Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-02-08
14:21
Όχι, δεν έγινε ο Καραμανλής δημοκρατικότερος, έχεις δίκιο σ' αυτό αγαπητή μου. Φυσικά και πίσω από την ανοχή προς τη σάτιρα υποκρύπτονταν άλλοι σκοποί. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με αυτό που έγραψα, είναι ότι ακόμη και σε εποχές που η δημοκρατία είχε τεράστια ελλείματα (ενώ τώρα υποτίθεται πως δεν έχει, πράγμα που αμφισβητείται), δινόταν η ευκαιρία στις μειοψηφίες (ακόμη και στις καταπιεζόμενες πλειοψηφίες) να εκφράσουν την αντίθεσή τους με το κατεστημένο. Αυτό γράφεται σε αντιδιαστολή με το σήμερα όπου κάθε μορφής σάτιρα καταλήγει στα δικαστήρια και μάλιστα συνήθως όχι από τους κυβερνώντες αλλά από τον κάθε πικραμένο, τύπου Καρβέλλα ή "εθνικού σταρ" κλπ. Αυτά που λέω σχετίζονται με το ερώτημα που έχει προκύψει στην εποχή μας κατά πόσο η σάτιρα θα πρέπει να έχει όρια ή αν η υπέρθεση ορίων την απονευρώνει και την ακυρώνει...
Θα θυμίσω ότι η δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από τις πράξεις των πολιτικών. Το αν υπάρχει ή όχι πλήρης δημοκρατία κρίνεται και από την κατάσταση σε όλους τους μαζικούς χώρους. Αν θεωρήσουμε ως τέτοιο και μάλιστα βασικό λόγω τεράστιας επιρροής στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, το χώρο των ΜΜΕ και μάλιστα συνυπολογίσουμε και τη διαπλοκή που αποδεδειγμένα έχει αυτός ο χώρος με τους πολιτικούς και την πολιτική, η ύπαρξη δημοκρατίας έχει κάθε λόγο ν' αμφισβητείται έντονα. Αν μέσα σ' όλα αυτά προσθέσουμε και την πλήρη έλλειψη δικαιωμάτων που έχει πλέον ο εργαζόμενος μέσα στους χώρους εργασίας (πράγμα άσχετο εκ πρώτης όψεως με το θέμα μας, αλλά ίσως κατά βάθος σχετικό), θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε καλά.
Τώρα τι σχέση έχει αυτό με τους χώρους εργασίας με τη σάτιρα; Θυμηθείτε τις ελληνικές ταινίες και το πώς σατίριζαν τη σχέση εργοδότη-εργαζόμενου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ίσως μόνο η σάτιρα σήμερα θα μπορούσε να δώσει λόγο στον καταπιεζόμενο εργαζόμενο και να δημιουργήσει σταδιακά τις συνθήκες αντίστασης στην καταπίεση.
Θα θυμίσω ότι η δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από τις πράξεις των πολιτικών. Το αν υπάρχει ή όχι πλήρης δημοκρατία κρίνεται και από την κατάσταση σε όλους τους μαζικούς χώρους. Αν θεωρήσουμε ως τέτοιο και μάλιστα βασικό λόγω τεράστιας επιρροής στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, το χώρο των ΜΜΕ και μάλιστα συνυπολογίσουμε και τη διαπλοκή που αποδεδειγμένα έχει αυτός ο χώρος με τους πολιτικούς και την πολιτική, η ύπαρξη δημοκρατίας έχει κάθε λόγο ν' αμφισβητείται έντονα. Αν μέσα σ' όλα αυτά προσθέσουμε και την πλήρη έλλειψη δικαιωμάτων που έχει πλέον ο εργαζόμενος μέσα στους χώρους εργασίας (πράγμα άσχετο εκ πρώτης όψεως με το θέμα μας, αλλά ίσως κατά βάθος σχετικό), θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε καλά.
Τώρα τι σχέση έχει αυτό με τους χώρους εργασίας με τη σάτιρα; Θυμηθείτε τις ελληνικές ταινίες και το πώς σατίριζαν τη σχέση εργοδότη-εργαζόμενου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ίσως μόνο η σάτιρα σήμερα θα μπορούσε να δώσει λόγο στον καταπιεζόμενο εργαζόμενο και να δημιουργήσει σταδιακά τις συνθήκες αντίστασης στην καταπίεση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
26-12-07
17:10
Μεγάλααααα!!! Μεγάλα τα δικά μου ποστ!!!
Ντροπή σου να τα λες αυτά Κακή Επιρροή!!!
Εγώ δεν έχω καν ζεσταθεί ακόμη.
Ντροπή σου να τα λες αυτά Κακή Επιρροή!!!
Εγώ δεν έχω καν ζεσταθεί ακόμη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
26-12-07
16:27
Φυσικά και όταν γίνεται μέρος της εξουσίας, η σάτιρα χάνει τη δύναμή της. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει τη διαφορά νοοτροπίας ενός πολιτικού, που τουλάχιστον προ της δικτατορίας δεν φημίζετο για την ανοχή του και το κράτος που κυβερνούσε, μετά βίας (κυριολεκτικά) μπορούσε να ονομάζεται "κράτος δικαίου", σε σχέση με τους σημερινούς μυγιάγγιχτους σατιριζόμενους. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση της εξουσίας να ανέχεται τη σάτιρα και καθήκον του λαού να τη διαφυλάσσει.
Θα θυμίσω την περίπτωση του Τζίμη Πανούση. Όταν οι Μουσικές Ταξιαρχίες έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, επί εποχής Ράλλη, δίσκος ο οποίος εμπεριείχε φράσεις που θα σήκωναν ban μέσα στο στέκι, όπως "κι εγώ σ' αγαπώ μαμώ το Χριστό μου", οι προοδευτικάντηδες έπεσαν όλοι επάνω για να υπερασπιστούν τη σάτιρα έναντι της επαράτου δεξιάς. Ο δίσκος κυκλοφόρησε χωρίς καμμία λογοκρισία, όταν για παράδειγμα λίγο νωρίτερα είχε λογοκριθεί "Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο", τραγούδι του Σαββόπουλου που μιλούσε για την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, για το στίχο: "Καθώς διηγόταν τη ζωή του σε κουφούς θαρρούσα δεν θ' αντέξω, το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω". Λίγα χρόνια αργότερα, οι Μουσικές Ταξιαρχίες του Τζίμη εξέδωσαν το δεύτερο δίσκο τους, επί προοδευτικού ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, όπου η επάρατος δεξιά είχε επιτέλους δώσει τη θέση της στη φωτισμένη σοσιαλιστική ιντελιγκέτσια . Ε λοιπόν, η προοδευτική λογοκρισία, η οποία καμμία σχέση δεν είχε με την καταραμένη δεξιά που δεν δικαιούτο δια να ομιλεί, πετσόκοψε τον δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε γεμάτος με "μπιιιπ". Φαίνεται ότι ούτε η σάτιρα δικαιούτο δια να ομιλεί. Αφού ευνοήθηκε επί δεξιάς, συνεπώς ο Πανούσης ήταν ύποπτος φιλοχουντικών και ακροδεξιών απόψεων κι έπρεπε να παταχθεί.
Όσο για το Χριστό, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα αγαπητή μου Κουέ, διεκδικούν και οι Ιρλανδοί την καταγωγή του. Ενώ ο Κοκός, ο οποίος είναι γνήσιος απόγονος της αρχαίας ελληνικής δυναστείας των Γλυξβούργων, ως πραγματικός Ελληναράς πρέπει να εορτάζεται δεόντως. Θεωρώ δε ότι θα πρέπει να κηρυχθεί ως εθνική αργία η μέρα που μεταφέρθηκαν τα φτωχικά του υπάρχοντα από το Τατόι στο Λονδίνο και του επιδικάστηκε η πενιχρή αποζημίωση των (δενξερωπόσων) εκατομυρίων ευρώπουλων που πλήρωσε ο λαλάκας ελληνικός λαός. Η επέτειος αυτή θα ονομάζεται του Μεγάλου Λαλάκα (κατά το Μέγα Χάος κάτι δηλαδή) και θα είναι εθνική, ώστε να ενθυμούμαστε όλοι, ότι η πλέον γνωστή στους βαρβάρους λέξη της βασίλισσας των γλωσσών είναι ακριβώς η λέξη "λαλάκας".
Θα θυμίσω την περίπτωση του Τζίμη Πανούση. Όταν οι Μουσικές Ταξιαρχίες έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, επί εποχής Ράλλη, δίσκος ο οποίος εμπεριείχε φράσεις που θα σήκωναν ban μέσα στο στέκι, όπως "κι εγώ σ' αγαπώ μαμώ το Χριστό μου", οι προοδευτικάντηδες έπεσαν όλοι επάνω για να υπερασπιστούν τη σάτιρα έναντι της επαράτου δεξιάς. Ο δίσκος κυκλοφόρησε χωρίς καμμία λογοκρισία, όταν για παράδειγμα λίγο νωρίτερα είχε λογοκριθεί "Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο", τραγούδι του Σαββόπουλου που μιλούσε για την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, για το στίχο: "Καθώς διηγόταν τη ζωή του σε κουφούς θαρρούσα δεν θ' αντέξω, το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω". Λίγα χρόνια αργότερα, οι Μουσικές Ταξιαρχίες του Τζίμη εξέδωσαν το δεύτερο δίσκο τους, επί προοδευτικού ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, όπου η επάρατος δεξιά είχε επιτέλους δώσει τη θέση της στη φωτισμένη σοσιαλιστική ιντελιγκέτσια . Ε λοιπόν, η προοδευτική λογοκρισία, η οποία καμμία σχέση δεν είχε με την καταραμένη δεξιά που δεν δικαιούτο δια να ομιλεί, πετσόκοψε τον δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε γεμάτος με "μπιιιπ". Φαίνεται ότι ούτε η σάτιρα δικαιούτο δια να ομιλεί. Αφού ευνοήθηκε επί δεξιάς, συνεπώς ο Πανούσης ήταν ύποπτος φιλοχουντικών και ακροδεξιών απόψεων κι έπρεπε να παταχθεί.
Όσο για το Χριστό, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα αγαπητή μου Κουέ, διεκδικούν και οι Ιρλανδοί την καταγωγή του. Ενώ ο Κοκός, ο οποίος είναι γνήσιος απόγονος της αρχαίας ελληνικής δυναστείας των Γλυξβούργων, ως πραγματικός Ελληναράς πρέπει να εορτάζεται δεόντως. Θεωρώ δε ότι θα πρέπει να κηρυχθεί ως εθνική αργία η μέρα που μεταφέρθηκαν τα φτωχικά του υπάρχοντα από το Τατόι στο Λονδίνο και του επιδικάστηκε η πενιχρή αποζημίωση των (δενξερωπόσων) εκατομυρίων ευρώπουλων που πλήρωσε ο λαλάκας ελληνικός λαός. Η επέτειος αυτή θα ονομάζεται του Μεγάλου Λαλάκα (κατά το Μέγα Χάος κάτι δηλαδή) και θα είναι εθνική, ώστε να ενθυμούμαστε όλοι, ότι η πλέον γνωστή στους βαρβάρους λέξη της βασίλισσας των γλωσσών είναι ακριβώς η λέξη "λαλάκας".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
26-12-07
14:14
Γειά και χρόνια πολλά!Δέν πρέπει να είμαστε πολύ υπερήφανοι που έχουμε τήν σάτιρα αν η χοντράδα καί η ωμότητα είναι αυτό που η σάτιρα μας προσφέρει.Επίσης δέν εχει ακόμα εκδοθεί κάποια βίβλος που να ορίζει πως είναι η σάτιρα,καί τι δικαιώματα αποκτά αυτοβούλως και αυτοδικαίως ωστε να χειροκροτείται η ασέβειά της!
Αναμασούμε τα ίδια καί τα ίδια ....ετσι είναι η σάτιρακλπ!Δέν είναι καθόλου έτσι!Καί πάλι Χρόνια Πολλά!
Καλά μας λες τι δεν είναι η σάτιρα, θα ήταν ίσως εποικοδομητικότερο να μας πεις τι είναι η σάτιρα όμως.
Αφού η Ελληνική είναι η βασίλισσα των γλωσσών, τότε και ο βασιλεύς των Ελλήνων, περήφανων φορέων της υψηλής βασιλικής γλώσσης στους αιώνες των αιώνων αμήν, θα πρέπει να είναι ο βασιλεύς των βασιλέων. Συνεπώς θα πρέπει στη θέση των Χριστουγέννων να γιορτάζουμε τα γενέθλια του Κοκού;;
Ο Κωνσταντίνος "Θείος" Καραμανλής είχε μια άποψη περί της σάτιρας που εν πολλοίς τον τιμούσε ως πολιτικό. Δεχόταν αγγόγυστα κάθε είδους σάτιρα, ακόμη και τη σκληρότερη. Ουδέποτε έκανε μήνυση σε οποιονδήποτε κωμικό που τον σατίριζε. Αντιθέτως είχε πάει στην παράσταση και μάλιστα είχε δώσει και συγχαρητήρια στο Χάρρυ Κλυνν, για την πολύ πετυχημένη του μίμηση. Ο Πρόεδρος πίστευε ότι η σάτιρα είναι μέρος της δημοκρατικής διαδικασίας, της κριτικής στην οποία υπόκειται όποιος καταλαμβάνει θέση εξουσίας ή έστω εκτίθεται δημοσίως. Πίστευε ακόμη, απ' την ωφελιμιστική πλευρά, ότι η σάτιρα κάνει τον πολιτικό πιο προσιτό και πιο δημοφιλή, ακολουθώντας το ρητό "δεν υπάρχει αρνητική και θετική δημοσιότητα, παρά μόνο δημοσιότητα". Πολλοί άλλοι πολιτικοί της παλιάς σχολής πίστευαν το ίδιο. Λένε μάλιστα ότι κάποιοι υπουργοί άλλων εποχών, εάν περνούσε καιρός χωρίς να δουν τον εαυτό τους σε κάποια γελοιογραφία, μια κλασική μορφή της σάτιρας που έχουμε παραβλέψει, έπαιρναν τηλέφωνο το σκιτσογράφο και του ζητούσαν το λόγο. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και κατά το μεσαίωνα, ο μόνος που είχε το ελεύθερο να μιλήσει εναντίον του Άρχοντα και μάλιστα ενώπιόν του, ήταν ο γελωτοποιός του. Αυτά περί των ορίων της σάτιρας. Το χιούμορ, όπως και ο πατσάς, σε άλλους αρέσει ψιλοκομμένο και σε άλλους χοντροκομμένο. Όπως και να το κάνουμε και τα δυο έχουν τη χάρη τους. Πάντως, όποιος εκτίθεται και ειδικά όποιος προκαλεί, θα πρέπει να υπόκειται στην καθαρτήρια εξουσία της σάτιρας. Κατά τη γνώμη μου ο Καρβέλας, ο οποίος από την πολλή κόκα την έχει ψωνίσει και δεν ξέρει πια ούτε τι κάνει, ούτε τι λέει, διδάσκει δε με τη στάση του ό,τι το χυδαιότερο και απρεπές και καταστρέφει κάθε έννοια αισθητικής και μουσικού γούστου, άκουσε πάρα πολύ λίγα. Το να πει κανείς αυτόν τον άνθρωπο Μακάκα, μάλλον είναι πολύ ήπιο και αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτύρεται είναι σίγουρα ο Μακάκας καθώς και η εταιρεία προστασίας ζώων και οι οικολογικές οργανώσεις σύσσωμες.
Θα ήθελα να φωτίσω και μια άλλη πλευρά της σάτιρας, η οποία δείχνει και τη δύναμή της. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940, η σάτιρα, μέσω τραγουδιών ("Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του", "Κορόιδο Μουσολίνι" κλπ), επιθεωρήσεων και γελοιογραφιών, κράτησε ψηλά το φρόνημα του ελληνικού λαού και είχε κι αυτή την αναμφισβήτητη, όπως μας διηγούνται όσοι ζουν ακόμη από τότε, συνεισφορά της στη μεγαλειώδη νίκη, αφού βοήθησε να μη σπάσει το λεγόμενο "εσωτερικό μέτωπο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.