Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,295 μηνύματα.
02-09-11
04:17
Κοιτάξτε, αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί φοβερά τα τελευταία 10 χρόνια...
Στο Πολυτεχνείο:
Δεκέμβρης 2001 και το πεντάμορφο ζουζούνι να ανεβαίνει με το 12ποντο στις σκάλες του μετρό Κατεχάκη... Ο κόσμος τριγύρω να φωνάσκει εξοργισμένος ότι είμαι ένα έκτρωμα δίπλα στο φοβερό "Καλατραβάκι" (η γνωστή γεφυρούλα εκεί δίπλα) κι εγώ να καλατραβάω τις μασχαλότριχές μου από την τσαντίλα που δεν αναγνωρίζουν την Απολλώνια ομορφιά μου. Στο πόδι Αφροδίτη βέβαια με το τακούνι, αλλά δε γκαμ... πάλι Θεά ήμουν.
Να προσπαθώ να μπω στο 242 που είναι τίγκα στους Ηλεκτρολόγους που πάνε περιχαρείς από τις 8μιση να παρακολουθήσουν Ανάλυση Ι με τον Χ. Κόκκινο (θεος, να ναι καλά ο άνθρωπος, σοβαρά τώρα) κι εγώ να είμαι με το γοβί το κόκκινο. Ε κόκκινο το ένα, κόκκινος κι ο άλλος, για μένα δεν υπήρχε διαφορά. Βγαίνοντας λοιπόν στην Πύλη να περπατήσω προς τις Γενικές Έδρες, να με πονάει το ρημάδι το φτερνί από την τακουνοστασία και να αλαλάζω και να βελάζω το θεσπέσιο άσμα "Ντιλαλάι ντιλαλάει όλο μου τον κοπανάει" (η γόβα τον κάλο στο φτερνί).
Το άντεξα μια, δυο, δέκα... Παράτησα το ΕΜΠ... Δεν είναι για τακούνια το μέρος λέω, κι έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι.
Στην ΑΣΟΕΕ:
Από το 2004 ως το 2009 ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Το τακούνι ήταν η ενδεδειγμένη υποδημασία αλλά υπήρχε μια παγίδα... Υπήρχε "Πλήρης Ανταγωνισμός" σε σχέση με το "Μονοπώλιο" του ΕΜΠ. Ένιωθα την καυτή ανάσα της μπάρμπι στην ωμοπλάτη μου (αυτή φόραγε χαμηλότερα τακούνια και η ανάσα της δεν έφτανε στο σβέρκο μου ώστε η φράση να ειπωθεί σωστά).
Κάθε βδομάδα στα μπουζούκια και δώστου το ζουζούνι να χορεύει πάνω στα ξυλοτράπεζα στους ρυθμούς του Κιάμου με την τακούνα και να φωνάζει "ΔΑΠ ΔΑΠ δυνατή, με πιό ψηλά τακούνια, γαμώ τις καταλήψεις που θέλουν τα κομμούνια" και όταν με ρωτάνε στη Γενική Συνέλευση την επόμενη μέρα γιατί ψήφιζα το Άρθρο 16 να τους απαντάω "Μη ρωτάς το γιατίιιιι...."
Ούτε γω ήξερα, μέχρι που κατάλαβα ότι τα κόμματα δε μου πάνε ούτε στο ελάχιστο, και έτσι αποφάσισα να κοιτάω το μόνο λόγο για τον οποίο με στείλανε οι γονείς μου στο πανεπιστήμιο. Να φορέσω τακούνια και να παντρευτώ χρηματιστή! Η μοίρα όμως το θέλησε να γίνω εγώ Χρηματούλης, γιατί με τόσα γοβιά που αγόρασα, έμαθα να κάνω βασική Λογιστική, του ποδαριού κοινώς. Εκεί κατάλαβα ότι η μεγάλη μου αγάπη ήταν η Χρηματοοικονομική. Μου είπαν ότι θα έχει πολλά μοντέλα αποτίμησης. Άκουσα κι εγω τη λέξη μοντέλα και είπα "θα γίνω κι εγω ενα από αυτά!". Έτσι έβαλα τα τακούνια μου και πήρα το πτυχίο....
Στο ΜΒΑ:
Και η ντουλάπα γέμιζε, και κάπως έπρεπε να τα διαχειριστώ... Γόβα Μάνατζμεντ! Φώναζε ο καθηγητής των Ανθρωπίνων Πόρων για τους ανθρώπους τύπου Α (αν έχουν δουλειά, ψάχνουν το τεμπελιό χοντρικά), τους ανθρώπους τύπου Β (αν δεν έχουν δουλειά δεν μπορούν να κάθονται άπραγοι και ψάχνουν δουλειά) και να φωνάζω η δύσμοιρη η Αφροδιτάρα με την τρίχα δέκα μέτρα ότι εγώ είμαι ο τύπος Γ (έχω δουλειά αλλά ψάχνω Γόβες).
Το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το πρωί στα ασανσέρ της Ευελπίδων που μπαίνουν όλοι μαζί, φοιτητές και εφοριακοί μιας και απο κάτω είναι η Εφορία. Και να φοβάμαι εγώ η καρμίρω μη και φορολογήσουν τους πόντους στο τακούνι γιατί τότε θα πρέπει να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου. Μέχρι να φτάσω στον όροφό μου ο ιδρώτας να με λούζει και να τρέχει μέσα από το σακάκι και το πουκάμισό μου, στο θεσπέσιο κορμί μου, ανάμεσα στο στήθος μου, γύρω από τον αφαλό μου και να καταλήγει στην άκρη του τακουνιού που ανασηκώνω με χάρη. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα... Μα κάθε μέρα....
Μαρτύριο σας λέω... Θα το γυρίσω στα άρβυλα από το Σεπτέμβρη, αλλά δεν ταιριάζουν με κοστούμι, οπότε θα πάω να πάρω γόβες με ψηλότερα τακούνια!
Στο Πολυτεχνείο:
Δεκέμβρης 2001 και το πεντάμορφο ζουζούνι να ανεβαίνει με το 12ποντο στις σκάλες του μετρό Κατεχάκη... Ο κόσμος τριγύρω να φωνάσκει εξοργισμένος ότι είμαι ένα έκτρωμα δίπλα στο φοβερό "Καλατραβάκι" (η γνωστή γεφυρούλα εκεί δίπλα) κι εγώ να καλατραβάω τις μασχαλότριχές μου από την τσαντίλα που δεν αναγνωρίζουν την Απολλώνια ομορφιά μου. Στο πόδι Αφροδίτη βέβαια με το τακούνι, αλλά δε γκαμ... πάλι Θεά ήμουν.
Να προσπαθώ να μπω στο 242 που είναι τίγκα στους Ηλεκτρολόγους που πάνε περιχαρείς από τις 8μιση να παρακολουθήσουν Ανάλυση Ι με τον Χ. Κόκκινο (θεος, να ναι καλά ο άνθρωπος, σοβαρά τώρα) κι εγώ να είμαι με το γοβί το κόκκινο. Ε κόκκινο το ένα, κόκκινος κι ο άλλος, για μένα δεν υπήρχε διαφορά. Βγαίνοντας λοιπόν στην Πύλη να περπατήσω προς τις Γενικές Έδρες, να με πονάει το ρημάδι το φτερνί από την τακουνοστασία και να αλαλάζω και να βελάζω το θεσπέσιο άσμα "Ντιλαλάι ντιλαλάει όλο μου τον κοπανάει" (η γόβα τον κάλο στο φτερνί).
Το άντεξα μια, δυο, δέκα... Παράτησα το ΕΜΠ... Δεν είναι για τακούνια το μέρος λέω, κι έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι.
Στην ΑΣΟΕΕ:
Από το 2004 ως το 2009 ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Το τακούνι ήταν η ενδεδειγμένη υποδημασία αλλά υπήρχε μια παγίδα... Υπήρχε "Πλήρης Ανταγωνισμός" σε σχέση με το "Μονοπώλιο" του ΕΜΠ. Ένιωθα την καυτή ανάσα της μπάρμπι στην ωμοπλάτη μου (αυτή φόραγε χαμηλότερα τακούνια και η ανάσα της δεν έφτανε στο σβέρκο μου ώστε η φράση να ειπωθεί σωστά).
Κάθε βδομάδα στα μπουζούκια και δώστου το ζουζούνι να χορεύει πάνω στα ξυλοτράπεζα στους ρυθμούς του Κιάμου με την τακούνα και να φωνάζει "ΔΑΠ ΔΑΠ δυνατή, με πιό ψηλά τακούνια, γαμώ τις καταλήψεις που θέλουν τα κομμούνια" και όταν με ρωτάνε στη Γενική Συνέλευση την επόμενη μέρα γιατί ψήφιζα το Άρθρο 16 να τους απαντάω "Μη ρωτάς το γιατίιιιι...."
Ούτε γω ήξερα, μέχρι που κατάλαβα ότι τα κόμματα δε μου πάνε ούτε στο ελάχιστο, και έτσι αποφάσισα να κοιτάω το μόνο λόγο για τον οποίο με στείλανε οι γονείς μου στο πανεπιστήμιο. Να φορέσω τακούνια και να παντρευτώ χρηματιστή! Η μοίρα όμως το θέλησε να γίνω εγώ Χρηματούλης, γιατί με τόσα γοβιά που αγόρασα, έμαθα να κάνω βασική Λογιστική, του ποδαριού κοινώς. Εκεί κατάλαβα ότι η μεγάλη μου αγάπη ήταν η Χρηματοοικονομική. Μου είπαν ότι θα έχει πολλά μοντέλα αποτίμησης. Άκουσα κι εγω τη λέξη μοντέλα και είπα "θα γίνω κι εγω ενα από αυτά!". Έτσι έβαλα τα τακούνια μου και πήρα το πτυχίο....
Στο ΜΒΑ:
Και η ντουλάπα γέμιζε, και κάπως έπρεπε να τα διαχειριστώ... Γόβα Μάνατζμεντ! Φώναζε ο καθηγητής των Ανθρωπίνων Πόρων για τους ανθρώπους τύπου Α (αν έχουν δουλειά, ψάχνουν το τεμπελιό χοντρικά), τους ανθρώπους τύπου Β (αν δεν έχουν δουλειά δεν μπορούν να κάθονται άπραγοι και ψάχνουν δουλειά) και να φωνάζω η δύσμοιρη η Αφροδιτάρα με την τρίχα δέκα μέτρα ότι εγώ είμαι ο τύπος Γ (έχω δουλειά αλλά ψάχνω Γόβες).
Το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το πρωί στα ασανσέρ της Ευελπίδων που μπαίνουν όλοι μαζί, φοιτητές και εφοριακοί μιας και απο κάτω είναι η Εφορία. Και να φοβάμαι εγώ η καρμίρω μη και φορολογήσουν τους πόντους στο τακούνι γιατί τότε θα πρέπει να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου. Μέχρι να φτάσω στον όροφό μου ο ιδρώτας να με λούζει και να τρέχει μέσα από το σακάκι και το πουκάμισό μου, στο θεσπέσιο κορμί μου, ανάμεσα στο στήθος μου, γύρω από τον αφαλό μου και να καταλήγει στην άκρη του τακουνιού που ανασηκώνω με χάρη. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα... Μα κάθε μέρα....
Μαρτύριο σας λέω... Θα το γυρίσω στα άρβυλα από το Σεπτέμβρη, αλλά δεν ταιριάζουν με κοστούμι, οπότε θα πάω να πάρω γόβες με ψηλότερα τακούνια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.