Άλλα μηνύματα του μέλους Value σε αυτό το thread

Βεβαίως και έχει να κάνει σχέση και με την εκκλησία Gilda. Είναι αυτό που είπα και στον Άγγελο. Από την εμπειρία μου με τις εκκλησίες (ναούς) έχω να καταθέσω το εξής. Είναι φορές, που πάω και κολάζομαι. Ευτυχώς βαίνουν μειούμενες... Αντί να ασχοληθώ με το γιατί βρίσκομαι εγώ εκεί, αρχίζω και ασχολούμαι με το γιατί βρίσκονται οι άλλοι εκεί. Περιττό να σου πω, ότι χάνω το παιχνίδι και κάποιες φορές έχω φύγει κιόλας. Είναι κι άλλες φορές, που μπορεί να γίνεται το σύστριγκλο γύρω μου με το συμπάθειο, κι όμως, επειδή έχω καταφέρει να μείνω στο τι κάνω και τι νοιώθω εγώ εκεί μέσα, ούτε που με έχει πειράξει. Γι' αυτό και κάποιοι άνθρωποι λένε πολλές φορές ότι τις πιο ωραίες τους λειτουργίες τις είχαν σε εκκλησίτσες με λίγο κόσμο. Γιατί κατάφεραν να κρατήσουν την προσοχή τους στο δια ταύτα. Στο είναι κι όχι στο φαίνεσθαι. Φταίει η εκκλησία λοιπόν γι' αυτό, ή φταίω εγώ; Προφανώς και ισχύει το δεύτερο.

Αντί άλλης εξήγησης, σου γράφω ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Αν σε αγγίζει θετικά αυτό που διαβάζεις, τότε μπορεί να σε ενδιαφέρει και να διαβάσεις και τα άλλα που γράφει. Αν όχι, πολύ απλά, όπως λέει το σοφό λαϊκό άσμα, δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα, δεν ήμαστε στον ίδιο τον σταθμό... Αυτό βεβαίως βεβαίως δεν σημαίνει καθόλου ότι κάτι τέτοιο είναι απαραιτήτως κακό ή ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να βρεθούμε στην ίδια συχνότητα κάποτε...

Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: "Υμείς φίλοι μου εστέ...". Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε και να Τον πλησιάζουμε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του. Όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: "Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με". Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνομε. Έχομε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει.
Αν αγαπάμε τον Χριστό πραγματικά, δεν υπάρχει φόβος να χάσουμε το σεβασμό μας σ' Εκείνον. Εδώ ισχύει εκείνο του Αποστόλου Παύλου: "Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψης ή στενοχώρια... πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή... ούτε ύψωμα, ούτε βάθος... δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών". Είναι μια σχέση ανώτερη, μοναδική, η σχέση της ψυχής με τον Θεό, που δεν τη διασπά τίποτα και δεν τη φοβίζει, ούτε την κλονίζει τίποτα.
Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο ότι θα βρεθεί εκεί, όπου υπάρχει "ο τριγμός και ο βρυγμός των οδόντων", διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Και από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: "Έχε μνήμην θανάτου διηνεκώς". Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσουμε βαθιά, δημιουργούν το φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος, προσπαθώντας ν' αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις, για να κυριευθεί η ψυχή του απ' το φόβο του θανάτου, της κολάσεως και του διαβόλου.
Όλα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχάριους, γι' αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμα λεπτυνθεί, συγκρατείται απ' το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ' αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο ή να γλυτώσουμε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσουμε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δε μου αρέσει αυτός ο τρόπος. Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπει στην αγάπη του Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; Ό,τι κάνει, το κάνει από αγάπη κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει κάποιος καλός από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη, δεν έχει τόση αξία.
Προχωρώντας, και το Ευαγγέλιο μας δίνει να καταλάβομε πως ο Χριστός είναι η χαρά, η αλήθεια, πως ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Πως το λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης; "Φόβος ουκ εστιν εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει. ο δε φοβούμενος, ου τετελείωται εν τη αγάπη". Προσπαθώντας δια του φόβου μπαίνομαι σιγά σιγά στην αγάπη του Θεού. Πάει τότε η κόλαση, πάει ο φόβος, πάει ο θάνατος. Ενδιαφερόμαστε μόνο για την αγάπη του Θεού. Κάνομε το παν γι' αυτή την αγάπη. Ότι ο γαμπρός για τη νύφη.
Αν θελήσομε και Τον ακολουθήσομε, και τούτη η ζωή με τον Χριστό είναι χαρά, έστω και μέσα σε δυσκολίες. Όπως το λέει ο Απόστολος Παύλος: "Χαίρω εν τοις παθήμασί μου". Αυτή είναι η θρησκεία μας, εκεί πρέπει να πάμε. Δεν είναι τα τυπικά, όσο είναι να ζει κανείς με τον Χριστό. Όταν αυτό το πετύχεις, τι άλλο θες; Κέρδισες το παν. Ζεις τον Χριστό και ο Χριστός ζει μέσα σου. Όλα μετά είναι πολύ εύκολα, η υπακοή, η ταπείνωση, η ειρήνη.

Ναι, το έχω. Αλλά κράτα στο νου σου, πως ότι λειτούργησε για μένα ή για τον φίλο μου, δε σημαίνει πως θα λειτουργήσει και για σένα.

Πριν από κάποια χρόνια, μιλούσαμε με έναν τότε συνάδελφο αμπελοφιλοσοφώντας. Φυσικά η συζήτηση πέρασε και από τη θρησκεία. Ο φίλος μου ανέφερε τον Όσσο, κι εγώ τον γέροντα Πορφύριο. Μου είπε ότι θα μου έφερνε ένα βιβλίο του Όσσο να διαβάσω και δέχτηκα με τη συμφωνία ότι κι εκείνος θα διάβαζε ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο που θα του πήγαινα (είχα ήδη διαβάσει Όσσο, αλλά αυτό δεν του το είπα). Εγώ του πήγα του βιβλίο για τον γέροντα, εκείνος τελικά ποτέ δε μου έφερε το βιβλίο του Όσσο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ατάκα που μου είπε όταν ξαναβρεθήκαμε λίγο καιρό μετά, "Ρε φίλε, τι φόλα τρώμε με τη θρησκεία μας!". Προς μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν, είχε ασχοληθεί με το βιβλίο (ομολογώ πως δεν το περίμενα) και του άρεσε πολύ. Μάλιστα τον βοήθησε να καταλάβει ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο κι ομορφότερο από εκείνο που είχε την εντύπωση μέχρι τότε.

Για να έρθω στο θέμα μας τώρα, αυτό των εφήβων και της Εκκλησίας. Είναι πικρό το συμπέρασμα, αλλά δυστυχώς ισχύει, πως η σημερινή εκκλησία στην πλειοψηφία της, δεν μπορεί να δώσει στους σημερινούς έφηβους να καταλάβουν τι θησαυρό κρύβει μέσα της. Πιθανότατα επειδή ούτε και η ίδια γνωρίζει. Ευτυχώς και προς τιμήν τους, υπάρχουν ακόμα στις μέρες μας ιερείς που ξεχωρίζουν. Ιερείς που γνωρίζουν πως να περπατούν μέσα στις ανθρώπινες ψυχές χωρίς να τσαλαπατούν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ιερείς που υπηρετούν επάξια το ράσο τους. Δεν είναι πολλοί. Δυστυχώς. Ελπίζω αυτό να αλλάξει με τον καιρό.

Επειδή ειπώθηκε και το θέμα της γλώσσας. Τα αρχαία αδερφάκι μου, ήταν το μαρτύριό μου στο σχολείο. Ας είναι καλά εκείνη η "σκύλα" καθηγήτρια στο λύκειο που είχε βαλθεί σώνει και ντε να μας μάθει. Χάριν σε αυτή, κάτι μπήκε στο ξερό μου. Τόσο όσο να μη μου ακούγονται σουαχίλι... Ε, λίγο διαβάζοντας καθαρεύουσα, λίγο με τις φράσεις που άκουγα, λίγο το βίτσιο μου να θέλω να μαθαίνω τι σημαίνουν οι άγνωστες λέξεις, άρχισα να σκαμπάζω κάτι παραπάνω. Όταν ωστόσο άρχισα κι εγώ να συνειδητοποιώ τι χρυσάφι κρύβεται πίσω από την θρησκεία, τότε άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω και το νόημα των λέξεων, αλλά και το νόημα των πράξεων. Το γιατί και το πως γίνεται και λέγεται το καθετί. Έτσι σιγά-σιγά, έφτασα να είμαι σε θέση να καταλαβαίνω πολύ περισσότερο τα δρώμενα τα εντός της εκκλησίας, τόσο τα ορατά, όσο και εκείνα που δεν είναι τόσο ορατά. Χρειάζεται όμως να καταλάβει κανείς γιατί βρίσκεται στον χώρο αυτόν, και συνειδητά να το έχει επιλέξει. Τότε αποκτούν άλλο νόημα όλα. Και τότε, από κει που δεν μπορείς να σταθείς 10 λεπτά μέσα σε ναό, βρίσκεσαι να περνάς τρεις και τέσσερις ώρες ευχάριστα.