Άλλα μηνύματα του μέλους stella1 σε αυτό το thread

Αρχική Δημοσίευση από deadhead_pirate:

Μήπως είσαι και ποιήτρια;

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Babylon Lottery:

Εδώ εμπορεύεται η πίστη.Αλλά μέσα στα σπλάχνα των λατρευτικών χώρων του Δημιουργού βλέπεις τη τέχνη.Βλέπεις κηροπήγεια, τρούλους μικρά αρχιτεκτονικά θαύματα, βλέπεις αγιογραφίες κλπ.Να μή δώσεις το κατιτίς; Κοντζάμ τάμα, θέλει το σπρωξιματάκι του κι ο Θεός!

Αλλά δε μου λές...όταν το χρήμα είναι ενδιάμεσος σώνει και καλά υπάρχει φθήνια και ξεπεσμός;Το να λές ότι η εμπορία ζωγραφικών πινάκων, ή ποιητικών συλλογών ή χαλιών (βλέπε Μοιραράκη) ή ξυλουργικών κατασκευών κλπ. δε συνάδει με το καλόν είναι σα να ταυτίζεις το χρήμα με τη πηγή κάθε κακού...

Με την ίδια λογική λοιπόν δεν υπάρχει καλό εμπόριο (πόσο μάλλον!)....επειδή κάθε συναλλαγή εμπορική αποτιμάται με χρήμα..
Άραγε οι πουτ@νες (που μοσχοπουλούνται- με το "μοσχο" έχω κάποιες αντιρρήσεις!) παύουν να είναι γυναίκες και δει καλές επειδή τα παίρνουν; Δεν υπάρχουν καλές πουτ@νες;

Οι πίνακες του Σαλβαντόρ Νταλί, ή του Εγγονόπουλου ή του Πικασό είναι κακή τέχνη επειδή μοσχοπουλήθηκαν και όσο μεγαλύτερο το αντίτιμο τόσο πιο κακή η τέχνη;

Το καλόν είναι το συγκινητικό...το καλό δεν είναι το αγαθό και καθυστερημένο.Αν ζείς για τη τέχνη και όχι απο τη τέχνη θα πεί ότι σέβεσαι τη τέχνη ενώ αν πουλάς στο όνομα της τέχνης είσαι βυθισμένος σε πελάγη ιδιοτέλειας; Αφού σε προτιμά πολύς κόσμος και στο δείχνει...Δηλαδή αν γράψεις ένα βιβλίο και το εκδόσεις δεν είναι σημαντικότερο να το διαβάσει ένας αριθμός ανθρώπων από το να το'χεις δια παντός συρταρωμένο; Την ένοια της μοιρασιάς πώς τη κόβεις; Οκ αν από αυτό πλουτίσεις κι από πάνω γιατί παύει να είναι καλή η τέχνη; Επειδή σου απέφερε και μια σέσουλα χρημάτων;

Ο Στίβεν Κίνγκ ή ο Προύστ και τόσοι άλλοι είχαν στο μυαλό τους τα πλούτη ενώ έγραφαν; Ή μόλις εξαπλώθηκε η φήμη τους αυτομάτως (με ένα τσικιτικλόν) έγιναν κακοί στη τέχνη τους;

Αν η τέχνη εμπορεύεται δε πάει να πει ότι είναι κακή τέχνη αλλά ούτε και η καλή τέχνη είναι απαρέγκλιτα αυτή που δεν καταλήγει σε καμία εμπορευσιμότητα. Όταν την εμπορεύεις παίζεις ένα στοίχημα του κατά πόσο θα έχεις απήχηση (και οι εκδοτικοί σε έχουν στο χέρι έτσι κι αλλιώς...για τα ποσοστά μιλάω) και όταν δε την εμπορεύεις είσαι ένας μοναχικός γραφιάς, ζωγράφος που απλώς ονειρεύεσαι τις τύχες σου άν την εμπορευόσουν...

Η εμπορικότητα απλώς σε κάνει γνωστό..πιθανόν και πλούσιο...βγαίνεις απο την αφάνεια του καβουκιού σου.Σε περιεργάζονται οι πολλοί...

Ο ρομαντισμός σου δε κάνει καλό στη ζωγραφική σου Στέλλα με όλο το σέβας που μπορώ να στάξω μέσα μου...




καλοκάγαθον; Δηλαδή άν τα εμπορεύεσαι πάλι τα όνειρα σου δεν είναι;

Γκρρ..μπορούμε να μιλάμε για αλήθεια και για ψεύδος στη τέχνη κ' στα όνειρα στελλάκι;

Για μένα το πραγματικό ερώτημα είναι άν είναι νόμιμη η αξίωση μας απο ένα καλλιτέχνημα να μη διαφωνεί αλλά να συμφωνεί με τη πραγματικότητα τη φυσική, ενός τοπίου, ενός άνθους ή καρπού, ενός ζωντανού σώματος ή προσώπου κτλ.), άν το καλλιτέχνημα είναι εικαστικό ή την ψυχολογική και τη κοινωνική άν είναι ποίημα, μυθιστόρημα ή δράμα που εκφράζει, ιστορεί ή παρασταίνει ψυχολογικές καταστάσεις ενός ανθρώπινου πεπρωμένου..

Ή θα παραδεχτούμε ότι η αλήθεια ως συμφωνία με τη πραγματικότητα είναι μέριμνα και στόχος άλλων πνευματικών εργατών, αυτών που διακονούν την Επιστήμη, αντίθετα ο καλλιτέχνης στα οράματα και στις κατασκευές του δουλεύει κατα κύριο λόγο με τη φαντασία που δικαιωματικά είναι αδέσμευτη-δημιουργεί, δεν αντιγράφει αντικείμενα και γεγονότα;

Δέχομαι οτι η καλλιτεχνική φαντασία δικαιούται να είναι ελεύθερη από τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Πόσο ελεύθερη όμως;Γιατί υπάρχουν πολλοί βαθμοί ελευθερίας.Και αδέσμευτη απο ποιά πραγματικότητα;Απο την οποιαδήποτε;

Επιτρέπεται λ.χ. το καλλιτεχνικό πλάσμα (αν για παράδειγμα πρόκειται να είναι ένα πορτραίτο ή τραγωδία ενός προδομένου εραστή) να είναι εξωπραγματικό ή αντι-πραγματικό; Και αυτή η τόσο εύκολη ερχόμενη στα χείλη μας πραγματικότητα (φυσική ή κοινωνική ή ψυχολογική) από που αρχίζει και που τελειώνει;

Πώς την αναγνωρίζουμε και την οριοθετούμε για να την αντιπαραθέσουμε στα πλάσματα της καλλιτεχνικής φαντασίας και να κρίνουμε αν ο καλλιτέχνης έχει σε επιτρεπτό βαθμό απομακρυνθεί απο αυτήν ή τη διαστρέφει αυθαίρετα;

(σημ: άν τη διαστρέφει είναι τέχνη;Είναι Καλή Τέχνη;Είναι κακή έκφραση τέχνης; Τί να'ναι; λολ.)

Κατά το κλασσικό ορισμό της η Τέχνη είναι "μίμηση", αναπαράσταση αντικειμένων ή γεγονότων, με πρόθεση τη μετάπλαση τους σε σημαίνουσες μορφές.Φωτίστηκα!Ξαφνικά φωσφορίζω! Μα την Παναγία των Παρισίων...

..για να σχεδιαστεί αυτή η διαμόρφωση παρεμβάλλεται ενεργητικά με τις πρωτοβουλίες και τις δεξιότητες του, ο άνθρωπος.Ο Καλλιτέχνης ("γειά σου ρε Καλλιτέχνη" λαϊκιστί; αυτός ο ίδιος!). Γι'αυτό ορθά είπαν τη Τέχνη: natura plus homo..με το καλλιτέχνημα παντρεύονται δύο δυνάμεις: η Φύση και ο ανθρωπος, η πραγματικότητα και η φαντασία.

Οι μεγαλόστομοι φιλόσοφοι αγαπούν μιαν άλλη πιο εντυπωσιακή διατύπωση: αδελφώνεται, λένε, η αναγκαιότητα με την ελευθερία. Ο παράς δεν υπάρχει. Υπάρχει η ανάγκη του καμβά, του χαρτιού και ταλιμπάν. Άν υπάρξει ο παράς αυτός έρχεται άφτερ αουρς και δεν κάνει ο παράς τη τέχνη άτεχνη ούτε τον καλλιτέχνη φουκαρά!

Όπως και να?χει το πράγμα, δύο παράγοντες πρέπει να συμπράξουν για να γεννηθεί το έργο της Τέχνης.Το πνεύμα δεν δημιουργεί εκ του μηδενός, τροφοδοτείται απο τη πραγματικότητα.Το πρόβλημα μας είναι να προσδιορίσουμε τη πραγματικότητα για να γνωρίζει ο κάθε παράγοντας τον δικό του ρόλο και να μην υπερβαίνει τα δικαιώματα του προς ζημία του άλλου.

Άντε να κάνεις δίκαια αυτόν τον επιμερισμό...έλα να σε δώ...

Δεν είμαι ζωγράφος αλλά αν ήμουν θα με ένοιαζε να δώσω τη κίνηση, τη ζωντανή ευκινησία στα πέτρινα πρόσωπα...να φυσήξω δηλαδή στον χαρακτήρα μου ζωή.. να τον κάνω να υπάρξει σαν ον πραγματικό, όχι σα σχήμα της φαντασίας.

Σε αυτή την αλήθεια παλεύει η Τέχνη να φτάσει με τη μαγεία της και όχι με τη καλοσύνη της!




Ξεκινάω με μόνη παραδοχή το ως τώρα δεδομένο ότι η η ζωγραφική (αλλά και κάθε τέχνη) είναι καλή, αν συμφωνεί με τον ορισμό που έδωσα (δικό μου αξιολογητικό κριτήριο) γιατί για να ναι καλή+ τέχνη πρέπει να είναι πρώτα Τέχνη!

Τί διαφέρει το πορτραίτο από τη φωτογραφία; -προσοχή: τη φωτογραφία την παρμένη έστω απο μηχανή ακριβείας, αλλά την αρετουσάριστη, γιατί στη ρετουσαρισμένη έχει παρέμβει η αναπαραστατική φαντασία, επομένως εδώ υπάρχει το ζευγάρωμα natura plus homo...

Είναι πιο αληθής η φωτογραφία ενός προσώπου απο το πορτραίτο του;- εννοείται το πορτραίτο το τεχνουργημένο από το μάτι και το χέρι ενός μεγάλου μάστορα όπως π.χ. της στέλλας.

Μπορούμε να πούμε ότι η φωτογραφία αντιπροσωπεύει τη πραγματικότητα , επομένως όσο πιο πολύ τη πλησιάζει το πορτραίτο, τόσο μεγαλύτερη, σιγουρότερη και πιο εγγυημένη η αλήθεια του;

Θα φανεί παράξενο στον αμύητο αλλα είναι βέβαιο ότι κατά κανόνα δεν βρίσκουμε σε καμιά φωτογραφία του τον άνθρωπο που αγαπήσαμε ή θαυμάσαμε, καθώς και εκείνον που αντιπαθήσαμε ή καταδιώξαμε...Γιατί;

Γιατί η φωτογραφία ακινητεί το αντικείμενο της σε μια και μόνο στιγμή του χρόνου και το απεικονίζει, το παρουσιάζει αιωνίως με την έκφραση του εκείνης της στιγμής, όχι λοιπόν με ολόκληρη και καθαρή και αποσταγμένη την πραγματικότητα του που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στη διάρκεια της στιγμής και της ζωής του.

Αυτό το ολοκλήρωμα και το απόσταγμα της μορφής επιδιώκει και κατορθώνει να το αποτυπώσει με γραμμές και χρώματα , με επιφάνειες και όγκους, με φώς και σκιές στο μουσαμά ή στον πηλό του ο καλλιτέχνης προσωπογράφος.

Και τότε το έργο του φτάνει στην αλήθεια, τη ποιητική αλήθεια, γιατί συμφωνεί όχι με το τυχαίο και συμπτωματικό, το φευγαλέο και εφήμερο φαινόμενο της στιγμής, αλλά με ολόκληρη και καθαρή τη διαρκή πραγματικότητα ενός ανθρώπινου προσώπου που δεν είναι μόνο εξωτερική επιφάνεια αλλά και εσωτερικό βάθος, σάρκα με τις δικές της αποχρώσεις και πτυχώσεις, και συνάμα ψυχή με τις δικές της πάλι εγνοιες και τα δικά της πάθη.. Η φωτογραφία εμφανίζει τον καθημερινό και ασήμαντο άνθρωπο, όχι μιας ημέρας ούτε μιας ώρας αλλά ενός δευτερολέπτου, τον άνθρωπο τον χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, ενώ το πορτραίτο μας δίνει τον άνθρωπο με την ιστορία και το μύθο του...αμέ!

Άρα για μένα η φωτογραφία δε μπορεί να είναι μια καλή τέχνη αφού πρώτα δεν είναι καν τέχνη.Όταν φωτογραφίζουμε δεν κάνουμε τέχνη μόνο και μόνο επειδή κάθε φωτογραφία έχει τη δική της οπιτκή γωνία και είναι διαφορετική από άπειρες ίδιες φωτογραφίες.Τα μηχανήματα που βγάζουν στοπ καρέ ή ταυτοπροσωπίες είναι ρομποτικοί καλλιτέχνες; Κι αν ακόμα ήταν καλλιτέχνημα η φωτογραφία ποιός θα ήταν ο καλλιτέχνης (αυτός που πατάει το κουμπί ή η ίδια η μηχανή) ή σε τί ποσοστό ο καθένας;



Να ένα καλό ερώτημα.Υπάρχει ψηφιακή Τέχνη; Όσο αυξάνεται η αυτοματοποίηση αυτό τι συνιστά στη Τέχνη αν συνιστά κάτι...

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Σε ποιά ερώτηση;

Click για ανάπτυξη...