04-07-11
10:11
Η Θεα ειναι μια και κατεξοχην διφορουμενη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-07-11
22:32
Αν οι καταναγκαστικοί δασμοί, οι ύπουλοι πιστωτές, τα εγκλήματα τιμής, η μεθοδευμένη τρομοκρατία και όλες της οι "αντικειμενικές αλήθειες" είναι που συντελούν το αδιαφιλονίκητο της πατριαρχικής Ιστορίας, τότε η οποιαδήποτε εξόρμηση εξόδου από μέρους μας συνίσταται σε μια παράδοξη τιμιότητα. Ως ανταπόκριση στην αδήριτη καταδίκη της να κουβαλά το βάρος μιας "αρνητικής ταυτότητας" καλείται να κεντρίσει τον πυρήνα μιας νέας (κοσμοϊστορικής!) αναστοχαστικής ωριμότητας... Παρότι λοιπόν θα θεαθεί αναγκαστικά ως μια βιαιοπραγία στα κατεστημένα ήθη, σαν αντιζυγία υποχρεούσε να την μεταστοιχειώνεις διυλίζοντας αδιαλείπτως την Ενοχή. Αν αυτή η προοπτική λυγίζει τα γόνατά σου, κράτα γερά και κοίτα να θρέφεις την ορμή σου. Με λυρισμό ανταποκρίσου στο κάλεσμα της τώρα πια μαινόμενης Μεγάλης Μητέρας, ρίξε κάρβουνο στη φωτιά και σάρωσε το σκοτάδι σαν κομήτης απόλυτης καταστροφής... μιας Ιεράς Εξέγερσης.
Είναι το υβριστικό διάβημα που οι πιο αναστοχαστικοί απο εμάς θα αναλάβουμε σα μια νέα αυτοθυσία: κισσοστεφής, σκωπτική, ειρωνική, παιγνιώδης, μα πάνω απ' όλα απαρέγκλιτη από τον θορυβώδη αποτροπιασμό μιας οντολογικής δήθεν ορθότητας.
Είναι το υβριστικό διάβημα που οι πιο αναστοχαστικοί απο εμάς θα αναλάβουμε σα μια νέα αυτοθυσία: κισσοστεφής, σκωπτική, ειρωνική, παιγνιώδης, μα πάνω απ' όλα απαρέγκλιτη από τον θορυβώδη αποτροπιασμό μιας οντολογικής δήθεν ορθότητας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-06-11
21:30
Αγγίζοντας τρυφερά τον ιερό μαστό που θα μας θρέψει, αναρωτιέμαι λοιπόν, αναρωτιέμαι αν αρμόζει να τον "πιω" ως άνδρας ως γυναίκα ή ως τίποτα από τα δύο... 'Αραγε θα πρέπει να προκαλέσω με τα χείλη μου έξαψη σε αυτή τη Θεά ως βρέφος, ως εραστής ή ως λεσβία;... Διότι καθώς η Θεά παίρνει τα ηνία, ποιός νομίζει ότι παραμένουν τα ίδια στερεότυπα που θέσμισε ο Πατέρας; -θα γελιέται- Είναι μάλλον ζήτημα επανεφεύρεσης όλων των κανόνων και ιδίως εκείνων που διακατέχουν την ταυτότητα... Καθώς ο αντίλογος της Μητέρας (εκείνος ο ανεξιχνίαστος της ενεργητικής σιωπής) διαβρώνει στερεες ορθότητες που επέβαλε το χρησιμοθηρικό σπαθί, σαν ένα "δογματικό" δάχτυλο που αγγίζει απαλά με μια ασύλληπτη σιωπηρή εξουσία τα χείλη, εκείνο που συμβαίνει (τώρα πια στα συντρίμμια του πατριαρχικού πολιτισμού) είναι η ανάδυση του πρισματικού λιβιδινικού ερωτισμού που διεγείρει το μαστό με τα χείλη ενός οποιουδήποτε υποκειμένου, του οποίου οι ιδιότητες και τα διακριτικά χαρακτηριστικά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, αφήνοντάς το και το ίδιο στο στροβιλισμό της διηνεκούς διερώτησης (εκείνης την οποία πριμοδοτεί ο ριζοσπαστικός φεμινισμός): Τι είμαι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-02-11
18:44
Ως ιντερλούδιο στη συζήτησή σας, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι τα μητριαρχικά ήθη ανέρχονται και πάλι στο προσκήνιο μετά το εφιαλτικό οδοιπορικό στα καρβουνιασμένα κράσπεδα της πατριαρχικής Ιστορίας. Είναι εμφανές ότι ο φαλ-λογοκεντρικός πολιτισμός έχει πάψει να υποστηρίζεται από τα παλιά γνώριμα θεμέλιά του. Τελούμε τα μνημόσυνα στον ορθολογισμό με τη νέα ανάγνωση της πραγματικότητας που μας ενέμπνευσε η σύγχρονη επιστημολογία. Η λογοκρατία έχει καταδυθεί από το παρασάλεμα μιας αισθητικής θαλασσοταραχής: ο υπερθεματισμός ρητορικών απόψεων επί κάθε ενός ζητήματος στο διακειμενικό πλέγμα έχει αφοπλίσει την κάθε μια δογματική, "αδιαφιλονίκητη" άποψη και έχει ρευστοποιήσει το τοπίο των πραγματολογικών θεάσεων. Ξαφνικά, όλα ισχύουν και δεν ισχύουν ταυτόχρονα ενώ η αλήθεια διηνεκώς επανερμηνεύεται επί το ορθότερον, καθιστώντας αινιγματική τη δήθεν απόλυτη, αντικειμενική ουσία της στην οποία είναι εθισμένος εις μάτην ο αρσενικός λόγιος. Τα πλέγματα καταστολής στην ανάδυση της νέας τεχνολογίας και των μέσων ενημέρωσης εκτίθενται από τη ρίζα τους, τιθέμενα έτσι απέναντι σε φυσικές δυνάμεις ριζοσπαστικής δημοκρατικοποίησης. Ο θεσμός της οικογένειας είναι σε πρωτόφαντη ύφεση, ο ρόλος του πατέρα σε μεγάλη κρίση. Η σωτηριολογία ακούγεται πλέον σα μια κάποια μωρολογία και εξ ου το εσχατολογικό γίγνεσθαι αποπέμπεται ακόμη κι από υπόρρητη αρχή της νεωτερικής πραγματικότητας. Ταυτοχρόνως, η αισθητικοποίηση των πραγμάτων και η εξυψωση της γυναίκας σε ελιτιστικό αντικείμενο του πόθου (όσο αντι-φεμινιστικό κι αν ακούγεται εν πρώτοις) βάλλουν τον αρσενικό υποκινητή της Ιστορίας καθώς, ξεκάθαρα, ο Πατρικός Νόμος υπονομεύεται από τη Θηλυκή Αίσθηση, την ανεπαίσθητη δολοπλοκία που χαρακτηρίζει το συνωμοτικό πνεύμα των γυναικών. Οι αντιφυλικές ταυτίσεις των ανδρών (δίχως να σημαίνει κάτι για τη σεξουαλική τους ταυτότητα) με τη σαγηνευτική ανάδυση της γυναίκας-πρότυπο υπονομεύει εκ των έσω την αξεδίψαστη άρεια φύση τους. Επιπλέον, η φροϋδική ανακάλυψη του ασυνειδήτου έχει θέσει τον πατριαρχικό λόγιο και τις θεωρίες του στα πλαίσια μιας γενικότερης αντινομίας που αναιρεί τις σοβαροφανείς δηλώσεις του από ειρωνικές ή αυτοσαρκαστικές υποδηλώσεις που "γαργαλούν" απο το ασυνείδητο εκθέτοντας κίνητρα υπονομευτικά για την κάθε λογοκεντρική απόπειρα απόδοσης νοήματος.
Εν συνόλω, είναι εναργές ότι ο Πατρικός Νόμος σαν Πύργος κατεδαφίζεται από την αναπόδραστη ανάκυψη παραγόντων που ευνοούν μια αλληγορική εγγραφή που παραπέμπει την επιστροφή σε ένα μητριαρχικό γίγνεσθαι. Η Αυτοκράτειρα σε όλη την αίγλη μαζί με τα στοιχειά του Χάους, τον ανορθολογισμό, την καλλιτεχνική ενόρμηση για αφομοίωση με το Είναι, την αισθησιακή λαχτάρα για πανσεξουαλική όσμωση με το αντικείμενο του πόθου, τον τοκετό, τον επωασμό, τον κλιμακωτό πολλαπλό οργασμό, όλα όσα κατακλύζουν και πεπαλαιώνουν τη χαρακτηριστική εκείνη μαζική ψύχωση (με την οποία εξισώνεται η Ιστορία) που οφείλεται στην υποχονδριακή αποποίηση του θηλυκού αρχέτυπου έσωθεν κι έξωθεν του αρσενικού οικοδόμου του πολιτισμού μας.
(παρακαλώ επικροτήστε με με πολλά +)
Εν συνόλω, είναι εναργές ότι ο Πατρικός Νόμος σαν Πύργος κατεδαφίζεται από την αναπόδραστη ανάκυψη παραγόντων που ευνοούν μια αλληγορική εγγραφή που παραπέμπει την επιστροφή σε ένα μητριαρχικό γίγνεσθαι. Η Αυτοκράτειρα σε όλη την αίγλη μαζί με τα στοιχειά του Χάους, τον ανορθολογισμό, την καλλιτεχνική ενόρμηση για αφομοίωση με το Είναι, την αισθησιακή λαχτάρα για πανσεξουαλική όσμωση με το αντικείμενο του πόθου, τον τοκετό, τον επωασμό, τον κλιμακωτό πολλαπλό οργασμό, όλα όσα κατακλύζουν και πεπαλαιώνουν τη χαρακτηριστική εκείνη μαζική ψύχωση (με την οποία εξισώνεται η Ιστορία) που οφείλεται στην υποχονδριακή αποποίηση του θηλυκού αρχέτυπου έσωθεν κι έξωθεν του αρσενικού οικοδόμου του πολιτισμού μας.
(παρακαλώ επικροτήστε με με πολλά +)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-01-11
21:54
Παιγνιώδης αντιμετώπιση του θέματος, ίσως να άρεσε πολύ και στον φίλο μας τον Οιζε.
Η παιγνιώδης αντιμετωπίση του θέματος αποτελεί ένδειξη υψηλής αναστοχαστικότητας.
Πώς θα ορίζαμε τον όρο "αναστοχαστικότητα";
Αναστοχαστικότητα είναι η ανακλαστικότητα επί της ανακλαστικής διαδικασίας- συλλογισμός της συλλογιστικής διαδικασίας. Όταν η ένταση της αυξάνεται τότε έχουμε αυτοαναφορική ένταση...
Κι όταν έχουμε αυτοαναφορική ένταση συμβαίνει το εξής: είναι σα να τοποθετείς μια κάμερα να καταγράψει από μικρή απόσταση την οθόνη στην οποία βλέπουμε την εικόνα που "τραβάει" η καμερα... ή, παρομοίως, το μικρόφωνο σε μικρή απόσταση από το μεγάφωνο στο οποίο ακούμε τον ήχο που καταγράφει το μικρόφωνο από το ηχείο...
Αν το καλοσκεφτούμε, και στις δυο περιπτώσεις εκείνο που συμβαίνει στην οθόνη είναι η διηνεκής επανάληψη επ' άπειρον της εικόνας που εικονίζει την εικόνα (την κενή εικόνα) ενώ στο μεγάφωνο ακούμε τη διάθλαση της παραμικρής ηχητικής λεπτομέρειας να θεριεύει σε εκκωφαντικό θόρυβο εις το διηνεκές.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις βλέπουμε ένα πολύ παραστατικό παράδειγμα της υψηλής αναστοχαστικότητας, της αυτοαναφορικής έντασης: δρομολογούνται ψυχολογικές κι άρα γεγονικές εξελίξεις που ξεφεύγουν πέρα από κάποια κατανοητή φόρμουλα σαν ένας αθέμιτος μεγαφωνισμός ή ένα εικονικό παραλήρημα διερχόμαστε σ' έναν οξύ παραλογισμό που σταματάει το χρόνο και αποτρέπει τη δρομολόγηση της οποιασδήποτε γραμμικής εξέλιξης (όπως η γραμμική σωτηριολογία-εσχατολογία)
Τούτη είναι η επίπτωση (σα μια μεγάλη κατάρα ή ευχή) στο ψυχολογικό υποκείμενο της υψηλής αναστοχαστικότητας. Όντας ο Crowley φυσικά ένα τέτοιο αναστοχαστικό πρόσωπο δεν μπορούσε παρά να διακωμωδήσει όλα εκείνα που για άλλους λιγότερο αναστοχαστικούς φαντάζουν πανόσιες αξίες... απρόσβλητα δηλαδή σχήματα από τον οποιοδήποτε "μεγαφωνισμό" ή "διάθλαση".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.