lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
22-10-10
11:11
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ακόμα δεν έχω μπλέξει με κανένα φροντιστήριο πέραν των αγγλικών. Κι ότι τα παιδιά μου πάνε δημοτικό και γυμνάσιο. Έχω γνωρίσει καλούς δασκάλους, αδιάφορους δασκάλους και κακούς δασκάλους. Η εμπειρία μου με τους καθηγητές είναι πολύ μικρότερη κι επειδή το κακό φαίνεται πιο γρήγορα έχω γνωρίσει και κακούς καθηγητές.Παρʼ ολʼ αυτά δε διαφωνώ ότι είναι πολλές ώρες. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό επιβαρύνονται και με επιπλέον μαθήματα και αυτό χωρίς να χρειάζεται πάντα, καθώς πολλοί γονείς θέλουν να κάνουν στα παιδιά τους επιπλέον μάθημα, ακόμα κι αν τους διαβεβαιώνουν οι καθηγητές ότι δε χρειάζεται.
Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν δάσκαλο/καθηγητή που να θεωρεί ότι δεν είναι άριστος στην δουλειά του! Με μια ολόκληρη τάξη (εκτός 2 μαθητών) να έχει πολύ κακούς βαθμούς και σε αντίθεση με τα άλλα μαθήματα όπου η κατανομή βαθμών ήταν "λογικότερη" ο καθηγητής θεωρούσε ότι η τάξη ήταν άχρηστη και ο ίδιος απόλυτα εντάξει. Ούτε του είχε περάσει από το μυαλό ότι κάνει εκείνος κάτι λάθος. Οπότε κατά την γνώμη όσων των δασκάλων/ καθηγητών έχω γνωρίσει μέχρι τώρα δεν χρειάζεται κανένα παιδί βοήθεια (εκτός φαντάζομαι αν πουλάει ιδιαίτερα μαθήματα), απλώς να ασχολείται περισσότερο με τον δάσκαλο και να διαβάζει περισσότερο. Όμως έναν ανεπαρκή καθηγητή κάποιος πρέπει να τον καλύψει. Και αν ο γονιός δεν μπορεί θα χρειαστεί εξωτερική βοήθεια.
Συμφωνώ στην πρώτη παράγραφο και για αυτό το λόγο θέλω τα παιδιά μου να βρουν τι πραγματικά αγαπούν να κάνουν στην ζωή τους και όχι τι θα "σπουδάσουν", ειδικά σε αυτήν την τρυφερή ηλικία. Άρα όταν θα μου ζητήσουν ένα σπορ ή μια τέχνη ή μια γλώσσα δεν θα τους πω όχι γιατί αυτό θα τα καλλιεργήσει. Και θα προσπαθήσω (χωρίς να το πετυχαίνω πολλές φορές) να ψάξω να βρω και που θα κάνουν αυτό που θα κάνουν ώστε να έχουν έναν αξιοπρεπή άνθρωπο να τους "διδάξει" που θα τους κάνει να συνεχίσουν να αγαπάνε αυτό που πειραματικά επέλεξαν. Κι αυτό γιατί το σχολείο σε οτιδήποτε δεν αφορά το πρόγραμμα "σπουδών" (εκτός φωτεινών εξαιρέσεων δασκάλων /καθηγητών) είναι ακόμα πιο μίζερο από ότι συνήθως. ΓΙΑΤΙ σχεδόν όλοι οι ενήλικες τα θεωρούν ΑΧΡΗΣΤΑ.Ένας βασικότατος λόγος λοιπόν να αναθεωρηθεί η σχέση του σχολείου με το πανεπιστήμιο. Όσο τα μαθήματα έχουν οντότητα μόνο ως συστατικά επιτυχίας για το πανεπιστήμιο, όχι μόνο δεν πρόκειται να έχουν ενδιαφέρον για όσους δεν θέλουν να σπουδάσουν, αλλά θα χάνουν την ουσία τους και θα μετατρέπονται σε βραχνά και για τους πιο επιμελείς.
Επιπλέον όμως και η προσέγγιση των καθηγητών προς το μάθημα θʼ αλλάξει, εφόσον δεν θα υπάρχει τόσο «κυνηγητό» για να καλύψουν την ύλη που χρειάζονται τα παιδιά για να δώσουν πανελλήνιες, ούτε και θα αισθάνονται ότι «κρίνονται» μονίμως από το φροντιστήριο, στο οποίο καταφεύγουν οι μαθητές για να περάσουν στο πανεπιστήμιο.
.......
Και για να είμαι ειλικρινής νομίζω ότι ακόμα κι αν γίνει, πάλι πολλά θα έχουν, αφού το χρόνο θα τον εκμεταλλευτούν για περισσότερα επιπλέον μαθήματα ή και διάβασμα, ώστε να προετοιμαστούν για το πανεπιστήμιο, ή σε μικρότερες ηλικίες θα φορτωθούν περισσότερα εξωσχολικά (γλώσσες, μουσική, γλυπτική, κλπ.)
Στο δημοτικό έχει μπει ένα μάθημα που λέγεται ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ. Πρέπει να επιλεγει ένα θέμα και τα παιδιά να το προσεγγίσουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Φέτος η τάξη του ένος από τα παιδιά μου περνά την ώρα του ζωγραφίζοντας - δεν υπάρχει θέμα, δεν υπάρχει συμμετοχή, υπάρχει το καθίστε ήσυχα και ζωγραφίστε. Για το γυιό μου που λατρεύει να ζωγραφίζει δεν είναι άσχημο. Άλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εκπαιδευτική διαδικασία, είναι "ώρα είναι, θα περάσει".
ΝΑΙ αν κάποιο παιδί μου θέλει θα κάνει όσα "φροντιστήρια" μπορώ να του προσφέρω αρκεί να του ανοίγουν το μυαλό και τους ορίζοντες.
Μάλλον δεν έχουμε βρεθεί στα ίδια σχολεία.Δε ζητάει κανείς από το γονιό να καθοδηγήσει το παιδί του. Για να είμαστε ακριβείς, θα προτιμούσαμε να μην το κάνει, για να αποφύγουμε την πιθανότητα να του μάθει κάτι λάθος. Το να γίνει πιο παραγωγικό το παιδί στο σχολείο είναι δική μας δουλειά, το να σεβαστεί όμως το σχολείο και το δάσκαλο, καθώς και το να μη μάθει να μη δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν έχει ευθύνη για κάτι, είναι δουλειά και των γονιών.
Από τους γονείς ζητάμε καταρχάς να έρχονται να ενημερώνονται και να μας ενημερώνουν κι εμάς, καταρχάς για θέματα που αφορούν την επίδοση, τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού (π.χ. όταν υπάρχει ένα πρόβλημα στο σπίτι, χρειάζεται και μεγαλύτερη ελαστικότητα. Αν δε το ξέρω όμως. Επιπλέον όταν το παιδί γνωρίζει πως υπάρχει επικοινωνία μεταξύ γονιού και εκπαιδευτικού, θα αποφύγει και κάποια άλλα πραγματάκια, όπως π.χ. οι συνεχείς δικαιολογίες σχετικά με το λόγο που δεν διάβασε. Αν όμως ο γονιός δεν ενημερώνεται παρά μόνο από τη βαθμολογία, τότε το παιδί νιώθει πιο «ανεξέλεγκτο» στο θέμα του σχολείου.
Τέλος, από τους γονείς ζητάμε να μην εξευτελίζουν τους δασκάλους, το σχολείο και γενικά την εκπαίδευση, προκειμένου να δικαιολογήσουν ένα παιδί που δεν δουλεύει.
Ακόμα και στο γυμνάσιο υπάρχουν καθηγητές που λατρεύουν τα παιδιά που τα διαβάζουν οι γονείς τους. Για το δημοτικό δεν θα το συζητήσω. Σου λένε στις μεγάλες τάξεις ότι δεν θέλουν αλλά οι πιο πολλοί δεν το εννοούν. Στις δε μικρές έχω δει να επιβραβεύεται η έκθεση ή οι ασκήσεις της μαμάς ενώ το παιδί που δουλεύει μόνο του να τρώει απόρριψη χοντρή.
Με τα μπλε συμφωνώ όλα όμως θα ήθελα οι 20 δάσκαλοι/ καθηγητές ενός σχολείου να σκέφτονται ότι προσκαλούν 200 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ γονείς με ένα φορτωμένο πρόγραμμα και να θυσιάζουν ένα απόγευμα στις τόσες ώστε να μπορούμε να πάμε. Και επίσης να ειδοποιούν τουλάχιστον μια βδομάδα πριν ώστε να μπορούμε να φτιάχνουμε το πρόγραμμα και του σπιτιού και της δουλειάς μας.
Γενικά είναι καλό να μην εξευτελίζουμε τίποτα και σίγουρα όχι ως δικαιολογία όμως αν δω ότι το παιδί μου έχει πρόβλημα και φταίει ο δάσκαλος/ καθηγητής θα του πω ότι δεν φταίει αυτό (γιατί το να τρώει συνεχώς πόρτα θα το τσακίσει), ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη ζωή που δεν ταιριάζουμε είτε με τον χαρακτήρα τους είτε με τις μεθόδους τους, ότι θα πρέπει να συνεχίζει να σέβεται την τάξη, και ότι από κάθε δάσκαλο/ καθηγητή μπορούμε να πάρουμε κάτι και να βγάλουμε κάτι θετικό. ΑΛΛΑ δεν πρόκειται ούτε να του πω ότι φταίει ούτε ότι πρέπει να εκτιμά κάποιον ΜΟΝΟ επειδή είναι καθηγητής του.
Αυτό το'χω ζήσει δια ζώσης και από γονείς και από δασκάλους στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ. Δασκάλα που έβαζε τα παιδιά να μαθαίνουν παπαγαλία κανόνες και ιστορία στην 5η γιατί έτσι τα ζητάνε στο γυμνάσιο, γιατί έτσι τα ζητάνε στο λυκειο! Και οι γονείς να λένε ναι κι εμείς έτσι διαβάσαμε για να μπούμε στο πανεπιστήμιο. Κι ένοιωθα η μόνη τρελλή στην αίθουσα που αντέδρασε!Πλάκα κάνω! Κοίτα να λάβουμε υπόψη και κάτι ακόμα. Οτιδήποτε ξεκινάμε να κάνουμε, γίνεται με άλλη διάθεση. Όσο «τραβάει» κάτι, παύει να είναι τόσο ελκυστικό και πολλές φορές είναι και βαρετό. Όλοι οι μαθητές και οι καλοί και οι κακοί, έχουν μέρες ή και περιόδους που θέλουν να πάνε σχολείο και άλλες που βαριούνται. Επιπλέον με την είσοδο στο Γυμνάσιο, αρχίζει συνειδητά ή υποσυνείδητα ένα κυνήγι επιδόσεων, πολλές φορές συνδεδεμένο με το μακροπρόθεσμο στόχο της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Ο Σερ Ρόμπινσον το διακωμωδεί περισσότερο λέγοντας ότι τα παιδιά ξεκινούν από 3 ετών με συνεντεύξεις και βιογραφικά, ώστε να πάνε στο σωστό νηπιαγωγείο που θα τους εξασφαλίσει τέτοια πορεία, ώστε μια μέρα να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Μήπως κι εδώ όμως δε γίνεται κάτι τέτοιο;
+1Ο λόγος για μένα βρίσκεται στο στόχο, ο οποίος έχει για μένα χαθεί, η εκπαίδευση έχει καταντήσει να είναι προγύμναση για τις εξετάσεις εισαγωγής.
Ο στόχος, κατά τη γνώμη μου πάντα, έπρεπε να είναι η παροχή σφαιρικών και πολύπλευρων, αλλά όχι ειδικών γνώσεων, που χρειάζεται ένας άνθρωπος, άσχετα με το αν θα σπουδάσει ή όχι, ώστε να μπορεί να καλύπτει τις βιοτικές και πνευματικές του ανάγκες, να είναι καλλιεργημένος και να μπορεί να αναλύσει και να κρίνει καταστάσεις και γεγονότα.
Ναι θέλει αλλαγή νοοτροπίας και από τους γονείς (που θέλουν τα παιδιά τους σώνει και καλά να σπουδάσουν) και από τους εκπαιδευτικούς (που όταν τα παιδιά δεν είναι καλά στο μάθημα τους τα θεωρούν ΚΑΚΟΥΣ μαθητές - κανονικά θα έπρεπε να είναι απαγορευμένος όρος) και από το σύστημα εκπαίδευσης που θα πρεπε να εκτιμά περισσότερες της παπαγαλίας ή της ευχέρειας (ή και κλίσης) σε συγκεκριμένα θέματα δεξιότητες. Και θα βοηθούσε και η γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας ώστε ο καλός αγρότης να έχει τον σεβασμό που έχει ο καλός γιατρός μια και οι δύο κάνουν καλά αυτό που έχουν να κάνουν για να ζούμε όλοι μας καλύτερα.Η ένστασή μου είναι η εξής: Ας πούμε ότι πάμε σε ένα πιο προσωπικό μοντέλο που καθορίζεται από την επιλογή του κάθε μαθητή. Πως θα διασφαλίσουμε :
Α. ότι δεν θα προτιμώνται τα μαθήματα βάση του βαθμού ευκολίας, διότι δεν είναι όλα το ίδιο εύκολα, πώς να το κάνουμε
Β. δεν θα προτιμώνται μόνο μαθήματα που εξασφαλίζουν την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, όχι επειδή αρέσουν, αλλά επειδή εξασφαλίζουν την εισαγωγή
Γ. ότι ο μαθητής έχει το κριτήριο να επιλέξει σύμφωνα με την κλίση του και όχι σύμφωνα με το τι επέλεξε ο φίλος του, ή τι του είπαν οι γονείς του, ή σύμφωνα με μια κλίση που νομίζει ή που θα ήθελε να έχει …
Δεν είναι λοιπόν τόσο απλή υπόθεση το απλό το να κάνουμε την εκπαίδευση προσωπική υπόθεση. Μην αναφερθώ δε, στην αλλαγή των προτεραιοτήτων που συμβαίνει στη ζωή μας πολλές φορές και που μας κάνει να αναθεωρούμε αποφάσεις που είχαμε πάρει. Πως διασφαλίζεις λοιπόν ότι ένα παιδί θα επιλέξει και δεν θα μετανιώσει αργότερα γιʼ αυτήν την επιλογή;
Και πάντα υπάρχει περίπτωση να μετανοιώσεις. Όμως αν δεν υπήρχε γραμμικότητα θα είχε ελάχιστη σημασία μια και θα μπορούσες να αλλάξεις πορεία ενώ με το σημερινό σύστημα πρέπει να'σαι τουλάχιστον ήρωας για να το κάνεις. Συνήθως κάθεσαι και ζεις μια ζωή με το λάθος που έκανες 17 χρονών όταν επέλεξες σπουδές.
Και για το κόκκινο: θεωρώ παγίδα τις "κλίσεις", μας λένε τι μπορούμε να κάνουμε με ευκολία αλλά δεν μας λένε τι αγαπάμε να κάνουμε. Πολλές φορές ταυτίζονται αυτά αλλά και πολλές φορές δείχνει τεμπελιά να επιλέγεις απλώς την κλίση σου. Ας πείσουμε τα παιδιά μας να ψάχνουν για το τι τους αρέσει και ας τα μάθουμε να το αποδεικνύουν στον εαυτό τους με βάση τις ώρες και τον "κόπο" που θα αφιερώνανε σε αυτό που αγαπούν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
20-10-10
10:36
Η σοβαρότερη εκτίμηση για τους δασκάλους και τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων. Τα φροντιστήρια είναι άλλη υπόθεση, χωρίζουν τα παιδιά ανάλογα με τις επιδόσεις τους κι έχουν μικρότερες και ομοιογενέστερες τάξεις.Οι διψασμένοι για γνώση μαθητές και μέσα στην έρημο να τους πετάξεις, θα βρουν τρόπο να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να πιουν νερό απ' την πηγή της γνώσης. Αυτοί οι μαθητές, αν ήμουν δάσκαλος, θα με απασχολούσαν πολύ λιγότερο, από εκείνους που δεν είναι διψασμένοι. Γι' αυτούς τους άλλους κυρίως αξίζει να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας και να βάζετε τα δυνατά σας, γιατί αυτοί είναι που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Ειδικά αυτοί, είναι πιθανότερο να προέρχονται από αδιάφορες ή ακαλλιέργητες οικογένειες με λιγότερες ευκαιρίες και αν δεν τους βοηθήσετε εσείς, ποιος θα τους βοηθήσει; Αν δεν κάνετε ό,τι μπορείτε γι' αυτούς, ποιος είναι τελικά ο ρόλος σας;
Είναι σοκαριστικό να ακούς ότι ο έλεγχος των γραπτών γίνεται λέξη λέξη σε αντιπαράθεση με το βιβλίο... (μου το πε καθηγήτρια αλλά δεν ξέρω αν αληθεύει) αν αυτές είναι οι αδηγίες προς τους αξιολογητές, αν είναι αλήθεια ας αποφασίσει ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ τι θα κάνει για αυτό. Γιατί πρώτα πρώτα είναι δικό του θέμα. Γιατί αν έχεις τον καλύτερο καθηγητή και τον προθυμότερο μαθητή αλλά είναι αυτή η μέθοδος αξιολόγησης των γνώσεων του μαθητή όλα είναι άχρηστα και πρέπει μαθητές και καθηγητές να νοιώθουν απόλυτα προδομένοι.Αυτός θα ήταν πραγματικά λόγος καταλήψεων!θυμαμαι μια συμφοιτητρια μου που μου ελεγε οτι οταν πηγαινε φροντιστηριο ιστορια για τις πανελλαδικες ξεκινουσε ο καθηγητης την προταση και τους ελεγε συνεχιστε... αυτο δεν ειναι ιστορια αυτο ειναι βασανιστηρια πρωτου βαθμου. καναμε τα παιδια μηχανες. ντροπη σε ολους μας..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.