Anonyme
Δραστήριο μέλος
Η Anonyme αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μεταφραστής/Διερμηνέας. Έχει γράψει 645 μηνύματα.
01-03-15
15:31
Η καταπίεση είναι αυτό που βλέπουμε στις "αγγλικές περιοχές" της Ελλάδας όπως έιναι τα Μάλια της Κρήτης και ο Κάβος της Κέρκυρας (γεια σου, πατρίδα!!).
Είχα γνωρίσει μια εικοσάχρονη τουρίστρια που περιχαρής μου είχε αναφωνήσει "I was conceived in Kavos!!"
Όλοι μας νομίζω ότι σα φοιτητές/φοιτήτριες διασκεδάσαμε, ακόμα κι εγώ που δεν είμαι ο τύπος του γλεντζέ, ακόμα κι εσύ που με τα κείμενά σου θυμίζεις ιεραπόστολο.
Επειδή τα παιδιά με κάλυψαν όσον αφορά τον συσχετισμό φοιτητική ζωή/διασκέδαση, εγώ θα εστιάσω αλλού. Ξέρω πως μπορεί σε πολλούς να φανεί περίεργο, αλλά εμένα μ'άρεσε πάρα πολύ που:
1) Μαγείρευα ό,τι ήθελα, όποτε ήθελα, έτρωγα και έπλενα τα πιάτα μόνη μου ανάλογα με τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου. Δεν μπορώ να αναλάβω το μαγείρεμα για όλη την οικογένεια, επειδή ο καθένας έχει άλλα γούστα και δεν έχω καμία όρεξη να ακούω τις γκρίνιες τους.
2) Αντίστοιχη κατάσταση και με το σκούπισμα/πλύσιμο ρούχων, που τα έκανα κάθε ΣΚ γιατί τις άλλες μέρες είχα ένα σωρό υποχρεώσεις. Δεν ισχύει το ίδιο γιατί πολύ απλά δεν είμαι εγώ η νοικοκυρά εδώ μέσα.
3) Η ησυχία. Δεν είναι απαραίτητο να είναι θορυβώδης ο άλλος για να σε ενοχλεί, φτάνει που απλώς... είναι! Εγώ είχα συνηθίσει να κοιμάμαι ή να διαβάζω και να μην ακούγεται απολύτως τίποτα, τώρα όλο και κάποια ηλεκτρική συσκευή θ'ακουστεί, όλο και κάτι θα θέλουν που θα βρίσκεται στο δωμάτιό μου κτλ. Είναι θέμα ορίων που ενώ ένας συγκάτοικος θα σεβαστεί (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση), οι γονείς, γονείς είναι τι να κάνουμε, δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ενοχλούν.
Δυσκολεύομαι πολύ να το εξηγήσω αλλά αν το έχεις ζήσει, δεν θες με τίποτα να γυρίσεις πίσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Η Anonyme αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μεταφραστής/Διερμηνέας. Έχει γράψει 645 μηνύματα.
28-02-15
18:15
4ο στάδιο: Τελειώνοντας τη σχολή, θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου, οπότε θα επιστρέψω στην αρχή μένοντας στο ίδιο σπίτι μαζί τους.
Και δεν ανατριχιάζεις στην ιδέα;
Δεν θα άλλαζα με τίποτα τη φοιτητική ζωή μακριά από το σπίτι και τώρα που γύρισα σκέφτομαι 24/7 πώς θα καταφέρω να φύγω και πάλι (είτε βρίσκοντας δουλειά και νοικιάζοντας στην πόλη μου, ενδεχομένως συγκατοικώντας, είτε συνεχίζοντας στο εξωτερικό τις σπουδές). Δεν είναι θέμα καταπίεσης, απλά δεν θεωρώ το πατρικό μου "σπίτι μου" πλέον, πιο πολύ σαν φιλοξενούμενη νιώθω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.