Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
07-02-08
19:08
Αγαπητή Isiliel,
ίσως είναι καλύτερα- καθώς δείχνουν τα πράγματα- να συζητήσουμε πρώτα για το "DNA". Τι λες;
Εγώ πάντως "ρίχνω" σαν πρώτη πρόκληση το παρακάτω "ζήτημα":
Τα «Κατά Ιωάννη» και το « τεστ DNA»: μία υπόθεση εργασίας 10.000.000 τουλάχιστον ετών!
Ποιος πίστεψε ποιον πρώτα, ο άνδρας τη γυναίκα ή η γυναίκα τον άνδρα; «Τι είναι μεταξύ εμού και εσού, γύναι;»[FONT="][1][/FONT]: λόγος, βαριά ερωτηματικός!
Αλλά ήταν άραγε η πίστη εξ αρχής που έφερε σε κοινωνία αυτές τις δύο τόσο ανταγωνιστικές και εχθρικές μεταξύ τους υπάρξεις; Μπορεί αρχικά να ήταν η σύγκριση, έπειτα ο φόβος και τέλος, ο χρόνος. Η πίστη έτσι μοιάζει περισσότερο, σαν ένα παιχνίδι της σύγκρισης και του φόβου, με τον χρόνο. Ένας αλγόριθμος, που περιέχει όλες τις (παραδεκτές) προϋποθέσεις της ανοησίας(πχ των μωρών), κι απʼ την οποία γεννιέται η παιδική απορία και η αναγεννητική( κι όχι, «γεροντική») σοφία.
Το καλό, για το παιχνίδι, είναι που ταʼ αποθέματα ανοησίας στον κόσμο, ως πρωτογενής, είναι θεϊκά απροσμέτρητα. Αυτό, το καλό, το κάνει( το παιχνίδι) ατελείωτο και όχι ατελές. Στο ατέλειωτο δε, έχει αξία για τους ανθρώπους η σοφία και όχι, στο τέλος. Απλά, τέλος έχει η ίδια η σοφία, στο μέτρο που για τους ανθρώπους αυτή έχει κάποια αξία. Ποια όμως;
Ο φόβος είναι, εκτός από όλα τα υπόλοιπα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν γιʼ αυτόν, και βασικό συστατικό του ζωικού ενστίκτου. Η μνήμη του τρόμου, από παλιές (και αρχέγονες) διαψεύσεις ελπίδων. Είναι ρίγος οριζόντιο, σφάχτης των σωθικών μας. Δεσμός με νεκρούς χρόνους, που φέρνει συνήθως κρύο ιδρώτα. Αδιάλειπτη ανάμνηση μίας πανανθρώπινης αλήθειας, ότι στη μοναξιά μαραζώνει, ακόμη και η αγάπη.
Η φύση του είναι φυσικο-χημική. Ο τόπος του, στο μυαλό μας. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μία πύλη της ανθρώπινης ύπαρξης, μπροστά στο κενό. Το κενό είναι νόημα, όπως το σημείο είναι σχήμα. Μόνον που το κενό έχει διάσταση. Το περιβάλλουν άλλα «νοήματα με περιεχόμενο», άρα έχει και όγκο.
Το κενό υπάρχει μόνον στα μυαλά των ανθρώπων και στων κατοίκων του: θεών, δαιμόνων, διαβόλων και τριβόλων(αρχαγγέλων). Μαζί του η επιστήμη δεν ασχολείται a priori, ως μη υπάρχον (μη ον). Είναι το «Επέκεινά» της, παραχωρημένο μέχρι του νυν, στη Μεταφυσική. Το κενό είναι, «πνευματικό». Και ίσως( η πρώτη ιστορικά πραγματική φυσική διαφορά της διάνοιας των ανθρώπων, από εκείνη των υπόλοιπων εγκεφαλοφόρων ζωντανών του Πλανήτη.
Είναι κάτι περισσότερο από ιδέα, αν όχι αυτή καθεαυτή η πηγή όλων των ιδεών. Είναι πεντακάθαρο, αμόλυντο και «θεοσκότεινα φωτεινό»: συνώνυμο του «καθάριου». Η ιδέα για παράδειγμα, είναι πρόξενος αισθημάτων και συναισθημάτων, και βιώνεται μόνον μέσω αυτών: και με τρομακτικά τεράστια κατανάλωση «ενέργειας»( κάθε είδους). Ενώ το κενό βιώνεται από τον άνθρωπο, ακόμη και ως απουσία ιδεών: αφού είναι κάτι περισσότερο από ιδέα.
Το κενό είναι σκοτεινό ή τόσο φωτεινό, που δεν έχει χρώμα, δεν φαίνεται. Ακόμη και το «κενό», για παράδειγμα, της χύτρας, δεν φαίνεται καθόλου, αν η χύτρα έχει κατασκευαστεί από «ατόφιο χρυσάφι». Ένα τέτοιο κενό, διδάσκει η ιστορία των τριών (τουλάχιστον) τελευταίων χιλιετιών, χώριζε τον άνδρα και τη γυναίκα( βλέπε Μενέλαο- Ελένη, Σωκράτη-Ξανθίππη, Καίσαρα-Κλεοπάτρα, Ιησού Χριστό-Μαρία κλπ), μέχρι να ανακαλυφθεί απʼ την Χημεία, το «DNA»!
συνεχίζεται
ίσως είναι καλύτερα- καθώς δείχνουν τα πράγματα- να συζητήσουμε πρώτα για το "DNA". Τι λες;
Εγώ πάντως "ρίχνω" σαν πρώτη πρόκληση το παρακάτω "ζήτημα":
Τα «Κατά Ιωάννη» και το « τεστ DNA»: μία υπόθεση εργασίας 10.000.000 τουλάχιστον ετών!
Ποιος πίστεψε ποιον πρώτα, ο άνδρας τη γυναίκα ή η γυναίκα τον άνδρα; «Τι είναι μεταξύ εμού και εσού, γύναι;»[FONT="][1][/FONT]: λόγος, βαριά ερωτηματικός!
Αλλά ήταν άραγε η πίστη εξ αρχής που έφερε σε κοινωνία αυτές τις δύο τόσο ανταγωνιστικές και εχθρικές μεταξύ τους υπάρξεις; Μπορεί αρχικά να ήταν η σύγκριση, έπειτα ο φόβος και τέλος, ο χρόνος. Η πίστη έτσι μοιάζει περισσότερο, σαν ένα παιχνίδι της σύγκρισης και του φόβου, με τον χρόνο. Ένας αλγόριθμος, που περιέχει όλες τις (παραδεκτές) προϋποθέσεις της ανοησίας(πχ των μωρών), κι απʼ την οποία γεννιέται η παιδική απορία και η αναγεννητική( κι όχι, «γεροντική») σοφία.
Το καλό, για το παιχνίδι, είναι που ταʼ αποθέματα ανοησίας στον κόσμο, ως πρωτογενής, είναι θεϊκά απροσμέτρητα. Αυτό, το καλό, το κάνει( το παιχνίδι) ατελείωτο και όχι ατελές. Στο ατέλειωτο δε, έχει αξία για τους ανθρώπους η σοφία και όχι, στο τέλος. Απλά, τέλος έχει η ίδια η σοφία, στο μέτρο που για τους ανθρώπους αυτή έχει κάποια αξία. Ποια όμως;
Ο φόβος είναι, εκτός από όλα τα υπόλοιπα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν γιʼ αυτόν, και βασικό συστατικό του ζωικού ενστίκτου. Η μνήμη του τρόμου, από παλιές (και αρχέγονες) διαψεύσεις ελπίδων. Είναι ρίγος οριζόντιο, σφάχτης των σωθικών μας. Δεσμός με νεκρούς χρόνους, που φέρνει συνήθως κρύο ιδρώτα. Αδιάλειπτη ανάμνηση μίας πανανθρώπινης αλήθειας, ότι στη μοναξιά μαραζώνει, ακόμη και η αγάπη.
Η φύση του είναι φυσικο-χημική. Ο τόπος του, στο μυαλό μας. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μία πύλη της ανθρώπινης ύπαρξης, μπροστά στο κενό. Το κενό είναι νόημα, όπως το σημείο είναι σχήμα. Μόνον που το κενό έχει διάσταση. Το περιβάλλουν άλλα «νοήματα με περιεχόμενο», άρα έχει και όγκο.
Το κενό υπάρχει μόνον στα μυαλά των ανθρώπων και στων κατοίκων του: θεών, δαιμόνων, διαβόλων και τριβόλων(αρχαγγέλων). Μαζί του η επιστήμη δεν ασχολείται a priori, ως μη υπάρχον (μη ον). Είναι το «Επέκεινά» της, παραχωρημένο μέχρι του νυν, στη Μεταφυσική. Το κενό είναι, «πνευματικό». Και ίσως( η πρώτη ιστορικά πραγματική φυσική διαφορά της διάνοιας των ανθρώπων, από εκείνη των υπόλοιπων εγκεφαλοφόρων ζωντανών του Πλανήτη.
Είναι κάτι περισσότερο από ιδέα, αν όχι αυτή καθεαυτή η πηγή όλων των ιδεών. Είναι πεντακάθαρο, αμόλυντο και «θεοσκότεινα φωτεινό»: συνώνυμο του «καθάριου». Η ιδέα για παράδειγμα, είναι πρόξενος αισθημάτων και συναισθημάτων, και βιώνεται μόνον μέσω αυτών: και με τρομακτικά τεράστια κατανάλωση «ενέργειας»( κάθε είδους). Ενώ το κενό βιώνεται από τον άνθρωπο, ακόμη και ως απουσία ιδεών: αφού είναι κάτι περισσότερο από ιδέα.
Το κενό είναι σκοτεινό ή τόσο φωτεινό, που δεν έχει χρώμα, δεν φαίνεται. Ακόμη και το «κενό», για παράδειγμα, της χύτρας, δεν φαίνεται καθόλου, αν η χύτρα έχει κατασκευαστεί από «ατόφιο χρυσάφι». Ένα τέτοιο κενό, διδάσκει η ιστορία των τριών (τουλάχιστον) τελευταίων χιλιετιών, χώριζε τον άνδρα και τη γυναίκα( βλέπε Μενέλαο- Ελένη, Σωκράτη-Ξανθίππη, Καίσαρα-Κλεοπάτρα, Ιησού Χριστό-Μαρία κλπ), μέχρι να ανακαλυφθεί απʼ την Χημεία, το «DNA»!
συνεχίζεται
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.