Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
02-12-11
19:56
Εγώ στρώνω το κρεβάτι μου κάθε μέρα για δύο λόγους: α) το δωμάτιο φαίνεται αυτόματα σχεδόν εντελώς τακτοποιημένο, ακόμα κι αν υπάρχουν χίλια πράγματα τριγύρω και σκόνη πάνω στα έπιπλα και β) αν δεν το στρώσω για δύο συνεχόμενες μέρες, επειδή δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω σεντόνια με λάστιχο και κάνω περίεργο ύπνο, χαλάνε όλα τα σκεπάσματα και δυσκολεύομαι να σκεπαστώ (αυτό δεν ισχύει βέβαια τόσο το καλοκαίρι).
Κατά τα άλλα το σπίτι μπορεί άνετα να είναι ασκούπιστο πολλές μέρες και να έχει σκόνη, αλλά αποκλείεται να έχει πεταμένα πράγματα και όχι καθαρή λεκάνη και νεροχύτη. Βέβαια γενικά είμαι προσεκτική, δεν λερώνω και σπάνια έρχεται κόσμος, οπότε συντηρείται πάρα πολύ εύκολα.
Κατά τα άλλα το σπίτι μπορεί άνετα να είναι ασκούπιστο πολλές μέρες και να έχει σκόνη, αλλά αποκλείεται να έχει πεταμένα πράγματα και όχι καθαρή λεκάνη και νεροχύτη. Βέβαια γενικά είμαι προσεκτική, δεν λερώνω και σπάνια έρχεται κόσμος, οπότε συντηρείται πάρα πολύ εύκολα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
22-08-11
13:58
Αγγελε τα μπερδεύεις. Μιλάς για την γενική ανάγκη για συντροφικότητα και αναπαραγωγή που έχει κάθε άνθρωπος, η οποία όντως υπάρχει. Αλλά πέρα από βιολογικές ανάγκες, έχουμε και νοημοσύνη και αυτό μας ξεχωρίζει από τα ζώα. Δεν νομίζω πως αν δεις οποιαδήποτε γυναίκα γυμνή, θα θέλεις να πας μαζί της και να κάνεις παιδιά - νομίζω πως έχεις την αυτοσυγκράτηση να επιλέξεις αυτή που θέλεις.
Επίσης τα περισσότερα παιδιά δεν είναι προϊόν ατυχήματος - πολλοί επιλέγουν συνειδητά να κάνουν παιδί γιατί το θέλουν και γιατί έχουν βρει αυτόν/ήν που θεωρούν πως τους ταιριάζει και θέλουν να κάνουν οικογένεια.
Επίσης τα περισσότερα παιδιά δεν είναι προϊόν ατυχήματος - πολλοί επιλέγουν συνειδητά να κάνουν παιδί γιατί το θέλουν και γιατί έχουν βρει αυτόν/ήν που θεωρούν πως τους ταιριάζει και θέλουν να κάνουν οικογένεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
11-12-06
13:13
Είναι αδύνατον να διαβάσω και τις 11 σελίδες του θέματος, αλλά ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου, μιας και συζώ εδώ και περίπου 3 μήνες με το μωρό μου.. Πριν όμως αναφερθώ σε αυτό, πρέπει να πω πως μέχρι να μετακομίσω έμενα με τον μπαμπά μου, ο οποίος επειδή είναι εργένης (έχουν χωρίσει με την μαμά μου εδώ και χρόνια) κάνει τα πάντα μες στο σπίτι (αποφεύγει το σίδερο, εκτός κι αν είναι επείγουσα ανάγκη- αλλιώς το κάνει μια κοπέλα που έρχεται μια φορά στις 2 εβδομάδες και καθαρίζει το σπίτι..) Είχα συνηθίσει λοιπόν μια συμπεριφορά χ..
Το μωρό μου από την άλλη είναι ο μικρότερος γιος της οικογένειάς του (έχει δύο αδέλφια αρκετά μεγαλύτερα, οπότε του έχουν φοβερή αδυναμία), άρα δεν έκανε απολύτως τπτ στο σπίτι του. Φυσικά επειδή δουλεύουμε και οι δύο και γυρνάμε την ίδια ώρα και οι δύο (εκτός από μερικά απογεύματα που εκείνος γυρνάει αργότερα, που όμως δεν είναι στάρνταρντ), είχαμε συζητήσει εξαρχής πως θα έκανε κι εκείνος κάποια πράγματα, διότι μόνη μου είναι αδύνατο να τα προλάβω όλα! Ευτυχως είναι αρκετά τακτικός (αν και όχι όσο θα ήθελα, μιας και αφήνει πχ τα ρούχα που φορούσε σε μια καρέκλα πάνω- αλλά μικρό το κακό, αν σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσε να τα διασκορπά σε όλο το σπίτι, ενώ τώρα το κακό περιορίζεται σε μια καρέκλα μόνο! ), αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ θέλει να κάνει πράγματα (και μπορεί) πάντα περιμένει από εμένα να του πω τι να κάνει (και αυτό ενίοτε είναι εκνευριστικό!). Επιπλέον (και αυτό μου έχει προκαλέσει και την πιο μεγάλη εντύπωση) δεν αγγίζει τα ρούχα, παρά μόνο αν είναι να τα φορέσει.. Όταν συνειδητοποίησα πως όποτε άπλωνα ρούχα με κοιτούσε σαν ..ροφός, εξελίχθηκε ένας τραγελαφικός διάλογος του στυλ: "Μωρό μου τα ρούχα δεν δαγκώνουν, έλα να με βοηθήσεις!"
"Μπα.. αφού μια χαρά το κάνεις και μόνη σου!"
Το αυτό ισχύει για το πλυντηριο ρούχων - μπορεί να το κάνει βίδες για να το φτιάξει αν πάθει κάτι, αλλά δεν ξέρει που μπαίνει το απορρυπαντικό και ποιο είναι το κουμπάκι που το ανοίγει και το κλείνει! Και το χειρότερο είναι πως αρνείται να μάθει!
Μια άλλη φορά του είπα να καθαρίσει την τουαλέτα (ξέρω στα βαριά τον έριξα κι εγώ ) μου απάντησε πως θέλει να του δείξω γιατί δεν ξέρει, εγώ δεν προλάβαινα εκείνη την ώρα (πάει η ευκαιρία μου, την έχασα! ) κι έτσι η τουλέτα έμεινε χάλια και ησυχάσαμε αμφότεροι!
Σε γενικές γραμμές πάντως θα έλεγα πως τα περισσότερα τα κάνω εγώ, κυρίως γιατί α)βαριέμαι να δίνω εντολές λες και είμαι Λοχίας στο στρατό και β)μου την δίνει αυτή η χαλαρότητα που έχουν οι άντρες και τα κάνουν όλα με το πάσο τους ενώ καίγεται ο κόζμος (το έχετε παρατηρήσει αυτό ή είναι ιδέα μου; )
Πάντως δεν μπορώ να πω.. αδειάζει τασάκια, πάει πιάτα και ποτήρια στον νεροχύτη, βγάζει τα σκουπίδια έξω, πλένει κάνα πιάτο (αλλά αν έχει κατσαρόλα ή ταψί, το αφήνει για μένα ) και στο τσακίρ κέφι βάζει και σκούπα..
Το μωρό μου από την άλλη είναι ο μικρότερος γιος της οικογένειάς του (έχει δύο αδέλφια αρκετά μεγαλύτερα, οπότε του έχουν φοβερή αδυναμία), άρα δεν έκανε απολύτως τπτ στο σπίτι του. Φυσικά επειδή δουλεύουμε και οι δύο και γυρνάμε την ίδια ώρα και οι δύο (εκτός από μερικά απογεύματα που εκείνος γυρνάει αργότερα, που όμως δεν είναι στάρνταρντ), είχαμε συζητήσει εξαρχής πως θα έκανε κι εκείνος κάποια πράγματα, διότι μόνη μου είναι αδύνατο να τα προλάβω όλα! Ευτυχως είναι αρκετά τακτικός (αν και όχι όσο θα ήθελα, μιας και αφήνει πχ τα ρούχα που φορούσε σε μια καρέκλα πάνω- αλλά μικρό το κακό, αν σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσε να τα διασκορπά σε όλο το σπίτι, ενώ τώρα το κακό περιορίζεται σε μια καρέκλα μόνο! ), αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ θέλει να κάνει πράγματα (και μπορεί) πάντα περιμένει από εμένα να του πω τι να κάνει (και αυτό ενίοτε είναι εκνευριστικό!). Επιπλέον (και αυτό μου έχει προκαλέσει και την πιο μεγάλη εντύπωση) δεν αγγίζει τα ρούχα, παρά μόνο αν είναι να τα φορέσει.. Όταν συνειδητοποίησα πως όποτε άπλωνα ρούχα με κοιτούσε σαν ..ροφός, εξελίχθηκε ένας τραγελαφικός διάλογος του στυλ: "Μωρό μου τα ρούχα δεν δαγκώνουν, έλα να με βοηθήσεις!"
"Μπα.. αφού μια χαρά το κάνεις και μόνη σου!"
Το αυτό ισχύει για το πλυντηριο ρούχων - μπορεί να το κάνει βίδες για να το φτιάξει αν πάθει κάτι, αλλά δεν ξέρει που μπαίνει το απορρυπαντικό και ποιο είναι το κουμπάκι που το ανοίγει και το κλείνει! Και το χειρότερο είναι πως αρνείται να μάθει!
Μια άλλη φορά του είπα να καθαρίσει την τουαλέτα (ξέρω στα βαριά τον έριξα κι εγώ ) μου απάντησε πως θέλει να του δείξω γιατί δεν ξέρει, εγώ δεν προλάβαινα εκείνη την ώρα (πάει η ευκαιρία μου, την έχασα! ) κι έτσι η τουλέτα έμεινε χάλια και ησυχάσαμε αμφότεροι!
Σε γενικές γραμμές πάντως θα έλεγα πως τα περισσότερα τα κάνω εγώ, κυρίως γιατί α)βαριέμαι να δίνω εντολές λες και είμαι Λοχίας στο στρατό και β)μου την δίνει αυτή η χαλαρότητα που έχουν οι άντρες και τα κάνουν όλα με το πάσο τους ενώ καίγεται ο κόζμος (το έχετε παρατηρήσει αυτό ή είναι ιδέα μου; )
Πάντως δεν μπορώ να πω.. αδειάζει τασάκια, πάει πιάτα και ποτήρια στον νεροχύτη, βγάζει τα σκουπίδια έξω, πλένει κάνα πιάτο (αλλά αν έχει κατσαρόλα ή ταψί, το αφήνει για μένα ) και στο τσακίρ κέφι βάζει και σκούπα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.