Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
13-11-12
16:36
Έχεις δίκιο.Όντως.Όχι δεν είναι το ίδιο. Συνήθως "δίνουμε τόπο στην οργή" γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα μας. Είναι καθαρά παθητικό.
Αυτό ακριβώς θέλω να πετύχω. Όπως το 'πες.Η δύναμη φαίνεται εκεί που ενώ μπορείς, επιλέγεις τη σιωπή, την αταραξία για να μην καλλιεργήσεις συγκρούσεις, να μην παραχθεί ούτε μια ικμάδα αρνητικής ενέργειας μέσα σου
Όλο αυτό το ελάττωμα μού προκαλεί αρνητισμό τον οποίο μετά κουβαλάω όλη μέρα και πραγματικά με παραλύει. Δε θέλω να κάνω τίποτα. Προτιμώ να κοιμάμαι για να μην το σκέφτομαι. Με χαλάει πολύ. Αλήθεια, λέω στον εαυτό μου "Κοιμήσου. Θα ξαναξεκινήσεις αύριο νέα προσπάθεια.Σήμερα τα θαλάσσωσες πάλι".
Tabula rasa είναι για μένα κάθε μέρα. Πάλι από την αρχή.Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις τον εαυτό σου τελικά.
Σήμερα ήταν μια ακόμη απογοητευτική μέρα για μένα όπου δεν πέτυχα το σκοπό μου. Πάλι ξέφυγα.
Και τώρα είμαι καθηλωμένη.Το σκέφτομαι συνέχεια. Θέλω να αλλάξει η μέρα.
Ένα κλικ είναι.Το έχω παρατηρήσει. Είναι μια απόφαση που πρέπει να την πάρεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου.Πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις και μπορεί να το χάσεις σε κάθε απρόβλεπτη στιγμή.
Τι θες να κερδίσεις; Στιγμιαία ικανοποίηση ή την ηρεμία μιας ολόκληρης ημέρας;
Έχεις πολύ λίγο χρόνο να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτό το δίλημμα.
Πρέπει να το σκεφτείς πριν σε προλάβει το "πάθος" σου και θολώσεις.
Κανονικός αγώνας ταχύτητας.
Πραγματικά είναι μόνο μια στιγμή. Αυτό είναι το δύσκολο.
Άπαξ και το καταφέρεις όλα τα άλλα παίρνουν εύκολα το δρόμο τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
12-11-12
20:45
Ένα πράγμα θα σου πω κι είναι το μότο μου εδώ και χρόνια: σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
Έχει μοναξιά όμως....
Καλή είναι και αυτή η συμβουλή ενίοτε ,αλλά και λίγη συγκαταβατικότητα χρειάζεται.
συγκαταβατικότητα=ηρεμία
Είπε πολλά, μέσα σε μισή ώρα τα λέει όλα σχεδόν. Όταν ακούω Κρισναμούρτι είμαι τρεις και λίγο πάνω απ' το κουμπάκι pause γιατί δεν προλαβαίνω τα νοήματα, θέλει σιγά σιγά.
Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα! 8)
Μίλησε για τη Σκέψη - Διάνοια και πόσο απροσονατολιστική είναι σε σχέση με τον αυτογέννητο Νου και την ιερότητα που γεννάει η ένωση μαζί του. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη σκέψη είναι να της δώσεις την πραγματική της διάσταση. Ο Φρόυντ έλεγε πως η Διάνοια είναι η γραμματέας του Νου. Μια "πουτανίτσα" που γράφει στο τεφτέρι της ότι την βολεύει.
Οι συγκρούσεις καταστρέφουν τον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο. Η "κάψα" και η "κλάψα" όπως λέει ένας άλλος σοφός, υπάρχουν μόνο για να τρέφουν το Εγώ κατ' επιταγή του Υπερεγώ, με απλά λόγια, σου δημιουργούν έναν δήθεν προστατευτικό μανδύα, ένα εκτικό πεδίο μέσα στο οποίο περιοριζόμαστε απ' τις νοσηρές προσταγές κάποιου έξω από μας, ενός επίκτητου παράγοντα που κουβαλάμε απ' τα γεννοφάσκια μας. Η σκέψη είναι περιοριστική, χρήσιμη ως ένα βαθμό, αλλά ταυτόχρονα και ένα κλουβί. Είναι αποτέλεσμα, γεννιέται απ' τη γνώση, τη μνήμη, τις εμπειρίες κατά συνέπεια να μην είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Όταν όμως τοποθετούμε την σκέψη στην πραγματική της διάσταση, σαν μία απλή γραμματέας, τότε δεν χτίζουμε καμιά εικόνα για τον Εαυτό μας, καμία ταυτότητα, καμία αυθεντία, βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς ΕΙΝΑΙ.
Λέει λοιπόν ο Jiddu, ο καθένας είναι η Ιστορία της ανθρωπότητας. Αν ήξερε πως να "διαβάζει" τον εαυτό του, την πολύπλοκη ιστορία του με ιδιαίτερη προσοχή ώστε η διάνοια να μην διαστρεβλώνει τα γεγονότα που βλέπει, αν είχε καλλιεργήσει την ευαίσθητη επίγνωση του εαυτού του - όπως καλή ώρα προσπαθείς να κάνεις εσύ τώρα -, τότε θα ζούσε χωρίς αυταπάτες. Έτσι κάθε βιντεάκι Κρισναμούρτι δρα ανάλογα είτε ενοχοποιητικά στον αδαή - αφού σου λέει ξεκάθαρα είσαι εγωιστής, θολωμένος, σκλάβος, κλπ. - ή σε απενεχοποιεί όταν εγωλύεις τον εαυτό σου σε μικρά κομματάκια που μόνο εσύ ο ίδιος τελικά μπορείς να ερμηνεύσεις.
Εμένα πάντως μου άρεσε αυτό που είπε για την αγάπη (γύρω στο 11'). Τι είναι η αγάπη; Μια αίσθηση γλεντιού για τη ζωή; Με πιο μυστηριακά λόγια, η Αγάπη είναι η γεφυροποιός δύναμη ανάμεσα στη Θέληση και τη Κατανόηση. Ο Κρισναμούρτι λέει πως η αγάπη και η συμπόνια πάνε μαζί με τη νοημοσύνη, δρουν καταφατικά με τον νου (κατά-νόηση). Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τι δεν είναι αγάπη. Πότε αγαπάς πραγματικά και πότε όχι; Σημαντικό για να προχωρήσει κανείς.
Εντάξει,με έπιασες.
Το παραδέχομαι.Δεν κατάλαβα και πολλά από το βίντεο.
Έπιασα κάποια πράγματα στην αρχή αλλά τη μια βαρούσαν τα τηλέφωνα την άλλη λίγο το μυαλό ξέφευγε...στο τέλος έχασα την μπάλα.
Είχα σκοπό να το ξαναδώ σε δεύτερο χρόνο με περισσότερη προσοχή, αλλά με πρόλαβες με το παραπάνω επεξηγηματικό ποστ.
Είδα το βίντεο ξανά και με τη βοήθειά σου αποκρυσταλλώθηκαν αρκετά νοήματα από τον Κρισναμούρτι.
Το συμπέρασμα είναι ότι για ό,τι νομίζουμε ότι είμαστε και δεν είμαστε , υπαιτία είναι η σκέψη μας η οποία έχει χτιστεί πάνω στη γνώση και στην εμπειρία του καθενός που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και ολοκληρωμένη για να έχουμε μια πραγματική εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου γενικότερα. Άρα πιθανώς έχουμε εσφαλμένη εικόνα.
Να σου πω την αλήθεια μου θυμίζει λίγο Πλάτωνα αυτή η θεωρία. Ότι υπάρχουν δυο κόσμοι, ο αισθητός και ο νοητός. Φθαρτή ύλη και ιδέες που αντικατοπτρίζουν την ύλη. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε μόνο με τις αισθήσεις μας δεν είναι πραγματικός αλλά μια αντανάκλαση του νοητού κόσμου όπου βρίσκονται όλες οι ιδέες. Πχ εμείς δεν βλέπουμε ένα τραπέζι αλλά βλέπουμε την ιδέα του τραπεζιού. Το τραπέζι μπορεί να αλλοιωθεί κατά το πέρασμα του χρόνου, αλλά η ιδέα του τραπεζιού θα μείνει αναλλοίωτη στον ιδεατό κόσμο. Με άλλα λόγια ζούμε σε μια ψευδαίσθηση.
Εγώ αυτό το λέω "Δώσε τόπο στην οργή"Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα!
ΥΓ:Δε θέλω να υποβιβάσω στα μάτια σου τον Κρισναμούρτι αλλά πάνω κάτω δεν τα έχεις ακούσει αυτά και από άλλους;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
09-11-12
22:32
Θεωρείς πως εάν ήσουν πιο διπλωματική στην ουσία θα ήσουν και πιο αποδεκτή από κάποια άτομα?
Ναι θεωρώ πως αν ήμουν πιο διπλωματική θα είχα κερδίσει πολλά περισσότερα. Όχι γιατί θα ήμουν πιο αποδεκτή από κάποια άτομα. Αυτή τη φάση την έχω ξεπεράσει πλέον. Αλλά γιατί θα ήμουν σίγουρα πιο ήρεμη, αφού δεν θα προκαλούσα συγκρούσεις τις οποίες φυσικά δεν τις επιδιώκω αλλά δεν ξέρω οι άλλοι το βλέπουν ως επίθεση από μέρους μου.
Ταύρος!!!! Καλά Lizsa περιέγραψες με μια λέξη όλην την κατάσταση.
θα ήσουν πιο ήπιων τόνων, και δεν θα προσπαθούσες να είσαι τόσο "ταύρος¨!
χα,χα,χα νομίζω ότι έτσι με βλέπουν όλοι.
Όλος αυτός ο προβληματισμός που περιέγραψα πιο πάνω προήλθε βασικά από το εξής γεγονός. Συνάντησα τυχαία κάπου μια γνωστή μου (βασικά ούτε καν γνωστή μου δεν ήταν) και μου λέει "Εσύ δεν ήσουν αυτή που τότε τα είχε χώσει σε εκείνον...."
Με κόλλησε στον τοίχο. What? Πότε; Έμεινα κάγκελο. Είδα τον ουρανό με τ' άστρα ανάποδα.
Μα εγώ μόνο μια ερώτηση/ένσταση είχα κάνει.Πάλι ως επίθεση φάνηκε; Εκείνη την ώρα σκέφτομαι όπα όπα κάτι γίνεται εδώ. Και από εκείνη τη στιγμή άρχισα να παρατηρώ καλύτερα το πώς μιλάω με τους υπόλοιπους. Και όντως διαπίστωσα ότι μιλάω με αρκετό δυναμισμό και νεύρο. Δεν είμαι αγενής αλλά γενικά προκαλώ έναν "εκνευρισμό" στους γύρω μου. Απλά τώρα ανακάλυψα γιατί.
Αλλά για να μην αδικώ και τόσο πολύ τον εαυτό μου συμβαίνει και το εξής.
Θέλω το χρόνο μου να μιλήσω. Δηλαδή δεν ξέρω ...είσαι σε μια παρέα πας να μιλήσεις και πετάγονται χίλια πεντακόσια άτομα να σε διακόψουν. Ασυναίσθητα μπαίνω κι εγώ σε μια διαδικασία "Γρήγορα, μίλα, σκέψου...απάντησε" και φαίνομαι μετά η φωνακλού. Ήμαρτον. Τι γρήγοροι ρυθμοί είναι αυτοί που έχουν κάποιοι στις συζητήσεις. Πολλές φορές πελαγώνω και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη στο τέλος. Ήρεμα παιδιά. Όλοι θα μιλήσουμε. Πολλές φορές όταν μου απευθύνομουν το λόγο, χρειάζομαι να υπάρξει λίγο μια παύση να σκεφτώ αυτό που θέλω να πω και να το εκφράσω ήρεμα ήρεμα. Αλλά αισθάνομαι ότι συνέχεια κάποιος καραδοκεί να πει το δικό του. Χα, χα άααααααααργησες!!! Next!
Ε χέσε μας ρε φίλε. Και μετά στραβώνεις αν σου την πω; Σκάσε και άσε και τον άλλον να μιλήσει.
Lisza με έχεις "διαβάσει" κανονικά έτσι;
Το ποστ σου μου έφτιαξε τη διάθεση.
Σκέψου να ασχοληθείς με την ψυχολογία. Σοβαρά.
Το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό κάποιες φορές Νίκο. Ή μάλλον κάπως έτσι.το πρόβλημά σου κατ' εμέ είναι ότι νομίζεις πως έχεις πρόβλημα. Γιατί....το κορίτσι με το πρόβλημα, απλά δεν είσαι εσύ!
https://www.youtube.com/watch?v=3hjpqObLQt0&feature=related
Το βίντεο λειτούργησε αρκετά απενοχοποιητικά για μενα. Βέβαια όλα αυτά που λέει θέλουν πολύ εσωτερική δουλειά.
Μου άρεσε πολύ αυτό που είπε για τον εσωτερικό ψυχολογικό μας χρόνο. Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά πώς το εννοούσε αλλά έγω έδωσα μια δική μου ερμηνεία που με "βολεύει".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
17-09-12
20:10
Λοιπον, τα πραγματα εχουν ως εξης:
Απο τις 7:00 περιπου πηρα τελικα την αποφαση να ξεκινησω μια εργασια.
Επειδη στην πορεια βαρεθηκα (πριν καν ξεκινησω δλδ) ειπα αστο.
Δεν εισαι ετοιμη ακομα να συγκεντρωθεις.
Κανε ενα διαλειμμα.
Μου εδωσα διορια μιση ωρα μεχρι τις 7:30
Εφτασε 7:30.
Εδωσα στον εαυτο μου ακομα μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:00.
Εχει παει ηδη 8:00 και δεν το βλεπω να ξεκιναω.
Σκεφτομαι να μου δωσω αλλη μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:30.
Ή να το κανω 9:00 μια και καλη να τελειωνουμε;
Αναβλητικοτητα...
Απο τις 7:00 περιπου πηρα τελικα την αποφαση να ξεκινησω μια εργασια.
Επειδη στην πορεια βαρεθηκα (πριν καν ξεκινησω δλδ) ειπα αστο.
Δεν εισαι ετοιμη ακομα να συγκεντρωθεις.
Κανε ενα διαλειμμα.
Μου εδωσα διορια μιση ωρα μεχρι τις 7:30
Εφτασε 7:30.
Εδωσα στον εαυτο μου ακομα μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:00.
Εχει παει ηδη 8:00 και δεν το βλεπω να ξεκιναω.
Σκεφτομαι να μου δωσω αλλη μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:30.
Ή να το κανω 9:00 μια και καλη να τελειωνουμε;
Αναβλητικοτητα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.