07-12-10
18:41
Σωστή σκέψη. Χρειάζεται όμως να το συνεχίζουμε;
Αυτοί που το κάνουνε το συνεχίζουνε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-12-10
13:47
Καλύτερα να μην πιάνουμε στο στόμα μας τον Ιησού........Το οτι πουλάει κάτι περισσότερο φίλε μου,σημαίνει πως είναι καλύτερο.........Κι η ερώτηση Buggs είναι,δέχεσαι να βάλεις νερό στο κρασί σου για να κερδίσεις σε αποδοχή--->πωλήσεις?
Γιατί να βάλει κανείς νερό στο κρασί του για το .... καλύτερο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-12-10
11:13
Επίσης αν βγάλουμε από κάθε έργο τα μηνύματα, έτσι ώστε να αποφύγουμε την στράτευση, τι μένει; Ένα γλυκανάλατο αποτέλεσμα το, συνήθως χαζό ρομαντικού περιεχόμενου ή στην καλύτερη αποτέλεσμα αισθητικής 10χρόνου παιδιού! Αλλά ακόμη και π.χ. τα χαζό ρομαντικά εφηβικά τραγουδάκια τοποθετούνται, άλλες φορές υπέρ της μονογαμίας, άλλες φορές υπέρ της άποψης ότι είναι λογικό μετά το τέλος της μιας σχέσης έρχεται το τέλος!
Μερικές διάσημες ιστορίες, φαινομενικά παραμυθένιες, που επιτράπηκαν έτσι (και ισως να μήν επιτρέπονταν αλλιώς)
Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Η μεγάλη αγάπη οδηγεί στην απώλεια
Ιησους Χριστός: Η αγάπη του πλησίον οδηγεί στη σταύρωση
Που να δείτε τι περνάει σαν μυνήματα το κίνημα (αφου πραγματικά περί κινήματος πρόκειται) του Ροζ, παγκοσμίως....
....Για να έχεις δεν πρέπει σε προηγούμενες πωλήσεις να αγόρασε ο κόσμος περισσότερο από εσένα? Αυτό δεν κάνει πολύ πιθανό το να είναι τα προϊόντα σου καλύτερης ποιότητας από του άλλου? Οπότε ο γραφίστας,είναι μια ουδέτερη δύναμη.
Κάποιος έχει κάποια λεφτά και θέλει να ρίξει ενα σκουπίδι στην αγορά για να το φάς. Γιατί το θέλει; Γιατί το σκουπίδι του κοστίζει δυο φορές λιγότερο να το φτιάξει οποτε θα κερδίσει τα διπλά αν στο πουλήσει. Κάνει τεράστια καμπάνια με τον πιο αστραφτερό και εντυπωσιακό τροπο και το τρώς και σ'αρέσει κιόλας.
Ιστορία της Κοκα Κόλα, των ΜακΝτόναλντς, των τσιγάρων, και τόσων άλλων. Το Σμαρτ ανήγαγε την κοροιδία σε τέχνη μάλιστα και επισήμως. Ενώ δηλαδή πουλάει ένα κουβά, το πληρώνεις πολύ παραπάνω απο το Ματίζ ας πούμε. Γιατί; Μα για να νοιώθεις έξυπνος !!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-12-10
07:35
Ο πολιτισμος μπορεί να προκαλείται απο τα έργα των ανθρώπων ομως πρίν απο οποιοδήποτε έργο έχει προηγηθεί μια σκέψη. Για το καλό ή το καλό της ανθρωπότητας, για την ομορφια της ή την ασχήμια της, για την ειρήνη σε όλους ή την απλιστία κάποιων. Αυτές τις σκέψεις προσωπικά πιστεύω οτι τις ωθούσε πάντα η τέχνη, με διάφορους τρόπους. Γι'αυτό και στις επαναστάσεις με τα όπλα είχαν προηγηθεί οι επαναστάσεις στη σκέψη με συγγραφείς και μουσικούς κυρίως σε όλες τις εποχές. Πρώτα αναστατώνεται ο κόσμος βγαίνει απο το λήθαργο του, ότι όλα είναι "αρκετά καλά" ή ότι "έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν γίνεται" και ύστερα εξεγείρεται.
Φυσικά πέριξ της στρατευμένης τέχνης υπάρχει και όλη η υπόλοιπη τέχνη. Προφανώς το ντύσιμο, το στήσιμο, το μεικ απ, η φωτογραφία, τα κείμενα παρουσίασης, μέχρι και η διαφήμιση, έντυπη ή στο Ιντερνετ, μιας ομιλίας του Πρωθυπουργού, ή του Λάκη Λαζόπουλου, είναι η ένωση της τεχνης περισσότερο ή λιγότερο διαφόρων καλλιτεχνών. Φωτογράφων, γραφιστών, μακιγιέρ, στυλιστών, κειμενογράφων, οπερατερ και πολλων άλλων. Παρουσιάζοντας με τον πιο όμορφο τρόπο, ενίοτε ότι πιο άσχημο και άχρηστο. Οπως το σύγχρονο lifestyle.
Μήπως όμως και αυτό είναι τελικά μια στρατευμένη τέχνη; Στην αντίθετη πλευρά αυτής της αιώνιας μάχης; Οπου απο την μια είναι όλα τα πράγματα που θα υφίσταντο για το καλό της ανθρωπότητας, και απο την άλλη όλα αυτά που υφίστνανται για την απληστία μερικών ανθρώπων μόνο. Και αμφότερες οι πλευρές φυσικά προσπαθουν να παρουσιάσουν αυτό που κάνουν με τον πιο όμορφο τρόπο.
Βεβαίως υπάρχουν επαγγελματίες, κάθε είδους καλιτεχνικής απασχόλησης, που δεν υπηρετούν συνηδειτά την μια ή την άλλη τάξη πραγμάτων. Οταν ένας γραφίστας φτιάχνει ενα τέλειο διαφημιστικό πίτσας, το κάνει για την φήμη του και για τα λεφτά του. Ομως όλοι ξέρουμε πως όσο πιο όμορφο είναι αυτό το διαφημιστικο τόσο πιο πολλοί απο εμάς θα φάμε αυτή τη πίτσα κι ας είναι ίσως η χειρότερη πίτσα στην γειτονιά μας ή και σε ολόκληρη την πόλη. Το ίδιο και για πολλές άλλες τέχνες που μας κάνουν να τρώμε και εμείς το ένα ή το άλλο, με τα μάτια τα αφτιά το μυαλό ή τη ψυχή μας. Παρουσιάζοντας τα, με τον πιο έντεχνο φυσικά τρόπο, σαν ότι πιο ομορφο και χρήσιμο.
Το θέμα λοιπόν είναι: Οι γραφίστες και όλοι οι καλλιτέχνες κάθε είδους που το κάνουν αυτό, το ξέρουν όταν το κάνουν; Οτι κάνουν τον κόσμο λίγο πιο άσχημο και άχρηστο; Ή και πολύ; Ή η προσφορά τους στο ένα ή στο άλλο αποτέλεσμα είναι αμελητέα και έτσι το κάνουν ασυνείδητα;
Μήπως η τέχνη πρέπει να είναι πάντα έτσι; Ή μήπως η Τέχνη, μικρή ή μεγάλη, είναι πάντα, έτσι κι αλλιώς, στρατευμένη; Κάνοντας τον κόσμο λίγο πιο όμορφο ή λίγο πιο άσχημο και άχρηστο κάθε φορά.
Φυσικά πέριξ της στρατευμένης τέχνης υπάρχει και όλη η υπόλοιπη τέχνη. Προφανώς το ντύσιμο, το στήσιμο, το μεικ απ, η φωτογραφία, τα κείμενα παρουσίασης, μέχρι και η διαφήμιση, έντυπη ή στο Ιντερνετ, μιας ομιλίας του Πρωθυπουργού, ή του Λάκη Λαζόπουλου, είναι η ένωση της τεχνης περισσότερο ή λιγότερο διαφόρων καλλιτεχνών. Φωτογράφων, γραφιστών, μακιγιέρ, στυλιστών, κειμενογράφων, οπερατερ και πολλων άλλων. Παρουσιάζοντας με τον πιο όμορφο τρόπο, ενίοτε ότι πιο άσχημο και άχρηστο. Οπως το σύγχρονο lifestyle.
Μήπως όμως και αυτό είναι τελικά μια στρατευμένη τέχνη; Στην αντίθετη πλευρά αυτής της αιώνιας μάχης; Οπου απο την μια είναι όλα τα πράγματα που θα υφίσταντο για το καλό της ανθρωπότητας, και απο την άλλη όλα αυτά που υφίστνανται για την απληστία μερικών ανθρώπων μόνο. Και αμφότερες οι πλευρές φυσικά προσπαθουν να παρουσιάσουν αυτό που κάνουν με τον πιο όμορφο τρόπο.
Βεβαίως υπάρχουν επαγγελματίες, κάθε είδους καλιτεχνικής απασχόλησης, που δεν υπηρετούν συνηδειτά την μια ή την άλλη τάξη πραγμάτων. Οταν ένας γραφίστας φτιάχνει ενα τέλειο διαφημιστικό πίτσας, το κάνει για την φήμη του και για τα λεφτά του. Ομως όλοι ξέρουμε πως όσο πιο όμορφο είναι αυτό το διαφημιστικο τόσο πιο πολλοί απο εμάς θα φάμε αυτή τη πίτσα κι ας είναι ίσως η χειρότερη πίτσα στην γειτονιά μας ή και σε ολόκληρη την πόλη. Το ίδιο και για πολλές άλλες τέχνες που μας κάνουν να τρώμε και εμείς το ένα ή το άλλο, με τα μάτια τα αφτιά το μυαλό ή τη ψυχή μας. Παρουσιάζοντας τα, με τον πιο έντεχνο φυσικά τρόπο, σαν ότι πιο ομορφο και χρήσιμο.
Το θέμα λοιπόν είναι: Οι γραφίστες και όλοι οι καλλιτέχνες κάθε είδους που το κάνουν αυτό, το ξέρουν όταν το κάνουν; Οτι κάνουν τον κόσμο λίγο πιο άσχημο και άχρηστο; Ή και πολύ; Ή η προσφορά τους στο ένα ή στο άλλο αποτέλεσμα είναι αμελητέα και έτσι το κάνουν ασυνείδητα;
Μήπως η τέχνη πρέπει να είναι πάντα έτσι; Ή μήπως η Τέχνη, μικρή ή μεγάλη, είναι πάντα, έτσι κι αλλιώς, στρατευμένη; Κάνοντας τον κόσμο λίγο πιο όμορφο ή λίγο πιο άσχημο και άχρηστο κάθε φορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.