Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
25-03-11
13:17
βασικη ερωτηση ομως, ποσο εξω απο την κανονικη κατανομη ειναι αυτοι οι δυο?
αν μπεις εντος της κανονικης κατανομης τι γινεται?
Κάτσε να κάνω τον ντέβιλ λόϊερ:
Το ότι δε σκέφτεται με στερεότυπα η γατουλολοβερ μαρινα 289
ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΕΠΑΡΚΩΣ αυτό που πας (υπερβατικά όσο και περιττά)
να της αποδείξεις ότι κάνει.
Δηλ. ότι θα μπορούσε να κάτσει δίπλα στον λεπρό ζαρομούτρη αφρικανό
αντί του λευκού νοστιμούλη (αοράτως καννίβαλος και σαδιστής με φονικά ένστικτα
απενεργοποιημένα μέσα σε ένα αστικό μέσο)
ακριβώς επειδή δεν είναι στερεοτυπική, άρα ούτε και στις συναναστροφές της
ή με ποιον θα κάτσει δίπλα και βάσει ποίων κριτηρίων θα απαντήσει
σε μια αιφνιδιαστική ερώτηση αγνώστου στο δρόμο, κ.ο.κάκια
(εκτός φυσικά και μας πει το αντίθετο, άρα τότε έχει στερεότυπα και είναι terrible liar )
Βασικά κάτι που είναι έξω από μια κανονική κατανομή, μπορεί και πάλι
να απαντηθεί στερεοτυπικά γιατί μας παρέχεται η ευχέρεια να βρίσκουμε
το ποσοστό των παρατηρήσεων μεταξύ ΔΥΟ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΙΜΩΝ.
(μέσα κι ο καννίβαλος κι ο βιαστής μωρών και ο φυματικολεπροηπατιτιδικός)
αρκεί:
1. να μην επικρατούν οι περιπτώσεις των βιαστών ή των λεπρών
2. τα αποτελέσματα να μην είναι ανεξάρτητα π.χ. άλλο σου μιλώ,
άλλο σου κάνω γκριμάτσες κι άλλο σου μιλώ και σου κάνω γρκιμάτσες
ή "σε θωπεύω ενώ σου μιλώ"
3. τα αποτελέσματα να μη προστίθενται = κυριότερη αιτία της αποκλίσεως
από την κανονική μορφή.
Βασικά τι είναι μια κανονική κατανομή, γιατί σίγουρα ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι αυτό
που (υποτίθεται οτι) ορίζεται απο τον εποτε.
ή εγώ ξέχασα βασικές βιομετρικές γνώσεις ή οι κατανομές άλλαξαν από το 1998
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
25-03-11
10:59
Θα προσπαθήσω να τρυπήσω το ταμπούρλο της λογικής που κάνει συλλογισμούς
και θαυμάζει την τρύπα, γιατί βαριέμαι τις παρελάσεις περιμένοντας
να κουρκουτιάσει κι ο μπακαλιάρος.
Η θεωρία της διαφοροποίησης των 2 φύλλων είναι ένα καθεστώς
σα να συζητάμε αν ειναι διαφορετικά δύο όντα με απτές διαφορές,
σωματικές και πνευματικές. Ολιστικά είναι.
Θα έμοιαζε με πύκνωση ενός βάλτου να μπλέκαμε σε τέτοια δίνη.
Οπότε ας μην αναχθεί το πρόβλημα στην επεξήγηση για τα αυτονόητα
αλλά στη γέννηση της σημαίνουσας "ανισότητας".
Η ανισότητα είναι ένα πεδίο από όπου εφορμώνται οι μύθοι.
Το σημείο γοητείας που λάμπει μέσα στον έρωτα του άντρα και της γυναίκας,
είναι μια περιοχή κοινή όπου βασιλεύει ο πόθος.
Μια έκλυση που δε περιορίζεται στα μάτια ή το πρόσωπο
αλλά εισδύει στη ψυχή και ανέρχεται σαν κάτι που υπερβαίνει
τις γεννητικές διαφορές τους.
Όταν περνάει νερό από έναν αντιδραστήρα και γίνεται τήξη της καρδιάς,
αφήνει ραδιενεργά κατάλοιπα, πρέπει να το πούμε αυτό, πέρα από φύλα,
φύση, είδος.
Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς τον πόνο ενός αρσενικού δελφινιού,
ή μιας θηλυκιάς αρκούδας; Κάποιου αρσενικού της φυλής των Παπούα
ή μιας Νεοϋορκέζας;
Στο ποιητικό πεδίο η γυναίκα αναδύεται από τα ερείπια της χριστιανικής
θρησκείας, όσο ακόμη ζούσε ο Pascal, χωρίς όμως να αποφύγει την "κόλαση"
στα πρώτα της βήματα (στον Sade και στον Lewis) μια εντελώς διαφορετική
μορφή της γυναίκας, που ενσαρκώνει την μεγαλύτερη ευκαιρία του άντρα και,
σύμφωνα με τον Goethe, που απαιτεί να θεωρείται από τον άντρα σαν το κλειδί
του οικοδομήματος.
Η ιδέα αυτή ακολουθεί μια πορεία, πραγματικά πολύ ανώμαλη ανάμεσα από τον
γερμανικό και γαλλικό ρομαντισμό (Νovalis, Holderlin, Kleist, Baudelaire και κανα 2-3 άλλους)
αλλά παρά τα πλήγματα που υφίσταται στα τέλη του 19ου αιώνα (Huysmans, Jarry)
φθάνει σε μας απαλλαγμένη απ΄ό,τι μπορούσε, ίσως, ακόμη να την σκοτεινιάζει:
φέρνει ό λ ο τ η ς τ ο φ ω ς .
Για μένα το ζητούμενο για το θηλυκό είναι να ΥΠΕΡΒΕΙ τον ρομαντισμό στα γράμματα της
Ηeloise, ή της Πορτογαλίδας Μοναχής για να ανακαλύψει με ποια γοητευτικά αστέρια
ήταν σπαρμένη η γραμμή της καρδιάς.
Από την λυρική άποψη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να της διαφύγει ότι στη διαδρομή
αυτής της γραμμής έχουν ΠΙΑ αναπτυχθεί, περισσότερο από ΠΟΤΕ όλοι εκείνοι οι τόνοι
που ανέβασαν τον άνθρωπο πάνω από τις συνθήκες της ζωής του (ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ
ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΑΧΑ) προκαλώντας έτσι με αλυσωτές αντιδράσεις πραγματικές
συγκινησιακές μεταφορές από έναν άνθρωπο σε άλλο.
Και η δόξα επέστρεφε και πάλι στην γυναίκα είτε αυτή ήταν η Διοτίμα, η Sophie von Kuhn,
η Mina de Wanghel, η Aurelia, η Μαύρη ή Λευκή Αφροδίτη, ή η Άνναμπελ του Σπιτιού του Βοσκού
του Βόγλη του γκρικ τσοπάνη.
Οι συλλογισμοί μου αυτοί έχουν για στόχο να επιτρέψουν να καταννοηθεί
η στάση απέναντι στο ανθρώπινο, που για μεγάλο διάστημα είχε θεωρηθεί
και θεωρείται ακόμα απο πολλούς, αρνητική.
Η γυναίκα έχει αγαπηθεί και τιμηθεί σαν τη μεγάλη υπόσχεση
που εξακολουθεί να υπάρχει κι αφού εκπληρωθεί.
Χρειάζεται όχι μόνο να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,
αλλά να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον δήθεν "Θεό"
με την παράλογη και προκλητική μνήμη. Πρέπει να αναθεωρηθεί ΡΙΖΙΚΑ
δίχως ίχνος υποκρισίας και μ' ένα τρόπο που δεν μπορεί πια να έχει αναβλητικό
χαρακτήρα, το πρόβλημα των σχέσεων άνδρα και γυναίκας.
Πρέπει ο άνθρωπος με όπλα κι αποσκευές να περάσει από την πλευρά του ανθρώπου.
Αρκούν οι αδυναμίες, τα παιδιάστικα καμώματα, οι ιδέες αναξιότητας, ο λήθαργος,
η βλακεία, τα λουλούδια στους τάφους, τα στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος ανάμεσα
σε δυο ώρες γυμναστικής, μπανιστήρια μαύρων διάφανων καλσόν παρελάσεων,
η ανοχή, τα άκακα φίδια!
και θαυμάζει την τρύπα, γιατί βαριέμαι τις παρελάσεις περιμένοντας
να κουρκουτιάσει κι ο μπακαλιάρος.
Η θεωρία της διαφοροποίησης των 2 φύλλων είναι ένα καθεστώς
σα να συζητάμε αν ειναι διαφορετικά δύο όντα με απτές διαφορές,
σωματικές και πνευματικές. Ολιστικά είναι.
Θα έμοιαζε με πύκνωση ενός βάλτου να μπλέκαμε σε τέτοια δίνη.
Οπότε ας μην αναχθεί το πρόβλημα στην επεξήγηση για τα αυτονόητα
αλλά στη γέννηση της σημαίνουσας "ανισότητας".
Η ανισότητα είναι ένα πεδίο από όπου εφορμώνται οι μύθοι.
Το σημείο γοητείας που λάμπει μέσα στον έρωτα του άντρα και της γυναίκας,
είναι μια περιοχή κοινή όπου βασιλεύει ο πόθος.
Μια έκλυση που δε περιορίζεται στα μάτια ή το πρόσωπο
αλλά εισδύει στη ψυχή και ανέρχεται σαν κάτι που υπερβαίνει
τις γεννητικές διαφορές τους.
Όταν περνάει νερό από έναν αντιδραστήρα και γίνεται τήξη της καρδιάς,
αφήνει ραδιενεργά κατάλοιπα, πρέπει να το πούμε αυτό, πέρα από φύλα,
φύση, είδος.
Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς τον πόνο ενός αρσενικού δελφινιού,
ή μιας θηλυκιάς αρκούδας; Κάποιου αρσενικού της φυλής των Παπούα
ή μιας Νεοϋορκέζας;
Στο ποιητικό πεδίο η γυναίκα αναδύεται από τα ερείπια της χριστιανικής
θρησκείας, όσο ακόμη ζούσε ο Pascal, χωρίς όμως να αποφύγει την "κόλαση"
στα πρώτα της βήματα (στον Sade και στον Lewis) μια εντελώς διαφορετική
μορφή της γυναίκας, που ενσαρκώνει την μεγαλύτερη ευκαιρία του άντρα και,
σύμφωνα με τον Goethe, που απαιτεί να θεωρείται από τον άντρα σαν το κλειδί
του οικοδομήματος.
Η ιδέα αυτή ακολουθεί μια πορεία, πραγματικά πολύ ανώμαλη ανάμεσα από τον
γερμανικό και γαλλικό ρομαντισμό (Νovalis, Holderlin, Kleist, Baudelaire και κανα 2-3 άλλους)
αλλά παρά τα πλήγματα που υφίσταται στα τέλη του 19ου αιώνα (Huysmans, Jarry)
φθάνει σε μας απαλλαγμένη απ΄ό,τι μπορούσε, ίσως, ακόμη να την σκοτεινιάζει:
φέρνει ό λ ο τ η ς τ ο φ ω ς .
Για μένα το ζητούμενο για το θηλυκό είναι να ΥΠΕΡΒΕΙ τον ρομαντισμό στα γράμματα της
Ηeloise, ή της Πορτογαλίδας Μοναχής για να ανακαλύψει με ποια γοητευτικά αστέρια
ήταν σπαρμένη η γραμμή της καρδιάς.
Από την λυρική άποψη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να της διαφύγει ότι στη διαδρομή
αυτής της γραμμής έχουν ΠΙΑ αναπτυχθεί, περισσότερο από ΠΟΤΕ όλοι εκείνοι οι τόνοι
που ανέβασαν τον άνθρωπο πάνω από τις συνθήκες της ζωής του (ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ
ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΑΧΑ) προκαλώντας έτσι με αλυσωτές αντιδράσεις πραγματικές
συγκινησιακές μεταφορές από έναν άνθρωπο σε άλλο.
Και η δόξα επέστρεφε και πάλι στην γυναίκα είτε αυτή ήταν η Διοτίμα, η Sophie von Kuhn,
η Mina de Wanghel, η Aurelia, η Μαύρη ή Λευκή Αφροδίτη, ή η Άνναμπελ του Σπιτιού του Βοσκού
του Βόγλη του γκρικ τσοπάνη.
Οι συλλογισμοί μου αυτοί έχουν για στόχο να επιτρέψουν να καταννοηθεί
η στάση απέναντι στο ανθρώπινο, που για μεγάλο διάστημα είχε θεωρηθεί
και θεωρείται ακόμα απο πολλούς, αρνητική.
Η γυναίκα έχει αγαπηθεί και τιμηθεί σαν τη μεγάλη υπόσχεση
που εξακολουθεί να υπάρχει κι αφού εκπληρωθεί.
Χρειάζεται όχι μόνο να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,
αλλά να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον δήθεν "Θεό"
με την παράλογη και προκλητική μνήμη. Πρέπει να αναθεωρηθεί ΡΙΖΙΚΑ
δίχως ίχνος υποκρισίας και μ' ένα τρόπο που δεν μπορεί πια να έχει αναβλητικό
χαρακτήρα, το πρόβλημα των σχέσεων άνδρα και γυναίκας.
Πρέπει ο άνθρωπος με όπλα κι αποσκευές να περάσει από την πλευρά του ανθρώπου.
Αρκούν οι αδυναμίες, τα παιδιάστικα καμώματα, οι ιδέες αναξιότητας, ο λήθαργος,
η βλακεία, τα λουλούδια στους τάφους, τα στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος ανάμεσα
σε δυο ώρες γυμναστικής, μπανιστήρια μαύρων διάφανων καλσόν παρελάσεων,
η ανοχή, τα άκακα φίδια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.