skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
17:26
Πέρασα, περνάω και θα περάσω από όλα τα στάδια της συγκατοίκησης ή μη.
1ο στάδιο: Μέχρι που τελείωσα το λύκειο έμενα στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου. Να σημειώσω όμως ότι οι γονείς μου, ακόμα και από την πολύ μικρή μου ηλικία, δεν ήταν σε καμία περίπτωση καταπιεστικοί.
2ο στάδιο: Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, μια παλιά αποθήκη στην αυλή των γονιών μου, διαμορφώθηκε σε αυτόνομο στούντιο 30m² και έγινε το δικό μου σπιτάκι με ανεξάρτητη είσοδο. Αυτή η ημιανεξάρτητη κατάσταση είχε πολλά πλεονεκτήματα. Απόλυτη ασυδοσία του ποιος μπαίνει ή βγαίνει οποιαδήποτε ώρα, υπήρχαν και φορές που έκανα 3 μέρες να συναντήσω τους δικούς μου, αλλά το φαγητό, την καθαριότητα και τα ρούχα τα φρόντιζε η μητέρα μου.
3ο στάδιο: Οι γονείς μου έφυγαν και εργάζονται στο εξωτερικό. Έτσι η κατάσταση έγινε εντελώς ανεξάρτητη. Εδώ το βασικό μειονέκτημα είναι ότι μαγείρεμα, πλύσιμο και λοιπά οικιακά τα κάνουμε μόνοι μας.
4ο στάδιο: Τελειώνοντας τη σχολή, θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου, οπότε θα επιστρέψω στην αρχή μένοντας στο ίδιο σπίτι μαζί τους.
Και πως θα σου φανεί αυτό? Το τελευταίο εννοώ.
Πραγματικά, έτσι όπως διαμορφωθεί η κατάσταση μου πλέον ακόμα και με την αδερφή μου που έστω και λίγο με "περιορίζει", δεν θα μπορούσα να κανένα λόγο να γυρίσω στη φάση ότι μένω με τους δικούς μου γιατί έστω και υποσυνείδητα θα ξέρω ότι "η δική μου στέγη => οι δικοί κανόνες" πράγμα που δεν ισχύει παρ'όλο που αυτοί οι ίδιοι μου πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς. Ακόμα και όταν έρχονται Αθήνα για να με δούν, εγώ θα κάνω κουμάντο ως προς το τι θα πάει που κτλ. Και οι δικοί μου όμως φαίνονται να το βλέπουν ως "ξένο" προς αυτούς σπίτι και πάντα με ρωτάνε που θέλω το κάθε τι και τι να πειράξουν και τι όχι.. Μπορώ να πω ότι μετά από τόσα χρόνια "μην πειράζεις τίποτα", είναι ηδονή να το βλέπεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:58
Yes sir! Αναφέρομαι στη μη δυνατότητα της "αυτονομίας" στη διαμονή όσο σπουδάζει κάποιος-α (κυρίως από πλευράς δυνατοτήτων «φοιτητικής ζωής-κρεπάλης»).
Τότε τα πράγματα είναι απίστευτα δύσκολα και τα δικά μου που ανέφερα παραπάνω φαντάζουν λιλιπούτεια.
Αυτό με τη μη δυνατότητα αυτονομίας το ξέρω και από την κοπέλα μου η οποία είναι Αθηναία και μένει αναγκαστικά με τους δικούς της διότι χρήματα δεν υπάρχουν για να φύγει μόνης της, αλλά και δουλειά να βρει, πάλι θέλει αρκετός καιρός. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί ζουν καταπιεσμένοι και πολλές φορές την βλέπω που δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει εκείνη, όχι δηλαδή ότι μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο της μπήκε στο μυαλό "είμαι 19,20,21, κάνω ό,τι γουστάρω, όποτε γουστάρω" απλώς θέλει κι εκείνη να μπορούμε να πηγαίνουμε σπίτι της και να καθόμαστε ή αγκαλιά ή για μια ταινία με την ησυχία μας. Όσες φορές έχω πάει, πάντα θα εκνευριστεί γιατί οι δικοί της είτε θα κάνουν φασαρία, είτε κάτι θα γίνει και θα μας το χαλάσει, το οτιδήποτε.
Το ίδιο και όσα παιδιά ξέρω από το σχολείο τα οποία μπορεί να βλέπω συνέχεια στο fb ότι είναι από'δω και από'κει αλλά μετά στη συνομιλία ή από κοντά μας λένε "ναι, εντάξει, μας αφήνουν να πηγαίνουμε από'δω και από'κει, αλλά αργά ή γρήγορά πάλι θα ρθει η ώρα που θα μας πουν να κάτσουμε σπίτι, να μην χαλάμε τόσα λεφτά κτλ". Εγώ προσωπικά, δεν θα το άντεχα αυτό. Ναι, οκ, τα λεφτά είναι λίγα, είναι σημαντικά, πρέπει να μας βγάλουν μέχρι το τέλος του μήνα, αλλά άλλο το ένα άλλο το άλλο. Εγώ μπορεί να κάτσω μέχρι τις 5 το πρωί στα βραχάκια με μπύρα από το περίπτερο χαλώντας 1 ευρώ. Οπότε, αργά ή γρήγορα καταλαβάινεις ότι το θέμα δεν είναι τα χρήματα, αλλά το ότι οι δικοί σου θα σε βλέπουν πάντα ως 5 χρονο. και αν κρίνω από τον ξαδέρφο μου που είναι μεταπτυχιακός σε άλλη πόλη και συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, σκούρα τα πράγματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:44
Και όσοι-ες δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα τι κάνουν;
R u talking to me? :p
Σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι??
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
skidrow
Νεοφερμένος
Ο skidrow αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24 μηνύματα.
28-02-15
15:25
Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτητής ανεξάρτητος στην Αθήνα, μακριά από την επαρχία και τους γονείς!
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από τη μία κάνεις Ο,ΤΙ γουστάρεις αλλά από την άλλη μπαίνεις απότομα σε μια διαδικασία με υποχρεώσεις (νερό, φως, τηλ κτλ). Ακόμα όμως κι εγώ νιώθω "περιορισμένος" με την έννοια ότι λόγω υπέρμετρης ανησυχίας των δικών μου, είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο. Δεν έχω κολλήματα, ούτε έχω να κρύψω κάτι από το να πω "είμαι για καφέ" μέχρι "είμαι σπίτι με τη δικιά μου", το θέμα είναι όταν μετά από λίγο έρχεται και η μικρή σου αδερφή (γκαντεμιά?) κι έτσι αρχίζεις να ξαναζείς πάλι με τους δικούς σου κατά κάποιο τρόπο + ότι έχεις την ευθύνη κι αυτής από τους δικούς σου σε φάση "η μικρή είναι μόνη της έξω βράδυ που βγάινουν οι λύκοι, πάνε πάρτην από το σταθμό"..
Όσον αφορά στα του οίκου, όντως τα είχα όλα έτοιμα και το παραδέχομαι, φαγητό, καθαρό σπίτι, στρωμένο κρεβάτι... Πασάς στα Γιάννενα.. Μόλις όμως έπιασα σπίτι, έβαλα το κεφάλι κάτω, έμαθα πως πλένω, πως σιδερώνω, που πληρώνω ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΔΕΥΑΚ κτλ..
Μπορεί ακόμα να νιώθω μια μικρή πίεση ή έναν έλεγχο από τους δικούς μου μερικές φορές, αλλά ΣΑΝ να μένεις με τους δικούς σου δεν είναι τίποτα. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σπίτι μου για διακοπές και κανονίσαμε μερικά παιδιά να βγούμε για reunion καφέ και πολλά παιδιά που είχαν μείνει πίσω, με τους δικούς τους, γύρισαν και είπαν "δεν μπορούν να μας φέρουν, σόρρυ". Και δεν ήταν 1,2,3 για να πεις "οκ, οι δικοί τους έχουν κάποιο θέμα", ήταν γενικά η νοοτροπία τους καθώς όοταν καταφέραμε και βγήκαμε για καφέ, εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" πλέον τρέχαμε ακόμα και τότε να πάρουμε λεωφορείο για 10 λεπτά απόσταση για το σπίτι, ενώ εκείνοι περίμεναν τη "μαμά" να έρθει να τους πάρει.
Από τη μία μου φαίνεται κάπως, αλλά από την άλλη τους σκέφτομαι γιατί πολλοί από αυτούς έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όχι μόνο που μπόρεσα και ήρθα Αθήνα, αλλά και ότι έχω τα χρήματα να την περάσω, να φτιάξω το σπίτι όσο μπορώ κτλ. Το θέμα όμως είναι να μάθουν και οι γονείς ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να μάθουν και μόνα τους και δεν είναι 5χρονα. Ακόμα κι εγώ αν πάω τώρα, 3 χρόνια μετά που υποτίθεται ότι έχω μεγαλώσει, έχω αναλάβει υποχρεώσεις κτλ και πω στους δικούς μου "ελάτε να με πάρετε γύρω στις 4 από το τάδε κλαμπ επειδή δεν έχει συγκοινωνία εκείνη την ώρα", θα μου πουν "στις 4????".....
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από τη μία κάνεις Ο,ΤΙ γουστάρεις αλλά από την άλλη μπαίνεις απότομα σε μια διαδικασία με υποχρεώσεις (νερό, φως, τηλ κτλ). Ακόμα όμως κι εγώ νιώθω "περιορισμένος" με την έννοια ότι λόγω υπέρμετρης ανησυχίας των δικών μου, είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο. Δεν έχω κολλήματα, ούτε έχω να κρύψω κάτι από το να πω "είμαι για καφέ" μέχρι "είμαι σπίτι με τη δικιά μου", το θέμα είναι όταν μετά από λίγο έρχεται και η μικρή σου αδερφή (γκαντεμιά?) κι έτσι αρχίζεις να ξαναζείς πάλι με τους δικούς σου κατά κάποιο τρόπο + ότι έχεις την ευθύνη κι αυτής από τους δικούς σου σε φάση "η μικρή είναι μόνη της έξω βράδυ που βγάινουν οι λύκοι, πάνε πάρτην από το σταθμό"..
Όσον αφορά στα του οίκου, όντως τα είχα όλα έτοιμα και το παραδέχομαι, φαγητό, καθαρό σπίτι, στρωμένο κρεβάτι... Πασάς στα Γιάννενα.. Μόλις όμως έπιασα σπίτι, έβαλα το κεφάλι κάτω, έμαθα πως πλένω, πως σιδερώνω, που πληρώνω ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΔΕΥΑΚ κτλ..
Μπορεί ακόμα να νιώθω μια μικρή πίεση ή έναν έλεγχο από τους δικούς μου μερικές φορές, αλλά ΣΑΝ να μένεις με τους δικούς σου δεν είναι τίποτα. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σπίτι μου για διακοπές και κανονίσαμε μερικά παιδιά να βγούμε για reunion καφέ και πολλά παιδιά που είχαν μείνει πίσω, με τους δικούς τους, γύρισαν και είπαν "δεν μπορούν να μας φέρουν, σόρρυ". Και δεν ήταν 1,2,3 για να πεις "οκ, οι δικοί τους έχουν κάποιο θέμα", ήταν γενικά η νοοτροπία τους καθώς όοταν καταφέραμε και βγήκαμε για καφέ, εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" πλέον τρέχαμε ακόμα και τότε να πάρουμε λεωφορείο για 10 λεπτά απόσταση για το σπίτι, ενώ εκείνοι περίμεναν τη "μαμά" να έρθει να τους πάρει.
Από τη μία μου φαίνεται κάπως, αλλά από την άλλη τους σκέφτομαι γιατί πολλοί από αυτούς έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όχι μόνο που μπόρεσα και ήρθα Αθήνα, αλλά και ότι έχω τα χρήματα να την περάσω, να φτιάξω το σπίτι όσο μπορώ κτλ. Το θέμα όμως είναι να μάθουν και οι γονείς ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να μάθουν και μόνα τους και δεν είναι 5χρονα. Ακόμα κι εγώ αν πάω τώρα, 3 χρόνια μετά που υποτίθεται ότι έχω μεγαλώσει, έχω αναλάβει υποχρεώσεις κτλ και πω στους δικούς μου "ελάτε να με πάρετε γύρω στις 4 από το τάδε κλαμπ επειδή δεν έχει συγκοινωνία εκείνη την ώρα", θα μου πουν "στις 4????".....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.