kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
18-05-06
12:27
Συλληπητήρια κι απο μενα για τον μπαμπά σου.
Αυτο το άσχημο γεγονός όμως δεν θα πρέπει να σταθεί τροχοπέδη στην δική σου ανεξαρτητοποιηση.
Όπως ειπώθηκε μπορείς να σταθείς στην μητέρα σου και χωρίς να συμβιώνετε.
Μην αναζητείς την κατάλληλη στιγμή να φύγεις γιατί δεν έρχεται ποτέ.
Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»
Αυτο το άσχημο γεγονός όμως δεν θα πρέπει να σταθεί τροχοπέδη στην δική σου ανεξαρτητοποιηση.
Όπως ειπώθηκε μπορείς να σταθείς στην μητέρα σου και χωρίς να συμβιώνετε.
Μην αναζητείς την κατάλληλη στιγμή να φύγεις γιατί δεν έρχεται ποτέ.
Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
03-11-05
19:24
Αρχική Δημοσίευση από ΚΑΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ:Διάβασα αυτή σου την απάντηση και αρχικά χαμογέλασα.... και ετοίμασα την απάντηση μου.... ότι ναι μεν... δίκιο έχεις αλλα... αλλά...
Και ήρθε το μετά....
.....Μετα συνειδητοποίησα κάτι και σοκαρίστηκα!!!!
Απάντησες όπως θα απαντούσα και γω....
Σαν να διάβαζα τον εαυτό μου... σαν να κοιτάω σε καθρέφτη τις σκέψεις μου....
Και μετά ξαναθυμήθηκα την πρώτη μου αντίδραση... το χαμόγελο μου... και την απάντηση που θα σου έδινα...επειδή δεν ήμουν εγώ αλλά εσύ... κι όμως... κι εγώ το ίδιο θα έλεγα... κι όμως βαθιά μέσα μου θέλω να τις βελτιώσω αυτές τις σχέσεις... και δεν θέλω...
Αν τα έγραφα εγώ όλα αυτά... πως θα ένιωθες? Μπορείς να το σκεφτείς? Τι θα μου απαντούσες?
Πάλι άργησα να δω τα νέα μνμ ρε γμτ.....
Αν ήσουν στη θέση μου κι απαντούσες έτσι τι θα σου έγραφα;
Μα δεν θα μπορουσα να σου γράψω κατι διαφορετικό του τύπου κάνε μια προσπάθεια και ποτέ δεν είναι αργά.
Δυστυχώς ακόμη και στις σχέσεις με τους γονείς ισχύει ότι και σε όλες τις υπόλοιπες της ζωής μας, κάποτε ραγίζει το γυαλί και δεν ξανακολλάει.
Η διαφορά είναι ότι δεν θεωρώ σωστό να τους αποκόβουμε τελείως απο τη ζωή μας, α μη τι άλλο τους την χρωστάμε(την ζωή μας όχι την πορεία της ζωής μας).Το δεύτερο το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Θα ήταν ιδανικό οι γονείς να είναι οι χαμογελαστοί τύποι που είναι παντα δίπλα στο παιδί τους αλλά δεν είναι πάντα έτσι.
Τότε απλώς μεταφέρουμε την σχέση μας μαζί τους σε άλλη βάση.
Ναι τους ευγνωμονούμε για το ότι μας έφεραν στον κόσμο,μας ανέθρεψαν,μας συντήρησαν και μας αγαπούν και θα τους το ξεπληρώσουμε αργότερα όταν εκείνοι θα μας έχουν ανάγκη στα γεράματα τους.
Πάντα θα τους αγαπάμε(δεν νομίζω να μπορεί κανείς να δηλώσει ότι δεν αγαπά τους γονείς του) όμως όπως έγραψα και σε άλλο μνμ έρχεται μια στιγμή στη ζωή που δεν μπορείς πια να τα διαγράψεις όλα και να αρχίσεις απο την αρχή μαζί τους.
Όλοι μπορούμε να συγχωρέσουμε,να ξεχάσουμε δεν μπορούμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
03-11-05
19:01
Κάποτε σκεφτόμουν το ίδιο για να παρηγορηθώ αλλά τώρα δεν μου αρκεί πια.
Έχω γίνει πολύ σκληρή απέναντι τους κι ορισμένες φορές τους αδικώ αλλά όπως τραγούδησε και η Θεοδωρίδου:"...τον χαραχτήρα μου τον φτιάξανε τα έργα σου".Δεν προσπαθώ να πω πως είμαι ένα άτομο με ψυχολογικά κατάλοιπα που του τα διμιούργησαν οι γονείς απλά πιστεύω ότι η σχέση μας θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν μου είχαν σταθεί κάποιες εποχές που πραγματικά τους χρειάστηκα,νομίζω πως τώρα είναι αδύνατο να βελτιωθούν αν ήμουν μικρότερη ίσως.Δεν λέω ότι δεν τους αγαπώ κάθε άλλο απλώς έχω σκληρύνει και τώρα που φιλότιμα προσπαθούν να έρθουμε πιο κοντά δεν το θέλω.Βέβαια οφείλω να αναγνωρίσω ότι η στάση τους με βοήθησε σε δύο κυρίως πράγματα:συνειδητοποίησα ότι μπορώ μια χαρά να στηριχτώ μόνο στον εαυτό μου και βρήκα τα λάθη που ελπίζω να μην κάνω εγώ με τα παιδιά μου.Κάθε εμπόδιο σε καλό.
Έχω γίνει πολύ σκληρή απέναντι τους κι ορισμένες φορές τους αδικώ αλλά όπως τραγούδησε και η Θεοδωρίδου:"...τον χαραχτήρα μου τον φτιάξανε τα έργα σου".Δεν προσπαθώ να πω πως είμαι ένα άτομο με ψυχολογικά κατάλοιπα που του τα διμιούργησαν οι γονείς απλά πιστεύω ότι η σχέση μας θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν μου είχαν σταθεί κάποιες εποχές που πραγματικά τους χρειάστηκα,νομίζω πως τώρα είναι αδύνατο να βελτιωθούν αν ήμουν μικρότερη ίσως.Δεν λέω ότι δεν τους αγαπώ κάθε άλλο απλώς έχω σκληρύνει και τώρα που φιλότιμα προσπαθούν να έρθουμε πιο κοντά δεν το θέλω.Βέβαια οφείλω να αναγνωρίσω ότι η στάση τους με βοήθησε σε δύο κυρίως πράγματα:συνειδητοποίησα ότι μπορώ μια χαρά να στηριχτώ μόνο στον εαυτό μου και βρήκα τα λάθη που ελπίζω να μην κάνω εγώ με τα παιδιά μου.Κάθε εμπόδιο σε καλό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
03-11-05
18:38
Πάλι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω.........................
Όσο χρονών και να πάτε οι γονείς θα σας συμπεριφέρονται πάντα σαν να είστε 12(μη πω και μικρότεροι) το ξέρω γιατί τραβάω ακριβώς τα ίδια χρόνια τώρα.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ίδιο με την απορία της Μισέλ, τι θέλουν πια;Ό,τι και να κάνουμε δεν είναι ικανοποιημένοι.
Εμένα οι δικοί μου γονείς ό,τι μα ό,τι κι αν έκανα πάντα υπήρχε κάτι που το είχαν παράπονο.
Ήμουν καλή μαθήτρια - είχαν παράπονο που δεν ασχολιόμουν με τον αθλητισμό(και να εξακολουθώ ταυτόχρονα να είμαι καλή μαθήτρια)
Έκανα σχέση-είχαν παράπονο ότι θα παραμελούσα το μέλλον μου
Αρραβωνιάστηκα-είχαν παράπονο που ήμουν πολύ μικρή
Χώρισα-είχαν παράπονο που δεν ήμουν πια αρραβωνιασμένη
Δούλευα στην επιχείρηση τους-είχαν παράπονο που δεν σπούδασα
Αποφάσισα να σπουδάσω-είχαν παράπονο που δεν δούλευα πια μαζί τους
Ζούσα στο σπίτι τους-δεν με άφηναν να ζήσω όπως θέλω γιατί ήμουν σπίτι τους
Ζω μόνη μου-Μου λένε ότι δεν θέλω τους γονείς μου
Μπορεί να σας φαίνονται αστεία αλλά δεν είναι μια ζωή νοιώθω ότι όπως και να φερθώ πάντα θα τους απογοητεύω και είναι άδικο γιατί υπάρχουν γονείς που τα παιδιά τους είναι ναρκομανής,τεμπέληδες,αγράμματοι,κλέφτες αλλά τα λατρεύουν κι εμένα δεν με δέχονται απλώς γιατί είμαι εγώ.
Η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι ήταν πριν περίπου 3 χρόνια που μόλις είχα χωρίσει και ξεκινήσει να ζω μόνη.Συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια στο δρόμο και το ανέφερα στην μητέρα μου,της είπα που βρίσκεται και τι κάνει η κοπέλα και εκείνη με ρώτησε:"Της είπες ότι εσύ δεν έχεις κάνει τίποτα στη ζωή σου;"
Αυτό ήταν έφυγα κλαίγοντας,το γεγονός ότι σπούδαζα,δούλευα και ζούσα μόνη μου στα 23 η μητέρα μου το θεωρούσε τίποτα στη ζωή μου.
Χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας και να καταλάβω πως αν οι γονείς μου δεν θεωρούν και πολύ σπουδαία τα όσα έχω πετύχει το πρόβλημα είναι δικό τους κι όχι δικό μου,γιατί για μένα τα όσα έχω κάνει είναι σημαντικά.
Η στάση τους δεν έχει αλλάξει ούτε και τώρα αλλά πλέον δεν με απασχολεί αν εκείνοι δεν μπορούν να είναι περήφανοι για μένα είμαι εγώ κι αυτό μου φτάνει.
Όσο χρονών και να πάτε οι γονείς θα σας συμπεριφέρονται πάντα σαν να είστε 12(μη πω και μικρότεροι) το ξέρω γιατί τραβάω ακριβώς τα ίδια χρόνια τώρα.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ίδιο με την απορία της Μισέλ, τι θέλουν πια;Ό,τι και να κάνουμε δεν είναι ικανοποιημένοι.
Εμένα οι δικοί μου γονείς ό,τι μα ό,τι κι αν έκανα πάντα υπήρχε κάτι που το είχαν παράπονο.
Ήμουν καλή μαθήτρια - είχαν παράπονο που δεν ασχολιόμουν με τον αθλητισμό(και να εξακολουθώ ταυτόχρονα να είμαι καλή μαθήτρια)
Έκανα σχέση-είχαν παράπονο ότι θα παραμελούσα το μέλλον μου
Αρραβωνιάστηκα-είχαν παράπονο που ήμουν πολύ μικρή
Χώρισα-είχαν παράπονο που δεν ήμουν πια αρραβωνιασμένη
Δούλευα στην επιχείρηση τους-είχαν παράπονο που δεν σπούδασα
Αποφάσισα να σπουδάσω-είχαν παράπονο που δεν δούλευα πια μαζί τους
Ζούσα στο σπίτι τους-δεν με άφηναν να ζήσω όπως θέλω γιατί ήμουν σπίτι τους
Ζω μόνη μου-Μου λένε ότι δεν θέλω τους γονείς μου
Μπορεί να σας φαίνονται αστεία αλλά δεν είναι μια ζωή νοιώθω ότι όπως και να φερθώ πάντα θα τους απογοητεύω και είναι άδικο γιατί υπάρχουν γονείς που τα παιδιά τους είναι ναρκομανής,τεμπέληδες,αγράμματοι,κλέφτες αλλά τα λατρεύουν κι εμένα δεν με δέχονται απλώς γιατί είμαι εγώ.
Η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι ήταν πριν περίπου 3 χρόνια που μόλις είχα χωρίσει και ξεκινήσει να ζω μόνη.Συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια στο δρόμο και το ανέφερα στην μητέρα μου,της είπα που βρίσκεται και τι κάνει η κοπέλα και εκείνη με ρώτησε:"Της είπες ότι εσύ δεν έχεις κάνει τίποτα στη ζωή σου;"
Αυτό ήταν έφυγα κλαίγοντας,το γεγονός ότι σπούδαζα,δούλευα και ζούσα μόνη μου στα 23 η μητέρα μου το θεωρούσε τίποτα στη ζωή μου.
Χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας και να καταλάβω πως αν οι γονείς μου δεν θεωρούν και πολύ σπουδαία τα όσα έχω πετύχει το πρόβλημα είναι δικό τους κι όχι δικό μου,γιατί για μένα τα όσα έχω κάνει είναι σημαντικά.
Η στάση τους δεν έχει αλλάξει ούτε και τώρα αλλά πλέον δεν με απασχολεί αν εκείνοι δεν μπορούν να είναι περήφανοι για μένα είμαι εγώ κι αυτό μου φτάνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.