Μη με παρεξηγείτε, δεν ταυτίζω τα ανέραστα με τα ακοινώνητα άτομα. Κι εγώ πάντα κάποια σχέση είχα, αλλά παλιά ήμουν κανονικά ακοινώνητη.
Απλά ενώ εν γένει δε συμφωνώ με την τροχοδρόμηση της ζωής του άλλου, βλέπω ότι πού και πού ένα σπρώξιμο χρειάζεται.. Κι εμένα μου έχει κάνει καλό στο παρελθόν... κι ένας φίλος έλεγε χθες, συμπτωματικά, πώς πίεσε την αδερφή του να κάνει Erasmus και πόσο καλό της έκανε τελικά και τον ευχαριστεί... και τώρα πώς της βρήκε ο ίδιος μεταπτυχιακό και την οργάνωσε, γιατί αυτή ήταν σε μαλθακή φάση "έεεελα μωρέ" και δε θα πήγαινε πουθενά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τους εξήγησα ότι κι εγώ στα 20 μου, μετά τον πρώτο χωρισμό, είχα μία πολύυυ κλειστή και σπασικλιάρικη φάση...
Και έδωσα κι άλλα παραδείγματα, αν και δεν ξέρουν τους φίλους μου...
Θα δω μήπως την σπρώξω κι εγώ, όχι τόσο τώρα, αλλά για μετά... που λέει να μη φύγει τελικά εξωτερικό για μεταπτυχιακό, που πάντα ήθελε... μη μείνει κι άλλο εκεί που είναι...!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επίσης, πιστεύετε ότι οι φιλιες η η οικογένεια ενός ατόμου, όταν αυτό δείχνει να επαναπαύεται σε αυτές, υποκαθιστούν την ανάγκη του για δεσμό?
Προσέθεσα κάτι στο αρχικό θέμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επίσης, άτομα, που κάνουν (αν κάνουν) την πρώτη σχέση σε μεγάλη ηλικία?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πόσοι από τους μεγάλους διανοούμενους δεν ήταν ακοινώνοιτοι;;
αλλά μην το πάμε στα κλαμπ και την εξυπνάδα, πιο πολύ στον αυτοπεριορισμό από έρωτες, στην τοποθέτηση του εαυτού στο παρασκήνιο..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που κάνουν την πρώτη τους σχέση στα 25, πχ.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν τα πάνε καλά κοινωνικά, βολεύονται σε μία παρέα (είτε αυτό είναι κάποιοι φίλοι, λίγοι, είτε ένα κατοικίδιο, είτε η τηλεόραση) και δεν έχουν κινητικότητα κοινωνικά...
Υπάρχουν αυτοί που μένουν γεροντοκόρες και εργένηδες, αλλά χωρίς να έχουν περάσει ποτέ από την άλλη φάση, με παρέες και έρωτες...
Αλλά και άνθρωποι που απλά ποτέ δεν ήταν του σπορ, και απλά κάποια στιγμή αποκτούν ερωτική ζωή, μία καλή σχέση, κλπ...
Δε λέω, κατά βάση, αν κάποιος είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του, δε μας πέφτει λόγος...
Αλλά προτού φανεί αν όντως είναι έτσι, εσείς πώς νιώθετε για τέτοιες περιπτώσεις; Έχετε κάποιον κοντινό σας, που πρωτοέκανε σχέση στα 27; Έχετε κάποια φίλη, που αν βγει θα είναι με μία κολλητή, που εκείνο το βράδυ δε θα δει το αμόρε; Έχετε μιλήσει ποτέ με κάποιον τέτοιον για το πώς το αντιλαμβάνεται;
Πιστεύετε αλλάζει αυτό, είναι θέμα καλού συναπαντήματος...;
Γενικά, πείτε απόψεις και εμπειρίες...
Επίσης, πιστεύετε ότι οι φιλιες η η οικογένεια ενός ατόμου, όταν αυτό δείχνει να επαναπαύεται σε αυτές, υποκαθιστούν την ανάγκη του για δεσμό?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.