Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
02-02-11
10:48
Όσο πιο κοντά βρίσκεται η ζωή μας, στο μοντέλο που έχουμε πλάσει για τον κόσμο, τόσο πιο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι αισθανόμαστε. Τι γίνεται όμως όταν νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο των καταστάσεων; Όταν νιώθουμε ανασφάλεια, μοναξιά, αδιαφορία, αποτυχία;
Ο πόνος μας κατακλύζει και υποφέρουμε, γιατί δεν συνειδητοποιούμε πως ο πόνος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, αλλά ο τρόπος που θα επιλέξουμε να τον αντιμετωπίσουμε καθορίζεται από εμάς τους ίδιους.
Οι περισσότεροι ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι στην καθημερινότητά μας, όλα είναι υπό έλεγχο. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να μας ξημερώσει αύριο και τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει η ζωή, είτε δυσάρεστες, είτε ευχάριστες.
Γιʼ αυτό και έρχεται η ώρα που νιώθουμε ότι χάνουμε των έλεγχο, ανήμποροι να αλλάξουμε καταστάσεις όπως η σχέση μας, ένα διαζύγιο, το εργασιακό μας περιβάλλον, το αφεντικό μας, ένας θάνατος, το σώμα μας κ.α.
Τη στάση με την οποία αντιμετωπίζουμε τις περιστάσεις αυτές, καθορίζουν οι ανάγκες που θεωρούμε σημαντικότερες, σχεδόν όλοι όμως ακολουθούμε ένα κοινό μοτίβο όταν χάνουμε τον έλεγχο, εγκλωβισμένοι σε μια συνεχή εναλλαγή από τη θλίψη και την απογοήτευση, στο θυμό και την έκρηξη.
Το χειρότερο, είναι πως όταν περνάμε σε κατάσταση οργής, έχουμε την τάση να ρίχνουμε το φταίξιμο στο σύντροφό μας, (ή στους γονείς μας, ή στους ανθρώπους με τους οποίους διατηρούμε στενή επαφή), αφού αισθανόμαστε πως εκείνοι που μας αγαπούν πρέπει να μας προστατεύουν από τον πόνο και την απογοήτευση.
Ο Άντονυ Ρόμπινς το περιγράφει σαν ένα τρελό οχτάρι, που θυμίζει το σύμβολο του απείρου:
Όσοι έχουν ως πρωταρχική ανάγκη την Αγάπη και τη Σύνδεση, τείνουν να μπαίνουν στο τρελό οχτάρι από την πλευρά της θλίψης, ενώ άτομα που έχουν πρωταρχική ανάγκη τη Σημαντικότητα και τη Σιγουριά, μπαίνουν σʼ αυτήν την τρελή πορεία από την πλευρά του Θυμού.
Ας υποθέσουμε ότι η Β. (τυχαίο πρόσωπο) προσπαθεί να αδυνατίσει και δεν τα καταφέρνει. Το πρώτο που της συμβαίνει είναι να στεναχωριέται με την κατάσταση αυτή και να νιώθει πληγωμένη και ανήμπορη. Κλείνεται στον εαυτό της και κατακλύζει το μυαλό της με σκέψεις αποθαρρυντικές: "Δεν θα τα καταφέρω, είμαι χοντρή και άσχημη, δεν μπορώ ν' αντισταθώ στο φαγητό" κτλ... Με το πέρασμα του χρόνου, η θλίψη αυτή μετατρέπεται σε οργή προς τα αγαπημένα πρόσωπα: "Μα πρέπει τώρα κι αυτός να τρώει μπροστά μου σοκολάτα; Γιατί δεν με βοηθάει; Δεν μ' αγαπάει και δεν με στηρίζει. Εκείνος φταίει που δεν αδυνατίζω"...και έπειτα πάλι ο οργανισμός της επειδή έχει ανάγκη να χαλαρώσει από την ένταση, περνάει ξανά στη λύπη...ξεκινώντας έναν νέο κύκλο στο τρελό οχτάρι...
Στην προσπάθεια να ξεφύγει κανείς από αυτό το φαύλο κύκλο, καταφεύγει πολλές φορές σε συνήθειες επιβλαβείς για τον οργανισμό του, όπως το κάπνισμα το ποτό, κ.α.
Αυτό συμβαίνει επειδή κάθε στιγμή, καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες που περιγράφηκαν παραπάνω με κάθε τρόπο, είτε αυτός είναι θετικός, αρνητικός ή ουδέτερος.
Αυτή είναι τουλάχιστον η θεωρία. Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε όλα αυτά;
Έχετε νιώσει ποτέ να αμφιταλαντεύεστε ανάμεσα στη θλίψη και το θυμό;
Ο πόνος μας κατακλύζει και υποφέρουμε, γιατί δεν συνειδητοποιούμε πως ο πόνος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, αλλά ο τρόπος που θα επιλέξουμε να τον αντιμετωπίσουμε καθορίζεται από εμάς τους ίδιους.
Οι περισσότεροι ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι στην καθημερινότητά μας, όλα είναι υπό έλεγχο. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να μας ξημερώσει αύριο και τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει η ζωή, είτε δυσάρεστες, είτε ευχάριστες.
Γιʼ αυτό και έρχεται η ώρα που νιώθουμε ότι χάνουμε των έλεγχο, ανήμποροι να αλλάξουμε καταστάσεις όπως η σχέση μας, ένα διαζύγιο, το εργασιακό μας περιβάλλον, το αφεντικό μας, ένας θάνατος, το σώμα μας κ.α.
Τη στάση με την οποία αντιμετωπίζουμε τις περιστάσεις αυτές, καθορίζουν οι ανάγκες που θεωρούμε σημαντικότερες, σχεδόν όλοι όμως ακολουθούμε ένα κοινό μοτίβο όταν χάνουμε τον έλεγχο, εγκλωβισμένοι σε μια συνεχή εναλλαγή από τη θλίψη και την απογοήτευση, στο θυμό και την έκρηξη.
Το χειρότερο, είναι πως όταν περνάμε σε κατάσταση οργής, έχουμε την τάση να ρίχνουμε το φταίξιμο στο σύντροφό μας, (ή στους γονείς μας, ή στους ανθρώπους με τους οποίους διατηρούμε στενή επαφή), αφού αισθανόμαστε πως εκείνοι που μας αγαπούν πρέπει να μας προστατεύουν από τον πόνο και την απογοήτευση.
Ο Άντονυ Ρόμπινς το περιγράφει σαν ένα τρελό οχτάρι, που θυμίζει το σύμβολο του απείρου:
Όσοι έχουν ως πρωταρχική ανάγκη την Αγάπη και τη Σύνδεση, τείνουν να μπαίνουν στο τρελό οχτάρι από την πλευρά της θλίψης, ενώ άτομα που έχουν πρωταρχική ανάγκη τη Σημαντικότητα και τη Σιγουριά, μπαίνουν σʼ αυτήν την τρελή πορεία από την πλευρά του Θυμού.
Ας υποθέσουμε ότι η Β. (τυχαίο πρόσωπο) προσπαθεί να αδυνατίσει και δεν τα καταφέρνει. Το πρώτο που της συμβαίνει είναι να στεναχωριέται με την κατάσταση αυτή και να νιώθει πληγωμένη και ανήμπορη. Κλείνεται στον εαυτό της και κατακλύζει το μυαλό της με σκέψεις αποθαρρυντικές: "Δεν θα τα καταφέρω, είμαι χοντρή και άσχημη, δεν μπορώ ν' αντισταθώ στο φαγητό" κτλ... Με το πέρασμα του χρόνου, η θλίψη αυτή μετατρέπεται σε οργή προς τα αγαπημένα πρόσωπα: "Μα πρέπει τώρα κι αυτός να τρώει μπροστά μου σοκολάτα; Γιατί δεν με βοηθάει; Δεν μ' αγαπάει και δεν με στηρίζει. Εκείνος φταίει που δεν αδυνατίζω"...και έπειτα πάλι ο οργανισμός της επειδή έχει ανάγκη να χαλαρώσει από την ένταση, περνάει ξανά στη λύπη...ξεκινώντας έναν νέο κύκλο στο τρελό οχτάρι...
Στην προσπάθεια να ξεφύγει κανείς από αυτό το φαύλο κύκλο, καταφεύγει πολλές φορές σε συνήθειες επιβλαβείς για τον οργανισμό του, όπως το κάπνισμα το ποτό, κ.α.
Αυτό συμβαίνει επειδή κάθε στιγμή, καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες που περιγράφηκαν παραπάνω με κάθε τρόπο, είτε αυτός είναι θετικός, αρνητικός ή ουδέτερος.
Αυτή είναι τουλάχιστον η θεωρία. Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε όλα αυτά;
Έχετε νιώσει ποτέ να αμφιταλαντεύεστε ανάμεσα στη θλίψη και το θυμό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.