Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-02-11
13:05
Μπορεί. Επειδή πάντως αυτό το κείμενο κυκλοφορεί μέσω email, αυτοί που το διακινούν, πολύ φοβάμαι ότι συμφωνούν. Διαφορετικά γιατί να το προωθούν και σε άλλους; Αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-02-11
12:33
Το είδα, αλλά υποτίθεται ο συντάκτης του, δεν είναι ευχαριστημένος από το ανθολόγιο...Προφανώς και είχε.Δεν το βλέπεις το κείμενο που παρέθεσες αρχικά?Εθνικίλα βρωμάει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-02-11
09:23
Admiral, συμφωνώ μαζί σου, αλλά αναρωτιέμαι αν πράγματι ισχύει. Από το Ανθολόγιο τουλάχιστον που ξεφύλλισα online, δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.
Αντίθετα είδα πολλά κείμενα χριστιανικού και ιστορικού περιεχομένου, που δεν περίμενα να βρω μέσα σε ένα ανθολόγιο.
Το δικό μας πάλι, είχε περισσότερα λογοτεχνικά κείμενα, ιστορίες και μύθους. (Δεν κατάφερα δυστυχώς να το βρω online και να διαβάσω ξανά την αγαπημένη μου ιστορία που θυμάμαι από τότε).
Για τα υπόλοιπα βιβλία σας ισχύει και σε πιο βαθμό;
Αντίθετα είδα πολλά κείμενα χριστιανικού και ιστορικού περιεχομένου, που δεν περίμενα να βρω μέσα σε ένα ανθολόγιο.
Το δικό μας πάλι, είχε περισσότερα λογοτεχνικά κείμενα, ιστορίες και μύθους. (Δεν κατάφερα δυστυχώς να το βρω online και να διαβάσω ξανά την αγαπημένη μου ιστορία που θυμάμαι από τότε).
Για τα υπόλοιπα βιβλία σας ισχύει και σε πιο βαθμό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-02-11
21:32
Ναι αυτά της έλεγα κι εγώ, αλλά όταν είσαι μικρό παιδάκι και βλέπεις πως όοοολοι οι άλλοι έχουν έτοιμες εργασίες από τους γονείς - κάτι που ο δάσκαλος επιβραβεύει - μάλλον νιώθεις μειονεκτικά όταν δεν μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο.
Αργεί πολύ να έρθει η στιγμή που έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, αποτύχει καμιά δεκαριά φορές και επιμείνει άλλες τόσες, φτάνεις να νιώθεις ικανοποιημένος από το ..."ταξίδι".
Γι' αυτό οπλίσουμε με πείσμα!
Αργεί πολύ να έρθει η στιγμή που έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, αποτύχει καμιά δεκαριά φορές και επιμείνει άλλες τόσες, φτάνεις να νιώθεις ικανοποιημένος από το ..."ταξίδι".
Το 'χεις... Κοίτα να μη σε φάει κι εσένα το σύστημα. Νομίζεις κάποιοι από τους άλλους δεν το είχαν; Δεν είχαν όραμα; Πολύ φοβάμαι πως το σύστημα καταπνίγει όνειρα παιδιών και δασκάλων.(Το 'χω; )
Γι' αυτό οπλίσουμε με πείσμα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-02-11
20:19
...α τόσο καλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-02-11
19:39
Αυτό είναι σταθερή αξία...Ευτυχώς ή δυστυχώς,τα πάντα ακόμη εξαρτώνται από την παιδεία του διδάσκοντα..
Έριξα μια ματιά στο ανθολόγιο από τον σύνδεσμο που έβαλα παραπάνω και δεν μου φαίνεται τόσο ποταπό όσο περιγράφεται.
Σε άλλο κείμενο εξάλλου, η επιθυμία του δασκάλου ικανοποιείται στις δραστηριότητες (σ.66) όπου ζητείται από τα παιδιά να συγκεντρώσουν νανουρίσματα του τόπου τους.
Η συγκεκριμένη δραστηριότητα που κριτικάρεται, γράφει:
"Θα νανουρίσουμε με παραμύθια τα μικρά χταπόδια, μουρμούρισε η αχτιδούλα" [πρόκειται προφανώς για απόσπασμα από το κείμενο του βιβλίου που προηγήθηκε που είναι της διόλου ευκαταφρόνητης, Ζωής Βαλάση]. Συνθέστε κι εσείς, μαζί με την αχτιδούλα, ένα νανούρισμα για τα χταπόδια. Καλό θα ήταν να πάρετε και λέξεις από το ίδιο το κείμενο.
Νομίζω πως η δραστηριότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το κείμενο που προηγήθηκε.
Το αρνητικό που βλέπω εγώ είναι η παρέμβαση των γονιών, κάτι που έχω παρατηρήσει από τότε που η κόρη μου ήταν στο Δημοτικό. "Μαμά βοήθα με να κάνω αυτό. Όλες οι μαμάδες βοηθάνε!" ...και τελικά το αποτέλεσμα των εργασιών που παρουσιάζεται στην τάξη, δεν είναι η προσπάθεια των παιδιών, αλλά ο κόπος των γονιών τους. Τι νόημα έχει αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-02-11
18:47
Έλαβα σήμερα στο email μου το παρακάτω κείμενο που ασκεί κριτική στο ανθολόγιο της Γ και Δ δημοτικού και θα ήταν ενδιαφέρον πιστεύω, να το σχολιάσουμε.
Θυμάμαι το δικό μας Ανθολόγιο με πολύ αγάπη. Δεν είχα την τύχη να ξεφυλλίσω ετούτο το καινούργιο...
Γράφει ο Δημήτρης Νάτσιος, δάσκαλος από το Κιλκίς:
Θυμάμαι το δικό μας Ανθολόγιο με πολύ αγάπη. Δεν είχα την τύχη να ξεφυλλίσω ετούτο το καινούργιο...
Γράφει ο Δημήτρης Νάτσιος, δάσκαλος από το Κιλκίς:
Διάβασα σε κάποια ιστοσελίδα μια επιστολή ενός αγανακτισμένου και μάλλον εξοργισμένου γονέα, γιατί όπως γράφει, στο γιο του και τους συμμαθητές του που πηγαίνουν Δ΄ δημοτικού, τους δόθηκε σαν άσκηση στο Ανθολόγιο να συνθέσουν ένα «νανούρισμα για χταπόδι». Το ταλαίπωρο το παιδί δεν μπορούσε, οπότε, όπως συμβαίνει σʼ αυτές τις περιπτώσεις, ανέλαβαν οι γονείς να βγάλουν το φίδι (το χταπόδι στη συγκεκριμένη περίπτωση) από την τρύπα.
Έψαξε ο άνθρωπος μήπως υπάρχει κάτι σχετικό στην ποιητική ή δημοτική μας παράδοση, πλην εις μάτην. Νανουρίσματα για χταπόδια ακόμη δεν γράφτηκαν ούτε και κάποιος ποιητής, έστω σουρεαλιστής, εμπνεύστηκε από σχετικό θέμα. (Για όσους ενδιαφέρονται η σχετική μεγαλοφυής δραστηριότητα «καμαρώνει» στη σελ. 22 του Ανθολόγιου των Γ΄ και Δ΄ δημοτικού).
Φιλότιμος γονέας ο αγανακτών, επειδή δεν ήθελε να ντροπιαστεί στα μάτια του παιδιού του και να ελεγχθεί ως ανίκανος (είχε λάβει και σχετική «εντολή» από τη σύζυγο), ανέλαβε να συνθέσει ο ίδιος ένα «χταποδονανούρισμα», επικαλούμενος, όπως ο αρχαίος ραψωδός, την μούσα των ποιητών.
Βρήκε ένα παραδοσιακό νανούρισμα, για παιδιά και όχι για θαλασσινά, άλλαξε κάποιες λέξεις και ιδού το αποτέλεσμα (το παραθέτω και προς τέρψιν, αλλά κυρίως, «για να ξεντροπιάσει» και άλλους διαπορούντες γονείς).
«Κοιμήσου χταποδάκι μου κι η μοίρα σου δουλεύει/
και το καλό σου ριζικό, σου κουβαλεί και φέρνει/
κοιμάται νιο, κοιμάται νιο, κοιμάται νιο σφουγγάρι/
κοιμάται το χταποδάκι μου στʼ άσπρο τʼ ακρογιάλι./
Ο ύπνος τρέφει τα χταποδάκια κι η υγειά τα μεγαλώνει/
και η κυρά η Γοργόνα τα καλοξημερώνει./
Κοιμάται το χταποδάκι μου με τη γλυκιά του μάνα/
κοιμάται το χταποδάκι μου στην κοραλλένια κούνια/
στην φιλντισένια, στη χρυσή και στη μαργαριταρένια./
Κοιμήσου συ, χταπόδι μου, κι εγώ σε νανουρίζω/
κι εγώ την κούνια σου κουνώ, γλυκά να σε κοιμίζω./
Κοιμήσου στρείδι, κοιμήσου μύδι, κοιμήσου, νιο σφουγγάρι/
κοιμήσου, κυρά θάλασσα με τʼ αργυρό σου ψάρι».
Γράφει εν συντριβή ο άνθρωπος στο τέλος
«και ποιητής εκ του προχείρου/
έχει τη μορφή του χοίρου».
Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, για να είναι αστεία. Μιλάμε για βιβλία γλώσσας, που όπως έχω ξαναγράψει, αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί (όπως και ο δάσκαλος).
Με τα νέα βιβλία «Γλώσσας» του δημοτικού έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία την υποχώρηση του λογοτεχνικού κειμένου κατά 40%, την σχεδόν εξαφάνιση του άφθαστου δημοτικού μας τραγουδιού και την εισαγωγή νέων κειμενικών ειδών όπως συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, αφίσες, οδηγίες χρήσεως καφετιέρας, άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά, κείμενα από το Διαδίκτυο.
Ένας πραγματικός ορυμαγδός συνονθυλευματικής υφής κειμένων, με αποτέλεσμα τελειώνοντας η διδακτική ώρα της «Γλώσσας», ο δάσκαλος να αναρωτιέται περίλυπος «τι δίδαξα τώρα» και ο μαθητής «τι έμαθα τώρα». Τα κείμενα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι για «χαβαλέ», παρά για βιωματική προσέγγιση και γλωσσική καλλιέργεια. Τα περισσότερα αποτελούν προπαιδεία καταναλωτισμού, αποϊεροποιούν αξίες διαχρονικές, βάλλουν τεχνηέντως κατά του αξεπέραστου πολιτισμού μας.
Στα δημοτικά μας τραγούδια και δη στα νανουρίσματα, για να μιλήσω για το συγκεκριμένο παράδειγμα, σύμφωνα με τον μεγάλο μας λαογράφο Νικόλαο Πολίτη «αποτυπώνεται ακραιφνής και ακίβδηλος ο εθνικός μας χαρακτήρας…εγκατοπτρίζουν πιστώς και τελείως τον βίον και τα ήθη, τα συναισθήματα και την διανόησιν του ελληνικού λαού και εξωραΐζοντα διά του ποιητικού διακόσμου, αναζωπυρούν τας αναμνήσεις των εθνικών περιπετειών». (Ν. Πολίτη «δημοτικά τραγούδια», σελ. 7, εκδ. «Καλοκάθη»). Το δημοτικό τραγούδι «αναζωπυρεί» την μνήμη, την εθνική μνήμη, συντηρεί, όπως έλεγε ο Σολωμός, το εθνικό φρόνημα. Έχουμε θαυμάσια νανουρίσματα, με τα οποία, όχι μόνο αποκοίμιζαν, αλλά και παιδαγωγούσαν οι μανάδες τα παιδιά τους.
«Κάμε Χριστέ και Παναγιά και θρέψε το παιδί μου/ να μεγαλώσει, να θραφεί, καλό παιδί να γίνει/ τύχη χρυσή ας του δίνετε και φώτιση μεγάλη/ να μάθει γράμματα πολλά και φρόνιμο να γίνει…».
Διαμάντια αειλαμπή του λαού μας αυτά τα ποιήματα, «στη γλώσσα που διαβάζουνε/ οι αγράμματοι κι αγιάζουνε» (Ελύτης). Θα μπορούσαν τα «σαΐνια» που έγραψαν το Ανθολόγιο να ζητήσουν από τους μαθητές να βρουν παραδοσιακά νανουρίσματα, να διαβαστούν στην τάξη, να συγκινηθούν τα παιδιά, να ακούσουν πως «ο καθείς μας χρεωστεί βοήθεια να δίνει/ εις τα σχολειά, στις εκκλησιές και στα ορφανεμένα», όπως ωραιότατα τελειώνει το προαναφερθέν νανούρισμα από την περιοχή της Χίου.
Γελοιότητες του τύπου «νανούρισμα για χταπόδια», «οδηγίες χρήσεως καφετιέρας» και λοιπές αξιοθρήνητες ανοησίες, όχι μόνο υποτιμούν την νοημοσύνη δασκάλων και μαθητών, αλλά καθιστούν το γλωσσικό μάθημα νωχελικό, άνευρο, άνοστο, αποτυχημένο. Κουράζουμε τις εύπλαστες ψυχές των παιδιών μας με όλες αυτές τις υπανάπτυκτες, τις ασήμαντες «καινοτομίες».
Σε απόγνωση και εμείς οι δάσκαλοι με όλες αυτές τις βαθυστόχαστες τιποτολογίες. «Νανούρισμα για χταπόδια», η αναγωγή της αποχαύνωσης σε παιδαγωγική μέθοδο, λες και στόχος του σχολείου είναι να διασκεδάζει τα παιδιά, να παίζει τον ίδιο ρόλο που έχει η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού: μια παρέλαση εικόνων από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα νόημα. Ίσως υπερβάλλω, αλλά έχω την αίσθηση πως το ελληνικό σχολείο, τα βιβλία ειδικότερα, τα διατρέχει ένα μίσος για το παρελθόν μας. Περιφρονούν «αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν», όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης. Ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία, καθίσταται ύποπτο. Ύποπτα τα κείμενα που προβάλλουν πρότυπα θάρρους, ηρωισμού και αυταπάρνησης. Επικίνδυνα τα μαθήματα που φωτίζουν την προσφορά της Εκκλησίας στην διατήρηση του Γένους. Προγραμμένοι οι παλιοί μας λογοτέχνες, οι μάστορες του λόγου, περιφρονημένη η δημοτική μας ποίηση, τα αριστουργήματα της πονεμένης Ρωμιοσύνης.
Τα ίδια και στην γλώσσα μας. «Όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά» θα πει ο Σεφέρης. Ίσως είναι καιρός, να καταλάβουν όλοι αυτοί «οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου», πως μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν σημαίνει μόνο προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα – που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τα εξηγήσει – αλλά και επιστροφή στα καθʼ ημάς, που μόρφωσαν γενιές Ελλήνων και δεν αστόχησαν. Γιατί «το δέντρο μεγαλώνει από τα κλαδιά του αλλά και από τις ρίζες του».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.