Isiliel
Επιφανές μέλος
Αυτή αξίζει για μας τους καμένους, καλέ μου φίλε, που θέλαμε ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες από τα βιβλία και πάλι δεν μας έφτασαν. Για την περίπτωση του Άγγελου (ή όποιου δεν έχει διαβάσει τα βιβλία) καλύτερη η σύντομη εκδοχή.Μα μόνο αυτή αξίζει πραγματικά... Ειλικρινά, σ' αυτήν την περίπτωση ισχύει το the longer, the merrier...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αλλάζουν τα μηνύματα του Άρχοντα-βιβλίο, από του Άρχοντα-ταινία; Nop!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Τώρα πονάνε;ενω ο Αρχοντας ,,ειχε πιο γενικα μηνυματα..που δεν πονανε..
Ο Άρχοντας γράφτηκε το '30 λέμε! Τα μηνύματά του παραμένουν διαχρονικά ωστόσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Fantasy is a genre that uses magic and other supernatural phenomena as a primary element of plot, theme, and/or setting. Many works within the genre take place in fictional worlds where magic is common. Fantasy is generally distinguished from science fiction and horror by the expectation that it steers clear of (pseudo-)scientific and macabre themes, respectively, though there is a great deal of overlap between the three (which are subgenres of speculative fiction).
Science fiction is a genre of fiction dealing with the impact of imagined innovations in science or technology, often in a futuristic setting.
It differs from fantasy in that, within the context of the story, its imaginary elements are largely possible within scientifically established or scientifically postulated laws of nature (though some elements in a story might still be pure imaginative speculation). Exploring the consequences of such differences is the traditional purpose of science fiction, making it a "literature of ideas". Science fiction is largely based on writing rationally about alternative possibilities.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που διάβασα κι εγώ τα βιβλία κι έτσι δεν θυμάμαι πολύ καλά πόσο καιρό έμειναν εκεί. Πάντως αυτό για την αρκούδα δεν μου θυμίζει τίποτα. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για τον Τομ εδώ: Encyclopedia of Arda: Tom BombadilΣτον Τομ Μομπαντιλ αν θυμαμαι καλά είχανε μεινει εκει κανα μήνα. Μεταμορφωνόταν σε αρκούδα ή ειναι ιδέα μου? Έχω πολλά χρόνια που εχω διαβασει την τριλογία. Anyway μπραβο στο κουραγιο σου για το ποστ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η αλήθεια είναι πως δεν σκόπευα ν' απαντήσω, διότι μερικά πράγματα είναι θέμα γούστου, ωστόσο μια που πρόκειται να ξαναδείς τον ΑτΔ μπορώ να σε βάλω στον κόσμο του από την πίσω πόρτα, ή αν θέλεις, να σε ρίξω μέσα, από τη λαγουδότρυπα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων.
(Ακολουθεί σεντόνι. Καλά να πάθεις! )
Για το λογοτεχνικό είδος Φαντασίας:
Πριν από οτιδήποτε άλλο, θα σου πρότεινα να διαβάσεις μια παλαιότερη δημοσίευσή μου: Ο κόσμος του φανταστικού και η χρησιμότητά του, κατά τον Τόλκιν.
Γενικά για τον Tolkien:
Είναι θαυμαστή η σύμπτωση της αναφοράς σου στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (1939 έως 1945), αφού ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γράφτηκε την ίδια περίπου περίοδο (1937 έως 1949). Ο Τόλκιν συνήθιζε να στέλνει ταχυδρομικώς ένα-ένα τα κεφάλαια στο γιό του Κρίστοφερ Τόλκιν που πολεμούσε, για να τον εμψυχώσει. Ο στοργικός πατέρας που κάποτε νανούριζε τα παιδιά του με το Χόμπιτ, τώρα κρατούσε ξανά συντροφιά στο γιο του στα χαρακώματα, στην πιο δύσκολη ίσως ώρα της ζωής του, μέσω του παραμυθιού.
Ο ίδιος είχε ζήσει τη φρίκη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στον οποίο πολέμησε ως ανθυπολοχαγός και έχασε πολλούς από τους φίλους του στη μάχη, αποκτώντας μια φοβία για το θάνατο -τον δικό του και των άλλων- την οποία ξόρκισε μέσω του παραμυθιού (Στο Σιλμαρίλιον αναφέρεται πως το μεγαλύτερο δώρο του Ιλούβαταρ, η υπέρτατη θεότητα του κόσμου αυτού, στα πλάσματα της Μέσης Γης, ήταν ο θνητότητα που έδωσε στους ανθρώπους. Πολύ σημαντικό αν σκεφτούμε πως στον ίδιο κόσμο κατοικούν και πλάσματα αθάνατα...).
Αρκετοί είναι αυτοί που αντιμετώπισαν τον ΑτΔ ως μια αλληγορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όπου ο Σάουρον ταυτίζεται με τον Αδόλφο Χίτλερ, το Δαχτυλίδι με την ατομική βόμβα, κλπ. Ο ίδιος ο Τόλκιν αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι το έργο του είναι αλληγορικό. Γι' αυτόν η μυθολογία του αντιπροσώπευε τις αιώνιες αλήθειες υπό τη μορφή του Μύθου.
Για το Δαχτυλίδι:
Αρχική Δημοσίευση από Johnny Cash:Κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να δώσει αξία σε ένα δαχτυλίδι
Ο ΑτΔ δεν είναι το μόνο παραμύθι στο οποίο συναντάμε ιδιαίτερες και μαγικές ιδιότητες σε ένα ή περισσότερα δαχτυλίδια.
Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και για την Ορθοδοξία, η βέρα είναι το σύμβολο της ένωσης δύο ανθρώπων. (Σου θυμίζω πως ακόμη και στον πολιτικό γάμο, το δαχτυλίδι συνεχίζει να κατέχει μια εξέχουσα θέση...). Φιλοξενούμε άλλωστε και εδώ στο στέκι, ειδικό θέμα για το Μονόπετρο.
Σε παλαιότερα χρόνια, τα δαχτυλίδια έφεραν το οικόσημο της οικογένειας και χρησιμοποιούνταν ως σφραγίδες με τις οποίες σφράγιζαν με βουλοκέρι επίσημα έγγραφα, επιστολές, κιβώτια ή ακόμα και βαρέλια κρασιού.
Ενδεικτικά παραθέτω μερικούς μύθους που αφορούν δαχτυλίδια:
Προμηθέας
Πλάτων - Γύγης
Βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ο Γύγης, βρήκε ένα δαχτυλίδι μέσα σε ένα χάσμα στη γη το οποίο είχε την ιδιότητα να τον κάνει αόρατο όταν έστρεφε την πέτρα που είχε επάνω του. Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης, με τη βοήθεια του δαχτυλιδιού, έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη αρωγή της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία.
Βάγκνερ - Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν
Ο μύθος πάνω στον οποίο βασίζεται η πλοκή της τετραλογίας αναφέρεται σε ένα μαγικό δαχτυλίδι, το οποίο δίνει απόλυτη εξουσία στον κάτοχό του. Για την απόκτησή του συγκρούονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες του έργου, μεταξύ των οποίων ο θεός Βόταν, η Βαλκυρία Μπρύνχιλντρ και ο θνητός ήρωας Ζίγκφριντ.
Φτάνουμε λοιπόν στο δαχτυλίδι που μας ενδιαφέρει:
Στο έργο του Τόλκιν υπάρχουν συνολικά 20 Δαχτυλίδια Δύναμης.
Ο Σάουρον έχοντας το όνομα Άνναταρ και παίρνοντας ευχάριστη μορφή, πλησίασε τους Γκουάϊθ-ι- Μίρνταϊν, τους εξαιρετικούς Ξωτικούς τεχνίτες του Ερέγκιον και ανταλλάσσοντας μαζί τους πολλά μυστικά της κατεργασίας των μετάλλων, τους έπεισε να κατασκευάσουν τα Δαχτυλίδια της Δύναμης.
Εννιά από τα Δαχτυλίδια δόθηκαν σε άρχοντες των Ανθρώπων.
Νομίζω πως ήδη θα πρέπει να έχει απαντηθεί η ερώτησή σου, για τους Λαούς της Μέσης Γης που πήραν μέρος στον πόλεμο. Υπήρχε ένας κοινός στόχος, μια κοινή ανάγκη να απαλλαγούν από την απόλυτη εξουσία ενός σκοτεινού αφέντη. Ο πραγματικός εχθρός, δεν είναι πάντως ο ίδιος ο Σάουρον αλλά αυτή η απόλυτη εξουσία που επιφέρει το δαχτυλίδι. Αν όπου "Δαχτυλίδι", έχεις στο μυαλό σου "την απόλυτη και βίαια επιβεβλημένη εξουσία ακόμη με σκοπό να γίνει το 'καλό'", νομίζω θα καταλάβεις περίφημα το ρόλο του Δαχτυλιδιού. Γι' αυτό άλλωστε βλέπουμε ανθρώπους όπως ο Μπόρομιρ να το εποφθαλμιούν και άτομα με κύρος και σοφία, όπως η Γκαλάντριελ και ο Γκάνταλφ, να το αρνούνται.Αρχική Δημοσίευση από Johnny Cash:...ωστόσο οκ είναι κάψιμο να ακολουθήσουν αυτή την τρέλα τόσοι εκατοντάδες πολιτισμοί από τόσα διαφορετικά είδη ζωντανών οργανισμών. [...]Ωστόσο ένα δαχτυλίδι, να προκαλέσει όλο αυτόν τον σαματά ...ε οκ παραπάρει...
Γκαλάντριελ σ.520: Θα μου δώσεις το δαχτυλίδι ελεύθερα! Στη θέση του Σκοτεινού Άρχοντα, θα τοποθετήσεις μια Βασίλισσα. Εγώ δεν θα είμαι σκοτεινή αλλά όμορφη και τρομερή όπως η Μέρα και η Νύχτα! Όμορφη σαν τη θάλασσα και τον ήλιο και το χιόνι πάνω στο βουνό! Φοβερή σαν την καταιγίδα και την αστραπή! Ισχυρότερη από τα θεμέλια της γης. Όλοι θα μ 'αγαπούν και θ' απελπίζονται! "
Ξεπέρασα τη δοκιμασία, είπε. Ας μικρύνω και ας πάω στη Δύση και ας παραμείνω η Γκαλάντριελ.
Γκάνταλφ σ. 99: Μ' αυτή τη δύναμη [του Δαχτυλιδιού] θ' αποκτούσα δυνάμεις πάρα πολύ μεγάλες και τρομερές. Και το Δαχτυλίδι θ' αποκτούσε επάνω μου δύναμη ακόμα μεγαλύτερη και πιο θανατερή. Τα μάτια του άστραψαν και το πρόσωπό του φωτίστηκε από μια εσωτερική φωτιά. Μη με βάζεις σε πειρασμό! Γιατί δεν θέλω να γίνω σαν τον Σκοτεινό Άρχοντα. Ένας είναι ο δρόμος για να μπει το δαχτυλίδι στην καρδιά μου, ο οίκτος. Οίκτος για τις αδυναμίες και πόθος για δύναμη να κάνω το καλό. Μη με βάζεις σε πειρασμό!
Αξίζει φυσικά να σταθούμε στο γεγονός πως το δαχτυλίδι δεν είχε καμία επιρροή μόνο σε δύο πλάσματα της Τριλογίας. Ένας είναι ο Τομ Μπομπαντίλ (δεν θα επεκταθώ, αφού δεν αναφέρεται στις ταινίες. Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς και αινιγματικούς χαρακτήρες της Τριλογίας) κι άλλος ένας είναι ο απλός, ταπεινός και αφοσιωμένος Σαμ. Ο πραγματικός Ήρωας, πίσω από τους Ήρωες και ο φόρος τιμής του Τόλκιν, προς τις ορντινάντσες (στρατιώτης αποσπασμένος στην προσωπική υπηρεσία αξιωματικού) του πολέμου. Η απόλυτη εξουσία δεν έχει καμία επίδραση πάνω σ' αυτό το Χόμπιτ που θέλει να διαφεντεύει μόνο όση γη μπορούν να καλλιεργήσουν τα χέρια του.
Για την ανάπτυξη των χαρακτήρων:
Ας περάσουμε τώρα στο άλλο σκέλος της κριτικής σου, που αφορά την ανάπτυξη των χαρακτήρων, τους οποίους εσύ βλέπεις ως κενούς και καμένους, χωρίς ζωή.
Είναι τόσο άτοπο, να μιλάμε για έλλειψη ανάπτυξης χαρακτήρων από έναν άνθρωπο που έπλασε ολόκληρο κόσμο με κάθε λεπτομέρεια (χάρτες, γλώσσες, αστρονομία, βοτανολογία, γενεαλογικά δέντρα) για να τους βάλει μέσα!
Ο Τόλκιν ήταν τόσο λεπτολόγος που όταν συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει λάθος τις φάσεις τις σελήνης σε κάποιο κεφάλαιο, το έγραψε από την αρχή! Κι αυτό δεν είναι τίποτα... Δεν άφησε κανέναν χαρακτήρα του Έπους του χωρίς να προσδιορίσει την τύχη του στην ιστορία. Ακόμη και για το πόνυ, τον Bill, που πήγε τη συντροφιά ως τη Μόρια κι εκεί αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν, μας έδωσε (στο βιβλίο) την κατάληξή του (επέστρεψε στο Μπρι)! Αυτά ως μια γενική παρατήρηση.
Ειδικότερα, ας εξετάσουμε πρώτα το ρόλο του Άραγκορν:
Δικαιωματικός διάδοχος του θρόνου της Γκόντορ, τον βλέπουμε να κουβαλά το βάρος των λαθών του προγόνου του Ισίλντουρ και να διστάζει να διεκδικήσει το αξίωμά του. Βιώνουμε τον έρωτά του για την Άργουεν, το θάρρος και την αποφασιστικότητά του σε στιγμές μάχης, την πίστη του στο σκοπό της συντροφιάς, τη μεγαλοσύνη του όταν συγκεντρώνει και προετοιμάζει τα στρατεύματά του εναντίον των ορκς, την ταπεινότητά του παρ' όλη τη βασιλική του καταγωγή.
Είναι ο βασιλιάς που θα υπηρετούσαμε όλοι με ευχαρίστηση και αφοσίωση. Είναι ο αρχηγός που εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι ο άρχοντας που υποκλίνεται μπροστά στους ταπεινούς υπηκόους του, αναγνωρίζοντας το σθένος τους. Όλα αυτά και άλλα πολλά, που συνοψίζονται στη φράση του Μπόρομιρ, λίγο πριν πεθάνει: I would have followed you, my brother... my captain... my king! (Ξέρω πολύ καλά, ότι οι φίλοι της ταινίας δεν μπορούν να θυμηθούν αυτό το περιστατικό, χωρίς να διατρέξει την σπονδυλική τους στήλη ένα ρίγος. ) Θες κι άλλα;
Ας πιάσουμε την Έογουιν, τη μοναδική γυναίκα-άνθρωπο που παρουσιάζεται στο κύριο μέρος του βιβλίου και αποτελεί την εικόνα που είχε ο Τόλκιν για τη Γυναίκα (υπενθυμίζω πως μιλάμε για τη δεκαετία του '30!!!).
Δυναμική και ταυτόχρονα ευαίσθητη και θηλυκή. Μαθημένη στο σπαθί και την ιππασία αλλά τρυφερή προστάτιδα του θείου της όσο εκείνος είναι "άρρωστος". Νιώθει την ανάγκη να προστατέψει το τόπο και τους συμπολίτες της και δεν διστάζει ν' ακολουθήσει τους άνδρες στη μάχη, ακόμη κι όταν αυτοί τη χλευάζουν. Αποδεικνύεται σπουδαία όταν απαντώντας στην προφητεία του αρχηγού των Νάσγκουλ που λέει πως κανένας θνητός άνδρας δεν μπορεί να τον σκοτώσει, ορθώνει το σπαθί της και φωνάζοντας "I am no Man" τον αποτελειώνει. (Άλλα ρίγη συγκίνησης εδώ...).
Ειλικρινά δεν ξέρω για ποιον να πρωτοπώ. Το γκόλουμ; Που παρακολουθούμε όλη την επίδραση του δαχτυλιδιού επάνω του; (Με τι χαρακτηριστικότερη σκηνή, εκείνη που μιλάει στον εαυτό του). Τον Φρόντο που αντιπροσωπεύει το μέσο απλό (Άγγλο) άνθρωπο που αφήνει μια ήσυχη ζωή για τη σωτηρία των πολλών ενάντια σε κάθε πιθανότητα επιβίωσης και αποτελεί τον τραγικό ήρωα του Έπους; Τον Ντένεθορ που αν και άξιος Επίτροπος έχει πλανηθεί από τη συνεχή έκθεση στις δυνάμεις του εχθρού; Τον Γκάνταλφ που είναι ο σοφός παππούς που θα θέλαμε όλοι; Τον Σαμ τον αγαπημένο μου για τον οποίο είπα λίγα πραγματάκια παραπάνω;...
Για τα νοήματα που συναντά κανείς σε ολόκληρο το έπος έχω αναφερθεί παραπάνω, γι' αυτό δεν θα τα επαναλάβω.
Θα μου πεις, "χρειάζεται να διαβάσω όλα αυτά για να εκτιμήσω την ταινία; Δεν φτάνει η παρακολούθησή της;"
Φτάνει. Αρκεί τα αισθητήριά σου να έχουν τους κατάλληλους υποδοχείς. Γι' αυτό και συνήθως δεν επιμένω σε τέτοια ζητήματα. Τα αποδίδω στο γούστο και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Για σένα όμως που είσαι καλός φίλος και ετοιμάζεσαι να ξαναδείς την ταινία είπα -δυστυχώς για σένα, μετά από αυτό το κατεβατό - να κάνω μια εξαίρεση.
Δέχομαι να μην αρέσει ο Άρχοντας ως λογοτεχνικό ή κινηματογραφικό είδος, (Φαντασίας και όχι Επιστημονικής φαντασίας όπως ανέφερες), αλλά από θέμα περιεχομένου, νοημάτων και ανάπτυξης χαρακτήρων, θα διαφωνήσω ...έντονα όπως ήδη θα κατάλαβες!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Μάλλον δεν είδαμε την ίδια ταινία...οι ηθοποιοι ηταν ψυχροι αψυχοι σε σχεση με τους παλαιοτερους,,αυτο εννοω..
πτωση ποιοτητας ειναι καθαρη..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αυτά τα λένε πριν την κουμπαριά...Υ.γ.: Δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ τον άρχοντα. Αλλά με ενοχλεί η νοοτροπία εγώ-θα-γύρναγα-καλύτερα-την-ταινία. Εξάλλου θεωρώ τον άρχοντα των δαχτυλιδιών από τις πιο μέτριες ταινίες όλων των εποχών, ακόμη και η συμμορία των 11/12/13 για εμένα είναι τριλογία με πιο πλούσια ανάπτυξη χαρακτήρων
Πέρα από την πλάκα, ο ΑτΔ, δημιουργήθηκε κυρίως για να ικανοποιήσει το κοινό των βιβλίων του Τόλκιν (αν και θ' ακούσεις πολλούς σκληροπυρηνικούς φαν να τον θάβουν επειδή κόπηκαν πολλά ή αντικαταστάθηκαν...). Δόθηκε μεγάλη προσοχή και σεβασμός σε λεπτομέρειες που μόνο όσοι είχαν διαβάσει τα βιβλία, μπορούσαν να εκτιμήσουν (η σωστή χρήστη των ξωτικίστικων από τον ειδικό David Salo, εικόνες που ήδη γνωρίζαμε από γνωστούς εικονογράφους του Τόλκιν όπως ο John Howe, τα πολλαπλά τέλη που πολλοί άσχετοι σηκώθηκαν να φύγουν, κτλ). Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι ο μέτρ του είδους και των ειδικών εφέ, George Lukas, είχε δηλώσει πως είναι αδύνατη η μεταφορά του ΑτΔ στον κινηματογράφο!! (...yeah right )
Δεν ξέρω τι περισσότερο χρειάζεται η ανάπτυξη χαρακτήρων για να τη θεωρήσετε πετυχημένη, πάντως αστείο μου φαίνεται να λέμε ότι σε τρεις ταινίες δεν κατάφεραν να αναπτυχθούν όσο χρειαζόταν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Μπα δεν ισχύει Άγγελε, γιατί εγώ είμαι μεγάλη fan των διαστημικών ταινιών, αλλά προτιμώ Άρχοντα.να το πουμε απλα,ειναι και θεμα γουστου,,
αν προτιμας πως εγω την επιστημονικη φαντασια με διαστημα πλανητες κλπ..προτιμας ισως αβαταρ.
αλλα αν θελεις κατι πιο κλασσικο και γηινο,,προτιμας αρχοντα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Παρʼ όλʼ αυτά, ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο:
Αν είχες παιδιά Άγγελε, στον Άρχοντα θα μπορούσες να βρεις κάθε αφηρημένη έννοια που θα ήθελες ποτέ να τους διδάξεις και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δηλαδή μέσα από το Μύθο που είναι εύκολα κατανοητός και εύπεπτος.
Πολύ επιγραμματικά, στον Άρχοντα, ακόμη κι αν δεν έχει διαβάσει τα βιβλία, μπορεί κανείς να μάθει για την συνεργασία (βλ. τη συντροφιά του Δαχτυλιδιού), το ήθος (βλ. τον Σαμ και άλλους ήρωες του έπους), την ανιδιοτελή αγάπη (βλ. Άργουεν), το θάρρος (βλ. Φρόντο) , την επιμονή και την υπομονή (βλ. Φρόντο...), τη φιλία (βλ. Φρόντο & Σαμ), την οικολογία (βλ. Δεντρογένης), την αποδοχή της διαφορετικότητας (βλ. τη συντροφιά του Δαχτυλιδιού), την σοφή αρχηγία και διακυβέρνηση (βλ. Άραγκορν), την ταπεινότητα (βλ. Γκάνταλφ) την ισότητα (βλ. το ρόλο της Έογουιν) και τόσα άλλα, ...η λίστα είναι ατελείωτη.
Ευχαριστήθηκα πολύ παρακολουθώντας το Αβαταρ. Ο κόσμος, τα χρώματα και φυσικά η τρισδιάστατη απόδοσή τους, μάγευε τις αισθήσεις. Μέχρι σήμερα πάντως, δεν ένιωσα την ανάγκη να την ξαναδώ. Τον Άρχοντα τον έχω δει τουλάχιστον 30 φορές και ξέρω πως θα τον δω άλλες τόσες. Βέβαια δεν αρνούμαι ότι είμαι προκατειλημμένη, αφού έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που αναφέρονται στη Μέση Γη, καθώς και άλλα δευτερεύοντα βιβλία που έγραψε και εικονογράφησε ο Τόλκιν. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιθυμώ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Ειδικά όμως στο θέμα των μηνυμάτων, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.