02-04-14
15:17
Το θέμα δεν είναι να μη φοβάσαι το θάνατο, γιατί όλοι τον φοβόμαστε. Ούτε να τον αγνοήσεις. Το θέμα είναι να ζήσεις στιγμές παρά τη γνώση οτι κάποτε όλο αυτό θα τελειώσει. Όταν σβήσουν τα φώτα θα έχεις ζήσει δίπλα σε άτομα που δε γούσταρες, κάνοντας πράγματα που δεν ήθελες, μακριά από αυτούς που ήθελες πλάι σου. Και μάντεψε: δεν θα σου φταίει κανένας που θα στέκεσαι μπροστά στο θάνατο ως άλλο ένα ανθρωπάκι με καταπιεσμένα “θέλω“ και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Μα οταν ερθει ο θανατος ολα αυτα δεν θα εχουν σημασια. Οταν εισαι νεκρος δεν θα υπαρχεις ωστε να μετανιωσεις που δεν εζησες καλα την ζωη σου .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-01-14
12:04
Θα μπορουσε να ηταν διαφορετικα ; εννοω οτι παρα μονο υποθεση των ζωντανων δεν μπορει να ειναι αφου ολοι προς τα εκει πηγαινουμε ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-01-14
18:47
Οπως λεει ο Σοπενχαουερ : " και μονο την ωρα του θανατου θα αντιληφθουμε τελικα οτι μια ψευδαιαθηση ειχε στριμωξει την υπαρξη μας στο ατομο μας." Κι που ξερουμε, ισως η ζωη που ζουμε δεν ειναι παρα ενα τιποτα μια "ψευδαισθηση" και οτι απλως ο θανατος ειναι η αρχη της πραγματικης μας υπαρξης . γιατι αραγε προσπαθουμε να κρατηθουμε στην κατασταση που ονομαζεται ζωη εξαιτιας του φοβου του θανατου; Τελικα ο θανατος ειναι το μονο πραγμα που μας αποδεικνυει οτι πραγματικα υπαρχουμε εδω . Γιατι χωρις τελος δεν υπαρχει και αρχη. Και ολοι οι ανυπομονοι που θελουν να μαθουν που πανε μετα το θανατο, ειναι πολυ απλο πανε εκει που ηταν πριν γεννηθουν. Και αυτο που ειναι ουσιαστικα αξιο αποριας ειναι οχι που παμε οταν πεθαινουμε αλλα γιατι ερχομαστε στην ζωη. Η ανυπαρξια τελικα ειναι η πιο ευκολη λυση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.