Μάξιμος
Διάσημο μέλος
Ο Μάξιμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 3,804 μηνύματα.
12-01-12
16:01
Σε αυτό το σημείο, κρίνω αναγκαία προϋπόθεση για την απρόσκοπτη συζήτηση, να κάνουμε κάποιον διαχωρισμό σχετικά με αυτόν που ασπάζεται τον χριστιανισμό.Εξαιρετική αφορμή για συζήτηση
Οφείλω να παραδεχθώ ότι θεωρώ τους ανθρώπους με ισχυρά πιστεύω περισσότερο δογματικούς και λιγότερο δεκτικούς στο να συζητήσουν μια ιδέα που ενδεχομένως αντίκειται στις πεποιθήσεις τους και να αναγνωρίσουν ενδεχομένως τα όποια θετικά της...
Δηλαδή, αν και βαπτισμένος ο κάθε χριστιανός, υπόκειται στην ελευθερία του να ακολουθεί ή όχι τα της εκκλησίας. Αρα, δεν μοιάζει σε τίποτα ο χριστιανός που έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα και αστοχίες στην ζωή του, με κάποιον που εξ’ αρχής είναι χριστιανός και έχει μια ζωή δίχως ταρακουνήματα και να το πω ομαλά, διάφορους πειρασμούς.
Στον μεν δεύτερο , η εξομολόγηση ίσως του έχει γίνει συνήθεια. Ενώ ο πρώτος κατά την εξομολόγηση, λειώνει στο κλάμα και η μετάνοια του αγγίζει την ψυχή του. Για ποιον χριστιανό θέλετε να μιλήσουμε; Και καλά χαρακτηρίζεις ως δογματικούς τους ανθρώπους με ισχυρά πιστεύω, τον πρώτο της περίπτωσης που ανέφερα, πώς θα τον χαρακτηρίσεις;
Ένα σύστημα αξιών, από μόνο του θέτει όρια και κατά συνέπεια το αποδεκτό και το απαράδεκτο αποτελούν υποσύνολα αυτού καθ’αυτού του συστήματος. Ο χριστιανισμός, δεν είναι ούτε σύστημα, ούτε κάποια φιλοσοφία. Και χρήσιμο είναι να μη μπλέξουμε τον Χριστιανισμό με τα μοναστήρια της Ευρώπης του μεσαίωνα, τους Ιησουίτες, τους τυχοδιώκτες σταυροφόρους και τις διάφορες αιρέσεις, οι οποίες στο όνομα του Χριστιανισμού πολλές πράξεις τους δικαιολογούν.Φυσικά αυτό δεν γίνεται από πρόθεση και στην ανάρτηση αυτή δεν θα αναφερθώ στις περιπτώσεις μισαλλοδοξίας.
Απλά, όταν ένας άνθρωπος έχει γαλουχηθεί με ένα σύστημα αξιών, το έχει παγιώσει μέσα του μέσα από γνώσεις που του μεταβιβάστηκαν ή εμπειρίες που βίωσε, κι έχει πλέον ξεκάθαρη την εικόνα του αποδεκτού και το απαράδεκτου,
Σε αυτό το σημείο, κρίνω χρήσιμο να μην επικαλεστούμε το ανώτερο. Και ο λόγος προφανής για εμένα. Θα θέσουμε πολλούς σε σύγχυση, σχετικά με αυτό που δεχόμαστε ως ανώτερο. Είναι θέμα για διαφωνία, αλλά αφού εντρυφήσουμε σε απλές έννοιες. Εξ’ άλλου, για να φτάσουν κάποιοι σε αυτό που δέχονται ως ανώτερο, χρειάζονται πολλά χρόνια ως τον 33ο βαθμό.θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να εκφραστεί με απολυτότητα και ενδεχομένως απορριπτική διάθεση για τα ένθεν επιχειρήματα... κι αυτό γιατί ίσως υπάρχει η πιθανότητα, η αναγνώριση της αμφισβήτησης να επιφέρει τη βασανιστική διαδικασία της αμφιβολίας...
Κι αυτό όμως να μην υπάρχει, υπάρχει η βεβαιότητα ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο, ότι οι βεβαιότητες και παραδοχές του είναι βεβαιότητες και παραδοχές κοινά αποδεκτές και πιθανότατα και εμπνευσμένες από κάτι ανώτερο.
Για τον Χριστιανό αναζητητή, κατά την ταπεινή μου γνώση, δεν υπάρχει αναζήτηση παρα μόνο βαθύτατη πεποίθηση, ότι ναι, ο Θεός υπάρχει και είναι ζήτημα χρόνου κάτω από συνεχή και αδιάκοπη άσκηση να δεχθεί την χάρη του. Οσο εμβαθύνει στην άσκηση και κάτω από την καθοδήγηση πνευματικού, οξύνονται οι αντιλήψεις του και βιώνει όλα όσα μας διδάσκουν οι βίοι των Αγίων.Αντίθετα, ο συνειδητός αναζητητής, ο πρόθυμος να διακρίνει το μαύρο μέσα στο άσπρο και το αντίστροφο, (όταν δεν κάνει λάβαρο του το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" απορρίπτοντας τα πάντα ως άλλος ζηλωτής), αναγνωρίζει επιχειρήματα όταν αυτά δεν αντίκειται στην κοινή λογική ή τους θεμελιώδεις ηθικούς κανόνες, δέχεται να θέσει ακόμα και τις δικές του βεβαιότητες στη βάσανο της επαλήθευσης γι άλλη μια φορά, ψάχνει την ουσία των λόγων αλλά και τη μορφή τους γνωρίζοντας καλά ότι η γνώση και η εμπειρία συνήθως βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη μύτη μας και πάντα στα πιο απίθανα σημεία...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.