Insomnie
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Insomnie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,461 μηνύματα.
05-07-11
21:18
Να επαναφέρω κι εγώ λίγο το θέμα;
Άραγε εκείνοι που αντιμετώπιζαν τα προβλήματα αυτά πριν 5 χρόνια, τι συμβουλές έχουν να δώσουν σε εμάς που τα αντιμετωπίζουμε τώρα;;!
Η κατάστασή μου έχει ως εξής: Λείπω 6 χρόνια από το πατρικό μου στην Αθήνα για σπουδές και μόλις πήρα το πτυχίο μου (βρίσκομαι στο Ρέθυμνο). Οι γονείς μου και η αδερφή μου περιμένουν πώς και πώς να γυρίσω αλλά εγώ δεν θέλω ούτε με σφαίρες! Έχω συνηθίσει να δουλεύω και να είμαι ανεξάρτητη αλλά γι'αυτούς είμαι ανίκανη να σταθώ στα πόδια μου. Η αδερφή μου είναι 26 και ζει μαζί τους παρ'όλο που δουλεύει - έχει συνηθίσει όμως στα πολλά και στα εύκολα κι έτσι όχι μόνο δε φεύγει από κοντά τους αλλά επιμένει ότι το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ, δηλαδή να γυρίσω και να ξαναζήσω εποχές σχολείου!!!
Σαν άτομο είμαι πολύ ευαίσθητη και αγχώδης κι έτσι πάντα πριν τους ανακοινώσω κάτι το σκέφτομαι μέρες με αποτέλεσμα να φτιάχνω τα δικά μου σενάρια και ή να μην το λέω τελικά καθόλου ή να το λέω και να με τουμπάρουν με τους συναισθηματισμούς και όλους αυτούς τους ηθικούς εκβιασμούς.
Έτσι λοιπόν τα δύο τελευταία χρόνια δέχομαι συνέχεια ψυχολογική πίεση προκειμένου να μην αποφασίσω να μείνω στο Ρέθυμνο. Η κατάσταση βέβαια έφτασε στο αποκορύφωμα τη στιγμή που τους γνώρισα και τον επί δυόμισι χρόνια φίλο μου κι έτσι βρήκαν άλλον να ρίχνουν τις ευθύνες για το γεγονός ότι το βλαστάρι τους δε θέλει να γυρίσει κοντά τους.
Τώρα που γράφω, τους έχω στείλει ένα εκτενές μήνυμα στο οποίο εξηγώ ότι θέλω να μείνω λίγο καιρό ακόμα στο Ρέθυμνο για να πάρω τις δικές μου αποφάσεις ήρεμα κι ωραία. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση από μέρους τους!
Τι να κάνω; Αυτά που για μένα είναι φυσιολογικά (το να θέλω να συνεχίσω να μείνω μόνη μου -άσχετα αν θα είμαι με το φίλο μου-) για εκείνους φαντάζουν εξωπραγματικά. Πώς μπορεί να επέλθει ισορροπία στις σχέσεις μας; Οικογένειά μου είναι και τους αγαπώ και δε θέλω να έρχομαι σε ρήξη μαζί τους, όμως πρέπει κι αυτοί να συνειδητοποιήσουν ότι είμαι πλέον αυτόνομο άτομο κι ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό!!!
Αν και δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να δώσει συμβουλές επι του θέματος...
Πρέπει να τους δώσεις να καταλάβουν πιά οτι έχεις τη δική σου ζωή(και στα 15 έτσι ήταν αλλά τότε δεν έβγαζες τα δικά σου λεφτά,ούτε είχες ζήσει μόνη) και πως αποφασίζεις μόνη σου.Στη περίπτωση που δε καταλάβουν τι να πώ...εγώ δε θα συμβιβαζόμουν με το να γυρίσω Αθήνα πάντως-δε ξέρεις καν αν θα το εκτιμήσουν,αν θα "χαλαρώσουν".
Εν πάση περιπτώσει,πρέπει να'σαι σκληρή για το καλό όλων
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.