Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
20-08-07
11:35
Στη Γερμανία υπάρχει και από το κράτος η λεγόμενη Erziehungsurlaub< δηλαδή είναι πολύ σύνηθες και επιχορηγείται, ο ένας γονιός να αποσύρεται από την εργασία του, για να μεγαλώσει τα παιδιά...
Κοινώς, ΔΕΝ είναι μόνο κοινωνικό φαινόμενο. Για να πάρει κι εδώ ο ένας γονιός λεφτά από το κράτος, να δούμε.
Nαι βρε Γιδάκι (δεν το ήξερα αυτό που λες αλλά καλό ακούγεται ) το θέμα όμως είναι ότι ακόμα και αν δινόταν αυτό το επίδομα νομίζω (εγώ δεν ξέρω οι άλλοι ) ότι θα ήταν αυτονόητη η επιλογή "η γυναίκα θα το πάρει το επίδομα και θα κάτσει σπίτι" και όχι "ας δούμε ποιος από τους δύο θα πάρει το επίδομα και θα κάτσει σπίτι"...
Α, btw να πω ότι δεν μιλάμε για μια αδιάφορη μάνα που άφησε στο έλεος του κόσμου τα παιδιά της και δεν ασχολείται μαζί τους και τα παιδιά μάνα δεν έχουν μόνο πατέρα .. Τουναντίον... αφήστε που είναι και μια ευκαιρία να γνωρίσουν τα παιδιά τον πατέρα τους και να μην εμφανίζεται το φαινόμενο που πολλάκις έχω δει, γνωστό και ως "ο μπαμπάς μου, αυτός ο άγνωστος" (που όμως με φορτώνει παιχνίδια αλλά αμφιβάλλω αν ξέρει τις παιδικές αρρώστιες που πέρασα)<-- όχι ο δικός μου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
19-08-07
21:34
Θυμάστε μια ταινία με την Julia Roberts πριν κάποια χρόνια που ήταν καθηγήτρια σε κάποιο λύκειο θηλέων και προσπαθούσε να πείσει μια πολύ καλή μαθήτρια να μην γίνει μόνο κυρία του κυρίου και να ακολουθήσει τον αραβωνιαστικό αλλά να πάει να σπουδάσει νομική? (έπαιζε και η Kirsten Dunst στην ταινία γμτ δεν θυμάμαι πως την λένε !) και τέσπα η "καλή μαθήτρια" αποφάσισε να μην σπουδάσει και να ακολουθήσει τον αγαπημένο της και η J.Roberts θεωρούσε ότι "πετάει" τη ζωή της και η μαθήτρια της είχε πει ότι [σε ελεύθερη μετάφραση] "οκ, μπορεί εσύ να νομίζεις αυτό αλλά εμένα είναι επιλογή μου να γίνω κυρία του κυρίου και αυτό με κάνει ευτυχισμένη" (και μετά τα βρήκαν και είχε γλυκανάλατο φινάλε αλλά άσχετο αυτό)
Νομίζω ότι κάπου εκεί έγγυται η όποια διαφωνία όσων ... διαφωνούμε . Στο ότι δλδ κάποιοι από έμας (κι εγώ μαζί ομολογώ) δεν μπορώ να ... δεχτώ ας πούμε ότι ενώ κα΄ποιος έχει ικανότητες να πάει ψηλά επιλέγει να βάλει ένα άνω φράγμα στον εαυτό του (σσ. "ψηλά" δεν είναι απαραίτητα να ... ανοιξει πολυεθνική! Ένας πολύ καλός καθηγητής, ή οχ ένας πολύ καλός πωλητής μπορεί να είναι το όνειρο κάποιου πχ!) κατώτερο των δυνατοτήτων του χωρίς "προφανή" λόγο. Και γιατί είναι κατά κόρον οι γυναίκες (τουλ στην Ελλάδα) που βάζουν τέτοια φραγματα στον εαυτό τους... Είναι όντως το όνειρο ή μας επηρεάζουν?
Θα σας πω ένα πραγματικό παράδειγμα.. Η αδελφή μου είναι παντρεμένη με γερμανό. Ο αδελφός του άντρα της είναι παντρεμένος και έχουν 2 παιδιά με τη γυναίκα του μικρά. Οι συνθήκες (τις οποίες δεν γνωρίζω κι εγώ επακριβώς) όρισαν ότι ένας από τους δύο ΠΡΕΠΕΙ να μείνει στο σπίτι μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά (είναι πολύ μικρά ακόμα). Τα έβαλαν κάτω, τα συζητήσανε και στο δια ταύτα είδαν ότι συνέφερε/βόλευε/'ήθελαν να μείνει ο άντρας "πίσω" στη δουλειά του και να κάτσει σπίτι ενώ η γυναίκα είναι αυτή που εδώ και 2 χρόνια (και για τα επόμενα 2 τουλάχιστον) θα δουλεύει. Η - γερμανίδα- πεθερά το βρήκε οκ, και δεν έχει αντιδράσει σε αυτό (ότι ο γιος της δλδ θα ... τρέφεται να το πω... άκομψα, από τη σύζυγο). Βρείτε μου ΜΙΑ ελληνική οικογένεια στην οποία απο ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι από κάποια ανάγκη (πχ αναπηρία/αρρώστια συζύγου) συμβαίνει αυτό και εγώ τα δέχομαι ασυζητί όλα περί γυναικείου ονειρου κτλ...
Νομίζω ότι δεν υπάρχει όμως... Αν κάποιος πρέπει να μείνει σπίτι ανάμεσα σε 2 εξίσου ικανούς συζύγους είναι πάντοτε η γυναίκα...
Νομίζω ότι κάπου εκεί έγγυται η όποια διαφωνία όσων ... διαφωνούμε . Στο ότι δλδ κάποιοι από έμας (κι εγώ μαζί ομολογώ) δεν μπορώ να ... δεχτώ ας πούμε ότι ενώ κα΄ποιος έχει ικανότητες να πάει ψηλά επιλέγει να βάλει ένα άνω φράγμα στον εαυτό του (σσ. "ψηλά" δεν είναι απαραίτητα να ... ανοιξει πολυεθνική! Ένας πολύ καλός καθηγητής, ή οχ ένας πολύ καλός πωλητής μπορεί να είναι το όνειρο κάποιου πχ!) κατώτερο των δυνατοτήτων του χωρίς "προφανή" λόγο. Και γιατί είναι κατά κόρον οι γυναίκες (τουλ στην Ελλάδα) που βάζουν τέτοια φραγματα στον εαυτό τους... Είναι όντως το όνειρο ή μας επηρεάζουν?
Θα σας πω ένα πραγματικό παράδειγμα.. Η αδελφή μου είναι παντρεμένη με γερμανό. Ο αδελφός του άντρα της είναι παντρεμένος και έχουν 2 παιδιά με τη γυναίκα του μικρά. Οι συνθήκες (τις οποίες δεν γνωρίζω κι εγώ επακριβώς) όρισαν ότι ένας από τους δύο ΠΡΕΠΕΙ να μείνει στο σπίτι μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά (είναι πολύ μικρά ακόμα). Τα έβαλαν κάτω, τα συζητήσανε και στο δια ταύτα είδαν ότι συνέφερε/βόλευε/'ήθελαν να μείνει ο άντρας "πίσω" στη δουλειά του και να κάτσει σπίτι ενώ η γυναίκα είναι αυτή που εδώ και 2 χρόνια (και για τα επόμενα 2 τουλάχιστον) θα δουλεύει. Η - γερμανίδα- πεθερά το βρήκε οκ, και δεν έχει αντιδράσει σε αυτό (ότι ο γιος της δλδ θα ... τρέφεται να το πω... άκομψα, από τη σύζυγο). Βρείτε μου ΜΙΑ ελληνική οικογένεια στην οποία απο ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι από κάποια ανάγκη (πχ αναπηρία/αρρώστια συζύγου) συμβαίνει αυτό και εγώ τα δέχομαι ασυζητί όλα περί γυναικείου ονειρου κτλ...
Νομίζω ότι δεν υπάρχει όμως... Αν κάποιος πρέπει να μείνει σπίτι ανάμεσα σε 2 εξίσου ικανούς συζύγους είναι πάντοτε η γυναίκα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
08-08-07
13:34
(ξανα)συμφωνω με τη Λία .
Στο δια ταυτα... Υπάρχουν άπειρες εργαζόμενες που δεν έχουν καμία -ουσιαστική- σχέση με τα παιδιά τους. Αλλά υπάρχουν εξίσου άπειρες νοικοκυρές που επικεντρώθηκαν στο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους-μόνο- και επίσης ... δεν τα έμαθαν ποτέ... Γιατί το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι μόνο να τους έχεις 10 φαγητά στο τραπέζι ούτε μόνο να τους έχεις 47 διαφορετικά επώνυμα συνολάκια.
Στον αντίποδα υπάρχουν άπειρες νοικοκυρές που έχουν θαυμάσια σχέση με τα παιδιά και άπειρες εργαζόμενες που επίσης έχουν θαυμάσια σχέση με τα παιδιά τους.
Απ'ολα έχει ο ... μπαχτσες
Στο δια ταυτα... Υπάρχουν άπειρες εργαζόμενες που δεν έχουν καμία -ουσιαστική- σχέση με τα παιδιά τους. Αλλά υπάρχουν εξίσου άπειρες νοικοκυρές που επικεντρώθηκαν στο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους-μόνο- και επίσης ... δεν τα έμαθαν ποτέ... Γιατί το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι μόνο να τους έχεις 10 φαγητά στο τραπέζι ούτε μόνο να τους έχεις 47 διαφορετικά επώνυμα συνολάκια.
Στον αντίποδα υπάρχουν άπειρες νοικοκυρές που έχουν θαυμάσια σχέση με τα παιδιά και άπειρες εργαζόμενες που επίσης έχουν θαυμάσια σχέση με τα παιδιά τους.
Απ'ολα έχει ο ... μπαχτσες
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
08-08-07
13:10
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότερες γυναίκες δεν πιστευουν καθόλου στον εαυτό τους και στις δικές τους δυνάμεις. Περιμένουν οι άλλοι (ο πρίγκηπας) να έρθουν να τις κάνουν ευτυχισμένες, οι άλλοι (τα διάσημα παιδιά) να τους δώσουν λίγη λάμψη. Αναλώνονται να κάνουν όνειρα για τον άντρα τους και τα παιδιά που θα κάνουν, αλλά σπανιότατα για τα δικά τους επιτεύγματα. Ονειρεύονται έναν πλούσιο και επιτυχημένο άντρα, αλλά σπανιότατα να γίνουν οι ίδιες πλούσιες και επιτυχημένες. Ονειρεύονται μορφωμένα και επιτυχημένα παιδιά, αλλά σπανιότατα μόρφωση και επιτυχία για τις ίδιες. Όταν δε βλέπουν κάποια γυναίκα που δεν επικεντρώνει όλα της τα όνειρα στους άλλους (άντρα, παιδιά) αλλά έχει αρκετά και για τον εαυτό της, συνήθως την κατηγορούν ως σκληρή, εγωίστρια και μουρμουρίζουν για το μαύρο κι άραχνο μέλλον που την περιμένει όταν θα γεράσει μόνη της και χωρίς παιδιά (καθώς θεωρούν οτι απαραίτητη προυπόθεση για να πετύχει όσα ονειρεύεται είναι ούτε να παντρευτεί, ούτε να τεκνοποιήσει. Βέβαια για τον άντρα είναι απόλυτα αποδεκτό να είναι και επιτυχημένος και σύζυγος και πατέρας. ). Δεν συμβαίνει σε όλες βέβαια αυτό, αλλά σε πολλές.
Τι να φταίει άραγε γι'αυτό; O τρόπος που γαλουχήθηκαν απο τις δικές τους μητέρες (καταπνίγοντας τα όποια όνειρα σχετικά νωρίς, αφήνοντας μόνο τα πολύ μικρά και χαμηλά); Η κοινωνία; Το dna?
ενίοτε σε βρίσκω πολύ απόλυτη στις απόψεις σου και διαφωνώ μαζί σου αλλά στο συγκεκριμένο ποστ σου βγάζω το καπέλο!!!!!!
+1000000000000000000000000!!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.