skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
01-03-15
02:41
Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;
Όπα, εδώ είσαι φάουλ. Ευτυχώς ή δυστυχώς πλέον έχουμε κάποιες ελευθερίες και σαν μαθητές να πηγαίνουμε σε πάρτι, να πίνουμε κτλ. Εδώ βλέπω στο facebook μου την ξαδέρφη μου που είναι 14-15 να βγαίνει και να πίνει (και να είναι co host! jesus!) κι όταν εγώ ήμουνα στην ηλικία, ο νουνός μου (και πατέρας της) έλεγε στη μάνα μου "μπράβο σου, που τον αφήνεις έξω τέτοια ώρα". Οι εποχές αλλάζουν.
Το θα πάω Βέρτη, θα πάω από δω και από κει, όταν είσαι μόνο σου, δεν έχει να κάνει με την "καταπίεση" γιατί όπως γράφουν πολλοί, τα ίδια κάνουν και με τους δικούς τους. Η καταπίεση είναι αυτό που βλέπουμε στις "αγγλικές περιοχές" της Ελλάδας όπως έιναι τα Μάλια της Κρήτης και ο Κάβος της Κέρκυρας (γεια σου, πατρίδα!!). Αυτό είναι καταπίεση κι όχι η 21 χρονη που απόψε είναι στο Ακρωτήρι DC και μετράει κεφάλια για να βγάλει το χαρτζιλίκι της.
Τώρα, από την άλλη, αυτοί που μπορούν οικονομικά να το αντέξουν είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί θεωρώ ότι μπορούν να προσαρμοστούν πιο εύκολα αργότερα. Δεν θα ήθελα να είμαι ούτε με τους δικούς μου συνέχεια, αλλά ούτε και στη Γερμανία ή στις ΗΠΑ που το τελευταίο κεράκι μόλις γίνεις 18 το σβήνεις στο πεζοδρόμιο που σ'έχουν πετάξει οι δικοί σου για να κάνεις τη ζωή σου από δω και πέρα..
ΥΓ: Επίσης μια παρατήρηση μιας και κάνω "τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα": Ναι ,όταν ήμασταν πρωτοετείς τρέχαμε από δω και από κει, και οι περισσότεροι από τη σχολή κάναν και κοινές διακοπές για ακόμα μεγαλύτερη ανεξαρτήσια. Πλέον μόνο τους πρωτοετείς που μπαίνουν τώρα βλέπω κάθε βράδυ έξω, οι "δικοί" μου την βγάζουν στου Ψυρρή ή σε σπίτια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ενώ υπάρχουν άτομα είτε μόνα είτε με γονείς, που δεν θέλουν να βγουν. Δηλαδή, αυτό που εννοώ είναι ότι η αντίληψη : φοιτητής = όλη μέρα τα ξύνει, μεθάει, πηδάει είναι σαν το δημόσιος υπάλληλος = τεμπελόσκυλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:58
Yes sir! Αναφέρομαι στη μη δυνατότητα της "αυτονομίας" στη διαμονή όσο σπουδάζει κάποιος-α (κυρίως από πλευράς δυνατοτήτων «φοιτητικής ζωής-κρεπάλης»).
Τότε τα πράγματα είναι απίστευτα δύσκολα και τα δικά μου που ανέφερα παραπάνω φαντάζουν λιλιπούτεια.
Αυτό με τη μη δυνατότητα αυτονομίας το ξέρω και από την κοπέλα μου η οποία είναι Αθηναία και μένει αναγκαστικά με τους δικούς της διότι χρήματα δεν υπάρχουν για να φύγει μόνης της, αλλά και δουλειά να βρει, πάλι θέλει αρκετός καιρός. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί ζουν καταπιεσμένοι και πολλές φορές την βλέπω που δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει εκείνη, όχι δηλαδή ότι μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο της μπήκε στο μυαλό "είμαι 19,20,21, κάνω ό,τι γουστάρω, όποτε γουστάρω" απλώς θέλει κι εκείνη να μπορούμε να πηγαίνουμε σπίτι της και να καθόμαστε ή αγκαλιά ή για μια ταινία με την ησυχία μας. Όσες φορές έχω πάει, πάντα θα εκνευριστεί γιατί οι δικοί της είτε θα κάνουν φασαρία, είτε κάτι θα γίνει και θα μας το χαλάσει, το οτιδήποτε.
Το ίδιο και όσα παιδιά ξέρω από το σχολείο τα οποία μπορεί να βλέπω συνέχεια στο fb ότι είναι από'δω και από'κει αλλά μετά στη συνομιλία ή από κοντά μας λένε "ναι, εντάξει, μας αφήνουν να πηγαίνουμε από'δω και από'κει, αλλά αργά ή γρήγορά πάλι θα ρθει η ώρα που θα μας πουν να κάτσουμε σπίτι, να μην χαλάμε τόσα λεφτά κτλ". Εγώ προσωπικά, δεν θα το άντεχα αυτό. Ναι, οκ, τα λεφτά είναι λίγα, είναι σημαντικά, πρέπει να μας βγάλουν μέχρι το τέλος του μήνα, αλλά άλλο το ένα άλλο το άλλο. Εγώ μπορεί να κάτσω μέχρι τις 5 το πρωί στα βραχάκια με μπύρα από το περίπτερο χαλώντας 1 ευρώ. Οπότε, αργά ή γρήγορα καταλαβάινεις ότι το θέμα δεν είναι τα χρήματα, αλλά το ότι οι δικοί σου θα σε βλέπουν πάντα ως 5 χρονο. και αν κρίνω από τον ξαδέρφο μου που είναι μεταπτυχιακός σε άλλη πόλη και συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, σκούρα τα πράγματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:44
Και όσοι-ες δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα τι κάνουν;
R u talking to me? :p
Σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι??
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:25
Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτητής ανεξάρτητος στην Αθήνα, μακριά από την επαρχία και τους γονείς!
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από τη μία κάνεις Ο,ΤΙ γουστάρεις αλλά από την άλλη μπαίνεις απότομα σε μια διαδικασία με υποχρεώσεις (νερό, φως, τηλ κτλ). Ακόμα όμως κι εγώ νιώθω "περιορισμένος" με την έννοια ότι λόγω υπέρμετρης ανησυχίας των δικών μου, είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο. Δεν έχω κολλήματα, ούτε έχω να κρύψω κάτι από το να πω "είμαι για καφέ" μέχρι "είμαι σπίτι με τη δικιά μου", το θέμα είναι όταν μετά από λίγο έρχεται και η μικρή σου αδερφή (γκαντεμιά?) κι έτσι αρχίζεις να ξαναζείς πάλι με τους δικούς σου κατά κάποιο τρόπο + ότι έχεις την ευθύνη κι αυτής από τους δικούς σου σε φάση "η μικρή είναι μόνη της έξω βράδυ που βγάινουν οι λύκοι, πάνε πάρτην από το σταθμό"..
Όσον αφορά στα του οίκου, όντως τα είχα όλα έτοιμα και το παραδέχομαι, φαγητό, καθαρό σπίτι, στρωμένο κρεβάτι... Πασάς στα Γιάννενα.. Μόλις όμως έπιασα σπίτι, έβαλα το κεφάλι κάτω, έμαθα πως πλένω, πως σιδερώνω, που πληρώνω ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΔΕΥΑΚ κτλ..
Μπορεί ακόμα να νιώθω μια μικρή πίεση ή έναν έλεγχο από τους δικούς μου μερικές φορές, αλλά ΣΑΝ να μένεις με τους δικούς σου δεν είναι τίποτα. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σπίτι μου για διακοπές και κανονίσαμε μερικά παιδιά να βγούμε για reunion καφέ και πολλά παιδιά που είχαν μείνει πίσω, με τους δικούς τους, γύρισαν και είπαν "δεν μπορούν να μας φέρουν, σόρρυ". Και δεν ήταν 1,2,3 για να πεις "οκ, οι δικοί τους έχουν κάποιο θέμα", ήταν γενικά η νοοτροπία τους καθώς όοταν καταφέραμε και βγήκαμε για καφέ, εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" πλέον τρέχαμε ακόμα και τότε να πάρουμε λεωφορείο για 10 λεπτά απόσταση για το σπίτι, ενώ εκείνοι περίμεναν τη "μαμά" να έρθει να τους πάρει.
Από τη μία μου φαίνεται κάπως, αλλά από την άλλη τους σκέφτομαι γιατί πολλοί από αυτούς έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όχι μόνο που μπόρεσα και ήρθα Αθήνα, αλλά και ότι έχω τα χρήματα να την περάσω, να φτιάξω το σπίτι όσο μπορώ κτλ. Το θέμα όμως είναι να μάθουν και οι γονείς ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να μάθουν και μόνα τους και δεν είναι 5χρονα. Ακόμα κι εγώ αν πάω τώρα, 3 χρόνια μετά που υποτίθεται ότι έχω μεγαλώσει, έχω αναλάβει υποχρεώσεις κτλ και πω στους δικούς μου "ελάτε να με πάρετε γύρω στις 4 από το τάδε κλαμπ επειδή δεν έχει συγκοινωνία εκείνη την ώρα", θα μου πουν "στις 4????".....
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από τη μία κάνεις Ο,ΤΙ γουστάρεις αλλά από την άλλη μπαίνεις απότομα σε μια διαδικασία με υποχρεώσεις (νερό, φως, τηλ κτλ). Ακόμα όμως κι εγώ νιώθω "περιορισμένος" με την έννοια ότι λόγω υπέρμετρης ανησυχίας των δικών μου, είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο. Δεν έχω κολλήματα, ούτε έχω να κρύψω κάτι από το να πω "είμαι για καφέ" μέχρι "είμαι σπίτι με τη δικιά μου", το θέμα είναι όταν μετά από λίγο έρχεται και η μικρή σου αδερφή (γκαντεμιά?) κι έτσι αρχίζεις να ξαναζείς πάλι με τους δικούς σου κατά κάποιο τρόπο + ότι έχεις την ευθύνη κι αυτής από τους δικούς σου σε φάση "η μικρή είναι μόνη της έξω βράδυ που βγάινουν οι λύκοι, πάνε πάρτην από το σταθμό"..
Όσον αφορά στα του οίκου, όντως τα είχα όλα έτοιμα και το παραδέχομαι, φαγητό, καθαρό σπίτι, στρωμένο κρεβάτι... Πασάς στα Γιάννενα.. Μόλις όμως έπιασα σπίτι, έβαλα το κεφάλι κάτω, έμαθα πως πλένω, πως σιδερώνω, που πληρώνω ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΔΕΥΑΚ κτλ..
Μπορεί ακόμα να νιώθω μια μικρή πίεση ή έναν έλεγχο από τους δικούς μου μερικές φορές, αλλά ΣΑΝ να μένεις με τους δικούς σου δεν είναι τίποτα. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σπίτι μου για διακοπές και κανονίσαμε μερικά παιδιά να βγούμε για reunion καφέ και πολλά παιδιά που είχαν μείνει πίσω, με τους δικούς τους, γύρισαν και είπαν "δεν μπορούν να μας φέρουν, σόρρυ". Και δεν ήταν 1,2,3 για να πεις "οκ, οι δικοί τους έχουν κάποιο θέμα", ήταν γενικά η νοοτροπία τους καθώς όοταν καταφέραμε και βγήκαμε για καφέ, εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" πλέον τρέχαμε ακόμα και τότε να πάρουμε λεωφορείο για 10 λεπτά απόσταση για το σπίτι, ενώ εκείνοι περίμεναν τη "μαμά" να έρθει να τους πάρει.
Από τη μία μου φαίνεται κάπως, αλλά από την άλλη τους σκέφτομαι γιατί πολλοί από αυτούς έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όχι μόνο που μπόρεσα και ήρθα Αθήνα, αλλά και ότι έχω τα χρήματα να την περάσω, να φτιάξω το σπίτι όσο μπορώ κτλ. Το θέμα όμως είναι να μάθουν και οι γονείς ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να μάθουν και μόνα τους και δεν είναι 5χρονα. Ακόμα κι εγώ αν πάω τώρα, 3 χρόνια μετά που υποτίθεται ότι έχω μεγαλώσει, έχω αναλάβει υποχρεώσεις κτλ και πω στους δικούς μου "ελάτε να με πάρετε γύρω στις 4 από το τάδε κλαμπ επειδή δεν έχει συγκοινωνία εκείνη την ώρα", θα μου πουν "στις 4????".....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.