Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
16-12-07
22:01
Το ερώτημα αν η ζωγραφική είναι καλή τέχνη δυστυχώς έχει επικρατήσει να απαντιέται από αναρμόδιους ή αδαείς περί της τέχνης.
Με την απεριόριστη πίστη στην αξία και δύναμη της Επιστήμης (να δαμάζει τη Φύση με την ανακάλυψη των νόμων που τη κυβερνούν) ο αιώνας μας έχει παραβλέψει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, ότι τουλάχιστο στην εξερεύνηση της "ψυχής" του ανθρώπου το δρόμο τον ανοίγει και τον φωτίζει ένας άλλος οξυδερκέστερος από τον επιστήμονα βυθοσκόπος: ο ποιητής.
Για μένα ο ζωγράφος είναι ένας ποιητής που χρησιμοποιεί ένα καβαλέτο με χρώματα αντί λέξεις.
Αλλά τί θα πεί Καλή Τέχνη; Υπάρχει Κακή; Υπάρχει Κακή τέχνη ή κακός τρόπος έκφρασης της; Όλες οι Τέχνες είναι καλές ακόμα κι αν πληρώνουμε ένα ακριβό (έως απάνθρωπο) τίμημα για να την ασκήσουμε ή να τη θαυμάσουμε.
Είναι παρατηρημένο (για να μείνω στη ζωγραφική και να μη πλατιάσω) ότι και μόνο η διατύπωση της παραπάνω (υπογραμμισμένης) πρότασης ενοχλεί τους σταυροφόρους της καθαρής, αντικειμενικής (τάχα μου) γνώσης, φιλοσόφους και "θετικούς" (ένας απο αυτούς και η αφεντομουτσουνάρα μου) επιστήμονες. Έχουν σχηματίσει την αντίληψη ότι τα καλλιτεχνικά προϊόντα είναι έργα της "φαντασίας" και εφόσον κινούνται στη σφαίρα του "μύθου" δεν υπόκεινται στους περιορισμούς της ανεξάρτητης απο την υποκειμενική συνείδηση πραγματικότητας και αποκλειστικό σκοπό έχουν να χαρίζουν στον άνθρωπο τη συγκίνηση της ομορφιάς, όχι το φώς της "αλήθειας"....μπορεί να υπάρξει καλό άν δεν μας ποτίζει με την ουσία μιας αλήθειας;ε;
Καθένας-λένε- στην περιοχή της δικαιοδοσίας τους. Η γνώση είναι της θεωρητικής ανάλυσης και της πειραματικής επαλήθευσης προσφορά, όχι της ποιητικής εμπνοής, του οίστρου της Τέχνης.Εξού και η διένεξη για την παιδευτική σπουδαιότητα των προϊόντων της καλλιτεχνικής δημιουργίας ή τα ποιά είναι Καλά και ποιά όχι Καλά.Διένεξη που ανατρέχει σε πολύ περασμένα χρόνια εως την εποχή λ.χ. του Πλάτωνα. Είναι γνωστή η οξύτατη κριτική των αρχαίων φιλοσόφων στο γνωσιολογικό περιεχόμενο των Ομηρικών επών. Τον ποιητή γενικά τον τοποθετούν τρείς θέσεις μακρυά από τη βασίλισσα Αλήθεια: στην πρώτη θέση κάθεται ο σοφός που θεάται τις αιώνιες ιδέες, στη δεύτερη αυτός που αντιλαμβάνεται τα αισθητά ομοιώματα τους και τα χειρίζεται πρακτικά (π.χ. ο κατσκευαστής ενός κρεβατιού,ο μαραγκός κλπ.) και στη τρίτη εκείνος που απεικονίζει (με το λόγο, τη γραφίδα ή το γλύφανο), ο καλλιτέχνης. Άν ο δεύτερος έχει να κάνει με τους ίσκιους του Όντος, ο τρίτος-ο εμπνευσμένος τάχα και προφητικός ποιητής-περιδιαβαίνει στον ίσκιο του ίσκιου...
Σήμερα δεν έχει πολλούς οπαδούς αυτή η θεωρία.Η πρόληψη όμως εξακολουθεί να υπάρχει οτι απο "καθαρά επιστημονική άποψη" οι επινοήσεις του καλλιτέχνη είναι ανεύθυνες, ότι στον ποιητή (ζωγράφο) επιτρέπεται να μυθοποιεί πρόσωπα και πράγματα, και επομένως ο τρόπος με τον οποίο ως δραματουργός (τοπιοζωγράφος) παρουσιάζει μια περιπλοκή ζωής και ως μυθιστοριογράφος (πορτραιτίστας) αναλύει ένα χαρακτήρα δεν πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά.Άλλο επιστήμη και άλλο Τέχνη.
Διαφωνώ.Βασικός πυλώνας των ψυχογραφικών αποτυπώσεων είτε με τη γραφή είτε με την εικονοκλαστική ήταν η Τέχνη και παραμένει.Τα συνταρακτικά ευρήματα των Καλλιτεχνών τα ανακάλυψε πολύ αργότερα η Επιστήμη είτε ψυχολογία λέγεται αυτή, είτε κοινωνιολογία είτε ανθρωπολογία.
Αλήθεια όμως, είναι εκείνο που δε ξεχνιέται...Άρα μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε για το τί είναι καλό και τί όχι; Κάθε γνώση είναι καλή άρα και αληθινή; Κι αν κάθε γνώση δεν είναι (γιατί πολύ απλά ξεχνάμε πολλά απ΄όσα μαθαίνουμε)ενώ κάθε τέχνη είναι αληθινή (γιατί αποτυπώνεται στα σπήλαια της ψυχής μας) έχω την εντύπωση ότι μάλλον η Τέχνη με το σκεπτικό αυτό είναι σημαντικότερη από κάθε επιστήμη.
Έκανα μια σπιντάτη συγκριτική (τέχνη-επιστήμη) χωρίς να είναι το κεντρικό ερώτημα αυτό γιατί η προσέγγιση του αν η ζωγραφική είναι μια άλλη Καλή τέχνη περνάει απο τις συμπληγάδες των γνωστικών και της επιστημονικής σωληνώδους σκέψης που πολλές φορές είναι στείρα κρίνοντας το διαφορετικό...
Όποιος θεωρεί την όποια τέχνη σαν μη καλή μορφή τέχνης προσωπικά τον θεωρώ ανώμαλο στοιχείο, εκείνον δηλ που έχει την παθολογική ισχυρογνωμοσύνη (obduracy).
Μου θυμίζει ένα πόνημα του Οβίδιου για το περίφημο ψυχολογικό παράδοξο: video meliora proboque, deteriora sequor (βλέπω τα καλύτερα και τα επιδοκιμάζω, ακολουθώ τα χειρότερα) και κάποιος Αμερικανός (!) φιλόσοφος το απέδωσε σε ψυχική διαστροφή.Όταν-λέει- κάποιος εκτελεί μια πράξη που πιστεύει ότι είναι κακή, πρέπει να υποθέσουμε ότι ταυτόχρονα πιστεύει πως αυτή η πράξη για κάποιον λόγο είναι εκείνη που οφείλει να εκτελέσει.Το ανώμαλο στοιχείο που χαρακτηρίζει το φαινόμενο αυτό γίνεται φανερό στη περίπτωση που αυτός ο άνθρωπος πνίγει μέσα του επίμονες φυσικές τάσεις, ισχυρά συναισθήματα, ακόμα και οργανικές ανάγκες, για να μη παραβεί ορισμένες ανάγκες, για να μη παραβεί ορισμένες αρχές, στις οποίες πιστεύει ακράδαντα.
παραδείγματα τέτοιων ανωμαλιών:
1. Ο Kepler στο ημερολόγιο του είχε σημειώσει ότι ο περίφημος αστρονόμος τησ εποχής του ο Δανός Tycho Brahe πέθανε κατά τον εξής παράδοξο τρόπο: Τον είχε καλέσει σε πλούσιο δείπνο ένας επιφανής άρχοντας, ο Rosenberg, και ενώ σε μία στιγμή αισθάνθηκε έντονη την ανάγκη να ουρήσει, ντράπηκε να σηκωθεί από το τραπέζι, για να μη φανεί ανάγωγος, και εξακολούθησε να πίνει.Όταν γύρισε αργά στο σπίτι του, είχε πάθει ανάσχεση ούρων και πέθανε.
2. Για τον διαβόητο πάλι δήμιο του Χίτλερ τον Himmler, λέγεται ότι κάθε φορά που πρόσταζε την εξόντωση μυριάδων Εβραίων, πάθαινε νευρική κρίση από την αποστροφή που ένιωθε για το έγκλημα του, γεγονός που δείχνει ότι ηθικά αποδοκίμαζε τις πράξεις του. Εξακολούθησε εντούτοις να κακουργεί, επειδή πίστευε στην υπεροχή της Άριας Φυλής και στον κίνδυνο εκφυλισμού της από την σημιτική διάβρωση (L.S. Carrier "Perversity" μέσα στο Σκωτικό περιοδικό "Τhe philosophical Quarterly, τεύχος 1976, σελ. 236-237).
Τέτοιοι είναι που κρίνουν τί είναι Τέχνη, ποιές οι μορφές της...ποια καλή ποιά καλοψημένη, ποιά με το αίμα της κλπ κλπ.
Όσοι ασκείτε τέχνη εξασκείτε και τη γνώση γιατί η γνώση κρύβεται πίσω απο κάθε Τέχνη και κάθε τέχνη είναι καλή.Ακόμα και η αφόδευση ενός Ελέφαντα ή μιας αγελάδας (θυμίσου τη Κλάρα του Αρναούτ.) είναι μια αφηρημένη τέχνη.Ό,τι πουλιέται είναι μόνο τέχνη;
Έχει μεθοδεύσεις και η τέχνη.Απλώς πιο σπάνια δίνουμε σημασία στην τεχνική όταν μιλάμε για τέχνη.Πάντα υπάρχει όμως.Η τέχνη είναι επιστήμη.
Αν πείς οτι ασχολείσαι με μία τέχνη που δεν είναι καλή, τότε στη καλύτερη περίπτωση ταυτίζεις αυτό που του χαρίζεις το καιρό σου με κάτι μή ωφέλιμο.
Καλή Τέχνη για μένα είναι οτιδήποτε εξερευνεί το υπέδαφος του μέσα μας, της συνείδησης.Ο,τι μας κάνει να μιλάμε χωρίς απαραίτητα να το λέμε ή χωρίς να χρειαστεί να το προφέρουμε αν και το να είσαι τραγουδιάρης είναι μορφή Τέχνης.
υ.γ.Η αποστολής της Τέχνης δεν είναι να είναι καλή. Έτσι κι αλλιώς είναι για όλα τα επειδή του κόσμου.
Γράφει ο Balzac (πορτραιτίστας ανθρώπινων χαρακτήρων): Αποστολή της Τέχνης δεν είναι να αντιγράφει τη φύση, αλλά να την εκφράζει.Δεν είσαι ευτελής αντιγραφέας, αλλά ποιητής...Διαφορετικά ένας γλύπτης θα ξοφλούσε με όλες τις δουλειές του χύνοντας σε μαλακή ύλη το σώμα μιας γυναίκας. Ε! λοιπόν δοκίμασε να χύσεις σε μαλακή ύλη το χέρι της αγαπημένης σου και να το τοποθετήσεις μπροστά σου.Θα δείς ένα φρικτό πτώμα χωρίς καμιά ομοιότητα, και θα αναγκαστείς να πάς να βρείς το γλύφανο του ανθρώπου που χωρίς να σου αντιγράψει αυτό το χέρι με ακρίβεια θα σου παραστήσει την κίνηση και τη ζωή του".
....Εκείνο που έχουμε να αδράξουμε δεν είναι η καλοσύνη της όποιας Τέχνης...είναι το πνεύμα, η ψυχή, η φυσιογνωμία των πραγμάτων και των όντων..αυτά είναι η "πραγματικότητα" με την οποία πρέπει να συμφωνεί το ποιητικό έργο για να αγκαλιάσει την καλλιτεχνική αλήθεια.
Κάθε τέχνη έχει τα δικά της μέσα και το δικό της τρόπο να επιτύχει σε αυτό το δύσκολο άθλο. Κοινή σε όλες τις μορφές είναι η μυστηριακή δύναμη που είναι εντελώς μαγική ...αφού μπορεί με τη πνοή της να δημιουργεί άλλες πραγματικότητες και να υψώνεται σε μια άλλη σημαντική αλήθεια. Την αλήθεια του μύθου κατά Παπανούτσο..Πολύ το γουστάρω αυτό....Αλήθεια του μύθου....τι πετυχημένο...
Ερώτηση: Τί γνώμη έχετε για τη φωτογραφία ως μορφή Τέχνης; Πόσο καλή Τέχνη είναι; Εδώ σε θέλω Stellitsa...
Με την απεριόριστη πίστη στην αξία και δύναμη της Επιστήμης (να δαμάζει τη Φύση με την ανακάλυψη των νόμων που τη κυβερνούν) ο αιώνας μας έχει παραβλέψει ένα αναμφισβήτητο γεγονός, ότι τουλάχιστο στην εξερεύνηση της "ψυχής" του ανθρώπου το δρόμο τον ανοίγει και τον φωτίζει ένας άλλος οξυδερκέστερος από τον επιστήμονα βυθοσκόπος: ο ποιητής.
Για μένα ο ζωγράφος είναι ένας ποιητής που χρησιμοποιεί ένα καβαλέτο με χρώματα αντί λέξεις.
Αλλά τί θα πεί Καλή Τέχνη; Υπάρχει Κακή; Υπάρχει Κακή τέχνη ή κακός τρόπος έκφρασης της; Όλες οι Τέχνες είναι καλές ακόμα κι αν πληρώνουμε ένα ακριβό (έως απάνθρωπο) τίμημα για να την ασκήσουμε ή να τη θαυμάσουμε.
Είναι παρατηρημένο (για να μείνω στη ζωγραφική και να μη πλατιάσω) ότι και μόνο η διατύπωση της παραπάνω (υπογραμμισμένης) πρότασης ενοχλεί τους σταυροφόρους της καθαρής, αντικειμενικής (τάχα μου) γνώσης, φιλοσόφους και "θετικούς" (ένας απο αυτούς και η αφεντομουτσουνάρα μου) επιστήμονες. Έχουν σχηματίσει την αντίληψη ότι τα καλλιτεχνικά προϊόντα είναι έργα της "φαντασίας" και εφόσον κινούνται στη σφαίρα του "μύθου" δεν υπόκεινται στους περιορισμούς της ανεξάρτητης απο την υποκειμενική συνείδηση πραγματικότητας και αποκλειστικό σκοπό έχουν να χαρίζουν στον άνθρωπο τη συγκίνηση της ομορφιάς, όχι το φώς της "αλήθειας"....μπορεί να υπάρξει καλό άν δεν μας ποτίζει με την ουσία μιας αλήθειας;ε;
Καθένας-λένε- στην περιοχή της δικαιοδοσίας τους. Η γνώση είναι της θεωρητικής ανάλυσης και της πειραματικής επαλήθευσης προσφορά, όχι της ποιητικής εμπνοής, του οίστρου της Τέχνης.Εξού και η διένεξη για την παιδευτική σπουδαιότητα των προϊόντων της καλλιτεχνικής δημιουργίας ή τα ποιά είναι Καλά και ποιά όχι Καλά.Διένεξη που ανατρέχει σε πολύ περασμένα χρόνια εως την εποχή λ.χ. του Πλάτωνα. Είναι γνωστή η οξύτατη κριτική των αρχαίων φιλοσόφων στο γνωσιολογικό περιεχόμενο των Ομηρικών επών. Τον ποιητή γενικά τον τοποθετούν τρείς θέσεις μακρυά από τη βασίλισσα Αλήθεια: στην πρώτη θέση κάθεται ο σοφός που θεάται τις αιώνιες ιδέες, στη δεύτερη αυτός που αντιλαμβάνεται τα αισθητά ομοιώματα τους και τα χειρίζεται πρακτικά (π.χ. ο κατσκευαστής ενός κρεβατιού,ο μαραγκός κλπ.) και στη τρίτη εκείνος που απεικονίζει (με το λόγο, τη γραφίδα ή το γλύφανο), ο καλλιτέχνης. Άν ο δεύτερος έχει να κάνει με τους ίσκιους του Όντος, ο τρίτος-ο εμπνευσμένος τάχα και προφητικός ποιητής-περιδιαβαίνει στον ίσκιο του ίσκιου...
Σήμερα δεν έχει πολλούς οπαδούς αυτή η θεωρία.Η πρόληψη όμως εξακολουθεί να υπάρχει οτι απο "καθαρά επιστημονική άποψη" οι επινοήσεις του καλλιτέχνη είναι ανεύθυνες, ότι στον ποιητή (ζωγράφο) επιτρέπεται να μυθοποιεί πρόσωπα και πράγματα, και επομένως ο τρόπος με τον οποίο ως δραματουργός (τοπιοζωγράφος) παρουσιάζει μια περιπλοκή ζωής και ως μυθιστοριογράφος (πορτραιτίστας) αναλύει ένα χαρακτήρα δεν πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά.Άλλο επιστήμη και άλλο Τέχνη.
Διαφωνώ.Βασικός πυλώνας των ψυχογραφικών αποτυπώσεων είτε με τη γραφή είτε με την εικονοκλαστική ήταν η Τέχνη και παραμένει.Τα συνταρακτικά ευρήματα των Καλλιτεχνών τα ανακάλυψε πολύ αργότερα η Επιστήμη είτε ψυχολογία λέγεται αυτή, είτε κοινωνιολογία είτε ανθρωπολογία.
Αλήθεια όμως, είναι εκείνο που δε ξεχνιέται...Άρα μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε για το τί είναι καλό και τί όχι; Κάθε γνώση είναι καλή άρα και αληθινή; Κι αν κάθε γνώση δεν είναι (γιατί πολύ απλά ξεχνάμε πολλά απ΄όσα μαθαίνουμε)ενώ κάθε τέχνη είναι αληθινή (γιατί αποτυπώνεται στα σπήλαια της ψυχής μας) έχω την εντύπωση ότι μάλλον η Τέχνη με το σκεπτικό αυτό είναι σημαντικότερη από κάθε επιστήμη.
Έκανα μια σπιντάτη συγκριτική (τέχνη-επιστήμη) χωρίς να είναι το κεντρικό ερώτημα αυτό γιατί η προσέγγιση του αν η ζωγραφική είναι μια άλλη Καλή τέχνη περνάει απο τις συμπληγάδες των γνωστικών και της επιστημονικής σωληνώδους σκέψης που πολλές φορές είναι στείρα κρίνοντας το διαφορετικό...
Όποιος θεωρεί την όποια τέχνη σαν μη καλή μορφή τέχνης προσωπικά τον θεωρώ ανώμαλο στοιχείο, εκείνον δηλ που έχει την παθολογική ισχυρογνωμοσύνη (obduracy).
Μου θυμίζει ένα πόνημα του Οβίδιου για το περίφημο ψυχολογικό παράδοξο: video meliora proboque, deteriora sequor (βλέπω τα καλύτερα και τα επιδοκιμάζω, ακολουθώ τα χειρότερα) και κάποιος Αμερικανός (!) φιλόσοφος το απέδωσε σε ψυχική διαστροφή.Όταν-λέει- κάποιος εκτελεί μια πράξη που πιστεύει ότι είναι κακή, πρέπει να υποθέσουμε ότι ταυτόχρονα πιστεύει πως αυτή η πράξη για κάποιον λόγο είναι εκείνη που οφείλει να εκτελέσει.Το ανώμαλο στοιχείο που χαρακτηρίζει το φαινόμενο αυτό γίνεται φανερό στη περίπτωση που αυτός ο άνθρωπος πνίγει μέσα του επίμονες φυσικές τάσεις, ισχυρά συναισθήματα, ακόμα και οργανικές ανάγκες, για να μη παραβεί ορισμένες ανάγκες, για να μη παραβεί ορισμένες αρχές, στις οποίες πιστεύει ακράδαντα.
παραδείγματα τέτοιων ανωμαλιών:
1. Ο Kepler στο ημερολόγιο του είχε σημειώσει ότι ο περίφημος αστρονόμος τησ εποχής του ο Δανός Tycho Brahe πέθανε κατά τον εξής παράδοξο τρόπο: Τον είχε καλέσει σε πλούσιο δείπνο ένας επιφανής άρχοντας, ο Rosenberg, και ενώ σε μία στιγμή αισθάνθηκε έντονη την ανάγκη να ουρήσει, ντράπηκε να σηκωθεί από το τραπέζι, για να μη φανεί ανάγωγος, και εξακολούθησε να πίνει.Όταν γύρισε αργά στο σπίτι του, είχε πάθει ανάσχεση ούρων και πέθανε.
2. Για τον διαβόητο πάλι δήμιο του Χίτλερ τον Himmler, λέγεται ότι κάθε φορά που πρόσταζε την εξόντωση μυριάδων Εβραίων, πάθαινε νευρική κρίση από την αποστροφή που ένιωθε για το έγκλημα του, γεγονός που δείχνει ότι ηθικά αποδοκίμαζε τις πράξεις του. Εξακολούθησε εντούτοις να κακουργεί, επειδή πίστευε στην υπεροχή της Άριας Φυλής και στον κίνδυνο εκφυλισμού της από την σημιτική διάβρωση (L.S. Carrier "Perversity" μέσα στο Σκωτικό περιοδικό "Τhe philosophical Quarterly, τεύχος 1976, σελ. 236-237).
Τέτοιοι είναι που κρίνουν τί είναι Τέχνη, ποιές οι μορφές της...ποια καλή ποιά καλοψημένη, ποιά με το αίμα της κλπ κλπ.
Όσοι ασκείτε τέχνη εξασκείτε και τη γνώση γιατί η γνώση κρύβεται πίσω απο κάθε Τέχνη και κάθε τέχνη είναι καλή.Ακόμα και η αφόδευση ενός Ελέφαντα ή μιας αγελάδας (θυμίσου τη Κλάρα του Αρναούτ.) είναι μια αφηρημένη τέχνη.Ό,τι πουλιέται είναι μόνο τέχνη;
Έχει μεθοδεύσεις και η τέχνη.Απλώς πιο σπάνια δίνουμε σημασία στην τεχνική όταν μιλάμε για τέχνη.Πάντα υπάρχει όμως.Η τέχνη είναι επιστήμη.
Αν πείς οτι ασχολείσαι με μία τέχνη που δεν είναι καλή, τότε στη καλύτερη περίπτωση ταυτίζεις αυτό που του χαρίζεις το καιρό σου με κάτι μή ωφέλιμο.
Καλή Τέχνη για μένα είναι οτιδήποτε εξερευνεί το υπέδαφος του μέσα μας, της συνείδησης.Ο,τι μας κάνει να μιλάμε χωρίς απαραίτητα να το λέμε ή χωρίς να χρειαστεί να το προφέρουμε αν και το να είσαι τραγουδιάρης είναι μορφή Τέχνης.
υ.γ.Η αποστολής της Τέχνης δεν είναι να είναι καλή. Έτσι κι αλλιώς είναι για όλα τα επειδή του κόσμου.
Γράφει ο Balzac (πορτραιτίστας ανθρώπινων χαρακτήρων): Αποστολή της Τέχνης δεν είναι να αντιγράφει τη φύση, αλλά να την εκφράζει.Δεν είσαι ευτελής αντιγραφέας, αλλά ποιητής...Διαφορετικά ένας γλύπτης θα ξοφλούσε με όλες τις δουλειές του χύνοντας σε μαλακή ύλη το σώμα μιας γυναίκας. Ε! λοιπόν δοκίμασε να χύσεις σε μαλακή ύλη το χέρι της αγαπημένης σου και να το τοποθετήσεις μπροστά σου.Θα δείς ένα φρικτό πτώμα χωρίς καμιά ομοιότητα, και θα αναγκαστείς να πάς να βρείς το γλύφανο του ανθρώπου που χωρίς να σου αντιγράψει αυτό το χέρι με ακρίβεια θα σου παραστήσει την κίνηση και τη ζωή του".
....Εκείνο που έχουμε να αδράξουμε δεν είναι η καλοσύνη της όποιας Τέχνης...είναι το πνεύμα, η ψυχή, η φυσιογνωμία των πραγμάτων και των όντων..αυτά είναι η "πραγματικότητα" με την οποία πρέπει να συμφωνεί το ποιητικό έργο για να αγκαλιάσει την καλλιτεχνική αλήθεια.
Κάθε τέχνη έχει τα δικά της μέσα και το δικό της τρόπο να επιτύχει σε αυτό το δύσκολο άθλο. Κοινή σε όλες τις μορφές είναι η μυστηριακή δύναμη που είναι εντελώς μαγική ...αφού μπορεί με τη πνοή της να δημιουργεί άλλες πραγματικότητες και να υψώνεται σε μια άλλη σημαντική αλήθεια. Την αλήθεια του μύθου κατά Παπανούτσο..Πολύ το γουστάρω αυτό....Αλήθεια του μύθου....τι πετυχημένο...
Ερώτηση: Τί γνώμη έχετε για τη φωτογραφία ως μορφή Τέχνης; Πόσο καλή Τέχνη είναι; Εδώ σε θέλω Stellitsa...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.