (να εφαρμόσει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο τις γνώσεις του), όπως συμβαίνει με τον εργαζόμενο, αλλά να αφομοιώσει γνώση, επί τουλάχιστον 10 ώρες καθημερινά. Πόσες ώρες πιστεύεις ότι μπορεί να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου;
Ακόμη και ο πιο αδιάφορος μαθητής, είναι αναγκασμένος να περνάει τουλάχιστον 6 + 2 ώρες καθήμενος σε ένα θρανίο ακούγοντας πράγματα που δεν τον ενδιαφέρουν, επειδή δεν του έδειξε κανείς, γιατί αυτά τα πράγματα είναι ενδιαφέροντα και χρήσιμα πέραν από την εισαγωγή του στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα με στόχο την εξασφάλιση εργασίας.
Πολύ περισσότερο, σκέψου πόσο κουράζεται ο επιμελής και υπεύθυνος μαθητής μέσα σε ένα τόσο βαρύ πρόγραμμα...
Αυτόν τον μαθητή εσύ, τον κατηγορείς ότι αποζητά την ευκολία!! Είναι κακό να θέλεις να κάνεις τη ζωή σου ευκολότερη; ...αναρωτιέμαι. Και η ειρωνεία είναι πως κανείς δεν διδάσκει στα παιδιά πως αν θέλουν πραγματικά να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη, ο πιο σίγουρος δρόμος είναι μέσα από τη γνώση...
Όλη η εκπαίδευση είναι ένας φαύλος κύκλος, όπου όλοι φταίμε και κανείς δεν φταίει.
Είναι δε τόσο πολυεπίπεδο θέμα, που δύσκολα μπορεί να εντοπιστεί η πηγή του προβλήματος.
Ο μαθητής κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι ο τελευταίος στον οποίο θα ζητηθούν ευθύνες, αφού όλοι νομίζω παραδεχόμαστε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο καλείται να υπηρετήσει, νοσεί από τη βάση του.
Οι γονείς, που θα μπορούσαν να παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο, δεν έχουν πάντα τα απαραίτητα εφόδια για να το κάνουν.
Δεν μπορείς να απαιτείς από έναν εργάτη που έβγαλε μόνο το δημοτικό, να ξέρει πώς να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό στη δουλειά του, ή πώς να καθοδηγήσει το παιδί του, να γίνει πιο παραγωγικό σε ό,τι αφορά το σχολείο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι επιρρίπτω τον κύριο όγκο των ευθυνών στους εκπαιδευτικούς, αφού κι εκείνοι υπηρετούν το ίδιο σαθρό και ιδιαίτερα περιοριστικό γι' αυτούς σύστημα που δεν τους βοηθά να κάνουν τη δουλειά τους δημιουργική και ευχάριστη, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδιά.
Όπως είπα και παραπάνω, όλα φταίνε και τίποτα δε φταίει αρκετά ώστε να του επιρρίψουμε αποκλειστικά την ευθύνη.
Νομίζω συμφωνούμε, πως το πρώτο που πρέπει να αλλάξει, είναι το σύστημα διδασκαλίας και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν, όλες οι απόψεις, με πρώτη αυτή των μαθητών, αφού γι' αυτούς προορίζεται το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν θυμάμαι πάντως κανέναν καθηγητή μας, να μπήκε στην τάξη και να ρώτησε: "Λοιπόν παιδιά, φέτος θα κάνουμε αυτό κι αυτό. Πώς θα θέλατε να διδάσκεται το μάθημά μου;"
Ο κεντρικός άξονας αυτής της διαδικασίας, θα πρέπει να είναι αυτό που είπες, πως "ό,τι μας ενδιαφέρει εντυπώνεται γρηγορότερα". Ό,τι μας ενδιαφέρει, όχι μόνο εντυπώνεται γρηγορότερα, αλλά και βαθύτερα και καλύτερα. Έχει δε, τη μαγική ιδιότητα να φαίνεται ευκολότερο στα μάτια μας, απ' ό,τι αυτά που δεν μας ενδιαφέρουν, επειδή μας παρακινεί να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί του, να το αναλύσουμε και να το ερευνήσουμε βαθύτερα.
Εάν η εκπαίδευση ήταν καταναλωτικό προϊόν, το μάρκετινγκ για την επικράτησή του, έχει αποτύχει παταγωδώς έχω να πω.
Αν ήταν ένα προϊόν που βρίσκουμε στα ράφια του σούπερ μάρκετ, μάλλον όλοι θα το προσπερνούσαμε αφού ούτε ελκυστικό περιτύλιγμα διαθέτει, ούτε "πυκνή και γεμάτη γεύση" και η αποφορά του, διώχνει και τους πιο θαρραλέους μακριά.
Μπορεί να γελάς, αλλά το πρώτο που χρειάζεται η παιδεία, είναι να γίνει ελκυστική, όπως τα καταναλωτικά προϊόντα στις διαφημίσεις που μας πείθουν ότι τα χρειαζόμαστε.
Έχεις δει με πόση χαρά ξεκινούν τα πρωτάκια να πάνε στο σχολείο; Με πόση θέληση και πλατιά χαμόγελα; Πού πάνε αυτά τα χαμόγελα μόλις τελειώσει το δημοτικό (και ίσως και λίγο νωρίτερα);
Αυτή η έμφυτη χαρά των παιδιών, πρέπει να καλλιεργηθεί και να ενισχυθεί και για να γίνει αυτό, πρέπει το σχολείο να γίνει ευχάριστο και δημιουργικό. Να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα κάθε μαθητή και να τα αναδεικνύει, αντί να λειτουργεί σαν τη μηχανή του κιμά που όλα τα αλέθει και τα κάνει έναν ομοιόμορφο πολτό.
Αν έχω μια ευθύνη να επιρρίψω στους περισσότερους καθηγητές που γνώρισα, είναι που δεν προσπάθησαν να κάνουν το μάθημά τους λιγότερο βαρετό και τυποποιημένο. Μια που μιλάμε για την Ιστορία, σήμερα υπάρχουν τόσα μέσα για να κάνεις παραστατικό το μάθημα, χωρίς να ξεφύγεις καν από το πρόγραμμα του υπουργείου. Πόσοι το κάνουν; Εάν το έκαναν, πιστεύω πως όχι μόνο δεν θα ενοχλούσε ο όγκος της ύλης, αλλά θα μπορούσε να προστεθεί περισσότερος και να αφομοιωθεί καλύτερα απ' ό,τι αφομοιώνεται σήμερα. (Το ίδιο υποστήριξες κι εσύ αν κατάλαβα καλά, αυτά που διάβασα).
Δεν έχω χρόνο να γράψω περαιτέρω και δεν διαφωνώ επί της ουσίας με όσα έγραψες παραπάνω.
Θέλω μονάχα να παραθέσω σε κείμενο, αφού δεν αγαπάτε να βλέπετε ομιλίες, τις σκέψεις του Sir Ken Robinson, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα που αφορούν την παιδεία και το ρόλο της.
Κάνε τον κόπο να τη διαβάσεις. Πιστεύω πως σε αφορούν και σε ενδιαφέρουν αυτά που έχει να πει. Κι αν βρεις αξιόλογες τις απόψεις του, υπάρχει άλλη μια διαθέσιμη δική του ομιλία, πάνω στο ίδιο θέμα. (Αυτή που παραθέτω, είναι η δεύτερη κατά σειρά ομιλία του).
[...]Ωστόσο, πιστεύω ότι ζούμε και μια ακόμη κλιματική κρίση η οποία είναι το ίδιο σημαντική, έχει τις ίδιες ρίζες και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ίδιο επιτακτικά. Αυτή δεν είναι μια κρίση φυσικών πόρων, παρότι πιστεύω ότι και αυτή είναι αληθινή, αλλά μια κρίση ανθρώπινων πόρων. Βασικά πιστεύω ότι όπως ανέφεραν και άλλοι ομιλητές,κατά τις προηγούμενες μέρες, δεν αξιοποιούμε επαρκώς τα ταλέντα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να έχουν συναίσθηση για το ποια μπορεί να είναι τα πραγματικά τους ταλέντα ή αν έχουν κάποιο για να μιλήσουν γι' αυτό. Συναντώ όλων των ειδών τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν είναι αληθινά καλοί σε κάτι.
Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε την ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. Αν τους έλεγες " Μην ασχολείσαι πια μ' αυτό" θα αναρωτιόνταν για τι πράγμα μιλάς. Γιατί αυτό που κάνουν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Λένε, "Μα αυτό είμαι εγώ, ξέρετε." Θα ήταν χαζό να πάψω να το κάνω αυτό, γιατί αυτό "μιλάει" στο βαθύτερο είναι μου. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει για τους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, αντίθετα, πιστεύω οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μειονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Ψηλά στην λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιον τρόπο, η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά ταλέντα τους. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι θαμμένοι βαθιά. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι.
Αυτήν την στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι υπό αναθεώρηση. Και αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά αυτή βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειαζόμαστε-- και η λέξη που αναφέρθηκε αρκετές φορές σ' αυτή τη σειρά διαλέξεων τις προηγούμενες ημέρες-- δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μέγιστο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε "Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται".
Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. [...]
Είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποια πράματα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Και ο λόγος είναι ότι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας σαν δεδομένα.
Ας σας ρωτήσω λοιπόν κάτι το οποίο το παίρνετε σαν δεδομένο. Πόσοι από εσάς είσαστε σε ηλικία μεγαλύτεροι από 25; Δεν είναι αυτό που νομίζω ότι παίρνετε σαν δεδομένο. Νομίζω ότι με αυτό είσαστε ήδη εξοικειωμένοι. Υπάρχουν άτομα εδώ μικρότερα των 25 ετών; Ωραία. Από όσους είσαστε άνω των 25 σηκώστε το χέρι όσοι φοράτε ρολόϊ; Καλό ποσοστό έ; Ρωτήστε σε μια αίθουσα γεμάτη εφήβους το ίδιο πράγμα. Οι έφηβοι δεν φοράνε ρολόϊ χειρός και δεν εννοώ ότι το κάνουν επειδή δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται, απλά συχνά δεν το θέλουν. Και ο λόγος είναι, καταλαβαίνετε, ότι όσοι είμαστε μεγαλύτεροι από 25, μεγαλώσαμε με μια προ-ψηφιακής εποχής κουλτούρα. Και για αυτό χρειαζόμαστε να φοράμε κάτι για να κοιτάζουμε την ώρα. Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο και ο χρόνος γι' αυτά βρίσκεται παντού. Δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόϊ. Και να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να φοράμε και εμείς. είναι απλά κάτι το οποίο το έχουμε συνηθίσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Η κόρη μου η Κέϊτ, που είναι 20 χρονών, δεν φοράει πότε ρολόϊ. Δεν βρίσκει κάποιο λόγο. Όπως λέει "Είναι συσκευή με μία μόνο λειτουργία" (Γέλια) "Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων" Και εγώ απάντώ "Όχι,όχι, λέει και την ημερομηνία" (Γέλια) "Έχει πολλές λειτουργίες."
Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω κανα δυό παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. Οι ομιλίες στο TED δείχνουν κάποιες φορές εμμέσως ή κάποιες φορές ρητώς, μια διαφορετική ιστορία, ότι η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. Δημιουργούμε το μέλλον μας βιωματικά, εξερευνώντας τα ταλέντα μας σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που αυτά βοηθούν να δημιουργηθούν για μας. Αλλά η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους.
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο Σαν Φραντζίσκο σε μια εκδήλωση να υπογράφω βιβλία μου στους αναγνώστες. Και ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 που αγόραζε βιβλίο. Και τον ρώτησα "Με τι ασχολείσαι;" Και απάντησε "Είμαι πυροσβέστης". Τον ρωτάω "Πόσο καιρό είσαι πυροσβέστης;" Και μου λέει "Πάντα, πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης" Και λέω "Εν πάση περιπτώσει, πότε το αποφάσισες;" Και μου λέει "Από παιδί. Αν και ήταν πρόβλημα για εμένα στο σχολείο, γιατί στο σχολείο όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες. Αλλά εγώ ήθελα πραγματικά να γίνω πυροσβέστης. Στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου οι καθηγητές δεν με παίρναν στα σοβαρά. Και ένας συγκεκριμένα καθηγητής μου είπε ότι πετάω την ζωή μου στα σκουπίδια, αν ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν υποτιμητικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, και μόλις τελείωσα το λύκειο έκανα αίτηση στην πυροσβεστική και με πήρανε" Και συνέχισε, "Ξέρετε, Σκεφτόμουν για αυτό τον καθηγητή πολύ πρόσφατα πριν από λίγα λεπτά που μιλούσατε" γιατί 6 μήνες πριν του έσωσα τη ζωή" (Γέλια) "Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και επίσης έσωσα την γυναίκα του" και τελείωσε λέγοντας "Νομίζω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα"
Ξέρετε, για εμένα, οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στην καρδιά των προκλήσεων είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθησή μας για την ικανότητα και την ευφυΐα. Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα.
Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου εννιά χρόνια πριν, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους σκοπούς και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό "Το πανεπιστήμιο αρχίζει στα νήπια." Όχι, διαφωνώ. (Γέλια) Πραγματικά διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στα πλαίσια τα περιορισμένα της ομιλίας δεν μπορώ. (Γέλια) Το νηπιαγωγείο αρχίζει στο νηπιαγωγείο. (Γέλια) Ένας φίλος μου είπε κάποτε, "Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών." (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είναι τριών ετών.
Όπως ακούσαμε στην τελευταία σειρά ομιλιών, υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, (Γέλια) και ακούνε να τους λένε "Αυτό είναι όλο;" (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; (Γέλια) "Δεν έχεις καταφέρει και τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό όπως βλέπω" (Γέλια) Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο μοντέλο των ταχυφαγείων. Στο μοντέλο αυτό αναφέρθηκε και ο Τζίμι Όλιβερ προχθές. Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του η γρήγορου φαγητού, όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Και εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του γρήγορου φαγητού στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργειά μας όπως και τα ταχυφαγεία έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά το σώμα μας
(Χειροκροτήματα)
Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινα ταλέντα είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. Θυμήθηκα τελευταία ότι μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα όταν ήμουν παιδί περίπου την ίδια περίοδο που ο Ερικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Ερικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, αυτό μόνο λέω. (Γέλια) Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκανε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει ανεξαρτήτως της προσπάθειας που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Πρόκειται για το πάθος. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το πάθος, και τι μας συναρπάζει το πνεύμα και μας δίνει ενέργεια. Και αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Η γυναίκα μου μόλις τελείωσε το γράψιμο ενός μυθιστορήματος, και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, αλλά εξαφανιζόταν για ώρες μέχρι να το τελειώσει. Όπως γνωρίζετε, αν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς, μια ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με το πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις σαν μια ώρα. Και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι παραιτούνται από τις σπουδές είναι γιατί δεν τους εκφράζουν, γιατί δεν τους βοηθούν να εκτονώσουν την ενέργεια και το πάθος τους.
Για αυτό νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στην γραμμικότητα στον κομφορμισμό και στην μαζικότητα. Να μεταφερθούμε σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να αναπτυχθεί.
Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση και να την μετασχηματίσουμε, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε κλώνο αυτού του συστήματος. Υπάρχουν άλλα σημαντικά συστήματα όπως το KIPP, είναι ένα πολύ καλό σύστημα. Υπάρχουν πολλά και καλά μοντέλα. Απλά πρέπει να το προσαρμόσουμε στις περιστάσεις, και να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. Και κάνοντας αυτό, νομίζω ότι έχουμε την απάντηση στο μέλλον γιατί δεν χρειάζεται να προσαρμόσουμε κάποια καινούργια λύση. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών.
Λοιπόν, σε αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο. Οι τεχνολογίες αυτές, Συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο , δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. Και σας παροτρύνω να εμπλακείτε σε αυτή την επανάσταση γιατί είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο σε ένα γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. Γιατί εκεί είναι που τα παιδιά έχουν πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή. Όπως και στο σπίτι, αν έχουν επιλέξει εκεί να μορφωθούν να με την οικογένειά τους η με τους φίλους τους.
Έγινε πολύς λόγος αυτές τις ημέρες, κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων, για τα όνειρα. Και θέλω πολύ γρήγορα -- κυριολεκτικά "κόλλησα" με το τραγούδι της Νάταλι Μερσαντ χθες-- να σας θυμίσω ένα παλιό ποίημα. Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέϊτς, που είναι ένας ποιητής που μάλλον τον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκόν, θρηνώντας το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι αυτή επιθυμούσε. Και είπε:"Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις".
Έγραψε τα εξής: "Αν είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως Τη γαλανή,τη μελιχρή, την μαυροκεντημένη φορεσιά Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου. Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου." Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται.
Σας ευχαριστώ.
Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε την ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. Αν τους έλεγες " Μην ασχολείσαι πια μ' αυτό" θα αναρωτιόνταν για τι πράγμα μιλάς. Γιατί αυτό που κάνουν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Λένε, "Μα αυτό είμαι εγώ, ξέρετε." Θα ήταν χαζό να πάψω να το κάνω αυτό, γιατί αυτό "μιλάει" στο βαθύτερο είναι μου. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει για τους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, αντίθετα, πιστεύω οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μειονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Ψηλά στην λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιον τρόπο, η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά ταλέντα τους. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι θαμμένοι βαθιά. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι.
Αυτήν την στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι υπό αναθεώρηση. Και αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά αυτή βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειαζόμαστε-- και η λέξη που αναφέρθηκε αρκετές φορές σ' αυτή τη σειρά διαλέξεων τις προηγούμενες ημέρες-- δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μέγιστο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε "Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται".
Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. [...]
Είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποια πράματα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Και ο λόγος είναι ότι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας σαν δεδομένα.
Ας σας ρωτήσω λοιπόν κάτι το οποίο το παίρνετε σαν δεδομένο. Πόσοι από εσάς είσαστε σε ηλικία μεγαλύτεροι από 25; Δεν είναι αυτό που νομίζω ότι παίρνετε σαν δεδομένο. Νομίζω ότι με αυτό είσαστε ήδη εξοικειωμένοι. Υπάρχουν άτομα εδώ μικρότερα των 25 ετών; Ωραία. Από όσους είσαστε άνω των 25 σηκώστε το χέρι όσοι φοράτε ρολόϊ; Καλό ποσοστό έ; Ρωτήστε σε μια αίθουσα γεμάτη εφήβους το ίδιο πράγμα. Οι έφηβοι δεν φοράνε ρολόϊ χειρός και δεν εννοώ ότι το κάνουν επειδή δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται, απλά συχνά δεν το θέλουν. Και ο λόγος είναι, καταλαβαίνετε, ότι όσοι είμαστε μεγαλύτεροι από 25, μεγαλώσαμε με μια προ-ψηφιακής εποχής κουλτούρα. Και για αυτό χρειαζόμαστε να φοράμε κάτι για να κοιτάζουμε την ώρα. Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο και ο χρόνος γι' αυτά βρίσκεται παντού. Δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόϊ. Και να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να φοράμε και εμείς. είναι απλά κάτι το οποίο το έχουμε συνηθίσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Η κόρη μου η Κέϊτ, που είναι 20 χρονών, δεν φοράει πότε ρολόϊ. Δεν βρίσκει κάποιο λόγο. Όπως λέει "Είναι συσκευή με μία μόνο λειτουργία" (Γέλια) "Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων" Και εγώ απάντώ "Όχι,όχι, λέει και την ημερομηνία" (Γέλια) "Έχει πολλές λειτουργίες."
Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω κανα δυό παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. Οι ομιλίες στο TED δείχνουν κάποιες φορές εμμέσως ή κάποιες φορές ρητώς, μια διαφορετική ιστορία, ότι η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. Δημιουργούμε το μέλλον μας βιωματικά, εξερευνώντας τα ταλέντα μας σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που αυτά βοηθούν να δημιουργηθούν για μας. Αλλά η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους.
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο Σαν Φραντζίσκο σε μια εκδήλωση να υπογράφω βιβλία μου στους αναγνώστες. Και ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 που αγόραζε βιβλίο. Και τον ρώτησα "Με τι ασχολείσαι;" Και απάντησε "Είμαι πυροσβέστης". Τον ρωτάω "Πόσο καιρό είσαι πυροσβέστης;" Και μου λέει "Πάντα, πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης" Και λέω "Εν πάση περιπτώσει, πότε το αποφάσισες;" Και μου λέει "Από παιδί. Αν και ήταν πρόβλημα για εμένα στο σχολείο, γιατί στο σχολείο όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες. Αλλά εγώ ήθελα πραγματικά να γίνω πυροσβέστης. Στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου οι καθηγητές δεν με παίρναν στα σοβαρά. Και ένας συγκεκριμένα καθηγητής μου είπε ότι πετάω την ζωή μου στα σκουπίδια, αν ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν υποτιμητικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, και μόλις τελείωσα το λύκειο έκανα αίτηση στην πυροσβεστική και με πήρανε" Και συνέχισε, "Ξέρετε, Σκεφτόμουν για αυτό τον καθηγητή πολύ πρόσφατα πριν από λίγα λεπτά που μιλούσατε" γιατί 6 μήνες πριν του έσωσα τη ζωή" (Γέλια) "Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και επίσης έσωσα την γυναίκα του" και τελείωσε λέγοντας "Νομίζω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα"
Ξέρετε, για εμένα, οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στην καρδιά των προκλήσεων είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθησή μας για την ικανότητα και την ευφυΐα. Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα.
Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου εννιά χρόνια πριν, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους σκοπούς και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό "Το πανεπιστήμιο αρχίζει στα νήπια." Όχι, διαφωνώ. (Γέλια) Πραγματικά διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στα πλαίσια τα περιορισμένα της ομιλίας δεν μπορώ. (Γέλια) Το νηπιαγωγείο αρχίζει στο νηπιαγωγείο. (Γέλια) Ένας φίλος μου είπε κάποτε, "Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών." (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είναι τριών ετών.
Όπως ακούσαμε στην τελευταία σειρά ομιλιών, υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, (Γέλια) και ακούνε να τους λένε "Αυτό είναι όλο;" (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; (Γέλια) "Δεν έχεις καταφέρει και τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό όπως βλέπω" (Γέλια) Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο μοντέλο των ταχυφαγείων. Στο μοντέλο αυτό αναφέρθηκε και ο Τζίμι Όλιβερ προχθές. Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του η γρήγορου φαγητού, όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Και εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του γρήγορου φαγητού στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργειά μας όπως και τα ταχυφαγεία έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά το σώμα μας
(Χειροκροτήματα)
Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινα ταλέντα είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. Θυμήθηκα τελευταία ότι μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα όταν ήμουν παιδί περίπου την ίδια περίοδο που ο Ερικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Ερικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, αυτό μόνο λέω. (Γέλια) Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκανε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει ανεξαρτήτως της προσπάθειας που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Πρόκειται για το πάθος. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το πάθος, και τι μας συναρπάζει το πνεύμα και μας δίνει ενέργεια. Και αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Η γυναίκα μου μόλις τελείωσε το γράψιμο ενός μυθιστορήματος, και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, αλλά εξαφανιζόταν για ώρες μέχρι να το τελειώσει. Όπως γνωρίζετε, αν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς, μια ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με το πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις σαν μια ώρα. Και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι παραιτούνται από τις σπουδές είναι γιατί δεν τους εκφράζουν, γιατί δεν τους βοηθούν να εκτονώσουν την ενέργεια και το πάθος τους.
Για αυτό νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στην γραμμικότητα στον κομφορμισμό και στην μαζικότητα. Να μεταφερθούμε σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να αναπτυχθεί.
Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση και να την μετασχηματίσουμε, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε κλώνο αυτού του συστήματος. Υπάρχουν άλλα σημαντικά συστήματα όπως το KIPP, είναι ένα πολύ καλό σύστημα. Υπάρχουν πολλά και καλά μοντέλα. Απλά πρέπει να το προσαρμόσουμε στις περιστάσεις, και να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. Και κάνοντας αυτό, νομίζω ότι έχουμε την απάντηση στο μέλλον γιατί δεν χρειάζεται να προσαρμόσουμε κάποια καινούργια λύση. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών.
Λοιπόν, σε αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο. Οι τεχνολογίες αυτές, Συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο , δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. Και σας παροτρύνω να εμπλακείτε σε αυτή την επανάσταση γιατί είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο σε ένα γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. Γιατί εκεί είναι που τα παιδιά έχουν πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή. Όπως και στο σπίτι, αν έχουν επιλέξει εκεί να μορφωθούν να με την οικογένειά τους η με τους φίλους τους.
Έγινε πολύς λόγος αυτές τις ημέρες, κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων, για τα όνειρα. Και θέλω πολύ γρήγορα -- κυριολεκτικά "κόλλησα" με το τραγούδι της Νάταλι Μερσαντ χθες-- να σας θυμίσω ένα παλιό ποίημα. Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέϊτς, που είναι ένας ποιητής που μάλλον τον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκόν, θρηνώντας το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι αυτή επιθυμούσε. Και είπε:"Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις".
Έγραψε τα εξής: "Αν είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως Τη γαλανή,τη μελιχρή, την μαυροκεντημένη φορεσιά Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου. Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου." Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται.
Σας ευχαριστώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-10
18:26
Cibi, δεν σκοπεύω να κρίνω το προσωπικό σου έργο ως εκπαιδευτικού, αφού ούτε το θέμα αφορά, ούτε και το γνωρίζω.
Επιθυμώ να σχολιάσω και να θέσω κάποιες ερωτήσεις σε αποσπάσματα των δημοσιεύσεών σου ως προσωπικούς μου προβληματισμούς για την παιδεία και όχι για σένα προσωπικά.
Τι είναι αυτό που θα βγάλει τους μαθητές από αυτό το τέλμα;
Εάν αυτοί οι μαθητές αποτελούν την πλειοψηφία, αρκεί απλά να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα; Μήπως είναι ώρα για αλλαγές;
Γιατί μέσα στις αλλαγές να μην είναι και η μείωση της διδακτέας ύλης;
Γράφεις κάπου:
Επιθυμώ να σχολιάσω και να θέσω κάποιες ερωτήσεις σε αποσπάσματα των δημοσιεύσεών σου ως προσωπικούς μου προβληματισμούς για την παιδεία και όχι για σένα προσωπικά.
Ποιος έμαθε στα παιδιά κατά τη γνώμη σου, να μην κουράζονται, να αποζητούν μασημένη τροφή και να αρέσκονται στην ευκολία;Σας έχουν μάθει να μην κουράζεστε και να αγαπάτε τη μασημένη τροφή.
--
Δεν είναι ο χρόνος που σας λείπει, δεν είναι ούτε τα μαθήματα πολλά και η ύλη μεγάλη .... είναι που έχετε μάθει (γενικά μιλώντας) στην ευκολία και δεν θέλετε να ζοριστείτε.
Τι είναι αυτό που θα βγάλει τους μαθητές από αυτό το τέλμα;
Εάν αυτοί οι μαθητές αποτελούν την πλειοψηφία, αρκεί απλά να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα; Μήπως είναι ώρα για αλλαγές;
Γιατί μέσα στις αλλαγές να μην είναι και η μείωση της διδακτέας ύλης;
Γράφεις κάπου:
Μήπως η ύλη που διδάσκεται αυτή τη στιγμή, είναι περισσότερη απ' όση χρειάζεται γι' αυτή τη βάση; Πόσο "πλατιά" πρέπει να είναι η βάση αυτή;Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι η ειδίκευση. Είναι η δημιουργία της βάσης, ώστε εν συνεχεία να επέλεθει ειδίκευση, για όσους το επιθυμούν. Η ειδίκευση χωρίς βασική παιδεία βγάζει "στρατιώτες" και "μηχανές", όχι ανθρώπους κι επιστήμονες.
Πώς αρμόζει στην Ιστορία (και σε κάθε μάθημα) να διδάσκεται; Υπάρχουν προτάσεις για βελτίωση του τρόπου διδασκαλίας;Αντί να ζητάτε μείωση των μαθημάτων, ζητείστε βελτίωση. [...] Ζητείστε η ιστορία να γίνεται όπως της αρμόζει και όχι να είναι ένας ακόμη βραχνάς στείρας αποστήθισης.
Γιατί δεν κάνουμε την Ιστορία "βόλτα", ή τουλάχιστον εξίσου διασκεδαστική;ανθρώπινο είναι να προτιμάς τη βόλτα ή το παιχνίδι από το ζόρι του διαβάσματος
Οι διψασμένοι για γνώση μαθητές και μέσα στην έρημο να τους πετάξεις, θα βρουν τρόπο να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να πιουν νερό απ' την πηγή της γνώσης. Αυτοί οι μαθητές, αν ήμουν δάσκαλος, θα με απασχολούσαν πολύ λιγότερο, από εκείνους που δεν είναι διψασμένοι. Γι' αυτούς τους άλλους κυρίως αξίζει να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας και να βάζετε τα δυνατά σας, γιατί αυτοί είναι που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Ειδικά αυτοί, είναι πιθανότερο να προέρχονται από αδιάφορες ή ακαλλιέργητες οικογένειες με λιγότερες ευκαιρίες και αν δεν τους βοηθήσετε εσείς, ποιος θα τους βοηθήσει; Αν δεν κάνετε ό,τι μπορείτε γι' αυτούς, ποιος είναι τελικά ο ρόλος σας;Και δάσκαλοι υπάρχουν και μαθητές διψασμένοι για γνώση υπάρχουν!
Και γι' αυτούς αξίζει να δίνουμε ό,τι καλύτερο και βέβαια ό,τι περισσότερο μπορούμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-10
09:27
Chemi, δεν κατάλαβα τι θέλεις να πεις στη δημοσίευσή σου. Αν θέλεις επαναδιατύπωσε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-10
09:11
Αν το σχολείο μάθαινε τουλάχιστον στα παιδιά να ψάχνονται, ίσως και να μην χρειαζόταν τίποτα περισσότερο, όμως δυστυχώς, τα μαθαίνει το ακριβώς αντίθετο: Να μισούν τη γνώση και να βαριούνται το "ψάξιμο".Γιατι πολύ απλά κατα μέσο όρο το ελληνόπουλο δε θα καθίσει να ψαχτεί μόνο του.
Τι παραπάνω άλλωστε είναι η μάθηση από τη συνεχή αναζήτηση;
Στα δικά μας σχολεία βέβαια η μάθηση, περιορίζεται στην αποστήθιση...
Πέρα από το όποιο κόμπλεξ, σου μίλησε για το σχολείο έτσι όπως το αντιλαμβάνεται: Ως προπαρασκευαστικό στάδιο, αποκλειστικά για την εύρεση εργασίας, όχι ως πηγή γνώσεων, προβληματισμού και έρευνας.Αρχική Δημοσίευση από moonlight:και μιας και μιλαμε το καλοκαιρι ενα παιδι 26 χρονων σε μια παρεα προσπαθουσε επιμονα να με πεισει οτι το σχολειο και οι σπουδες ειναι αχρηστες. οτι οι γονεις μου κακως σπαταλησαν τα λεφτα τους για να με σπουδασουν. οτι αυτος το οτι παρατησε το σχολειο και δεν πηγε λυκειο ηταν η καλυτερη κινηση που εκανε. γιατι? η απαντηση ηταν η εξης..
εγω εχω γκαραζ και βγαζω οσα εσεις τα καθηγητακια δεν θα βγαλετε ποτε σας. εχω τις τσεπες μου γεματες λεφτα και εχω και ενα σωρο αυτοκινητα. τι αλλο θελω? εσεις πηγατε και σπαταλησατε τα λεφτα σας για να γινετε τι? να περνετε ενα ψωρομισθο το μηνα.
συμπερασμα? προσπαθουσε να με πεισει με τοσο παθος για την επιλογη του που ηταν φανερο το κομπλεξ που ενιωθε. του ξεκαθαρισα οτι για μενα προσωπικα δεν παιζει ρολο ουτε ποσα πτυχια εχει ο αλλος για να τον μετρω σαν ανθρωπο αλλα ουτε και ποσα λεφτα εχει.
Έτσι δεν έχει καταντήσει το σχολείο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.