Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
14-03-11
17:05
Αν σου απαντούσα προσωπικά θα έκανα παράθεση οπότε θα σε παρακαλούσα να μην μου αποδίδεις προθέσεις που δεν είχα.
Όταν κάτι είναι αυτονόητο,
γίνεται ακόμα πιο αυτονόητο όταν το λέμε.
Χωριό που φαίνεται, ούζο στα πατζάκια μας
ή μήπως χρειάζεται να με φωνάξεις με τ' όνομά μου
(ποιο από τα 179 άλλωστε, χμ ναι )
για να καταλάβω το λάγνο κοίταγμά σου;
Η παράθεση είναι ένα εργαλείο από τα πολλά για μια προσωπική νύξη,
μια πορτούλα για ν'ανοίξει, yo.
Όπως ακριβώς ένα σφυρί δε χτυπάει μόνο, βιδώνει κιόλας.
Μια χαρά απευθύνθηκες στο κειμενάκι μου χωρίς καν να νιώσει
το κουμπάκι της παράθεσης την πίεση από τη μυτούλα του κέρσορά σου.
Και νομίζεις ότι όσοι πιστεύουν δεν μπορούν να σκέφτονται το μπολνταρισμένο και να μην απαντούν γι'αυτό;
Αντάουτλι και μπορούν.
Πόσο το ΛΑΧΤΑΡΩ.
Πώς θα μπλεχτείς σε μια συζήτηση περί Θεού, που απαιτεί διαμορφωμένη άποψη???
Μου εξηγείς, σε παρακαλώ τι θα πει ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΑΠΟΨΗ
σχετικά μ' ένα ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ;
Διαμορφωμένη άποψη μπορεί να έχουν οι Οινολόγοι για τα κρασιά,
οι παιδίατροι για την Ιλαρά,
ο πατατοκαλλιεργητής για το ποσοστό αμύλου της πατάτας του,
στα αμαλιαδέϊκα υψίπεδα
ΞΗΓΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΝΤΡΙΚΙΑ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
14-03-11
13:21
Είναι αρκετά αστείο στο θέμα "πως πιστεύεται ότι κρίνει ο Θεός" να απαντούν άθεοι!
Γιατί, φοβάσαι μη σου διακόψουν το σφύριγμα σου στο όνομα
του Υπέρτατου Όντος και ότι η απάντηση ενός άθεου θα λειτουργήσει
σαν παράσιτο στα ώτα Εκείνου?
(αντί για το σφύριγμα, ν' ακούσει βωμολοχίες?)
Σα να αποδίδεις καλοσύνη σ' ένα ζώο που δε πλανιέται γύρω σου,
απλώς με στοχασμό λιγότερο απαιτητικό.
Επίσης το θέμα είναι διττό: ένα η αμαρτία, άλλο το πως τη κρίνει το υπέρτατο ον,
εκείνο που πλανιέται δηλ.
Επιχείρησα πάνω σ'αυτό -πιστεύοντας ή μη- να εισβάλλω στη λογική
αυτού που νιώθει πως ΚΑΤΙ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ και να δείξω πόση αυθαιρεσία υπάρχει
στο να αποδίδουμε στο Θεό όπως ακριβώς και στα ζώα συναισθήματα
που δεν μπορούν να εκτιμηθούν παρά όσο αναφέρονται στον άνθρωπο,
αφού θα οδηγούσαν στο να θεωρείται ότι το κουνούπι είναι συνειδητά άγριο,
η καραβίδα εσκεμμένα οπισθοβατική κι ο θεός επιπλοποιός της SATO ή ακόμα
καλύτερα πορτιέρης σε night bar.
Φάνηκε να διασκεδάζεις ή να ενοχλείσαι να με παρακολουθείς σε αυτό το συλλογισμό
μόνο επειδή το κουνούπι είναι υπαρκτό για όλους ενώ ο Θεός για μερικούς και σίγουρα
όχι για μένα.
Επιμένω να πιστεύω ότι η ανθρωπομορφική άποψη για τα θεϊκά πράγματα ή γεγονότα
προδίδει λυπηρές διευκολύνσεις στον τρόπο της σκέψης και σε αυτό με μέμφομαι.
Δεν βλέπω τίποτε που να εμποδίζει, για να τον αδράξουμε, να ανοίγουμε τα παράθυρα
στα μεγαλύτερα ουτοπικά τοπία.
Η εποχή μας μπορεί να ανεχθεί όλες τις αναχωρήσεις για τα ταξίδια όπως του Bergerac
ή του Gulliver, αρκεί να έχουν για στόχο την αμφισβήτηση όλων των συμβατικών τρόπων
σκέψης των οποίων η ένδεια είναι πάρα πολύ έκδηλη.
Νισάφι με τα υποκείμενα λατρείας και μόνιμης δικαιολόγησης, πια.
Και δεν αποκλείεται στο ταξίδι στο οποίο ΣΕ προσκαλώ, να υπάρχει
κάποια πιθανότητα να φτάσουμε κάπου, ύστερα από μερικές στροφές έστω,
σε γη πιο λογική απ'αυτήν που αφήνουμε ακόμη κι από διαφορετικές αφετηρίες.
Αν μυστικισμός είναι μια πίστη σε κάτι αφανές,
τότε πως να βρούμε τι πιστεύει αυτό που πιστεύουμε
αλλά δεν το ξέρουμε, βλέπουμε?
Θα κάνουμε οπτικοποίηση ενός σύννεφου σιμουλάκρα
που θα μας φαίνεται ότι απεικονίζει ένα ψαρόμαλλο κύριο ετών 60
σε έναν ενδοδαπέδιο καθρέφτη και θα του κάνουμε ερωτήσεις σε multiple choice?
Κι από αυτό συμπεραίνεις πως εσύ έχεις δικαίωμα να απαντήσεις τι πιστεύει
ο θεός για την αμαρτία και με ποια μεθοδολογία (θα) μας κρίνει
και θα'ναι τότε η ουτοπία σου λιγότερη από τη δική μου?
Περισσότερη θα είναι.
Γιατί εγώ απαλλαγμένος από την ανάγκη πίστεως,
θα τον δυσφημώ με όλα μου τα σωθικά
βρίσκοντας ομοιότητα στη θεϊκή κρίση με τη ζημιά
που επήλθε στον οργανισμό από καθυστερημένη διάγνωση
θρόμβου στο πόδι μου.
Α, και μια ορθογραφική παρατήρηση που τα αλλάζει όλα:
Αν γράψεις "πως πιστεύεται ότι κρίνει ο Θεός" το πας στο γενικό,
οπότε σύμφωνα με την κοινή λογική, ο καθείς μπορεί να εκφράσει γνώμη.
Αν γράψεις "πως πιστεύετε" ίσως, ΙΣΩΣ επειδή γίνεται αναγωγή στο ατομικό,
θα πρέπει να μπορεί να εκφραστεί μονάχα αυτός που προϋποθέτεται ότι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πιστεύει.
Άρα, προφανώς εννοείς το δεύτερο, αν και έγραψες το πρώτο pattern.
Και κάτι τελευταίο: υπάρχει κάποιος επαγγελματικός κίνδυνος
άρσης της αστειότητας, απορρόφησης όλου του δυνατού χαμόγελου
από τα χείλη σου με το να εκφράζομαι για κάτι που αντιβαίνει
στην στενή ΣΟΥ λογική; ε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
14-03-11
11:44
Επανέρχομαι, προς χάριν κουβέντας και μόνο, αφού είναι εμφανής
ο διαχωρισμός μεταξύ κρίσης αμαρτίας και κρίσης της κρίσης
καθώς και των εντυπώσεων από ένα σενάριο του στυλ "τι πιστεύει ο Θεός
για τις αμαρτίες των ανθρώπων"..
Το πως προσλαμβάνεται από το θεό η αμαρτία επιφέρει μια πληθωρικότητα
στη κρίση μας και στις όποιες θεωρήσεις της.
Προσωπικά, επιμένω πως οι εκάστοτε κριτές της κρίσης του θεού
έχουν στημένο ολόκληρο σκηνικό αποκεφαλισμού του δίχως να ακολουθούν
τα καθιερωμένα πρότυπα ούτε κινούμενοι δορυφορικά στο πλαίσιο ενός
αξιοσέβαστου λόγου.
Έχω την αίσθηση ότι μία απλή αμαρτία (στο πλαίσιο μιας γενικευμένης λίστας
που έχει διαρρεύσει από μια αρχαία ομάδα καταγραφής αμαρτιών)
μπορεί να είναι πλήρως φορτισμένη με ποιητικότητα, επακόλουθο πρωτογενούς
ποιητικής διάθεσης του όντος για ΝΑ ΖΗΣΕΙ, σε αντιδιαστολή με το ήρθα είδα κι απήλθα
φαντασιώνοντας "πως θα ήταν αυτό αν.."
Αν θεός υπάρχει, θα συγχωρούσε πολύ πιο εύκολα τον διεκδικητή
της ζωής παρά τον μιμητή κατσαρίδων.
Η ομορφιά ξεγελάει τη σάρκα για να πάρει άδεια να φτάσει μέχρι την ψυχή.
Τι λόγο έχουμε να στήνουμε φράγματα στη ψυχή μας?
Για να υπακούσουμε το μουγγό βιολί κάποιων εντολών κατηγοριοποίησης
κι άρα περιθωριοποίησης?
Ένα μυαλό εγκλωβισμένο στη λογική του "αμαρτάνω άραγε" είναι φυλακισμένο,
κι αν ο θεός σου αρέσκεται να σε έχει δέσμια, τότε κλάφτα τάκη, μπάμπη, σούλα.
Ο Τόμας Μανν σε ένα αυτοβιογραφικό του λέει πως μετά τα 40 η ζωή σε προσπερνάει
γιατί τρέχει πιο γρήγορα.
Ας το βάλουμε 45 για να σας δώσω χρόνια εσάς που σκέφτεστε με την "αμαρτωλή" σπάθη, αιωρούμενη.
Αλλά με το προσπέρασμα του κόσμου, περνάμε από τη μνήμη στην ανάμνηση
που είναι και γ@μώ τα δώρα...
Κι αυτό είναι νομοτέλεια πέρα από τις αντιστάσεις ανθρώπων και θεσμών..
Να σε δω στα γεροντάματα να λες "δε μετάνιωσα που δεν έκανα τρέλες"
για να εμπίπτεις στη γενικότερη ιδεολογία του κρίστιαν κομπάνιον
και μετά σκίζω τα ρούχα μου.
Ως αληταράς της δοκησισοφίας (μπαχα ρεμπεσκέ) θα πω () οτι η περιφερειακή
άποψη περι αμαρτίας και επακόλουθης κρίσης μας από κάτι ανώτερο
είναι μόνο η μεσοτοιχία για να μη κόψουμε δρόμο προς κάτι που διατάζει
την επιθυμία μας, απλώς να το κάνουμε χάνοντας λίγο ή αρκετό ή πάααααρα πολύ χρόνο.
Εσύ διαλέγεις.
υγ. τι φοβόμαστε στα αλήθεια, σαν το διάολο?
Το τι θα πει ο (καλός μας) θεός?
Ο καθένας για τον εαυτό του κι ο θεός εναντίον όλων.
Δείτε την ομότιτλη ταινία του Χέρτζογκ και θα καταλάβετε.
(ο παράδεισος είναι ήδη χαμένος)
ο διαχωρισμός μεταξύ κρίσης αμαρτίας και κρίσης της κρίσης
καθώς και των εντυπώσεων από ένα σενάριο του στυλ "τι πιστεύει ο Θεός
για τις αμαρτίες των ανθρώπων"..
Το πως προσλαμβάνεται από το θεό η αμαρτία επιφέρει μια πληθωρικότητα
στη κρίση μας και στις όποιες θεωρήσεις της.
Προσωπικά, επιμένω πως οι εκάστοτε κριτές της κρίσης του θεού
έχουν στημένο ολόκληρο σκηνικό αποκεφαλισμού του δίχως να ακολουθούν
τα καθιερωμένα πρότυπα ούτε κινούμενοι δορυφορικά στο πλαίσιο ενός
αξιοσέβαστου λόγου.
Έχω την αίσθηση ότι μία απλή αμαρτία (στο πλαίσιο μιας γενικευμένης λίστας
που έχει διαρρεύσει από μια αρχαία ομάδα καταγραφής αμαρτιών)
μπορεί να είναι πλήρως φορτισμένη με ποιητικότητα, επακόλουθο πρωτογενούς
ποιητικής διάθεσης του όντος για ΝΑ ΖΗΣΕΙ, σε αντιδιαστολή με το ήρθα είδα κι απήλθα
φαντασιώνοντας "πως θα ήταν αυτό αν.."
Αν θεός υπάρχει, θα συγχωρούσε πολύ πιο εύκολα τον διεκδικητή
της ζωής παρά τον μιμητή κατσαρίδων.
Η ομορφιά ξεγελάει τη σάρκα για να πάρει άδεια να φτάσει μέχρι την ψυχή.
Τι λόγο έχουμε να στήνουμε φράγματα στη ψυχή μας?
Για να υπακούσουμε το μουγγό βιολί κάποιων εντολών κατηγοριοποίησης
κι άρα περιθωριοποίησης?
Ένα μυαλό εγκλωβισμένο στη λογική του "αμαρτάνω άραγε" είναι φυλακισμένο,
κι αν ο θεός σου αρέσκεται να σε έχει δέσμια, τότε κλάφτα τάκη, μπάμπη, σούλα.
Ο Τόμας Μανν σε ένα αυτοβιογραφικό του λέει πως μετά τα 40 η ζωή σε προσπερνάει
γιατί τρέχει πιο γρήγορα.
Ας το βάλουμε 45 για να σας δώσω χρόνια εσάς που σκέφτεστε με την "αμαρτωλή" σπάθη, αιωρούμενη.
Αλλά με το προσπέρασμα του κόσμου, περνάμε από τη μνήμη στην ανάμνηση
που είναι και γ@μώ τα δώρα...
Κι αυτό είναι νομοτέλεια πέρα από τις αντιστάσεις ανθρώπων και θεσμών..
Να σε δω στα γεροντάματα να λες "δε μετάνιωσα που δεν έκανα τρέλες"
για να εμπίπτεις στη γενικότερη ιδεολογία του κρίστιαν κομπάνιον
και μετά σκίζω τα ρούχα μου.
Ως αληταράς της δοκησισοφίας (μπαχα ρεμπεσκέ) θα πω () οτι η περιφερειακή
άποψη περι αμαρτίας και επακόλουθης κρίσης μας από κάτι ανώτερο
είναι μόνο η μεσοτοιχία για να μη κόψουμε δρόμο προς κάτι που διατάζει
την επιθυμία μας, απλώς να το κάνουμε χάνοντας λίγο ή αρκετό ή πάααααρα πολύ χρόνο.
Εσύ διαλέγεις.
υγ. τι φοβόμαστε στα αλήθεια, σαν το διάολο?
Το τι θα πει ο (καλός μας) θεός?
Ο καθένας για τον εαυτό του κι ο θεός εναντίον όλων.
Δείτε την ομότιτλη ταινία του Χέρτζογκ και θα καταλάβετε.
(ο παράδεισος είναι ήδη χαμένος)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
13-03-11
11:51
είναι πολύ στενόμυαλο να είναι κάποιος άθεος αφού κανείς δέν ξέρει τα πάντα. προτιμώ να ελπίζω
Βασικά, λάθος συνεπαγωγή.
_______________________________
Ο Θεός δε κρίνει, δεν ήρθε η ώρα της Κρίσης.
Εκτός κι αν ήρθε και θα πρέπει να ανοίξουμε τα αυτιά μας,
άσχετα αν μερικοί έχουν τοίχους κι άλλοι έχουν χοάνες.
Κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να αναρωτιούνται αν ο Θεός υπάρχει,
αν κρίνει πως κρίνει, κι άλλοι βιώνουν την απουσία του, πολύ μακρύτερα.
Τι θεός υπάρχει σε μια ρημαγμένη χώρα, με μαδημένες σαν τα πούπουλα κότας ψυχές,
ένας κρυφός φόρος για την γκατζετομανία ενός λαού?
Τι θεός υπάρχει και πως κρίνει πνίγοντας μια πόλη,
βυθίζοντας πόλεις?
Χτύπησε το θεϊκό μαζοχηστήρι-ξυπνητήρι κι επειδή η τσίμπλα του θόλωσε την όραση,
τρίβοντας το μάτι του μέχρι να περάσουν τα ελάχιστα θεϊκά δευτερόλεπτα αρκούσε για
τη σκοτοδίνη που επακολούθησε ;
Δεν ήρθαμε στη γη για να υποφέρουμε, ω λορντ.
Αν δε συμφέρει τους ενθεϊστές όλων των ειδών και νοημοσύνεων να μας διακηρήξουν ή να μας γράψουν
ότι ο Θεός είναι Jericho,
ε τουλάχιστον ας μας πουν ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ κρίνουν το Θεό
για να κρατήσουμε καθρεφτάκι μπας και δούμε λίγο
και το γένι και το χτένι Εκείνου, ω ναι εκείνου.
Πάντως με ένα mixdeck, με άγνωστο (θεϊκό) αποστολέα,
του χαρίζω και τις κρίσεις και τα σχόλια
μιας και God is a Dj, άρα φίλοι.
Βρήκαμε τον Θεό,
που? στα πατίνια, στα πακοτίνια, στις ειδικές ιστιοσανίδες
για τσουναμοκαταστάσεις, στον καυτό ήλιο, στο σιβηρικό σθένος
ή δε ξέρω που σκατά αλλού,
και τώρα ψάχνουμε για το ψυχολογικό προφίλ του ,
πως κρίνει, τι θε να πει με τον όρο αμαρτία, ποια είναι η αγαπημένη
του ενασχόληση όταν δεν ατενίζει με τον ίδιο τρόπο που κάποτε ενατένιζε ο Καραμανλής
την Ldc οθόνη του, παίζοντας φούτμπολ μάνατζερ, φίφα και κολοφντιούτι?
Το θρεντ πάσχει από ιεραρχική αντίληψη κατα τον ίδιο τρόπο
που δε μπορείς να πεις αν σου πονάει το στομάχι,
προτού να φας φακές
και να ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ τις ξέβρασες 1 φορά μήπως και αυτός
ήταν ο λόγος της βαρυστομαχιάς.
ΕΚτός και το θρεντ είναι εκ του πονηρού, οπότε πίσω από τη κρίση για Θεό,
κρύβεται ο βελζεβούλης θεματοθετούλης.
Παντού υπάρχουνε ρουφιάνοι, τελικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.