Isiliel
Επιφανές μέλος
Ο Μάρτιν Σέλιγκμαν είναι ο ιδρυτής της θετικής ψυχολογίας, ένα πεδίο μελέτης που εξετάζει υγιείς καταστάσεις, όπως αυτές της ευτυχίας, της δύναμης του χαρακτήρα και της αισιοδοξίας.
Ο Μάρτιν Σέλιγκμαν, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια ορίζει την αισιοδοξία ως τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επεξηγούν στον εαυτό τους τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η αποτυχία οφείλεται σε κάτι που μπορεί ν’ αλλάξει, ώστε την επόμενη φορά να πετύχουν, ενώ οι απαισιόδοξοι θεωρούν την αποτυχία ως μομφή και την ανάγουν σε διαρκές χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, το οποίοι είναι ανίκανοι ν’ αλλάξουν. Ο συνδυασμός ενός κάποιου ταλέντου με την ικανότητα να συνεχίζει κανείς παρά τις αποτυχίες είναι εκείνος που βγάζει στην επιτυχία. Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζει κανείς για κάποιον είναι το κατά πόσο θα συνεχίσει την προσπάθεια όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Με δεδομένο επίπεδο ευφυίας, η πρακτική επίδοση είναι μια συνισταμένη όχι μόνο του ταλέντου αλλά και της ικανότητας ν’ αντέχει κανείς στην ήττα.[1]
O Σέλιγκμαν έδειξε ότι η αισιοδοξία μαθαίνεται, αλλά όχι από τη μία μέρα στην άλλη. "Xρειάζεται σοβαρή εξάσκηση. Για να γίνετε αισιόδοξοι πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τις αντιξοότητες. H ζωή δημιουργεί ακριβώς τα ίδια προβλήματα και στον αισιόδοξο και στον απαισιόδοξο. H διαφορά είναι ότι ο απαισιόδοξος πιστεύει ότι τα αρνητικά της ζωής είναι μόνιμα, γενικά και προσωπικά, ενώ ο αισιόδοξος πιστεύει ότι τα αρνητικά είναι προσωρινά, συγκεκριμένα και εξωτερικά". Aφού λοιπόν δεχθείτε ότι η ζωή συχνά μοιάζει με κινούμενα σχέδια -γεμάτη εκπλήξεις, αναποδιές και εμπόδια-, καλό είναι να συνειδητοποιήσετε με ποιο τρόπο αντιδράτε στις αντιξοότητες.[2]
Στην ομιλία που ακολουθεί, ο Σέλιγκμαν μας εισάγει στις θεωρίες της Θετικής Ψυχολογίας και εξηγεί πού μπορεί να μας βοηθήσει να φτάσουμε, η σύγχρονη ψυχολογία.
Διημερίδα: “Θετική Ψυχολογία: Δύναμη στην κρίση”
Εισαγωγή στη Θετική Ψυχολογία
Η Θετική Ψυχολογία στην εκπαίδευση
https://www.positiveemotions.gr/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
"Το πείραμα του ζαχαρωτού" (marshmallow experiment):
Στη δεκαετία του ΄60 ο Μίστσελ τοποθέτησε μπροστά από μικρά παιδιά ένα ζαχαρωτό και τους είπε ότι μπορούν να το φάνε αμέσως. Αν όμως μπορούσαν να περιμένουν μερικά λεπτά, θα τους έδινε δύο ζαχαρωτά. Ο καθηγητής έφυγε από το δωμάτιο και επέστρεψε ύστερα από 10-15 λεπτά.
Ένα σύντομο χιουμοριστικό βίντεο, που παρουσιάζει το πείραμα του ζαχαρωτού.
Δείτε αυτά τα γλυκά παιδικά μουτράκια και σας εγγυώμαι πως θα σας φτιάξουν τη μέρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ο Ντάνιελ Κάνεμαν, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ψυχολόγους, μετά και το Νόμπελ που κέρδισε το 2002 μαζί με τον συνεργάτη του Άμος Τβέρσκι, στο χώρο των Οικονομικών.
Συγκεκριμένα είναι ο άνθρωπος που πρώτος εισήγαγε τον όρο: Συμπεριφορική Xρηματοοικονομική.
Eτσι δημιουργήθηκε μια μίξη οικονομικών και ψυχολογίας, που μελετά τη συμπεριφορά των επενδυτών, λαμβάνοντας υπ' όψιν και την «ανθρώπινη», την πιο συναισθηματική πλευρά τους. (Σχετικό άρθρο, από την Καθημερινή).
Στην ομιλία που ακολουθεί, ο Κάνεμαν εξετάζει την έννοια της ευτυχίας και της ευδαιμονίας και εξηγεί πώς ο "βιωματικός" και ο "εμπειρικός" εαυτός μας, αντιλαμβάνονται την ευτυχία διαφορετικά. Αυτή η νέα αντίληψη έχει σημαντικές επιρροές στα οικονομικά, τη δημόσια πολιτική -- καθώς και στην κατανόηση του εαυτού μας.
Μετάφραση: Ζόραν Παντούλας
TEDlink
Daniel Kahneman, Nobel Lecture
[...]υπάρχει περίπτωση να σκεφτόμαστε για εμάς και για άλλους ανθρώπους σε όρους δύο εαυτών. Υπάρχει ο βιωματικός εαυτός, που ζει στο παρόν και γνωρίζει το παρόν, είναι ικανός να ξαναζεί το παρελθόν, αλλά κυρίως ζει στο παρόν. Και έπειτα υπάρχει ο εμπειρικός εαυτός και εκείνος είναι που κρατάει τις σημειώσεις και διατηρεί την ιστορία της ζωής μας. Αυτές είναι δυο τελείως διαφορετικές οντότητες, ο βιωματικός εαυτός και ο εμπειρικός εαυτός και η σύγχυση τους είναι μέρος του προβλήματος οριοθέτησης της έννοιας της ευτυχίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η κυριαρχία μας φέρνει την ευτυχία.
Αν αποτύχει η πρώτη-αποπειρα για κυριαρχια λογω αναγκης0 έχει σαν αποτέλεσμα την αποτυχία της δεύτερης-ητοι ευτυχία-
Φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Μήπως θα μπορούσες να διανθίσεις λίγο τη σκέψη σου με περισσότερα λογάκια;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
- Μπορούμε να επιτύχουμε την ευτυχία μέσω των ψυχοφαρμάκων και των ναρκωτικών;
- Είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα;
- Γιατί αυξάνονται οι αυτοκτονίες σε έναν κόσμο με περίσσεια υλικών αγαθών;
- Γεννιόμαστε με έμφυτη την ανάγκη να ευτυχίσουμε;
- Ποια είναι η ιδανική συνταγή ενός επιτυχημένου γάμου;
- Είναι η ευτυχία θέμα γονιδίων;
- Πόσο επηρεάζει το κοινωνικό μας στάτους, το βαθμό της ευτυχίας μας;
- Μπορούν τα χρήματα να μας κάνουν περισσότερο ευτυχισμένους;
- Αλλάζει η ιεραρχία των αξιών μας από γενιά σε γενιά;
Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα απαντά η Νάνσι Έτκοφ στην ομιλία που πρόκειται να παρακολουθήσετε:
Διδάσκει την επιστήμη της ευτυχίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Harvard και είναι διευθύντρια του προγράμματος «Αισθητική και ποιότητα ζωής» στο γενικό νοσοκομείο της Μασαχουσέτης.
Απέδειξε πρόσφατα ότι η γλώσσα εμποδίζει την ικανότητά μας ν' αντιλαμβανόμαστε τα ψέματα με μια έρευνα που αποκάλυψε ότι ασθενείς που πάσχουν από αισθητική αφασία, δηλαδή είναι ανίκανοι να κατανοήσουν το νόημα των λέξεων, μπορούν πολύ πιο εύκολα να εντοπίσουν τα ψέματα που προβάλλονται σε μια βιντεοσκοπημένη ταινία - εντόπισαν το 73% των ψεμάτων, ενώ οι φυσιολογικοί θεατές το 50%.
Η μετάφραση έγινε από την Παναγιώτα Χατζηιωάννου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Θα ενδίδατε στον πειρασμό, ή θα περιμένατε υπομονετικά για το διπλασιασμό της ζαχαρένιας απόλαυσης;
Πιστεύω πως αν την εποχή που ήμουν 4 ετών κάποιος με έβαζε σε αυτή τη δοκιμασία, μάλλον θα περίμενα, αν κρίνω από άλλες φάσεις της καθημερινότητας όπου η μητέρα μου μου πρότεινε π.χ. να μην πάμε σήμερα σινεμά, αλλά να περιμένουμε μέχρι το Σ/Κ ώστε να πάρω μαζί και καμία φίλη μου. Ήμουν γενικά πολύ ανυπόμονο πλάσμα (και ακόμα είμαι ) αλλά αν μπορούσα να καταλάβω ότι θα υπήρχε κέρδος από την αναμονή μου, μάλλον θα περίμενα υπομονετικά
Για την κόρη μου, δεν είμαι σίγουρη τι θα έκανε... Επειδή δεν είναι ιδιαίτερα γλυκατζού και μέχρι τώρα στα 12 της χρόνια έχει δείξει να έχει κριτικό πνεύμα και ανεπτυγμένη λογική, (σε αντίθεση με τη μάνα της.. ) μάλλον δεν θα υπέκυπτε στον πειρασμό.
Δεν μπορώ να είμαι όμως σίγουρη για καμιά απ' τις δυο μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
(και το "πείραμα του ζαχαρωτού")
Γνωστός από το αμφιλεγόμενο πείραμα της φυλακής του Στάνφορντ, το 1971, (πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι ταινίες: Das Experiment και Die Welle) αλλά και πραγματογνώμονας στις δίκες του Άμπου Γκράιμπ, ο Φίλιπ Ζιμπάρντο μας μεταφέρει μια νέα για τους περισσότερους θεώρηση του χρόνου και πώς αυτός μπορεί να επηρεάσει την ευτυχία μας.
Στηρίζει την παρουσίασή του σε ένα πείραμα που έμεινε στην ιστορία με την ονομασία "Το πείραμα του ζαχαρωτού" (marshmallow experiment):
Το πείραμα αυτό θεωρείται ως ένα από τα πιο απλά και επιτυχημένα όσον αφορά τη συμπεριφορά και τη σημασία του αυτοελέγχου στη ζωή μας: Στη δεκαετία του ΄60 ο Μίστσελ τοποθέτησε μπροστά από μικρά παιδιά ένα ζαχαρωτό και τους είπε ότι μπορούν να το φάνε αμέσως. Αν όμως μπορούσαν να περιμένουν μερικά λεπτά, θα τους έδινε δύο ζαχαρωτά. Ο καθηγητής έφυγε από το δωμάτιο και επέστρεψε ύστερα από 10-15 λεπτά. Είδε τότε ότι περίπου το ένα τρίτο των παιδιών είχαν ήδη φάει το ζαχαρωτό τους, άλλα τόσα τον περίμεναν και τα υπόλοιπα είχαν προσπαθήσει να περιμένουν αλλά εγκατέλειψαν την προσπάθειά τους.
Ύστερα από χρόνια
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τα μικρότερα από τα παιδιά, τα οποία είχαν πάρει μέρος στο πείραμα, προχωρούσαν στο πανεπιστήμιο ή έβρισκαν δουλειά, ο Μίστσελ παρατήρησε ότι εκείνα που είχαν αρπάξει αμέσως το ζαχαρωτό έγιναν έφηβοι χωρίς αυτοπεποίθηση, με δυσκολίες στις σχέσεις με το περιβάλλον τους. Αντίθετα, αυτοί που περίμεναν, είχαν γίνει περισσότερο κοινωνικοί, με αυτοπεποίθηση και επιτυχίες στο σχολείο.
Σαράντα από αυτά τα παιδιά, άνω των 40 ετών σήμερα, ετοιμάζονται να υποβληθούν τώρα σε εξετάσεις με την ελπίδα ότι, με τη βοήθειά τους, θα δοθεί απάντηση ένα περίπλοκο ερώτημα: Γιατί μερικοί από εμάς μπορούν να αντισταθούν καλύτερα στην πρόκληση; «Οι εγκεφαλικές απεικονίσεις είναι ένα πολύ σημαντικό νέο εργαλείο», λέει ο καθηγητής κι ελπίζει ότι η νευροεπιστήμη θα καταφέρει να εντοπίσει το σημείο του εγκεφάλου που ενεργοποιείται κατά τη διαδικασία της πρόκλησης. Οι διαφορές στην εγκεφαλική δραστηριότητα ανάμεσα στους ανυπόμονους και σε όσους περιμένουν μπορεί να βοηθήσουν τους επιστήμονες να υιοθετήσουν στρατηγικές για τη βελτίωση του αυτοελέγχου. (ΤΑ ΝΕΑ)
Μετάφραση: Παναγιώτης Παπουτσής
Marshmallow experiment & Time (σχετικό video στο YouTube)
Marshmallow experiment by Dr. Walsh (σχετικό video στο YouTube)
Συνέντευξη στα Ελληνικά
Το επίσημο site του πειράματος του Στάνφορντ
Για περισσότερες ομιλίες από το TED πατήστε εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ίσως μάλιστα εάν συνειδητοποιήσουμε ότι μόνοι μας φτιάχνουμε την ευτυχία και τη δυστυχία μας, να είχαμε την ικανότητα να περιορίζουμε τη συνθετική μας δυστυχία και να εντείνουμε τη συνθετική μας ευτυχία...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Θα αρκεστώ να σας παραθέσω μερικά αποσπάσματα της ομιλίας του:
Εδώ έχουμε δύο διαφορετικές μελλοντικές εκβάσεις που σας προτείνω να σκεφτείτε, μπορείτε να τις προσομοιώσετε και να μου πείτε ποια νομίζετε οτι θα προτιμούσατε. Η μία είναι να κερδίσετε το λαχείο. Αυτό είναι περίπου 314 εκατομμύρια δολάρια. Η άλλη είναι να γίνετε παραπληγικός. Πιθανότατα να νιώθετε οτι δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη.
[...] είναι γεγονός οτι ένα χρόνο αφού χάσουν τα πόδια τους και ένα χρόνο αφότου κερδίσουν το λαχείο, οι νικητές και οι παραπληγικοί είναι το ίδιο ευτυχισμένοι με τη ζωή τους.
Από τις πρακτικές μελέτες, μέχρι τις εργαστηριακές μελέτες, βλέπουμε οτι το να κερδίσεις μία εκλογή, το να αποκτήσεις ή να χάσεις ένα ρομαντικό σύντροφο, το να πάρεις ή όχι προαγωγή, το να περάσεις ή όχι ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, κτλ, έχουν πολύ μικρότερη επίδραση, μικρότερη ένταση και πολύ μικρότερη διάρκεια από αυτή που περιμένουν οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, μία νέα έρευνα - που σχεδόν με αποστομώνει - η οποία δείχνει πώς μεγάλες τραυματικές εμπειρίες επηρεάζουν τους ανθρώπους προτείνει οτι αν συνέβη πάνω από τρεις μήνες πριν, με λίγες μόνο εξαιρέσεις, δεν έχει πλέον καμία απολύτως επίπτωση στην ευτυχία σου.
[...]Συνθέτουμε την ευτυχία, αλλά τη φανταζόμαστε σαν κάτι που βρίσκουμε. [...]
Χαμογελάμε προσποιητά διότι πιστεύουμε οτι η συνθετική ευτυχία δεν έχει την ίδια ποιότητα με αυτό που θα λέγαμε φυσική ευτυχία. Τι είναι αυτοί οι όροι; Φυσική ευτυχία είναι αυτό που νιώθουμε όταν παίρνουμε αυτό που θέλουμε και συνθετική ευτυχία είναι αυτό που νιώθουμε όταν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε. Στην κοινωνία μας, πιστεύουμε ακράδαντα οτι η συνθετική ευτυχία είναι κατώτερης ποιότητας. Γιατί το πιστεύουμε αυτό; Είναι πολύ απλό. Τι είδους οικονομική μηχανή θα συνέχιζε την παραγωγή της αν πιστεύαμε ότι το να μην πάρουμε αυτό που θέλουμε θα μας κάνει το ίδιο ευτυχισμένους με το να το πάρουμε;
Σε πιο στομφώδη τόνο, αλλά πιο κοντά στην πραγματικότητα, ήταν ο πατέρας του μοντέρνου καπιταλισμού, ο Άνταμ Σμιθ, και είπε το εξής. Αυτό είναι άξιο στοχασμού: "Η μεγάλη πηγή δυστυχίας και σύγχυσης της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να προέρχεται από την υπερτίμηση των διαφορών μιας μόνιμης κατάστασης, έναντι μιας άλλης... Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις αξίζουν, χωρίς καμία αμφιβολία, να προτιμώνται από άλλες, αλλά καμία δεν αξίζει να επιδιώκεται με αυτό τον παθιασμένο ζήλο που μας οδηγεί στο να παραβαίνουμε κανόνες είτε σύνεσης είτε δικαιοσύνης, ή να διαφθείρουμε την μελλοντική ηρεμία της σκέψης μας, είτε από ντροπή σκεφτόμενοι τις δικές μας απερισκεψίες, ή από τύψεις για τη φρίκη της δικής μας αδικίας."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
O Daniel Todd Gilbert (γεν. Νοέμβριος 5, 1957) είναι καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Πήρε το διδακτορικό του στην κοινωνική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, το 1985. Είναι κοινωνικός ψυχολόγος, γνωστός για την έρευνα (με τον Timothy Wilson του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια) στις συναισθηματικές προβλέψεις, με ιδιαίτερη έμφαση στους γνωστικούς προϊδεασμούς, όπως η επίδραση της προκατάληψης. Είναι ο συγγραφέας του διεθνούς Bestseller, Stumbling on Happiness, το οποίο κέρδισε το 2007 το πρώτο βραβείο επιστημονικών βιβλίων της Royal Society.
Η μετάφραση έγινε από την Θεοδώρα Αποστολοπούλου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.