15-03-08
17:41
@MonaXoS,
Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σας!
Φωτίσατε το ζήτημα από την αντίθετη και ωστόσο ακριβώς διαλεκτικά συμπληρωματική πλευρά του:
Εγώ τόνισα ότι η κάθε θεωρία γεννιέται από την γενίκευση της πράξης και η θεωρία μπορεί να απλώνει περισσότερο από τις επιμέρους απόπειρες εφαρμογής της.
Σεις επισημάνατε –και πολύ σωστά- ότι απ' την άλλη, η κάθε πρακτική εφαρμογή μιας θεωρίας δεν μπορεί παρά να μας λέει πολλά για την ίδια την θεωρία που την ενέπνευσε και να αποτελεί ένα σοβαρό μέτρο αξιολόγησής της.
Προσυπογράφω …"κουδέν αντιπείν έχω" :-)
Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σας!
Φωτίσατε το ζήτημα από την αντίθετη και ωστόσο ακριβώς διαλεκτικά συμπληρωματική πλευρά του:
Εγώ τόνισα ότι η κάθε θεωρία γεννιέται από την γενίκευση της πράξης και η θεωρία μπορεί να απλώνει περισσότερο από τις επιμέρους απόπειρες εφαρμογής της.
Σεις επισημάνατε –και πολύ σωστά- ότι απ' την άλλη, η κάθε πρακτική εφαρμογή μιας θεωρίας δεν μπορεί παρά να μας λέει πολλά για την ίδια την θεωρία που την ενέπνευσε και να αποτελεί ένα σοβαρό μέτρο αξιολόγησής της.
Προσυπογράφω …"κουδέν αντιπείν έχω" :-)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-03-08
13:25
@MonaXoS,
Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα συμφωνούσατε :-)
#
Επιτρέψτε μόνο να επανέλθω με μια μικρή έμφαση: Είναι άδικο να ταυτίζουμε απόλυτα μια πυκνά συγκροτημένη – και σαφώς εκτεθειμένη σε ανελέητη κριτική- θεωρία όπως ο μαρξισμός (- κομμουνισμός) με τις όποιες φωτεινές ή φρικαλέες απόπειρες εφαρμογής της. Κάτι σαν να ταυτίζουμε όλον τον χριστιανισμό με την Ιερά Εξέταση. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να πετάξουμε το μωρό (δηλ τις χρήσιμες θεωρητικές επεξεργασίες και κατακτήσεις) μαζί με τα λερωμένα νερά του μπάνιου.
#
Ο πληθυντικός είναι μια δική μου "λόξα" που με τίποτε δεν σας δεσμεύει. Άλλωστε η ευγένεια και ο σεβασμός προς έναν συνομιλητή μπορεί να ξεχειλίζουν μέσα από κάθε μας λέξη.
@teo,
#
Στην ίδια την μαρξιστική θεωρία ο "κομμουνισμός" με κανένα τρόπο και εξ ορισμού δεν είναι "δικτατορία". Είναι η ουτοπική κοινωνία δίχως ανάγκη κανενός κράτους, δίχως καμιά ταξική διαστρωμάτωση και σίγουρα δίχως καμία δικτατορία. Ο κομμουνισμός στην μαρξιστική θεωρία πάντα, είναι ο πολύ, πολύ απώτερος τελικός στόχος (ουσιαστικά η πραγμάτωση της ουτοπίας) ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου θα ήταν μόλις η (δυναμική) αρχή. Από εκεί και πέρα η "δικτατορία του προλεταριάτου" δεν θα υφίστατο καν πλέον (ως παντελώς αχρείαστη) ούτε καν στον σοσιαλισμό (το δεύτερο βασικό στάδιο).
#
Στο αν είναι ο κομμουνισμός είναι μια μορφή πολύ καλής δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να συναντηθούμε και να συμφωνήσω κατά κάποιο τρόπο, μόνο αν εκλάβουμε την λέξη ακριβώς με το θεωρητικό της περιεχόμενο, ως το τελικό στάδιο μιας μακρόχρονης (και σε πολλά απρόβλεπτης) διαδικασίας προς μια ουτοπική (για σήμερα) κοινωνία.
Όμως έτσι παρεκτρεπόμαστε από το θέμα αυτής της συζήτησης. Έχει ανοίξει άλλωστε μια ειδική συζήτηση για τον κομμουνισμό αλλού.
Πάντως επανέρχομαι, ότι το θέμα της δημοκρατίας κρύβει πολλά, ενδιαφέροντα και εξόχως ανατρεπτικά μυστικά κατά την γνώμη μου τόσο για το σήμερα όσο –και πολύ περισσότερο- για το μέλλον.
Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα συμφωνούσατε :-)
#
Επιτρέψτε μόνο να επανέλθω με μια μικρή έμφαση: Είναι άδικο να ταυτίζουμε απόλυτα μια πυκνά συγκροτημένη – και σαφώς εκτεθειμένη σε ανελέητη κριτική- θεωρία όπως ο μαρξισμός (- κομμουνισμός) με τις όποιες φωτεινές ή φρικαλέες απόπειρες εφαρμογής της. Κάτι σαν να ταυτίζουμε όλον τον χριστιανισμό με την Ιερά Εξέταση. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να πετάξουμε το μωρό (δηλ τις χρήσιμες θεωρητικές επεξεργασίες και κατακτήσεις) μαζί με τα λερωμένα νερά του μπάνιου.
#
Ο πληθυντικός είναι μια δική μου "λόξα" που με τίποτε δεν σας δεσμεύει. Άλλωστε η ευγένεια και ο σεβασμός προς έναν συνομιλητή μπορεί να ξεχειλίζουν μέσα από κάθε μας λέξη.
@teo,
#
Στην ίδια την μαρξιστική θεωρία ο "κομμουνισμός" με κανένα τρόπο και εξ ορισμού δεν είναι "δικτατορία". Είναι η ουτοπική κοινωνία δίχως ανάγκη κανενός κράτους, δίχως καμιά ταξική διαστρωμάτωση και σίγουρα δίχως καμία δικτατορία. Ο κομμουνισμός στην μαρξιστική θεωρία πάντα, είναι ο πολύ, πολύ απώτερος τελικός στόχος (ουσιαστικά η πραγμάτωση της ουτοπίας) ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου θα ήταν μόλις η (δυναμική) αρχή. Από εκεί και πέρα η "δικτατορία του προλεταριάτου" δεν θα υφίστατο καν πλέον (ως παντελώς αχρείαστη) ούτε καν στον σοσιαλισμό (το δεύτερο βασικό στάδιο).
#
Στο αν είναι ο κομμουνισμός είναι μια μορφή πολύ καλής δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να συναντηθούμε και να συμφωνήσω κατά κάποιο τρόπο, μόνο αν εκλάβουμε την λέξη ακριβώς με το θεωρητικό της περιεχόμενο, ως το τελικό στάδιο μιας μακρόχρονης (και σε πολλά απρόβλεπτης) διαδικασίας προς μια ουτοπική (για σήμερα) κοινωνία.
Όμως έτσι παρεκτρεπόμαστε από το θέμα αυτής της συζήτησης. Έχει ανοίξει άλλωστε μια ειδική συζήτηση για τον κομμουνισμό αλλού.
Πάντως επανέρχομαι, ότι το θέμα της δημοκρατίας κρύβει πολλά, ενδιαφέροντα και εξόχως ανατρεπτικά μυστικά κατά την γνώμη μου τόσο για το σήμερα όσο –και πολύ περισσότερο- για το μέλλον.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.