Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
13-11-12
16:36
Έχεις δίκιο.Όντως.Όχι δεν είναι το ίδιο. Συνήθως "δίνουμε τόπο στην οργή" γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα μας. Είναι καθαρά παθητικό.
Αυτό ακριβώς θέλω να πετύχω. Όπως το 'πες.Η δύναμη φαίνεται εκεί που ενώ μπορείς, επιλέγεις τη σιωπή, την αταραξία για να μην καλλιεργήσεις συγκρούσεις, να μην παραχθεί ούτε μια ικμάδα αρνητικής ενέργειας μέσα σου
Όλο αυτό το ελάττωμα μού προκαλεί αρνητισμό τον οποίο μετά κουβαλάω όλη μέρα και πραγματικά με παραλύει. Δε θέλω να κάνω τίποτα. Προτιμώ να κοιμάμαι για να μην το σκέφτομαι. Με χαλάει πολύ. Αλήθεια, λέω στον εαυτό μου "Κοιμήσου. Θα ξαναξεκινήσεις αύριο νέα προσπάθεια.Σήμερα τα θαλάσσωσες πάλι".
Tabula rasa είναι για μένα κάθε μέρα. Πάλι από την αρχή.Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις τον εαυτό σου τελικά.
Σήμερα ήταν μια ακόμη απογοητευτική μέρα για μένα όπου δεν πέτυχα το σκοπό μου. Πάλι ξέφυγα.
Και τώρα είμαι καθηλωμένη.Το σκέφτομαι συνέχεια. Θέλω να αλλάξει η μέρα.
Ένα κλικ είναι.Το έχω παρατηρήσει. Είναι μια απόφαση που πρέπει να την πάρεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου.Πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις και μπορεί να το χάσεις σε κάθε απρόβλεπτη στιγμή.
Τι θες να κερδίσεις; Στιγμιαία ικανοποίηση ή την ηρεμία μιας ολόκληρης ημέρας;
Έχεις πολύ λίγο χρόνο να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτό το δίλημμα.
Πρέπει να το σκεφτείς πριν σε προλάβει το "πάθος" σου και θολώσεις.
Κανονικός αγώνας ταχύτητας.
Πραγματικά είναι μόνο μια στιγμή. Αυτό είναι το δύσκολο.
Άπαξ και το καταφέρεις όλα τα άλλα παίρνουν εύκολα το δρόμο τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
12-11-12
20:45
Ένα πράγμα θα σου πω κι είναι το μότο μου εδώ και χρόνια: σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
Έχει μοναξιά όμως....
Καλή είναι και αυτή η συμβουλή ενίοτε ,αλλά και λίγη συγκαταβατικότητα χρειάζεται.
συγκαταβατικότητα=ηρεμία
Είπε πολλά, μέσα σε μισή ώρα τα λέει όλα σχεδόν. Όταν ακούω Κρισναμούρτι είμαι τρεις και λίγο πάνω απ' το κουμπάκι pause γιατί δεν προλαβαίνω τα νοήματα, θέλει σιγά σιγά.
Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα! 8)
Μίλησε για τη Σκέψη - Διάνοια και πόσο απροσονατολιστική είναι σε σχέση με τον αυτογέννητο Νου και την ιερότητα που γεννάει η ένωση μαζί του. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη σκέψη είναι να της δώσεις την πραγματική της διάσταση. Ο Φρόυντ έλεγε πως η Διάνοια είναι η γραμματέας του Νου. Μια "πουτανίτσα" που γράφει στο τεφτέρι της ότι την βολεύει.
Οι συγκρούσεις καταστρέφουν τον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο. Η "κάψα" και η "κλάψα" όπως λέει ένας άλλος σοφός, υπάρχουν μόνο για να τρέφουν το Εγώ κατ' επιταγή του Υπερεγώ, με απλά λόγια, σου δημιουργούν έναν δήθεν προστατευτικό μανδύα, ένα εκτικό πεδίο μέσα στο οποίο περιοριζόμαστε απ' τις νοσηρές προσταγές κάποιου έξω από μας, ενός επίκτητου παράγοντα που κουβαλάμε απ' τα γεννοφάσκια μας. Η σκέψη είναι περιοριστική, χρήσιμη ως ένα βαθμό, αλλά ταυτόχρονα και ένα κλουβί. Είναι αποτέλεσμα, γεννιέται απ' τη γνώση, τη μνήμη, τις εμπειρίες κατά συνέπεια να μην είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Όταν όμως τοποθετούμε την σκέψη στην πραγματική της διάσταση, σαν μία απλή γραμματέας, τότε δεν χτίζουμε καμιά εικόνα για τον Εαυτό μας, καμία ταυτότητα, καμία αυθεντία, βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς ΕΙΝΑΙ.
Λέει λοιπόν ο Jiddu, ο καθένας είναι η Ιστορία της ανθρωπότητας. Αν ήξερε πως να "διαβάζει" τον εαυτό του, την πολύπλοκη ιστορία του με ιδιαίτερη προσοχή ώστε η διάνοια να μην διαστρεβλώνει τα γεγονότα που βλέπει, αν είχε καλλιεργήσει την ευαίσθητη επίγνωση του εαυτού του - όπως καλή ώρα προσπαθείς να κάνεις εσύ τώρα -, τότε θα ζούσε χωρίς αυταπάτες. Έτσι κάθε βιντεάκι Κρισναμούρτι δρα ανάλογα είτε ενοχοποιητικά στον αδαή - αφού σου λέει ξεκάθαρα είσαι εγωιστής, θολωμένος, σκλάβος, κλπ. - ή σε απενεχοποιεί όταν εγωλύεις τον εαυτό σου σε μικρά κομματάκια που μόνο εσύ ο ίδιος τελικά μπορείς να ερμηνεύσεις.
Εμένα πάντως μου άρεσε αυτό που είπε για την αγάπη (γύρω στο 11'). Τι είναι η αγάπη; Μια αίσθηση γλεντιού για τη ζωή; Με πιο μυστηριακά λόγια, η Αγάπη είναι η γεφυροποιός δύναμη ανάμεσα στη Θέληση και τη Κατανόηση. Ο Κρισναμούρτι λέει πως η αγάπη και η συμπόνια πάνε μαζί με τη νοημοσύνη, δρουν καταφατικά με τον νου (κατά-νόηση). Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τι δεν είναι αγάπη. Πότε αγαπάς πραγματικά και πότε όχι; Σημαντικό για να προχωρήσει κανείς.
Εντάξει,με έπιασες.
Το παραδέχομαι.Δεν κατάλαβα και πολλά από το βίντεο.
Έπιασα κάποια πράγματα στην αρχή αλλά τη μια βαρούσαν τα τηλέφωνα την άλλη λίγο το μυαλό ξέφευγε...στο τέλος έχασα την μπάλα.
Είχα σκοπό να το ξαναδώ σε δεύτερο χρόνο με περισσότερη προσοχή, αλλά με πρόλαβες με το παραπάνω επεξηγηματικό ποστ.
Είδα το βίντεο ξανά και με τη βοήθειά σου αποκρυσταλλώθηκαν αρκετά νοήματα από τον Κρισναμούρτι.
Το συμπέρασμα είναι ότι για ό,τι νομίζουμε ότι είμαστε και δεν είμαστε , υπαιτία είναι η σκέψη μας η οποία έχει χτιστεί πάνω στη γνώση και στην εμπειρία του καθενός που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και ολοκληρωμένη για να έχουμε μια πραγματική εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου γενικότερα. Άρα πιθανώς έχουμε εσφαλμένη εικόνα.
Να σου πω την αλήθεια μου θυμίζει λίγο Πλάτωνα αυτή η θεωρία. Ότι υπάρχουν δυο κόσμοι, ο αισθητός και ο νοητός. Φθαρτή ύλη και ιδέες που αντικατοπτρίζουν την ύλη. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε μόνο με τις αισθήσεις μας δεν είναι πραγματικός αλλά μια αντανάκλαση του νοητού κόσμου όπου βρίσκονται όλες οι ιδέες. Πχ εμείς δεν βλέπουμε ένα τραπέζι αλλά βλέπουμε την ιδέα του τραπεζιού. Το τραπέζι μπορεί να αλλοιωθεί κατά το πέρασμα του χρόνου, αλλά η ιδέα του τραπεζιού θα μείνει αναλλοίωτη στον ιδεατό κόσμο. Με άλλα λόγια ζούμε σε μια ψευδαίσθηση.
Εγώ αυτό το λέω "Δώσε τόπο στην οργή"Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα!
ΥΓ:Δε θέλω να υποβιβάσω στα μάτια σου τον Κρισναμούρτι αλλά πάνω κάτω δεν τα έχεις ακούσει αυτά και από άλλους;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
09-11-12
18:48
Έχει 2-3 μέρες τώρα που ανακάλυψα κάτι πολύ συγκλονιστικό για τον εαυτό μου.
Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ και με βασανίζει πολύ η διαπίστωση αυτή.
Δεν μπορούσα τόσα χρόνια να καταλάβω τι πάει στραβά με εμένα.
Σχεδόν κατέρρευσε όλη μου η κοσμοθεωρία.
Μιλάω πολύ γρήγορα και δυνατά.
Δε λέω ότι μιλάω πολύ ούτε ότι τσιρίζω σαν υστερική. Απλά αυτό που είναι να πω θα το πω γρήγορα και με έντονο τόνο φωνής.
Δεν μου το είπε ποτέ κανείς αυτό ,βέβαια,... από ευγένεια προφανώς .Το κατάλαβα μόνη μου.
Βέβαια κατά καιρούς μου έλεγαν "Καλά μη φωνάζεις.Σε ακούμε" αλλά θεωρούσα ότι ο λόγος που φώναζα εκείνη τη στιγμή είχε κάποια αιτία (θόρυβος, νεύρα κτλ) και δεν το λάμβανα υπόψιν. Αντιθέτως όταν μου το έλεγαν αυτό με μπρίζωναν πιο πολύ, γιατί με εκνεύριζαν όταν μου έκαναν παρατήρήσεις.
Διαπίστωσα, όμως, ότι μιλούσα δυνατά και γρήγορα και χωρίς να υπάρχει λόγος.
Το πρόβλημα αυτό χειροτερεύει όταν υπάρχουν στην παρέα άτομα με το ίδιο πρόβλημα, οπότε καταλήγουμε να συζητάμε όλοι μαζί δυνατά προσπαθώντας ο ένας να επισκιάσει τον άλλον. Τελικά φεύγουμε όλοι με πονοκέφαλο.
Τώρα αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω και με το γεγονός ότι είμαι ένα "σαρκαστικό" (αλλά και αυτοσαρκαστικό άτομο) και ότι έχω έναν αρκετά αιχμηρό λόγο...πολλοί με παρεξηγούν και νομίζουν ότι διψάω για καυγάδες. Ενώ εγώ το μόνο που κάνω είναι λίγο χιούμορ. Κακόγουστο ίσως, αλλά χιούμορ.
Όλα αυτά έχουν τα εξής πιθανά αποτελέσματα με τους γύρω μου:
α)ή να σπάω τα νεύρα στους άλλους, στιγμιαία ίσως
β)ή να μη με συμπαθούν καθόλου
γ)ή να τους κουράζω απλά
γ)ή να νομίζουν ότι και καλά είμαι ΤΟ άτομο καθώς αυτό μεταφράζεται από κάποιους ότι έχω ηγετικά χαρακτηριστικά, δυναμισμό,αυθορμητισμο, επιβλητικότητα κτλ. Η αλήθεια είναι ότι τα έχω όλα αυτά, όχι όμως για να επισκιάσω τους άλλους αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.Δεν μπορώ να το ελέγξω αυτό.Όταν αντιλαμβάνομαι ότι πάει να γίνει κάτι τέτοιο κατευθείαν κάνω πίσω. Δε θέλω να κάνω πράγματα στους άλλους, που δε θα ήθελα να μου κάνουν και αυτοί.
Κάθισα και σκέφτηκα ποιες μπορεί να είναι οι πιθανές αιτίες του ελαττώματος αυτού και κατέληξα στα εξής:
α)Ή είναι κάποιο παιδικό τραύμα από τα σχολικά μου χρόνια καθώς ήμουν η "αόρατη" του σχολείου...όχι δεν είχα κάποιο κουσούρι, απλά μου την έσπαγαν όλοι και ήμουν πολύ απόμακρη. Είχα άλλα ενδιαφέροντα απλά. Αισθανόμουν ότι δεν ταίριαζα με κανέναν. Γιαπ. Τα σχολικά μου χρόνια ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο και ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο.Εννοείται ότι πενθήμερη δεν πήγα.
Βέβαια στο πανεπιστήμιο πάλι τα ίδια. Δεν έμπλεξα ποτέ με κανέναν συμφοιτητή/τρια μου πέρα από κάτι αναγκαστικές εργασίες που ήταν ομαδικές.Η συναναστροφή μου με αυτούς κρατούσε μέχρι το πέρας αυτής της εργασίας. Ούτε τηλέφωνα για σημειώσεις αντάλλαξα ποτέ, ούτε μπλέχτηκα με κομματικές παρατάξεις. Εκεί και αν ήμουν αόρατη. Απο κει και πέρα δεν επεδίωκα ουσιαστικότερες σχέσεις. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δούλευα ταυτόχρονα( και όταν λέμε δούλευα, δούλευα. Όχι μαλακίες) και αυτό δε μου άφηνε πολύ χρόνο για κοινωνικότητες. Tέλος πάντων αυτή ήταν και η εποχή ορόσημο για μένα όπου διαμόρφωσα μια δικιά μου τελείως κοσμοθεωρία για τον κόσμο που δεν την καταλάβαινε ποτέ κανείς. Ήμουν απλά ένα αντιδραστικό/γκρινιάρικο άτομο για αυτούς. Όλα αυτά πιστεύω ότι με οδήγησαν στην αιτία (β).
β)"Αίσθημα καταδίωξης" ή να τραβήξω την προσοχή ίσως. Όντας αόρατη στον κοινωνικό μου περίγυρο όταν μιλούσα στην χ παρέα νόμιζα ότι δε θα με ακούσει κανείς ή θα προσπαθήσει να με διακόψει. Έχοντας το άγχος , λοιπόν, να προλάβω να πω αυτά που θέλω μιλούσα γρήγορα και δυνατά. Δεν λέω ότι έγινε από τη μια μέρα στην άλλη όλο αυτό το πράγμα, αλλά κλιμακώθηκε σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου χωρίς να το αντιλαμβάνομαι στην ουσία.
γ)Σκέφτομαι πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Σε σημείο που καμιά φορά νομίζω ότι το μυαλό μου θα εκραγεί. Και όλες αυτές τις σκέψεις μου θέλω να τις βγάζω προς τα έξω για να αδειάσει το κεφάλι μου. Αυτό πάλι έχει ως συνέπεια να μιλάω γρήγορα και να βομβαρδίζω τους υπόλοιπους.
Ακόμα και εδώ μέσα. Ενώ ξεκινάω να γράψω ένα μικρό μόνο ποστ , καταλήγω τελικά να γράφω ολόκληρα κατεβατά (καλή ώρα). Προσπαθώ ,τουλάχιστον, να είναι όσο πιο αραιογραμμένα γίνεται για να είναι ευανάγνωστα και να μην δυσκολεύει στην ανάγνωση. Τώρα που το σκέφτομαι στα γραπτά ήμουν πολύ καλύτερη από τα προφορικά.
δ)Είμαι κριός. Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση νομίζω.
Και τελευταία πιθανή αιτία αυτού του ελαττώματος
ε)ΜΝΗΜΟΝΙΟ, κάτι που μου δημιουργεί καθημερινά άγχος και εκνευρισμό καταλήγοντας τελικά να μιλάω με ένταση χωρίς να μου φταίνε οι γύρω μου.
Από τότε που διαπίστωσα ότι έχω αυτό το ελάττωμα κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να το διορθώσω. Προσπαθώ να μιλάω αργά, με σταθερό τόνο φωνής και ήρεμα.Δεν τα καταφέρνω πάντα.Καμιά φορά ξεφεύγω.
Κατάλαβα ότι αυτό είναι κάτι πολύ ξεκούραστο και λυτρωτικό για μένα και προφανώς και για τους άλλους.
Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ και με βασανίζει πολύ η διαπίστωση αυτή.
Δεν μπορούσα τόσα χρόνια να καταλάβω τι πάει στραβά με εμένα.
Σχεδόν κατέρρευσε όλη μου η κοσμοθεωρία.
Μιλάω πολύ γρήγορα και δυνατά.
Δε λέω ότι μιλάω πολύ ούτε ότι τσιρίζω σαν υστερική. Απλά αυτό που είναι να πω θα το πω γρήγορα και με έντονο τόνο φωνής.
Δεν μου το είπε ποτέ κανείς αυτό ,βέβαια,... από ευγένεια προφανώς .Το κατάλαβα μόνη μου.
Βέβαια κατά καιρούς μου έλεγαν "Καλά μη φωνάζεις.Σε ακούμε" αλλά θεωρούσα ότι ο λόγος που φώναζα εκείνη τη στιγμή είχε κάποια αιτία (θόρυβος, νεύρα κτλ) και δεν το λάμβανα υπόψιν. Αντιθέτως όταν μου το έλεγαν αυτό με μπρίζωναν πιο πολύ, γιατί με εκνεύριζαν όταν μου έκαναν παρατήρήσεις.
Διαπίστωσα, όμως, ότι μιλούσα δυνατά και γρήγορα και χωρίς να υπάρχει λόγος.
Το πρόβλημα αυτό χειροτερεύει όταν υπάρχουν στην παρέα άτομα με το ίδιο πρόβλημα, οπότε καταλήγουμε να συζητάμε όλοι μαζί δυνατά προσπαθώντας ο ένας να επισκιάσει τον άλλον. Τελικά φεύγουμε όλοι με πονοκέφαλο.
Τώρα αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω και με το γεγονός ότι είμαι ένα "σαρκαστικό" (αλλά και αυτοσαρκαστικό άτομο) και ότι έχω έναν αρκετά αιχμηρό λόγο...πολλοί με παρεξηγούν και νομίζουν ότι διψάω για καυγάδες. Ενώ εγώ το μόνο που κάνω είναι λίγο χιούμορ. Κακόγουστο ίσως, αλλά χιούμορ.
Όλα αυτά έχουν τα εξής πιθανά αποτελέσματα με τους γύρω μου:
α)ή να σπάω τα νεύρα στους άλλους, στιγμιαία ίσως
β)ή να μη με συμπαθούν καθόλου
γ)ή να τους κουράζω απλά
γ)ή να νομίζουν ότι και καλά είμαι ΤΟ άτομο καθώς αυτό μεταφράζεται από κάποιους ότι έχω ηγετικά χαρακτηριστικά, δυναμισμό,αυθορμητισμο, επιβλητικότητα κτλ. Η αλήθεια είναι ότι τα έχω όλα αυτά, όχι όμως για να επισκιάσω τους άλλους αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.Δεν μπορώ να το ελέγξω αυτό.Όταν αντιλαμβάνομαι ότι πάει να γίνει κάτι τέτοιο κατευθείαν κάνω πίσω. Δε θέλω να κάνω πράγματα στους άλλους, που δε θα ήθελα να μου κάνουν και αυτοί.
Κάθισα και σκέφτηκα ποιες μπορεί να είναι οι πιθανές αιτίες του ελαττώματος αυτού και κατέληξα στα εξής:
α)Ή είναι κάποιο παιδικό τραύμα από τα σχολικά μου χρόνια καθώς ήμουν η "αόρατη" του σχολείου...όχι δεν είχα κάποιο κουσούρι, απλά μου την έσπαγαν όλοι και ήμουν πολύ απόμακρη. Είχα άλλα ενδιαφέροντα απλά. Αισθανόμουν ότι δεν ταίριαζα με κανέναν. Γιαπ. Τα σχολικά μου χρόνια ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο και ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο.Εννοείται ότι πενθήμερη δεν πήγα.
Βέβαια στο πανεπιστήμιο πάλι τα ίδια. Δεν έμπλεξα ποτέ με κανέναν συμφοιτητή/τρια μου πέρα από κάτι αναγκαστικές εργασίες που ήταν ομαδικές.Η συναναστροφή μου με αυτούς κρατούσε μέχρι το πέρας αυτής της εργασίας. Ούτε τηλέφωνα για σημειώσεις αντάλλαξα ποτέ, ούτε μπλέχτηκα με κομματικές παρατάξεις. Εκεί και αν ήμουν αόρατη. Απο κει και πέρα δεν επεδίωκα ουσιαστικότερες σχέσεις. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δούλευα ταυτόχρονα( και όταν λέμε δούλευα, δούλευα. Όχι μαλακίες) και αυτό δε μου άφηνε πολύ χρόνο για κοινωνικότητες. Tέλος πάντων αυτή ήταν και η εποχή ορόσημο για μένα όπου διαμόρφωσα μια δικιά μου τελείως κοσμοθεωρία για τον κόσμο που δεν την καταλάβαινε ποτέ κανείς. Ήμουν απλά ένα αντιδραστικό/γκρινιάρικο άτομο για αυτούς. Όλα αυτά πιστεύω ότι με οδήγησαν στην αιτία (β).
β)"Αίσθημα καταδίωξης" ή να τραβήξω την προσοχή ίσως. Όντας αόρατη στον κοινωνικό μου περίγυρο όταν μιλούσα στην χ παρέα νόμιζα ότι δε θα με ακούσει κανείς ή θα προσπαθήσει να με διακόψει. Έχοντας το άγχος , λοιπόν, να προλάβω να πω αυτά που θέλω μιλούσα γρήγορα και δυνατά. Δεν λέω ότι έγινε από τη μια μέρα στην άλλη όλο αυτό το πράγμα, αλλά κλιμακώθηκε σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου χωρίς να το αντιλαμβάνομαι στην ουσία.
γ)Σκέφτομαι πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Σε σημείο που καμιά φορά νομίζω ότι το μυαλό μου θα εκραγεί. Και όλες αυτές τις σκέψεις μου θέλω να τις βγάζω προς τα έξω για να αδειάσει το κεφάλι μου. Αυτό πάλι έχει ως συνέπεια να μιλάω γρήγορα και να βομβαρδίζω τους υπόλοιπους.
Ακόμα και εδώ μέσα. Ενώ ξεκινάω να γράψω ένα μικρό μόνο ποστ , καταλήγω τελικά να γράφω ολόκληρα κατεβατά (καλή ώρα). Προσπαθώ ,τουλάχιστον, να είναι όσο πιο αραιογραμμένα γίνεται για να είναι ευανάγνωστα και να μην δυσκολεύει στην ανάγνωση. Τώρα που το σκέφτομαι στα γραπτά ήμουν πολύ καλύτερη από τα προφορικά.
δ)Είμαι κριός. Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση νομίζω.
Και τελευταία πιθανή αιτία αυτού του ελαττώματος
ε)ΜΝΗΜΟΝΙΟ, κάτι που μου δημιουργεί καθημερινά άγχος και εκνευρισμό καταλήγοντας τελικά να μιλάω με ένταση χωρίς να μου φταίνε οι γύρω μου.
Από τότε που διαπίστωσα ότι έχω αυτό το ελάττωμα κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να το διορθώσω. Προσπαθώ να μιλάω αργά, με σταθερό τόνο φωνής και ήρεμα.Δεν τα καταφέρνω πάντα.Καμιά φορά ξεφεύγω.
Κατάλαβα ότι αυτό είναι κάτι πολύ ξεκούραστο και λυτρωτικό για μένα και προφανώς και για τους άλλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
17-09-12
20:10
Λοιπον, τα πραγματα εχουν ως εξης:
Απο τις 7:00 περιπου πηρα τελικα την αποφαση να ξεκινησω μια εργασια.
Επειδη στην πορεια βαρεθηκα (πριν καν ξεκινησω δλδ) ειπα αστο.
Δεν εισαι ετοιμη ακομα να συγκεντρωθεις.
Κανε ενα διαλειμμα.
Μου εδωσα διορια μιση ωρα μεχρι τις 7:30
Εφτασε 7:30.
Εδωσα στον εαυτο μου ακομα μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:00.
Εχει παει ηδη 8:00 και δεν το βλεπω να ξεκιναω.
Σκεφτομαι να μου δωσω αλλη μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:30.
Ή να το κανω 9:00 μια και καλη να τελειωνουμε;
Αναβλητικοτητα...
Απο τις 7:00 περιπου πηρα τελικα την αποφαση να ξεκινησω μια εργασια.
Επειδη στην πορεια βαρεθηκα (πριν καν ξεκινησω δλδ) ειπα αστο.
Δεν εισαι ετοιμη ακομα να συγκεντρωθεις.
Κανε ενα διαλειμμα.
Μου εδωσα διορια μιση ωρα μεχρι τις 7:30
Εφτασε 7:30.
Εδωσα στον εαυτο μου ακομα μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:00.
Εχει παει ηδη 8:00 και δεν το βλεπω να ξεκιναω.
Σκεφτομαι να μου δωσω αλλη μιση ωρα διορια, μεχρι τις 8:30.
Ή να το κανω 9:00 μια και καλη να τελειωνουμε;
Αναβλητικοτητα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.