Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,838 μηνύματα.
14-11-10
17:45
Αξίζει να σημειωθεί στο θέμα του Τρελού ότι ο παιδικός αυθορμητισμός είναι αυτός που ενέπνευσε τον ψυχίατρο Jacob L. Moreno να επινοήσει την ψυχοθεραπευτική διαδικασία του Ψυχοδράματος.
Ο J.L. Moreno εμπνεύστηκε το Ψυχόδραμα βλέποντας τα παιδιά να παίζουν!
Το Ψυχόδραμα είναι μια ομαδική διαδικασία που βοηθάει τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και τις σχέσεις με τους γύρω τους. Τα μέλη της ομάδας, με τη βοήθεια ενός συντονιστή (που επιβλέπει, βοηθάει και κρατάει ισορροπίες), αναπαριστούν με θεατρικό τρόπο διάφορες καταστάσεις της ζωής (βιώματα, προσωπικά άγχη, ανησυχίες κ.α.) ή ακόμα και έννοιες, χρησιμοποιώντας τον αυθορμητισμό τους αλλά και τη φαντασία τους. Φυσικά στο Ψυχόδραμα - πέρα της παραγωγής δράματος που αποτελεί το κύριο μέρος του- χρησιμοποιούνται και άλλες τεχνικές έκφρασης όπως η σωματική κίνηση, η ζωγραφική και το ομαδικό παιχνίδι.
Έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής μερικές συνεδρίες Ψυχοδράματος.
Στα προκαταρκτικά (ζέσταμα) μπορεί η ομάδα να αρχίσει να περπατάει στο χώρο ακούγοντας τις εντολές του συντονιστή ο οποίος μας ζητάει να παρατηρήσουμε τον χώρο, να προσπαθήσουμε να περπατήσουμε σε κάθε γωνιά του, να αλλάξουμε ταχύτητα στο βήμα μας, και να νιώσουμε το σώμα μας μέσα στο χώρο. Ενίοτε τα μέλη της ομάδας κάνουν ότι παίζουν μεταξύ τους πχ με ένα φανταστικό μπαλόνι ή άλλες φορές κάποιος κρατάει ένα ντέφι και ανάλογα με την ταχύτητα των χτύπων του, περπατάει η ομάδα μέσα στο χώρο.
Επιπλέον μπορεί ο συντονιστής να ζητήσει από τα μέλη της ομάδας να κοιταχτούν στα μάτια ο καθένας με όλους τους άλλους και να προσπαθήσουν να χαιρετηθούν μόνο με το βλέμμα.
Σε μια άλλη διαδικασία, αυτή της ζωγραφικής, το κάθε άτομο ζωγράφιζε κάτι σε ένα χαρτί και στη συνέχεια το έδινε στον διπλανό του για να συμπληρώσει κάτι δικό του. Μόλις ολοκληρωνόταν ο "κύκλος" όλων των ζωγραφιών και η ζωγραφιά του καθενός ξανά έφτανε στα χέρια του, το κάθε μέλος παρουσίαζε το χαρτί του και γινόταν ομαδική συζήτηση που αφορούσε το πως εμπνεύστηκε ο καθένας την παρέμβασή του στην εκάστοτε ζωγραφιά, τι του θύμισε από τη ζωή του, πως νιώθει κ.α.
Σε μια άλλη συνάντηση ο καθένας ζωγράφισε πάνω σε ένα έμβλημα χωρισμένο στα 4 ό,τι του έβγαινε για τέσσερα θέματα: 1)τις ασχολίες του, 2)την έννοια της ομάδας, 3)ένα χαρακτηριστικό του εαυτού του που του αρέσει, 4)ένα χαρακτηριστικό του που θα ήθελε να αλλάξει.
Στο κύριο μέρος, αυτό των ρόλων/ της "θεατρικής" αναπαράστασης, αφού αποφασιστεί το θέμα, ο χώρος χωρίζεται σε δύο μέρη: τη σκηνή και το κοινό. Η σκηνή είναι ο χώρος που θα παιχτούν οι σκηνές και το κοινό ο χώρος που κάθονται τα μέλη που δεν παίζουν. Έχουμε τον πρωταγωνιστή ο οποίος επιλέγει -αν δε θέλει να παίξει μόνος του- κάποια μέλη της ομάδας και τους δίνει ρόλους, αλλά και διάφορα αντικείμενα που τους προσδίδονται διάφορες ιδιότητες (μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι άλλα αντικείμενα ή ακόμα και άνθρωποι). Οι συντονιστές επεμβαίνουν στη σκηνή ως τρίτοι και ρωτάνε αυτούς που παίζουν πως νιώθουν για τον ρόλο τους και για τον πρωταγωνιστή εκείνη τη στιγμή. Αν κάποιο άτομο από το κοινό έχει να προτείνει κάτι στον πρωταγωνιστή επεμβαίνει στη σκηνή ως "σωσίας" και αν αυτό που προτείνει του ταιριάζει (του πρωταγωνιστή) το επαναλαμβάνει είτε όπως του προτάθηκε είτε εμπλουτίζοντας το.
Άλλη τεχνική πέρα της κινούμενης αναπαράστασης είναι το "γλυπτό" όπου αυτοί που παίζουν, παρουσιάζουν ένα γλυπτό (έχοντας ακίνητο το πρόσωπό τους και το σώμα τους σε μία συγκεκριμένη στάση/ έκφραση ή και κρατώντας και αντικείμενα).
Στο τέλος της παραγωγής δράματος ο πρωταγωνιστής ακουμπάει με τα χέρια του -με μια σύντομη κίνηση από πάνω μέχρι κάτω- το κάθε μέλος της ομάδας που συμμετείχε και τον βγάζει από τον ρόλο του λέγοντας του "δεν είσαι πια ο/η/το τάδε, είσαι ο Χ!" (όπου Χ το όνομα του).
Τέλος τέλος, τα μέλη της ομάδας μαζεύουν τη σκηνή, κάθονται σε κύκλο και μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με τον πρωταγωνιστή...
Αυτά (τα όσα έχω δει), όσο συνοπτικά μπορούσα για να σας βάλω στο κλίμα...
Ασφαλώς και υπάρχουν και κάμποσες άλλες τεχνικές στο Ψυχόδραμα..
Μπορούμε να πούμε ότι το Ψυχόδραμα έχει χαρακτήρα λυτρωτικό και προσπαθεί να αναπτύξει τον αυθορμητισμό & τη συναισθηματική έκφραση των συμμετεχόντων. Όπως μας είπε και η υπεύθυνη του Ψυχοδράματος, όσο μεγαλώνουμε, αυτά είναι στοιχεία που "ξεχνάμε".
Μάλλον απευθύνεται κυρίως σε μη... Τρελούς!
-petros
Ο J.L. Moreno εμπνεύστηκε το Ψυχόδραμα βλέποντας τα παιδιά να παίζουν!
Το Ψυχόδραμα είναι μια ομαδική διαδικασία που βοηθάει τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και τις σχέσεις με τους γύρω τους. Τα μέλη της ομάδας, με τη βοήθεια ενός συντονιστή (που επιβλέπει, βοηθάει και κρατάει ισορροπίες), αναπαριστούν με θεατρικό τρόπο διάφορες καταστάσεις της ζωής (βιώματα, προσωπικά άγχη, ανησυχίες κ.α.) ή ακόμα και έννοιες, χρησιμοποιώντας τον αυθορμητισμό τους αλλά και τη φαντασία τους. Φυσικά στο Ψυχόδραμα - πέρα της παραγωγής δράματος που αποτελεί το κύριο μέρος του- χρησιμοποιούνται και άλλες τεχνικές έκφρασης όπως η σωματική κίνηση, η ζωγραφική και το ομαδικό παιχνίδι.
Έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής μερικές συνεδρίες Ψυχοδράματος.
Στα προκαταρκτικά (ζέσταμα) μπορεί η ομάδα να αρχίσει να περπατάει στο χώρο ακούγοντας τις εντολές του συντονιστή ο οποίος μας ζητάει να παρατηρήσουμε τον χώρο, να προσπαθήσουμε να περπατήσουμε σε κάθε γωνιά του, να αλλάξουμε ταχύτητα στο βήμα μας, και να νιώσουμε το σώμα μας μέσα στο χώρο. Ενίοτε τα μέλη της ομάδας κάνουν ότι παίζουν μεταξύ τους πχ με ένα φανταστικό μπαλόνι ή άλλες φορές κάποιος κρατάει ένα ντέφι και ανάλογα με την ταχύτητα των χτύπων του, περπατάει η ομάδα μέσα στο χώρο.
Επιπλέον μπορεί ο συντονιστής να ζητήσει από τα μέλη της ομάδας να κοιταχτούν στα μάτια ο καθένας με όλους τους άλλους και να προσπαθήσουν να χαιρετηθούν μόνο με το βλέμμα.
Σε μια άλλη διαδικασία, αυτή της ζωγραφικής, το κάθε άτομο ζωγράφιζε κάτι σε ένα χαρτί και στη συνέχεια το έδινε στον διπλανό του για να συμπληρώσει κάτι δικό του. Μόλις ολοκληρωνόταν ο "κύκλος" όλων των ζωγραφιών και η ζωγραφιά του καθενός ξανά έφτανε στα χέρια του, το κάθε μέλος παρουσίαζε το χαρτί του και γινόταν ομαδική συζήτηση που αφορούσε το πως εμπνεύστηκε ο καθένας την παρέμβασή του στην εκάστοτε ζωγραφιά, τι του θύμισε από τη ζωή του, πως νιώθει κ.α.
Σε μια άλλη συνάντηση ο καθένας ζωγράφισε πάνω σε ένα έμβλημα χωρισμένο στα 4 ό,τι του έβγαινε για τέσσερα θέματα: 1)τις ασχολίες του, 2)την έννοια της ομάδας, 3)ένα χαρακτηριστικό του εαυτού του που του αρέσει, 4)ένα χαρακτηριστικό του που θα ήθελε να αλλάξει.
Στο κύριο μέρος, αυτό των ρόλων/ της "θεατρικής" αναπαράστασης, αφού αποφασιστεί το θέμα, ο χώρος χωρίζεται σε δύο μέρη: τη σκηνή και το κοινό. Η σκηνή είναι ο χώρος που θα παιχτούν οι σκηνές και το κοινό ο χώρος που κάθονται τα μέλη που δεν παίζουν. Έχουμε τον πρωταγωνιστή ο οποίος επιλέγει -αν δε θέλει να παίξει μόνος του- κάποια μέλη της ομάδας και τους δίνει ρόλους, αλλά και διάφορα αντικείμενα που τους προσδίδονται διάφορες ιδιότητες (μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι άλλα αντικείμενα ή ακόμα και άνθρωποι). Οι συντονιστές επεμβαίνουν στη σκηνή ως τρίτοι και ρωτάνε αυτούς που παίζουν πως νιώθουν για τον ρόλο τους και για τον πρωταγωνιστή εκείνη τη στιγμή. Αν κάποιο άτομο από το κοινό έχει να προτείνει κάτι στον πρωταγωνιστή επεμβαίνει στη σκηνή ως "σωσίας" και αν αυτό που προτείνει του ταιριάζει (του πρωταγωνιστή) το επαναλαμβάνει είτε όπως του προτάθηκε είτε εμπλουτίζοντας το.
Άλλη τεχνική πέρα της κινούμενης αναπαράστασης είναι το "γλυπτό" όπου αυτοί που παίζουν, παρουσιάζουν ένα γλυπτό (έχοντας ακίνητο το πρόσωπό τους και το σώμα τους σε μία συγκεκριμένη στάση/ έκφραση ή και κρατώντας και αντικείμενα).
Στο τέλος της παραγωγής δράματος ο πρωταγωνιστής ακουμπάει με τα χέρια του -με μια σύντομη κίνηση από πάνω μέχρι κάτω- το κάθε μέλος της ομάδας που συμμετείχε και τον βγάζει από τον ρόλο του λέγοντας του "δεν είσαι πια ο/η/το τάδε, είσαι ο Χ!" (όπου Χ το όνομα του).
Τέλος τέλος, τα μέλη της ομάδας μαζεύουν τη σκηνή, κάθονται σε κύκλο και μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με τον πρωταγωνιστή...
Αυτά (τα όσα έχω δει), όσο συνοπτικά μπορούσα για να σας βάλω στο κλίμα...
Ασφαλώς και υπάρχουν και κάμποσες άλλες τεχνικές στο Ψυχόδραμα..
Μπορούμε να πούμε ότι το Ψυχόδραμα έχει χαρακτήρα λυτρωτικό και προσπαθεί να αναπτύξει τον αυθορμητισμό & τη συναισθηματική έκφραση των συμμετεχόντων. Όπως μας είπε και η υπεύθυνη του Ψυχοδράματος, όσο μεγαλώνουμε, αυτά είναι στοιχεία που "ξεχνάμε".
Μάλλον απευθύνεται κυρίως σε μη... Τρελούς!
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,838 μηνύματα.
15-01-09
04:00
Χαιρετώ σας!
Καιρό τώρα σκεφτόμουν να ασχοληθώ με το θέμα των Ταρώ (μιας που με λίγες ματιές που έχω ρίξει φαίνεται πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το όλο θέμα, αλλά και μετά από παρακλήσεις φίλων).
Παρόλο που ειδικά σε κάτι τέτοιες φιλοσοφικές συζητήσεις συνηθίζω να κρατάω στάση παρατηρητή, θα κάνω μια προσπάθεια να συμμετάσχω αλλά και να προσφέρω στη συζήτηση βάσει των - ελάχιστων λόγω ηλικίας- εμπειριών μου και τις ελάχιστες φιλοσοφικές μου γνώσεις/σκέψεις (δεν έχει τύχει στο παρελθόν να ασχοληθώ με τον τομέα της φιλοσοφίας).
Όταν πρωτοείδα την κάρτα του Τρελού, αυτό που αναφέρεται στις περιγραφές της Isiliel ως το δισάκι του που έχει τα 12 ζώδια (αυτό το γαλάζιο "πανί"), μου φάνηκε σαν κουρτίνα παραθύρου και ο Τρελός σε μία στάση σα να την "ανοίγει" για να δει τον κόσμο έξω από αυτό το παράθυρο.
Παρατήρησα για αρκετά λεπτά την κάρτα.
Μου έκανε εντύπωση που δεν αναφέρθηκε τίποτα για τον αίλουρο (σαν τίγρης μοιάζει ) που έχει "γαντζωθεί" στο αριστερό του πόδι. Ψάχνοντας για το τι μπορεί να συμβολίζει, βρήκα ότι οι Κινέζοι θεωρούν ότι η τίγρης συμβολίζει το πάθος, το θάρρος, τη δύναμη και την αντοχή. Θεωρείται η βασίλισσα των ζώων και των βουνών (όπως και ο θεός Πάνας κατά την ελληνική μυθολογία) και το σύμβολο της καταδίωξης των δαιμόνων.
Πράγματι, μπορώ να πω ότι ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που αντιπροσωπεύει η κάρτα του Τρελού.
Το πάθος, το θάρρος, η δύναμη και η αντοχή είναι χαρακτηριστικά κάθε τρελού ανθρώπου.
Η αγνή ψυχή του Τρελού αλλά και κάθε παιδιού όταν πρωτοέρχεται στον κόσμο, είναι εχθρός για τους δαίμονες, αφού αρνείται την ύπαρξή τους' η ψυχή του δε μπορεί να τους γεννήσει σε αυτό το πρώιμο στάδιο της ζωής.
Εντύπωση επίσης μου έκαναν και οι κύκλοι που τον περιβάλλουν και στην περιγραφή αναφέρονται ως φως μέσα από πρίσμα. Δεδομένου ότι αυτοί οι κύκλοι είναι πολύ εμφανείς στην κάρτα αλλά και ζωγραφίζουν και ένα σχήμα, άρχισα να κάνω υποθέσεις για τι άλλο μπορούν να αντιπροσωπεύουν.
Εύλογα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα αυγό!
Όπως έχει αναφέρει και ο Wittgenstein, τα φιλοσοφικά προβλήματα έχουν τη μορφή "Τα 'χω χαμένα". Αυτός ο θαυμασμός και το ενδιαφέρον του Τρελού για τον κόσμο στον οποίο ήλθε, τον κάνει να υιοθετήσει εξ αρχής μια φιλοσοφική στάση προς αυτόν.
Προσωπικά αυτή την "τρέλα" την είχα σε μεγάλο βαθμό όταν ήμουν μικρό παιδί. Είχα μια μανία να προσπαθώ να καταλάβω πώς δουλεύει το καθετί.
Ποτέ δεν έπαιζα με τα παιχνίδια που μου έδιναν. Αντιθέτως, τα "δοκίμαζα" και εν συνεχεία τα άνοιγα, παρατηρούσα τα εξαρτήματά τους και τα έβγαζα (αυτό το έκανα και με τα παιχνίδια του αδελφού μου που μου κινούσαν την περιέργεια - άλλα του τα επέστρεφα αφού τα ξανά "έκλεινα", μερικές φορές αν αποτύγχανε η εγχείρηση του τα επέστρεφα χαλασμένα και έκανα τα στραβά μάτια ).
Έτσι και "ανακάλυψα" μόνος μου ότι η μπαταρία έχει δύο διαφορετικούς πόλους, ότι σχεδόν κάθε εξάρτημα έχει δύο εισόδους τις οποίες αν συνδέσεις με μια μπαταρία, το ενεργοποιεί. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που είχα πάρει όταν έμαθα και το πως να τοποθετώ έναν διακόπτη ανάμεσα σε μια μπαταρία και ένα εξάρτημα (λαμπάκι ή μοτεράκι) και σκεφτόμουν πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτή μου την ανακάλυψη σε δικές μου κατασκευές (μιλάμε για ηλικία κάτω και από 10 ετών). Αυτή την τάση την είχα και με τις ηλεκτρικές συσκευές.
Όλο αυτό το ενδιαφέρον, τελικά με οδήγησε να μάθω αρκετά ανά τα χρόνια και ακόμα και σήμερα να επισκευάζω ηλεκτρικές συσκευές (όχι σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά σε ατομικό μου και γνωστών μου). Είναι μια ασχολία που ποτέ δε βαριέμαι, ενώ ακόρεστη μου είναι και η ικανοποίηση που νιώθω όταν πετυχαίνω το στόχο μου. Ας μη μακρηγορώ...
Πραγματικά χαίρομαι που παίρνω μέρος σε αυτό το "ταξίδι". Ο Τρελός με ό,τι συμβολίζει με έχει βάλει σε σκέψεις ξεκινώντας από το μηδέν.
[από την εικόνα που είχα ως παιδί για εμένα (την αδιευκρίνιστη, αυτή στην οποία δεν ορίζεται καν η "αυτοπεποίθηση"), μέχρι και το πώς αντιμετώπιζα το καθετί... όλα αυτά τα "κάποτε" τα συγκρίνω με το "σήμερα"...].
Θα τα επεξεργαστώ λίγο ακόμα μέσα μου και θα προχωρήσω στην επόμενη κάρτα.
-petros
Καιρό τώρα σκεφτόμουν να ασχοληθώ με το θέμα των Ταρώ (μιας που με λίγες ματιές που έχω ρίξει φαίνεται πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το όλο θέμα, αλλά και μετά από παρακλήσεις φίλων).
Παρόλο που ειδικά σε κάτι τέτοιες φιλοσοφικές συζητήσεις συνηθίζω να κρατάω στάση παρατηρητή, θα κάνω μια προσπάθεια να συμμετάσχω αλλά και να προσφέρω στη συζήτηση βάσει των - ελάχιστων λόγω ηλικίας- εμπειριών μου και τις ελάχιστες φιλοσοφικές μου γνώσεις/σκέψεις (δεν έχει τύχει στο παρελθόν να ασχοληθώ με τον τομέα της φιλοσοφίας).
Όταν πρωτοείδα την κάρτα του Τρελού, αυτό που αναφέρεται στις περιγραφές της Isiliel ως το δισάκι του που έχει τα 12 ζώδια (αυτό το γαλάζιο "πανί"), μου φάνηκε σαν κουρτίνα παραθύρου και ο Τρελός σε μία στάση σα να την "ανοίγει" για να δει τον κόσμο έξω από αυτό το παράθυρο.
Παρατήρησα για αρκετά λεπτά την κάρτα.
Μου έκανε εντύπωση που δεν αναφέρθηκε τίποτα για τον αίλουρο (σαν τίγρης μοιάζει ) που έχει "γαντζωθεί" στο αριστερό του πόδι. Ψάχνοντας για το τι μπορεί να συμβολίζει, βρήκα ότι οι Κινέζοι θεωρούν ότι η τίγρης συμβολίζει το πάθος, το θάρρος, τη δύναμη και την αντοχή. Θεωρείται η βασίλισσα των ζώων και των βουνών (όπως και ο θεός Πάνας κατά την ελληνική μυθολογία) και το σύμβολο της καταδίωξης των δαιμόνων.
Πράγματι, μπορώ να πω ότι ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που αντιπροσωπεύει η κάρτα του Τρελού.
Το πάθος, το θάρρος, η δύναμη και η αντοχή είναι χαρακτηριστικά κάθε τρελού ανθρώπου.
Η αγνή ψυχή του Τρελού αλλά και κάθε παιδιού όταν πρωτοέρχεται στον κόσμο, είναι εχθρός για τους δαίμονες, αφού αρνείται την ύπαρξή τους' η ψυχή του δε μπορεί να τους γεννήσει σε αυτό το πρώιμο στάδιο της ζωής.
Εντύπωση επίσης μου έκαναν και οι κύκλοι που τον περιβάλλουν και στην περιγραφή αναφέρονται ως φως μέσα από πρίσμα. Δεδομένου ότι αυτοί οι κύκλοι είναι πολύ εμφανείς στην κάρτα αλλά και ζωγραφίζουν και ένα σχήμα, άρχισα να κάνω υποθέσεις για τι άλλο μπορούν να αντιπροσωπεύουν.
Εύλογα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα αυγό!
Όπως έχει αναφέρει και ο Wittgenstein, τα φιλοσοφικά προβλήματα έχουν τη μορφή "Τα 'χω χαμένα". Αυτός ο θαυμασμός και το ενδιαφέρον του Τρελού για τον κόσμο στον οποίο ήλθε, τον κάνει να υιοθετήσει εξ αρχής μια φιλοσοφική στάση προς αυτόν.
Προσωπικά αυτή την "τρέλα" την είχα σε μεγάλο βαθμό όταν ήμουν μικρό παιδί. Είχα μια μανία να προσπαθώ να καταλάβω πώς δουλεύει το καθετί.
Ποτέ δεν έπαιζα με τα παιχνίδια που μου έδιναν. Αντιθέτως, τα "δοκίμαζα" και εν συνεχεία τα άνοιγα, παρατηρούσα τα εξαρτήματά τους και τα έβγαζα (αυτό το έκανα και με τα παιχνίδια του αδελφού μου που μου κινούσαν την περιέργεια - άλλα του τα επέστρεφα αφού τα ξανά "έκλεινα", μερικές φορές αν αποτύγχανε η εγχείρηση του τα επέστρεφα χαλασμένα και έκανα τα στραβά μάτια ).
Έτσι και "ανακάλυψα" μόνος μου ότι η μπαταρία έχει δύο διαφορετικούς πόλους, ότι σχεδόν κάθε εξάρτημα έχει δύο εισόδους τις οποίες αν συνδέσεις με μια μπαταρία, το ενεργοποιεί. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που είχα πάρει όταν έμαθα και το πως να τοποθετώ έναν διακόπτη ανάμεσα σε μια μπαταρία και ένα εξάρτημα (λαμπάκι ή μοτεράκι) και σκεφτόμουν πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτή μου την ανακάλυψη σε δικές μου κατασκευές (μιλάμε για ηλικία κάτω και από 10 ετών). Αυτή την τάση την είχα και με τις ηλεκτρικές συσκευές.
Όλο αυτό το ενδιαφέρον, τελικά με οδήγησε να μάθω αρκετά ανά τα χρόνια και ακόμα και σήμερα να επισκευάζω ηλεκτρικές συσκευές (όχι σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά σε ατομικό μου και γνωστών μου). Είναι μια ασχολία που ποτέ δε βαριέμαι, ενώ ακόρεστη μου είναι και η ικανοποίηση που νιώθω όταν πετυχαίνω το στόχο μου. Ας μη μακρηγορώ...
Πραγματικά χαίρομαι που παίρνω μέρος σε αυτό το "ταξίδι". Ο Τρελός με ό,τι συμβολίζει με έχει βάλει σε σκέψεις ξεκινώντας από το μηδέν.
[από την εικόνα που είχα ως παιδί για εμένα (την αδιευκρίνιστη, αυτή στην οποία δεν ορίζεται καν η "αυτοπεποίθηση"), μέχρι και το πώς αντιμετώπιζα το καθετί... όλα αυτά τα "κάποτε" τα συγκρίνω με το "σήμερα"...].
Θα τα επεξεργαστώ λίγο ακόμα μέσα μου και θα προχωρήσω στην επόμενη κάρτα.
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.