Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
27-02-23
11:02
Μια επίκαιρη αναφορά σε ένα έθιμο που πεθαίνει...
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
03-03-14
16:45
Τα πιο φημισμένα αερόστατα στην Ελλάδα ανεβαίνουν στον ουρανό του Λεωνιδίου της Αρκαδίας το βράδυ της ανάστασης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
01-03-14
23:25
[FONT="][/FONT]Να ένα ωραίο έθιμο που κι αυτό σιγά-σιγά σβήνει. Ξεκίνησε μάλλον από την Κίνα, ήρθε στη χώρα μας και καθιερώθηκε την Καθαρή Δευτέρα.
Από τις διηγήσεις του πατέρα μου προκύπτει ότι όταν ήταν μικρός δεν υπήρχε παιδί χωρίς το χαρταετό του. Το πέταγμα δεν γινόταν μόνον την επίσημη ημέρα, αλλά υπήρχαν και οι δοκιμαστικές πτήσεις τουλάχιστον δέκα μέρες πριν. Τότε υπήρχαν ακόμα και στην Αθήνα αλάνες, τις οποίες οι πιτσιρικάδες μετέτρεπαν σε αετοδρόμια. Ο χαρταετός ήταν αποκλειστικά υπόθεση των παιδιών, οι γονείς δεν είχαν καμία απολύτως ανάμειξη και οι μπόμπιρες μάθαιναν ο ένας τον άλλον για ουρές, ζύγια, καλούμπα και κεφάλια. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα κατασκεύαζαν μόνοι τους το χαρταετό τους. Δεν είναι δύσκολο, σήμερα υπάρχουν οδηγίες στο διαδίκτυο. Εκείνα τα χρόνια ο χαρταετός ήταν για τα παιδιά μια μεγάλη γιορτή και ένας ανταγωνισμός για το ποιανού θα ανέβει πιο ψηλά και θα μείνει εκεί για περισσότερη ώρα. Τότε υπήρχαν και τα "κακά παιδιά" που έδεναν ξυραφάκι στην ουρά του αετού τους, ώστε να κόψουν το σπάγγο του ανταγωνιστή τους.
[FONT="][/FONT]Πάμε τώρα στις δικές μου παιδικές αναμνήσεις. Κάθε χρόνο από μικρός πήγαινα να πετάξω χαρταετό, αλλά μόνον την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας και πάντα με τον πατέρα μου με το αυτοκίνητο, συνήθως στο εξοχικό μας και μαζί με φιλικές οικογένειες. Ουσιαστικά το πέταγμα του αετού γινόταν από τον πατέρα κι εμείς τα μικρά καρτούσαμε το σπάγγο και καμαρώναμε όταν ανέβαινε ψηλά. Ο χαρταετός ήταν φυσικά αγορασμένος από τον πλανόδιο της πλατείας, στο τέλος τον λυπόμασταν, αλλά δεν επιζούσε στην αποθήκη. Με τα χρόνια έμαθα μερικά μυστικά και κάποια χρονιά που ο πατέρας μου έλειπε επαγγελματικά στο εξωτερικό τα κατάφερα μόνος μου να πετάξει. Γυμνάσιο - λύκειο, σιγά μην ασχολούμασταν με τέτοια πράγματα. Την περασμένη χρονιά μαζί με συμφοιτητές κατασκευάσαμε το δικό μας αετό. Το παίξαμε και επιστήμονες, υπολογίσαμε νόμο Bernoulli, αεροδυναμική άνωση, τάσεις νημάτων, γωνία πτήσης κλπ. Όμως το αποτέλεσμα ήταν μέτριο και η δικαιολογία μας ότι έφταιγε ο αέρας.
Εσείς πετάτε χαρταετό; Έχετε σχετικές αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια; Πώς βλέπεται το έθιμο; Θα δοκίμασετε μεθαύριο;
Από τις διηγήσεις του πατέρα μου προκύπτει ότι όταν ήταν μικρός δεν υπήρχε παιδί χωρίς το χαρταετό του. Το πέταγμα δεν γινόταν μόνον την επίσημη ημέρα, αλλά υπήρχαν και οι δοκιμαστικές πτήσεις τουλάχιστον δέκα μέρες πριν. Τότε υπήρχαν ακόμα και στην Αθήνα αλάνες, τις οποίες οι πιτσιρικάδες μετέτρεπαν σε αετοδρόμια. Ο χαρταετός ήταν αποκλειστικά υπόθεση των παιδιών, οι γονείς δεν είχαν καμία απολύτως ανάμειξη και οι μπόμπιρες μάθαιναν ο ένας τον άλλον για ουρές, ζύγια, καλούμπα και κεφάλια. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα κατασκεύαζαν μόνοι τους το χαρταετό τους. Δεν είναι δύσκολο, σήμερα υπάρχουν οδηγίες στο διαδίκτυο. Εκείνα τα χρόνια ο χαρταετός ήταν για τα παιδιά μια μεγάλη γιορτή και ένας ανταγωνισμός για το ποιανού θα ανέβει πιο ψηλά και θα μείνει εκεί για περισσότερη ώρα. Τότε υπήρχαν και τα "κακά παιδιά" που έδεναν ξυραφάκι στην ουρά του αετού τους, ώστε να κόψουν το σπάγγο του ανταγωνιστή τους.
[FONT="][/FONT]Πάμε τώρα στις δικές μου παιδικές αναμνήσεις. Κάθε χρόνο από μικρός πήγαινα να πετάξω χαρταετό, αλλά μόνον την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας και πάντα με τον πατέρα μου με το αυτοκίνητο, συνήθως στο εξοχικό μας και μαζί με φιλικές οικογένειες. Ουσιαστικά το πέταγμα του αετού γινόταν από τον πατέρα κι εμείς τα μικρά καρτούσαμε το σπάγγο και καμαρώναμε όταν ανέβαινε ψηλά. Ο χαρταετός ήταν φυσικά αγορασμένος από τον πλανόδιο της πλατείας, στο τέλος τον λυπόμασταν, αλλά δεν επιζούσε στην αποθήκη. Με τα χρόνια έμαθα μερικά μυστικά και κάποια χρονιά που ο πατέρας μου έλειπε επαγγελματικά στο εξωτερικό τα κατάφερα μόνος μου να πετάξει. Γυμνάσιο - λύκειο, σιγά μην ασχολούμασταν με τέτοια πράγματα. Την περασμένη χρονιά μαζί με συμφοιτητές κατασκευάσαμε το δικό μας αετό. Το παίξαμε και επιστήμονες, υπολογίσαμε νόμο Bernoulli, αεροδυναμική άνωση, τάσεις νημάτων, γωνία πτήσης κλπ. Όμως το αποτέλεσμα ήταν μέτριο και η δικαιολογία μας ότι έφταιγε ο αέρας.
Εσείς πετάτε χαρταετό; Έχετε σχετικές αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια; Πώς βλέπεται το έθιμο; Θα δοκίμασετε μεθαύριο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.