Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-12-12
00:38
Ρολάν Μπάρτ, Μάθημα, (το τέλος)
Αν λοιπόν θέλω να ζήσω,
οφείλω να ξεχάσω πως το σώμα μου είναι ιστορικό,
οφείλω να καταφύγω στην αυταπάτη πως είμαι
συγκαιρινός των νέων σωμάτων, παρόντων,
και όχι του δικού μου σώματος, παρελθόντος.
Κοντολογίς, οφείλω να ξαναγεννιέμαι κατά περιόδους,
να γίνομαι πιο νέος απ´ ότι είμαι.
Στα πενήντα ένα του χρόνια ο Μισλέ αρχινούσε τη νέα ζωή του:
νέο έργο, νέα αγάπη. Πιο ηλικιωμένος από αυτόν,
μπαίνω κι εγώ σε μια βίτα νουόβα,
που σημαδεύεται σήμερα από τούτον εδώ το νέο τόπο,
από τούτη τη νέα φιλοξενία.
Αναλαμβάνω λοιπόν ν' αφήσω να με πάρει
η δύναμη της ζωντανής ζωής: η λησμονιά.
Υπάρχει μια ηλικία, όπου διδάσκεις αυτό που ξέρεις,
έρχεται όμως κατόπι μια άλλη, όπου διδάσκεις
αυτό που δεν ξέρεις: αυτό λέγεται αναζήτηση.
Έρχεται ίσως τώρα η ηλικία μιας άλλης εμπειρίας:
η ηλικία όπου ξεμαθαίνεις, όπου αφήνεις να δουλεύει
το απρόβλεπτο ξαναπλάσιμο που η λήθη επιβάλει
στο καταστάλαγμα των γνώσεων, των διαφόρων μορφών κουλτούρας,
των διαφόρων πεποιθήσεων που πέρασες.
Αυτή η εμπειρία έχει, θαρρώ, ένα όνομα τρανό
και απαρχαιωμένο που θα τολμήσω να το πάρω εδώ δίχως κόμπλεξ,
στο σταυρικό ακριβώς σημείο της ετυμολογίας του: Sapientia :
καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο.
Μετ. Γιάννης Κρητικός
Αν λοιπόν θέλω να ζήσω,
οφείλω να ξεχάσω πως το σώμα μου είναι ιστορικό,
οφείλω να καταφύγω στην αυταπάτη πως είμαι
συγκαιρινός των νέων σωμάτων, παρόντων,
και όχι του δικού μου σώματος, παρελθόντος.
Κοντολογίς, οφείλω να ξαναγεννιέμαι κατά περιόδους,
να γίνομαι πιο νέος απ´ ότι είμαι.
Στα πενήντα ένα του χρόνια ο Μισλέ αρχινούσε τη νέα ζωή του:
νέο έργο, νέα αγάπη. Πιο ηλικιωμένος από αυτόν,
μπαίνω κι εγώ σε μια βίτα νουόβα,
που σημαδεύεται σήμερα από τούτον εδώ το νέο τόπο,
από τούτη τη νέα φιλοξενία.
Αναλαμβάνω λοιπόν ν' αφήσω να με πάρει
η δύναμη της ζωντανής ζωής: η λησμονιά.
Υπάρχει μια ηλικία, όπου διδάσκεις αυτό που ξέρεις,
έρχεται όμως κατόπι μια άλλη, όπου διδάσκεις
αυτό που δεν ξέρεις: αυτό λέγεται αναζήτηση.
Έρχεται ίσως τώρα η ηλικία μιας άλλης εμπειρίας:
η ηλικία όπου ξεμαθαίνεις, όπου αφήνεις να δουλεύει
το απρόβλεπτο ξαναπλάσιμο που η λήθη επιβάλει
στο καταστάλαγμα των γνώσεων, των διαφόρων μορφών κουλτούρας,
των διαφόρων πεποιθήσεων που πέρασες.
Αυτή η εμπειρία έχει, θαρρώ, ένα όνομα τρανό
και απαρχαιωμένο που θα τολμήσω να το πάρω εδώ δίχως κόμπλεξ,
στο σταυρικό ακριβώς σημείο της ετυμολογίας του: Sapientia :
καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο.
Μετ. Γιάννης Κρητικός
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
25-01-09
01:52
Τι άραγε ονειρεύτηκε ο Χρόνος μέχρι σήμερα που είναι, όπως κάθε σήμερα, η κορφή.
Ονειρεύτηκε το σπαθί, που ιδεώδης θέση του είναι ο στίχος.
Ονειρεύτηκε και κατεργάστηκε το απόφθεγμα, που μπορεί να προσποιηθεί τη σοφία. Ονειρεύτηκε την πίστη, ονειρεύτηκε τις ανόσιες Σταυροφορίες.
Ονειρεύτηκε τους Έλληνες που επινόησαν το διάλογο και την αμφιβολία. (...)
Ονειρεύτηκε τη λέξη, αυτό το άκαμπτο και αδέξιο σύμβολο.
Ονειρεύτηκε την ευτυχία που ζήσαμε ή που τώρα ονειρευόμαστε ότι τη ζήσαμε. (...)
Ονειρεύτηκε την ηθική διδασκαλία και τις μεταφορές του πιο παράξενου ανθρώπου, αυτού που πέθανε ένα βράδυ στο σταυρό.
Ονειρεύτηκε τη γεύση του κώνειου στη γλώσσα του Σωκράτη. Ονειρεύτηκε αυτά τα δυο περίεργα αδέρφια: την ηχώ και τον καθρέφτη. (...)
Ονειρεύτηκε το χώρο.
Ονειρεύτηκε τη μουσική που δεν χρειάζεται χώρο. (...)
Ονειρεύτηκε την τέχνη του λόγου, ακόμα πιο ανεξήγητη από την τέχνη της μουσικής, αφού περιλαμβάνει τη μουσική.
Ονειρεύτηκε μια τέταρτη διάσταση και τη μοναδική της πανίδα.
Ονειρεύτηκε το πλήθος της άμμου.
Ονειρεύτηκε τους υπερπεπερασμένους αριθμούς που δεν είναι λογίσιμοι. (...)
Ονειρεύτηκε τα δυο πρόσωπα του Ιανού που ποτέ δεν θα δει το ένα το άλλο. (...)
Ονειρεύτηκε το γιασεμί που δεν μπορεί να μάθει ότι το ονειρεύονται.
Ονειρεύτηκε τις γενεές των μυρμηγκιών και τις γενεές των βασιλέων.
Ονειρεύτηκε το γιγάντιο ιστό που πλέκουν όλες οι αράχνες του κόσμου. (...)
Ονειρεύτηκε την απαρίθμηση που οι επιστήμονες αποκαλούν χαοτική και που στην πραγματικότητα είναι κοσμική, αφού όλα τα πράγματα είναι ενωμένα με μυστικούς δεσμούς. (...) Ονειρεύτηκε τη γιαγιά μου...()
Ονειρεύτηκε ότι οι Τάρταροι πολεμούσαν τραγουδώντας. (...)
Ονειρεύτηκε τα αρχέτυπα.
Ονειρεύτηκε ότι σ΄ όλα τα καλοκαίρια ή σ΄ ένα προγενέστερο ουρανό υπάρχει μόνο ένα ρόδο. Ονειρεύτηκε τα πρόσωπα των νεκρών σου που, τώρα πια, δεν είναι παρά ξεθωριασμένες φωτογραφίες. (...)
Ονειρεύτηκε τα βήματα του λαβυρίνθου. (...)
Ονειρεύτηκε τη ζωή των κατόπτρων.
Ονειρεύτηκε τα σύμβολα που θα χαράξει ο καθιστός γραφιάς.
Ονειρεύτηκε τη φιλντισένια σφαίρα που περικλείει άλλες σφαίρες.
Ονειρεύτηκε το καλειδοσκόπιο παρηγοριά στον άρρωστο και στο παιδί.
Ονειρεύτηκε την έρημο.
Ονειρεύτηκε το χάραμα που ενεδρεύει. (...)
Ονειρεύτηκε χάρτες που ο Οδυσσέας δεν θα τους καταλάβαινε.
Ονειρεύτηκε τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.
Ονειρεύτηκε τον τοίχο του παραδείσου που αναχαίτησε τον Αλέξανδρο.
Ονειρεύτηκε τη θάλασσα και το δάκρυ. Ονειρεύτηκε το κρύσταλλο.
Ονειρεύτηκε πως Κάποιος τον ονειρεύεται.
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Μετά το σχόλιο του Οδοιπόρου παραθέτω το "Κάποιος θα ονειρευτεί" του Μπόρχες, σαν απάντηση ή σαν ελπίδα...
Τι θα ονειρευτεί το ανεξιχνίαστο μέλλον; (...) Θα ονειρευτεί όνειρα πιο συγκεκριμένα απ΄ τη σημερινή αγρύπνια. Θα ονειρευτεί ότι θα μπορούμε να κάνουμε θαύματα αλλά δεν θα τα κάνουμε, γιατί θα ΄ναι πιο πραγματικό να τα φανταζόμαστε. Θα ονειρευτεί κόσμους τόσο έντονους ώστε το τραγούδι ενός και μόνο απ΄τα πουλιά του θα μπορούσε να σε σκοτώσει. Θα ονειρευτεί πως η λήθη και η μνήμη μπορούν να είναι πράξεις εκούσιες και όχι επιθέσεις ή δωρεές της τύχης. Θα ονειρευτεί πως θα μπορούμε να βλέπουμε με όλο μας το σώμα, όπως το ήθελε ο Μίλτον στο σκοτάδι αυτών των εύθραυσων σφαιρών, των οφθαλμών. Θα ονειρευτεί έναν κόσμο δίχως μηχανές και δίχως αυτή τη θλιβερή μηχανή, το σώμα. Η ζωή δεν είναι όνειρο, γράφει ο Νοβάλις, αλλά μπορεί να γίνει.
ΜΠΟΡΧΕΣ
Ονειρεύτηκε το σπαθί, που ιδεώδης θέση του είναι ο στίχος.
Ονειρεύτηκε και κατεργάστηκε το απόφθεγμα, που μπορεί να προσποιηθεί τη σοφία. Ονειρεύτηκε την πίστη, ονειρεύτηκε τις ανόσιες Σταυροφορίες.
Ονειρεύτηκε τους Έλληνες που επινόησαν το διάλογο και την αμφιβολία. (...)
Ονειρεύτηκε τη λέξη, αυτό το άκαμπτο και αδέξιο σύμβολο.
Ονειρεύτηκε την ευτυχία που ζήσαμε ή που τώρα ονειρευόμαστε ότι τη ζήσαμε. (...)
Ονειρεύτηκε την ηθική διδασκαλία και τις μεταφορές του πιο παράξενου ανθρώπου, αυτού που πέθανε ένα βράδυ στο σταυρό.
Ονειρεύτηκε τη γεύση του κώνειου στη γλώσσα του Σωκράτη. Ονειρεύτηκε αυτά τα δυο περίεργα αδέρφια: την ηχώ και τον καθρέφτη. (...)
Ονειρεύτηκε το χώρο.
Ονειρεύτηκε τη μουσική που δεν χρειάζεται χώρο. (...)
Ονειρεύτηκε την τέχνη του λόγου, ακόμα πιο ανεξήγητη από την τέχνη της μουσικής, αφού περιλαμβάνει τη μουσική.
Ονειρεύτηκε μια τέταρτη διάσταση και τη μοναδική της πανίδα.
Ονειρεύτηκε το πλήθος της άμμου.
Ονειρεύτηκε τους υπερπεπερασμένους αριθμούς που δεν είναι λογίσιμοι. (...)
Ονειρεύτηκε τα δυο πρόσωπα του Ιανού που ποτέ δεν θα δει το ένα το άλλο. (...)
Ονειρεύτηκε το γιασεμί που δεν μπορεί να μάθει ότι το ονειρεύονται.
Ονειρεύτηκε τις γενεές των μυρμηγκιών και τις γενεές των βασιλέων.
Ονειρεύτηκε το γιγάντιο ιστό που πλέκουν όλες οι αράχνες του κόσμου. (...)
Ονειρεύτηκε την απαρίθμηση που οι επιστήμονες αποκαλούν χαοτική και που στην πραγματικότητα είναι κοσμική, αφού όλα τα πράγματα είναι ενωμένα με μυστικούς δεσμούς. (...) Ονειρεύτηκε τη γιαγιά μου...()
Ονειρεύτηκε ότι οι Τάρταροι πολεμούσαν τραγουδώντας. (...)
Ονειρεύτηκε τα αρχέτυπα.
Ονειρεύτηκε ότι σ΄ όλα τα καλοκαίρια ή σ΄ ένα προγενέστερο ουρανό υπάρχει μόνο ένα ρόδο. Ονειρεύτηκε τα πρόσωπα των νεκρών σου που, τώρα πια, δεν είναι παρά ξεθωριασμένες φωτογραφίες. (...)
Ονειρεύτηκε τα βήματα του λαβυρίνθου. (...)
Ονειρεύτηκε τη ζωή των κατόπτρων.
Ονειρεύτηκε τα σύμβολα που θα χαράξει ο καθιστός γραφιάς.
Ονειρεύτηκε τη φιλντισένια σφαίρα που περικλείει άλλες σφαίρες.
Ονειρεύτηκε το καλειδοσκόπιο παρηγοριά στον άρρωστο και στο παιδί.
Ονειρεύτηκε την έρημο.
Ονειρεύτηκε το χάραμα που ενεδρεύει. (...)
Ονειρεύτηκε χάρτες που ο Οδυσσέας δεν θα τους καταλάβαινε.
Ονειρεύτηκε τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.
Ονειρεύτηκε τον τοίχο του παραδείσου που αναχαίτησε τον Αλέξανδρο.
Ονειρεύτηκε τη θάλασσα και το δάκρυ. Ονειρεύτηκε το κρύσταλλο.
Ονειρεύτηκε πως Κάποιος τον ονειρεύεται.
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Μετά το σχόλιο του Οδοιπόρου παραθέτω το "Κάποιος θα ονειρευτεί" του Μπόρχες, σαν απάντηση ή σαν ελπίδα...
Τι θα ονειρευτεί το ανεξιχνίαστο μέλλον; (...) Θα ονειρευτεί όνειρα πιο συγκεκριμένα απ΄ τη σημερινή αγρύπνια. Θα ονειρευτεί ότι θα μπορούμε να κάνουμε θαύματα αλλά δεν θα τα κάνουμε, γιατί θα ΄ναι πιο πραγματικό να τα φανταζόμαστε. Θα ονειρευτεί κόσμους τόσο έντονους ώστε το τραγούδι ενός και μόνο απ΄τα πουλιά του θα μπορούσε να σε σκοτώσει. Θα ονειρευτεί πως η λήθη και η μνήμη μπορούν να είναι πράξεις εκούσιες και όχι επιθέσεις ή δωρεές της τύχης. Θα ονειρευτεί πως θα μπορούμε να βλέπουμε με όλο μας το σώμα, όπως το ήθελε ο Μίλτον στο σκοτάδι αυτών των εύθραυσων σφαιρών, των οφθαλμών. Θα ονειρευτεί έναν κόσμο δίχως μηχανές και δίχως αυτή τη θλιβερή μηχανή, το σώμα. Η ζωή δεν είναι όνειρο, γράφει ο Νοβάλις, αλλά μπορεί να γίνει.
ΜΠΟΡΧΕΣ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.