DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
07-05-12
14:13
Πιάνομαι από την ανάρτηση της ciela λίγο πιο κάτω, εκεί που μιλάει για τη γραφειοκρατία...και σκέφτομαι ότι άφησα έξω από τον προβληματισμό μου ένα κεφάλαιο: τη δημόσια διοίκηση. Ίσως γιατί δεν υπάρχει ελπίδα?
Το ελληνικό δημόσιο έχει γίνει κάτι σαν αστικός μύθος για το αριθμό των υπαλλήλων του, την παραγωγικότητα τους, τη γραφειοκρατία, την ακαμψία, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά.
Προσωπικά έχω δει υπαλλήλους να πνίγονται κυριολεκτικά στη δουλειά με 10 πολίτες πάνω από το κεφάλι τους και να προσπαθούν να βγάλουν άκρη για όλους, όπως έχω δει υπαλλήλους να τα μπήγουν και να μην εξυπηρετούν επειδή κάποιος τους πήρε το κομπιουτεράκι που μόνο με αυτό βολεύονται και δεν έφτασε ακόμα ο φραπέ(ς8))
Άρα δεν φταίνε μόνο αυτοί, αλλά και κάτι άλλο...
Κατ' άλλους και σύμφωνα με νούμερα που παρουσιάστηκαν, στην Ελλάδα δεν έχουμε και τόσο διογκωμένο δημόσιο τομέα έναντι των άλλων χωρών, άρα το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός.
Όταν λοιπόν ένα από τα βασικά ζητούμενα της δανειακής σύμβασης είναι άμεσες απολύσεις προσωπικού από το δημόσιο με ταυτόχρονη αξιολόγηση και του τελευταίου υπαλλήλου, δεν θα περίμενε κανείς περισσότερο σαφείς θέσεις που αφορούν στο κάτω κάτω και το δικό του επαγγελματικό μέλλον? (για τους δημοσίους υπαλλήλους μιλάω)
Είμαστε τόσο "άσε και βλέπουμε" λαός που προτιμάμε το θολό και ασαφές με την ελπίδα να βρούμε τον τρόπο να ξεγλιστρήσουμε μετά?
Το ελληνικό δημόσιο έχει γίνει κάτι σαν αστικός μύθος για το αριθμό των υπαλλήλων του, την παραγωγικότητα τους, τη γραφειοκρατία, την ακαμψία, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά.
Προσωπικά έχω δει υπαλλήλους να πνίγονται κυριολεκτικά στη δουλειά με 10 πολίτες πάνω από το κεφάλι τους και να προσπαθούν να βγάλουν άκρη για όλους, όπως έχω δει υπαλλήλους να τα μπήγουν και να μην εξυπηρετούν επειδή κάποιος τους πήρε το κομπιουτεράκι που μόνο με αυτό βολεύονται και δεν έφτασε ακόμα ο φραπέ(ς8))
Άρα δεν φταίνε μόνο αυτοί, αλλά και κάτι άλλο...
Κατ' άλλους και σύμφωνα με νούμερα που παρουσιάστηκαν, στην Ελλάδα δεν έχουμε και τόσο διογκωμένο δημόσιο τομέα έναντι των άλλων χωρών, άρα το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός.
Όταν λοιπόν ένα από τα βασικά ζητούμενα της δανειακής σύμβασης είναι άμεσες απολύσεις προσωπικού από το δημόσιο με ταυτόχρονη αξιολόγηση και του τελευταίου υπαλλήλου, δεν θα περίμενε κανείς περισσότερο σαφείς θέσεις που αφορούν στο κάτω κάτω και το δικό του επαγγελματικό μέλλον? (για τους δημοσίους υπαλλήλους μιλάω)
Είμαστε τόσο "άσε και βλέπουμε" λαός που προτιμάμε το θολό και ασαφές με την ελπίδα να βρούμε τον τρόπο να ξεγλιστρήσουμε μετά?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.