Κατερινα Κρ.
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Κατερινα Κρ. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 133 μηνύματα.
19-02-16
04:32
Πόσο αναμενόμενες ήταν οι αντιπαραθέσεις.
Η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να συγκρίνουμε ανόμοιες καταστάσεις. Διάβασα σε κάποιο ποστ παραπάνω πως δεν πάλεψε με κάποια αρρώστια ή πως δε θυσιάστηκε για να σώσει κάποιον άλλον, ή, ή, ή. Το θέμα είναι, τι θα συνέβαινε και πώς θα φερόταν ο καθένας αν είχε τις ίδιες ευκαιρίες να εκμεταλλευτεί. Αν για παράδειγμα κάποιος νεαρός αντί να πεινάει στην Αφρική είχε την οικονομική ευχέρεια του Παντελίδη, ή αν κάποια κοπέλα αντί να ζει στη Συρία και να προσπαθεί να ξεφύγει, ζούσε πλουσιοπάροχα στην Ελλάδα και έμπαινε στο αμάξι του Παντελίδη. Ή αν κάποιος δεν είχε την ευκαιρία να λάβει την κατάλληλη παιδεία και ευαισθητοποίηση ώστε να δώσει τη ζωή του για κάποιον άλλον. Ή αν κάποιος δεν είχε μια ζωή την οποία ήθελε να αποφύγει διασχίζοντας το Αιγαίο ώστε να ζήσει κάτι καλύτερο. Γιατί εν τέλει εκεί βρίσκεται η ουσία, στο ότι κανείς δε σκοπεύει να πεθάνει (περιττό να αναφέρω τις εξαιρέσεις). Μπορεί τα παραδείγματα να φαίνονται αναίσθητα,το πως όμως εμείς διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και ενεργούμε, εξαρτάται από το πως έχουν αυτές ήδη διαμορφωθεί, και το αποτέλεσμα αυτής της διαχείρισης είναι δικαίωμα του καθενός το πως θα το κρίνει.
Δε θεωρώ πως έχει υπάρξει κάποια ηρωοποίηση. Εξάλλου, ποιανού ήρωα το πένθος διήρκησε μονάχα λίγες μέρες, ίσως και ώρες;
Είχε αποκτήσει μια α, β φήμη και αγάπη από τον κόσμο όσο βρισκόταν εν ζωή, επακόλουθο ήταν να αποκτήσει την ανάλογη προσοχή και ο θάνατός του, και για την ακρίβεια ακόμα περισσότερη, μόνο και μόνο στη σκέψη ότι δε θα μπορεί να αποδοθεί νεότερη στο μέλλον.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν κλείσουν τα ZARA, παρά αν κλείνει κάθε μέρα ένα μαγαζάκι κάπου σε κάποια γειτονιά, γιατί από εκεί ψώνιζες.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν σταματήσουμε να εισάγουμε ανανάδες, παρά αν σταματήσει η εισαγωγή αβοκάντο, μάνγκο και καρύδων, γιατί αυτούς σ'άρεσε να τρως.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν τελειώσει το Suits, παρά αν σταματήσει η παραγωγή του Μπρούσκο, του Gersey Shore και του Bing Bang Theory, γιατί αυτή τη σειρά έβλεπες.
I brace myself γιατί τώρα θα έρθουν απαντήσεις του τύπου πώς συγκρίνω πράγματα με ανθρώπινες ζωές κ.λ.π.
Το θέμα είναι, πώς γενικότερα, στεναχωριέσαι όταν αποχωρίζεσαι κάτι που θεωρείς ότι αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου, όποια έννοια και αν έχει αυτό, και ειδικότερα όταν δεν είναι από επιλογή σου. Δεν έχει σημασία πόσο θα κρατήσει η στεναχώρια ή πόση ένταση της δίνεις. Δε σημαίνει πως δε στεναχωριέσαι για τις υπόλοιπες απώλειες. Σημαίνει ότι εσένα προσωπικά σε επηρέασε περισσότερο από τις άλλες. Δε σε κάνει λιγότερο άνθρωπο και περισσότερο εγωιστή. Σε κάνει αυτό που είσαι, γιατί πέρα από άνθρωπος είσαι και άτομο, με προτιμήσεις, ενδιαφέροντα, ευαισθησίες και τελικά χαρακτήρα.
Σαν άνθρωπος στεναχωριέσαι για κάθε απώλεια, σαν άτομο στεναχωριέσαι παραπάνω για συγκεκριμένες απώλειες.
Αν το νοιώθεις εκείνη την ώρα, το νοιώθεις και δεν έχει και μα και αλλά. Το τι επιδιώκεις να δείχνεις στους γύρω σου, είναι μια άλλη υπόθεση η οποία αντικειμενικά, είναι υποκειμενική.
Όσο όμως εκφράζεσαι σύμφωνα με όσα αισθάνεσαι,γνήσια, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, that's ok, cause that's what makes you who you are.
Η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να συγκρίνουμε ανόμοιες καταστάσεις. Διάβασα σε κάποιο ποστ παραπάνω πως δεν πάλεψε με κάποια αρρώστια ή πως δε θυσιάστηκε για να σώσει κάποιον άλλον, ή, ή, ή. Το θέμα είναι, τι θα συνέβαινε και πώς θα φερόταν ο καθένας αν είχε τις ίδιες ευκαιρίες να εκμεταλλευτεί. Αν για παράδειγμα κάποιος νεαρός αντί να πεινάει στην Αφρική είχε την οικονομική ευχέρεια του Παντελίδη, ή αν κάποια κοπέλα αντί να ζει στη Συρία και να προσπαθεί να ξεφύγει, ζούσε πλουσιοπάροχα στην Ελλάδα και έμπαινε στο αμάξι του Παντελίδη. Ή αν κάποιος δεν είχε την ευκαιρία να λάβει την κατάλληλη παιδεία και ευαισθητοποίηση ώστε να δώσει τη ζωή του για κάποιον άλλον. Ή αν κάποιος δεν είχε μια ζωή την οποία ήθελε να αποφύγει διασχίζοντας το Αιγαίο ώστε να ζήσει κάτι καλύτερο. Γιατί εν τέλει εκεί βρίσκεται η ουσία, στο ότι κανείς δε σκοπεύει να πεθάνει (περιττό να αναφέρω τις εξαιρέσεις). Μπορεί τα παραδείγματα να φαίνονται αναίσθητα,το πως όμως εμείς διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και ενεργούμε, εξαρτάται από το πως έχουν αυτές ήδη διαμορφωθεί, και το αποτέλεσμα αυτής της διαχείρισης είναι δικαίωμα του καθενός το πως θα το κρίνει.
Δε θεωρώ πως έχει υπάρξει κάποια ηρωοποίηση. Εξάλλου, ποιανού ήρωα το πένθος διήρκησε μονάχα λίγες μέρες, ίσως και ώρες;
Είχε αποκτήσει μια α, β φήμη και αγάπη από τον κόσμο όσο βρισκόταν εν ζωή, επακόλουθο ήταν να αποκτήσει την ανάλογη προσοχή και ο θάνατός του, και για την ακρίβεια ακόμα περισσότερη, μόνο και μόνο στη σκέψη ότι δε θα μπορεί να αποδοθεί νεότερη στο μέλλον.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν κλείσουν τα ZARA, παρά αν κλείνει κάθε μέρα ένα μαγαζάκι κάπου σε κάποια γειτονιά, γιατί από εκεί ψώνιζες.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν σταματήσουμε να εισάγουμε ανανάδες, παρά αν σταματήσει η εισαγωγή αβοκάντο, μάνγκο και καρύδων, γιατί αυτούς σ'άρεσε να τρως.
Θα στεναχωρηθείς πιο πολύ αν τελειώσει το Suits, παρά αν σταματήσει η παραγωγή του Μπρούσκο, του Gersey Shore και του Bing Bang Theory, γιατί αυτή τη σειρά έβλεπες.
I brace myself γιατί τώρα θα έρθουν απαντήσεις του τύπου πώς συγκρίνω πράγματα με ανθρώπινες ζωές κ.λ.π.
Το θέμα είναι, πώς γενικότερα, στεναχωριέσαι όταν αποχωρίζεσαι κάτι που θεωρείς ότι αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου, όποια έννοια και αν έχει αυτό, και ειδικότερα όταν δεν είναι από επιλογή σου. Δεν έχει σημασία πόσο θα κρατήσει η στεναχώρια ή πόση ένταση της δίνεις. Δε σημαίνει πως δε στεναχωριέσαι για τις υπόλοιπες απώλειες. Σημαίνει ότι εσένα προσωπικά σε επηρέασε περισσότερο από τις άλλες. Δε σε κάνει λιγότερο άνθρωπο και περισσότερο εγωιστή. Σε κάνει αυτό που είσαι, γιατί πέρα από άνθρωπος είσαι και άτομο, με προτιμήσεις, ενδιαφέροντα, ευαισθησίες και τελικά χαρακτήρα.
Σαν άνθρωπος στεναχωριέσαι για κάθε απώλεια, σαν άτομο στεναχωριέσαι παραπάνω για συγκεκριμένες απώλειες.
Αν το νοιώθεις εκείνη την ώρα, το νοιώθεις και δεν έχει και μα και αλλά. Το τι επιδιώκεις να δείχνεις στους γύρω σου, είναι μια άλλη υπόθεση η οποία αντικειμενικά, είναι υποκειμενική.
Όσο όμως εκφράζεσαι σύμφωνα με όσα αισθάνεσαι,γνήσια, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, that's ok, cause that's what makes you who you are.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.