Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,636 μηνύματα.
01-03-15
08:54
Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;
Ίσως σου έδωσα αυτή την εντύπωση, αλλά δεν εννοούσα ακριβώς αυτό που εννόησες (αχαλίνωτο σεξ, ναρκωτικά, κραιπάλες κάθε είδους) ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Νομίζω είσαι πολύ εύκολα σε θέση να αντιληφθείς οτι οι παραπάνω extreme δραστηριότητες, κάλλιστα μπορούν να συμβούν και κατά τη διάρκεια της συμβίωσης με την οικογένεια ( π.χ. πολλοί χρήστες ουσιών, δεν περίμεναν να γίνουν φοιτητές για να αρχίσουν την αυτοκαταστροφική τους συνήθεια, ήδη από το σχολείο ήσαν μπλεγμένοι).
Λέγοντας "δραστηριότητες", συμπεριλαμβάνω και τις συνήθειες (ιδιαίτερα αυτές): Τη μεταμεσονύχτια ώρα που θα επιστρέψει κάποιος σπίτι ακροπατώντας προσέχοντας μη ξυπνήσει όλη την οικογένεια, ποιούς πότε και για πόση ώρα θα δεχτεί στο σπίτι του χωρίς να ρωτήσει πότε είναι βολικό και χωρίς να υποστεί τα σχόλια (ακόμα και τα πιο καλοπροαίρετα). Ακόμα και χωρίς να τον απασχολεί το σε ποιο μέρος θα παρατήσει φεύγοντας οποιοδήποτε αντικείμενο τη βεβαιότητα οτι επιστρέφοντας θα το βρει ακριβώς εκεί και όχι συμμετρικά τακτοποιημένο σε κάποιο ράφι ή ντουλάπα
Όσο για το "παίρνω το αίμα μου πίσω", δυστυχώς οφείλω να παραδεχτώ οτι αυτό ήταν μια πραγματικότητα ειδικά στη χώρα μας. Και λέω "ήταν", γιατί (θέλω να) πιστεύω οτι στην εποχή μας τέτοιοι τρόποι σκέψης και δράσης, έχουν μειωθεί κατά πολύ τείνοντας να εξαφανιστουν (συμφωνώ εδώ σε όσα είπε η skindrow πιο πάνω). Πλέον τα νέα παιδιά δεν υφίστανται τόσο "στενό μαρκάρισμα" (υπερβολικό θα έλεγα, ειδικά στις επαρχίες) από γονείς και κοινωνικό περίγυρο, όπως πριν. Ναι να προσέχεις, να παρακολουθείς τα παιδιά σου, αλλά πρώτα φρόντισε να έχεις κερδίσει το σεβασμό τους κι όχι απλά το φόβο. Όσο περισσότερο κρατάς, ή προσπαθήσεις να κρατήσεις κάποιον με δεμένο με βία και απειλές, άλλο τόσο ακραία θα είναι και η αντίδρασή του όταν θα βρεθεί ελεύθερος/η σε μια μακρινή πόλη και τότε οι πιθανότητες να κάνει κακή χρήση της ελευθερίας του, θα είναι αυξημένες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.