Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
09-05-11
21:25
Liako,
εξαιρετικότατη η δεύτερη γιατί η πινακίδα Αθήνα δείχνει
μια στάση σα να λεει "μάγκες: μια πόλη μια στάση, στακα-μαν",
εις αναμονή του φευγιού..
..λαμπρή κι η τρίτη με το χρυσαφίζον "miss u"
δίπλα στη μουντάδα του ουρανού και των παρακείμενων κτιρίων..
..η τέταρτη αν και στα όρια της επιληψίας λόγω των δυναμικών χρωμάτων
τελικά με κερδίζει γιατί αυτά τα σπαθιά που υψώνονται σταθερά
φέρνουν κάτι αλλόκοτο από άλλη εποχή παντρεύοντας
τον αρθούρο και τους ιππότες μ' ένα περιφραγμένο αμαξοστάσιο,
ένα πάντρεμα περίεργο που επειδή έλκει τον σουρεαλισμό μέσα μου,
κάνει άρση των επιφυλάξεων που συνεπάγονται την προκατάληψή μου
στο έντονο χρώμα.
Θαυμάσια κι η επόμενη, η πέμπτη, με το πάρτυ σκιών των κλαδιών
αν και δεν φτάνει στο μέγιστο του θαυμασμού λόγω ενός κοραλί φόντου
στο βάθος που θυμίζει λίγο πολεμική επιχείρηση ή ιονισμό από προσγείωση
διαστημόπλοιου, διαταράσσοντας την ηρεμία που προκύπτει από τη σκιά
σαν υδατογράφημα στο μπετό.
Περισσότερο από όλες, αυτή η έκτη που αναδύει αρώματα παιδικής
ηλικίας, ένα μέρος που βρίσκουμε μόνο εμείς, η καλύτερη κρυψώνα
είναι πάντα αυτή που είναι πιο μακρυά αλλά πάνω ακριβώς που λέμε
"μαλακία έκανα γιατί όσο δε με βλέπουνε τόσο δεν ακούω τι γίνεται"
βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έρημο σπίτι που φωτίζεται από κολώνα της ΔΕΗ
και θες να διακόψεις το παιχνίδι, να πλησιάσεις και να ζητήσεις λίγο
γλυκό κεράσι κι ένα ποτήρι κρύο νερό
και να επιστρέψεις ανανεωμένος όσο εκείνος που τα φυλάει ανησυχεί
αποκαμωμένος και με δοκιμασμένη υπομονή, που αυτό δεν έχει καμία γλύκα.
εξαιρετικότατη η δεύτερη γιατί η πινακίδα Αθήνα δείχνει
μια στάση σα να λεει "μάγκες: μια πόλη μια στάση, στακα-μαν",
εις αναμονή του φευγιού..
..λαμπρή κι η τρίτη με το χρυσαφίζον "miss u"
δίπλα στη μουντάδα του ουρανού και των παρακείμενων κτιρίων..
..η τέταρτη αν και στα όρια της επιληψίας λόγω των δυναμικών χρωμάτων
τελικά με κερδίζει γιατί αυτά τα σπαθιά που υψώνονται σταθερά
φέρνουν κάτι αλλόκοτο από άλλη εποχή παντρεύοντας
τον αρθούρο και τους ιππότες μ' ένα περιφραγμένο αμαξοστάσιο,
ένα πάντρεμα περίεργο που επειδή έλκει τον σουρεαλισμό μέσα μου,
κάνει άρση των επιφυλάξεων που συνεπάγονται την προκατάληψή μου
στο έντονο χρώμα.
Θαυμάσια κι η επόμενη, η πέμπτη, με το πάρτυ σκιών των κλαδιών
αν και δεν φτάνει στο μέγιστο του θαυμασμού λόγω ενός κοραλί φόντου
στο βάθος που θυμίζει λίγο πολεμική επιχείρηση ή ιονισμό από προσγείωση
διαστημόπλοιου, διαταράσσοντας την ηρεμία που προκύπτει από τη σκιά
σαν υδατογράφημα στο μπετό.
Περισσότερο από όλες, αυτή η έκτη που αναδύει αρώματα παιδικής
ηλικίας, ένα μέρος που βρίσκουμε μόνο εμείς, η καλύτερη κρυψώνα
είναι πάντα αυτή που είναι πιο μακρυά αλλά πάνω ακριβώς που λέμε
"μαλακία έκανα γιατί όσο δε με βλέπουνε τόσο δεν ακούω τι γίνεται"
βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έρημο σπίτι που φωτίζεται από κολώνα της ΔΕΗ
και θες να διακόψεις το παιχνίδι, να πλησιάσεις και να ζητήσεις λίγο
γλυκό κεράσι κι ένα ποτήρι κρύο νερό
και να επιστρέψεις ανανεωμένος όσο εκείνος που τα φυλάει ανησυχεί
αποκαμωμένος και με δοκιμασμένη υπομονή, που αυτό δεν έχει καμία γλύκα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.